ดูการ์ตูนอย่างแมว ๆ

ลำดับตอนที่ #188 : Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku ตลกหายนะที่ดูกี่ทีก็ไม่น่าเบื่อ

Comedy หมายถึง ความตลกขบขัน ความขบขัน ละครตลก ละครชวนหัว เรื่องตลก ซึ่งคำว่าตลก มีความหมายว่าการทำให้คนอื่นขบขัน ขำขัน ทำให้หัวเราะ ด้วยคำพูดหรือกิริยาท่าทาง เช่น ทำแปลกๆ ชวนขบขันเป็นต้น

Comedy นั้นแบ่งเป็นหลายประเภท และถูกนำมาใส่ในหลายสื่อ มากมาย โดยเฉพาะภาพยนตร์, หนังสือ หรือการ์ตูน ซึ่งแต่ละสื่อล้วนสร้างความบันเทิงแก้คนดูทั้งสิ้น การ์ตูนตลกก็เช่นกัน ที่มีตลกหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นตลกคำพูด ตลกกริยา และการนำเสนอแตกต่างกันไปไม่ว่าจะเป็นตลกคะนอง พูดจาไม่สุภาพ ตลกฝืด ตลกแป๊ก พยายามทำตลก แต่ไม่ขัน แต่ก็เป็นเสน่ห์ ตลกล้อเลียน ตลกเสียดสี หรือตลกเจ็บตัวทำให้เป็นทุกข์เพื่อคนดูหัวเราะ เป็นต้น

ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบดูการ์ตูนตลก ก็มีหลายเรื่องที่ชอบใจ ในขณะบางเรื่องแป๊กไม่ตลกสิ้นดี ที่แปลกคือทำไมตลกบางเรื่องมุกสุดจะแป๊กไม่ขำเสียเลยแต่ทำไมคนอื่นถึงชอบ แน่นอนว่าการ์ตูนที่ทำให้คนดูตลกนั้นมันมีปัจจัยมากมาย เป็นต้นว่า ลายเส้น (สีหน้าตัวละคร, รูปร่างท่าทาง), การวางบท, การที่มา จุดเด่น ฯลฯ ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับว่าการ์ตูนต้องการที่จะให้คนดูขบขันในระดับไหน เช่น ขำแบบอมยิ้ม ขำแบบหึๆ ขำแบบฮ่าท้องแข็ง ขำแบบบ้าคลั่ง ฯลฯ

และการ์ตูนเรื่อง Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku เป็นการ์ตูนตลกในดวงใจผมครับ

 

Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku

การ์ตูนตลก

Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku (หรือชื่ออังกฤษ Super Radical Gag Family  เป็นการ์ตูนตลกครอบครัว ผลงานของ Hamaoka Kenji  มังงะมี 31 เล่มจบ (1993-2001 ยาวนานมากๆ) ส่วนอนิเมะ 33 ตอนจบ(1998) ในไทยมังงะลิขสิทธิ์โดยวิบูลย์กิจในชื่อ “โอซาว่าฮ่ายกครัว” และในปี 2002 ก็มีอีกภาค Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku ในชื่อ “ต้นตระกูลโอซาว่าฮ่ายกครัว มีทั้งหมด 28 เล่มจบ

               Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku เป็นเรื่องราวของครอบครัวโอซาวากิที่บ้านค่อนข้างตั้งอยู่ในตรอกที่คนไม่ค่อยเต็มเต็งสักเท่าไหร่ เออ....จะไปว่าคนอื่นก็ไม่ได้เพราะสมาชิกโอซาวากิก็ไม่เต็มพอๆ กัน โดยสมาชิกครอบครัวประกอบไปด้วย

                โอซากิ ไดเทะสึ – พ่อบ้านและเสาหลักครอบครัว หน้าตาเหมือนโน้ต เชิญยิ้ม ที่อาชีพขับแท็กซี่ นิสัยไม่ค่อยเอาไหน ขี้เกียจ (ได้โล่) ชอบใช้ความรุนแรง หยาบคายพูดทีน้ำลายกระเด็น ติดบุหรี่ แต่กระนั้นก็มีบางมุมที่เท่ และเขาก็รักครอบครัวมาก โดยเฉพาะยูตะกับลูกสาว (ที่น่ารักทั้งคู่) ใครมาทำอะไรทั้งสองคนนี้ล่ะก็น่าดู (จนสองคนนี้อืมละอา)

