Mighty mind

เหนือม่านหมอก ท้องฟ้าสีฟ้าใสกระจ่าง ร่างเลือนรางในเกราะสีดำเดินขึ้นบันไดที่มองไม่เห็น ทอดมาจากเบื้องบน ขึ้นไปทีละขั้น ถึงจุดหนึ่งก็หยุดชะงัก มองร่างของหญิงสาวในชุดสีขาว แม้จะยืนหันหลังให้แต่คนมองไม่มีทางจำคนที่อยู่ในความคิดถึงมาตลอดผิด

ร่างนั้นหันกลับมา ดวงหน้าที่คุ้นเคย รอยยิ้มที่คุ้นเคย ดวงตาสีดำกระด้างเปลี่ยนเป็นอ่อนละมุนลง

“คุณมาช้า” หญิงสาวย่นจมูก เอ่ยติเตียนอย่างไม่จริงจังนัก

“...ขอโทษ” ชายในชุดเกราะดำเอ่ยตอบแผ่วเบา หญิงสาวส่ายศีรษะแล้ววิ่งเข้ามาใกล้ ยื่นมือจับมือขององครักษ์

“ไปกันเถอะค่ะ” ว่าแล้วก็ดึงมืออีกฝ่าย หากคนที่ถูกจูงมือกลับไม่ขยับเขยื้อน

“ข้ายังไปกับเจ้าได้หรือ”

“คะ?”

“สิ่งที่ข้าทำ... กับสิ่งที่เจ้าทำ ที่ๆข้าจะไปกับที่ๆเจ้าจะไปคงไม่เหมือนกัน”

“บทลงโทษหลังการตายน่ะหรือคะ เอ คงลดค่าประสบการณ์ล่ะมั้ง ล้อเล่น!” จากนั้นก็มององครักษ์ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

“ที่นี่ไม่มีใครโทษคุณหรอกค่ะ คุณก็อย่าโทษตัวเองเลย ไปกันเถอะค่ะ สองคนนั้นรออยู่นะ” องครักษ์จ้องมองหญิงสาวเบื้องหน้า ดวงตาที่มองเขาอ่อนโยนอย่างไม่มีข้อแม้

ดวงตานั้นทำให้เขาเข้าใจ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ไม่มีความหมายต่อนางทั้งนั้น นางไม่มีวันเกลียดหรือโกรธเขา

โซ่ตรวนแห่งสำนึกผิดที่รัดหัวใจมาเนิ่นนานพลันสลาย องครักษ์พลิกมือของอีกฝ่ายมากุมเอาไว้

มืออันบอบบาง ความสุขของเขาช่างเปราะบางเหลือเกิน แต่ถึงอย่างไร เขาก็มีความสุข

สองคนเดินเคียงกัน สูงขึ้นๆ จนลับตา