                จุนโกะ- ภรรยาของไดเทะสึแม่บ้านของครอบครัวและเป็นคนปกติในบ้านที่ต้องทนกับพฤติกรรมบ้าๆ ของสามี และเหล่าลูก(มีผัวผิดคิดจนวันตาย) ถ้าสติแตกละก็น่ากลัว

                ฮารุโอะ-ลูกชายคนโตของครอบครัว อ้วนแว่นนักเรียนสอบตกจากมหาลัยจนกลายเป็นคนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน  ว่างงาน ขี้เกียจ นิสัยอ่อนแอและไม่สู้คนเหมือนพ่อ  แถมเป็นโอตากุเกือบทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นการ์ตูน, ภาพยนตร์, แมลง, รถไฟ แถมชอบแต่งคอสเป็นเซเลอร์มูนอีก (ช่วงหลังบทยังน้อยมากจนแทบไม่ออกมาแล้ว) ตอนหลังยังอ้วนเป็นหมูตอนตกมันอีกต่างหาก (หากแต่เมื่อผอมจะหน้าตาเหมือนนิโคลัส เคจ) และนอกจากนี้ชอบงานประดิษบ์ (แต่ทุกสิ่งที่ทำออกมามีแต่ชิบหายวายวอดทั้งสิ้น)

                ซากุระ - ลูกสาวคนโต ม.2  ที่น่ารัก นิสัยดีและน่าจะเป็นคนปกติในบ้านที่สุด แต่คบกับแฟนที่หน้าตาห่วยแตกมาก(แถมช่วงหลังๆ แฟนยังปัญญาอ่อนอีก สงสัยโดนแกล้งโดนถีบเยอะจนสมองกระทบกระเทือน)

                โคเทะสึ – ตัวเอกในการ์ตูนเรื่องนี้ ลูกชายคนรอง  ป.2 (ภาคล่าสุดอยู่ ป. 3 แล้ว) ซุกซน และคึกที่สุดในละแวกนั้น ร่าเริงเกินเหตุ บ้าพลัง โง่สุดๆ ชอบเอาแต่เล่น ร่างกายมีความทนทานไม่ว่าจะเป็นสภาพอากาศร้อนหรือหนาว (ช่วงหลังมันถอดเสื้อตลอดทั้งวันเลยก็ว่าได้)  ชอบแกล้งชาวบ้าน (และบางครั้งก็โดนเอาคืนอย่างเจ็บแสบเหมือนกัน) รักเบสบอล มวยปล้ำ ศิลปะ เกลียดคณิตศาสตร์ (เคยได้มากที่สุดแค่ 21 คะแนน)

ยูตะ- บุตรชายคนเล็กของบ้าน ตอนแรกเป็นทารก ตอนหลังก็อนุบาล เป็นเด็กที่น่าตาน่ารักที่สุดในบ้าน (ปกติที่สุดแล้วในจำนวนพี่น้องทั้งหมด) เชี่ยวชาญเรื่องมวยป้ำ

คินเทะสึ – ปู่ของโคเทะสึ รักหลานชายมาก นิสัยไม่มีพิษมีภัยอะไรกับใคร

  

อย่างไรก็ตามในช่วงหลังๆ นอกจากครอบครัวโอซาวากิ ตัวละครที่โดดเด่นที่ออกมาบ่อยที่สุดในเรื่อง ก็คือเหล่าเพื่อนๆ ของโคเทะสึที่เป็นกลุ่มก๊วนที่สนิทกันมาก (ชนิดนอนด้วยกัน เล่นด้วยกัน สุขด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน) ชอบสนุกสนาน เล่นกันทั้งวัน ทั้งในโรงเรียนและนอกสถานที่ บางครั้งก็รบกวนชาวบ้าน หรือบางครั้งก็เจอหายนะที่เกิดจากอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน โดยเหล่าก๊วนเพื่อนของโคเทะสึเป็นดังต่อไปนี้

โตอิสึ จิน – เพื่อนสนิทของโคเทะสึ ไม่พูดไม่จา ปรากฏตัวครั้งแรกหน้าตาเหมือนคนอารมณ์บูดมืดมน แต่หลังจากอยู่ก๊วนโคเทะสึก็ร่าเริงขึ้นนิดหน่อย ฟันหล่อ หัวมีสัญลักษณ์รูปดาว บ้านยากจนมาก มากชนิดที่เรียกว่าเสื้อผ้าเอามาจากศพเด็กที่กระโดดฆ่าตัวตาย) บ้านติดป่าช้า ชอบเล่นมวยปล้ำและฟุตบอล (แต่บ้านยากจนมากเลยใช้หัวกะโหลกของพ่อที่ฆ่าตัวตายมาใช้แทนฟุตบอล) และเป็นหนึ่งตัวละครที่โดดเด่นที่สุดในการ์ตูนเรื่องนี้

นิชิคาวะ โนริโกะ – ยัยทวินเทล คันไซ ร่าเริงมาก บ้านยากจนสุดๆ แต่ไม่เท่ากับจิน (พ่อหนีหนี้ ส่วนแม่ขี้เกียจตัวเป็นขน) มาแนวเดียวกับแฟนฉันเพราะว่าพ่อทำงานเป็นคนขับแท็กซี่เหมือนโคเทะสึและบ้านยังอยู่ติดกันอีก (บางครั้งมาอยู่บ้านโคเทะสึจนกลายเป็นสมาชิกครอบครัวอย่างเนียนๆ นิสัยเหมือนผู้ชายมีชีวิตชีวา บ้าพลังเหมือนโคเทะสึ (เกลียดคณิตศาสตร์เหมือนกัน) แต่ลึกๆ เป็นสาวอ่อนโยน

คิคุจิ อากาเนะ – สาวน้อยเพื่อนสนิทโคเทะสึ สมบูรณ์แบบ ฉลาด แต่ร่างกายอ่อนแอ (แต่อึด) หน้าตาน่ารัก (แต่มีบางครั้งเมื่อได้รับบาดเจ็บอะไรหน้าตาจะอุบาดมาก) และมักมีฉากเจ็บตัวที่สุดในเรื่อง และทนกับความบ้าของตัวละครรอบตัวมากมาย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รังเกียจจะอยู่กับก๊วนโคเทะสึ บ้านรวยทำให้พวกโคเทะสึมักรบกวนบ้านเธอประจำ จนอากาเนะปวดหัวทุกครัวเวลาให้พวกนั้นเข้ามาในบ้าน

ซุซุกิ ฟุคุโอะ- เด็กชายกินจุ กินได้ทุกอย่าง แต่ชอบกินของหวานมาก บ้านเป็นร้านค้าผักและผลไม้ พ่อแม่กินจุเหมือนกัน ชอบพูดลงท้ายว่าจ็อด

อุเอดะ โนบุฮิโกะ- (หรือโนบุ) หนุ่มน้อยที่เป็นคนธรรมดาที่สุดในกลุ่มโคเทะสึ หน้าตาดี ฉลาด แต่ไม่ค่อยอยู่กลุ่มโคเทะสึเพราะต้องไปเรียนกวดวิชา อย่างไรก็ตาม เพราะความเป็นคนธรรมดานี้เอง ทำให้โนบุมักผจญหายนะของพวกโคเทะซึและตัวละครต่างๆ เสมอ แถมโดนแต่ละทีโครตน่าสงสาร

และนอกจากครอบครัวและเพื่อนของโคเทะสึแล้วยังมีตัวละครอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับโคเทะสึปรากฏตัวในเรื่องมากมายหลายคน บางคนเป็นตัวหลัก บางตัวออกมาแล้วหายไป โดยตัวหลักๆ ที่ปรากฏออกมามีดังต่อไปนี้

ฮารุมากิ ริว -ครูประจำชั้นของโคเทะสึ (แต่เมื่อขึ้น ป. 4 ก็ไม่ได้เป็นอาจารย์ประจำชั้นโคเทะสึแล้ว) เป็นอาจารย์ที่ห่วยแตกที่สุดเท่าที่เคยมีมาในโลกการ์ตูน ภายนอกเหมือนดาราหนังฮ่องกงบรูซลี แต่ความจริงแล้วห่วยแตกมาก ร ชอบเก็ก  โง่ สอนเด็กไม่ได้เรื่อง เนื่องจากนี้ยังยากจนสุดๆ จนหน้าด้านหลายๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็นยืมเงินนักเรียน(แลกกับเกรด) เอาทรัพย์สินโรงเรียนมาเป็นเฟอร์นิเจอร์ที่บ้าน  กินข้าวบ้านนักเรียนฟรี แม้อ่อนแอแต่ร่างกายอึดมาก หลายครั้งมักเกิดหายนะ เป็นเหยื่อประสบภัย(ที่ไม่น่าเกิดขึ้น) ประจำ เป็นต้นว่า ติดเกาะกลางถนน ติดสวนซาฟารีสัตว์ในดงหมีสุดอนาถ

จูซังโคดัง เบม-นักเขียนการ์ตูนแนวสยองขวัญที่อดีตเคยเป็นคนดังมากก่อน หากแต่เมื่อโลกเปลี่ยนไป ลายเส้นของเขาก็ขายไม่ออก จนกลายเป็นนักเขียนไส้แห้ง ตกงาน ชอบโดน บ.ก. ถีบประจำ เพราะวาดการ์ตูนไม่ได้เรื่องมาส่ง

 แม่จิน- แม่ของจินหน้าตาสยดสยอง บ้านยากจนมาก บ้านอย่างกับกระท่อมจะพังมิไม่พังเหล่ ยากจนชนิดว่าอะไรที่ใช้แทนได้ก็จะใช้แทนทันทีโดยไม่คิด (ของที่ทิ้งตามขยะ หรือของขโมยที่ศาลเจ้า) นิสัยชอบซื้อของทางไปรษณีย์ แต่ซื้อแบบไม่ทันคิดว่าบ้านของเธอจำเป็นหรือเปลา นิสันโอเวอร์มาก อึด ทน  หน้าด้าน

ส.ส. – ส.ส. คนดังในพื้นที่โคเทะสึอยู่ ที่ไปไหนหายนะจะเกิดกับพวกโคเทะสึทั้งสิ้น เพราะชอบขี้แตก ขี้แต่ละที่อย่างกับวันโลกาวินาศ

 

ตอนแรกผมแทบไม่คิดจะอ่านการ์ตูนเรื่องนี้หรอกครับ เพราะนึกว่าจะเป็นการ์ตูนตลกมุกแป๊ก แถมเป็นการ์ตูนเก่าอีก หากแต่มีอยู่มาวันหนึ่งผมไปตัดผมที่ร้าน ระหว่างที่รอคิวอยู่นั้นเหลือบไปเห็นการ์ตูนเรื่องเล่มที่ 8 เข้าพอดี ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรมากเพราะว่าไม่ใช่เล่มแรกทำให้กลัวว่าไม่รู้ที่มาที่ไปของตัวละครในเรื่อง แต่พอเปิดแล้วหัวเราะลั่นร้าน (กลั้นหัวเราะไม่อยู่) มุกเม่งฮ่าๆ ฮ่าระเบิดจริง อดที่จะหัวเราะไม่ได้ และเชื่อหรือไม่ว่านอกจากว่านี้คือการ์ตูนตลกที่ผมชอบที่สุดในชีวิต ชอบยิ่งกว่าอาราเร่ หรือการ์ตูนตลกที่หลายคนอวยกัน (ไม่นับตลกฮาเร็มนะครับ ขอตลกแบบเน้นๆ) และนับจากวันนั้นเป็นต้นมาก การ์ตูนเรื่องดังกล่าวได้อยู่ในกรุการ์ตูนโปรดของผมเป็นที่เรียบร้อย และเป็นการ์ตูนที่เป็นตัวตั้งตัวเกณฑ์การมองการ์ตูนตลก (ทั้งแบบโอเวอร์และไม่โอเวอร์) ของผมอีกด้วย

 การดำเนินเรื่องของการ์ตูนจะเป็นการ์ตูนจบในตอนเดียว โดยตอนแรกการ์ตูนจะดำเนินหลายมุมมองสมาชิกโอซาวากิในแต่ละคนต่อเหตุการณ์ต่างๆ และมีความสัมพันธ์กับตัวละครคนอื่นในสังคมที่แต่ละคนมีจุดเด่นแตกต่างกันออกไป ซึ่งแต่ละเหตุการณ์รั่ว บ้า โอเวอร์(เกินความจริง)มาก

อย่างไรก็ตามแม้การดำเนินเรื่องมีมุมมองของตัวละครจะมีหลากหลาย แต่ตัวเอกตัวเอกหลักๆ ก็คือ โคเทะสึที่ชอบแสดงหรือแสดงพฤติกรรมเวอร์ๆ จนเป็นนิสัย โดยโคเทะสึและพวกเพื่อนชอบเล่นอะไรแผลงๆ กับชาวบ้านในละแวกนั้นจนหลายคนตั้งฉายากลุ่มเด็กนี้ว่า “กลุ่มเด็กแสบ” แต่ส่วนใหญ่กลุ่มเด็กดังกล่าวก็มีด้านดีมากกว่าด้านแสบ หากเห็นคนอื่นเดือดร้อนก็ยินดีช่วยเหลือ แม้ส่วนมากจะจบแบบพินาศหายนะย่อยยับก็เถอะ...

นอกจากนี้รอบตัวของโคเทะสึยังมีตัวละครสมทบอีกมากมาย หลายคนหน้าตาเหมือนคนดัง ไม่ก็การ์ตูนดัง(ในเชิงล้อเลียน) เช่น ตาลุงบ้าสัตว์ข้างบ้านหน้าเหมือนผู้ดารารักสัตว์คนหนึ่งของญี่ปุ่น ท่านส.ส.เหมือนนักมวยปล้ำแต่ชอบขี้แตก, ครูประจำชั้นที่หน้าเหมือนดาราหนังบู๊ฮ่องกงคนหนึ่งแต่นิสัยอนาถสุดๆ จนไม่รู้ว่ามาเป็นครูได้ไง ฯลฯ และทั้งหมดต่างเข้ามาในชีวิตเพื่อสร้างปัญหาครอบครัวโอซาวากิไม่เว้นแต่ละวัน (แต่คนดูฮ่าจะเกร็ง)

   

Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku เป็นการ์ตูนที่ได้รับความนิยมอย่างยาวนานครับ อาจไม่มีชื่อเสียงเทียบเท่าการ์ตูนดังเรื่องอื่นๆ อันเนื่องจากลายเส้นที่อาจไม่ถูกใจหลายคนตั้งแต่แรกเห็น หรือขาดการโฆษณา หากแต่สำหรับใครบางคนแล้วการ์ตูนเรื่องนี้คือเป็นการ์ตูนที่การันตีตลกจริงๆ อ่านแล้วตลก ตลกที่ว่าไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้ปวดสมอง ไม่ต้องมีตรรกะเหตุผลอะไรทั้งสิ้น เพราะตลกการ์ตูนเรื่องนี้เป็น ตลกแบบสากล มุกตลกโอเวอร์แบบบ้าคลั่ง โอเวอร์ หายนะ พินาศย่อยยับ ทำอะไรเกิดสามัญสำนึกกว่าคนธรรมดาทั่วไป

หลายคนสงสัยว่าตลกแบบโอเวอร์บ้าคลั่งเป็นยังไง ก็ขอให้คิดว่าเหมือน Happy Tree Friends เวอร์ชั่นญี่ปุ่นแหละครับ ที่ตัวละครบ้าๆ บอๆ สมองน้อยที่ทำอะไรก็มักเจออุบัติเหตุหรือหายนะทุกครั้ง แถมหายนะที่ว่านี้แทบไม่มีโอกาสเกิดขึ้นเลยในความเป็นจริง สาเหตุที่เกิดก็เกินจิตสำนึกคนธรรมดา หักมุมเหนือโลก บ้าบอ ยกตัวอย่าง อย่างเช่นมุก ส.ส. ขี้แตกที่แตกแต่ละครั้งโลกแทบจะถล่ม, เครื่องดูดฝุ่นพลังช้าง, อาจารย์ประจำชั้นงี่เง่าได้ใจชอบประสบภัยแบบแปลกๆ ฯลฯ  ไม่รู้ตัวละครในเรื่องโง่หรือบ้ากันแน่ หรือไม่ก็คนเขียนนึกอะไรก็เขียนเลยปล่อยบ้าเต็มที่

ข้อเสียมุกตลกบ้าคลั่งคือมันมีความโอเวอร์มาก ไม่สมจริง (แต่ได้การหักมุมมาแทนที่) และไม่มีเรื่องรักๆ ใครๆ ทำให้กลุ่มที่ดูการ์ตูนประเภทดังกล่าวส่วนใหญ่เป็นเด็กส่วนมาก ซึ่งปัจจุบันการ์ตูนตลกส่วนใหญ่ไม่นิยมนำมุกชนิดนี้มาใช้แล้ว เพราะส่วนมากจะเน้นมุกตลกชีวิตประจำวันหรือมุกตลกรอบตัวเสียมากกว่า อย่างการ์ตูนเรื่อง Danshi Koukousei Nichijou เกรียนหนุ่ม ม. ปลาย ที่จะเน้นตลกชีวิตมัธยมปลาย หรือไม่ก็การ์ตูน 4 ช่องโมเอะมุกตลกอมยิ้ม ซึ่งปัจจุบันการ์ตูนเหล่านี้มุกแป๊กไปวันๆ เพราะคนดูมันรู้ทันแล้วว่ามุกจะออกมาเป็นยังไง ดังนั้นตามความคิดเห็นของผม การ์ตูนตลกบ้าคลั่งสมควรที่จะนำกลับมาเล่นอีกครั้งครับ

ข้อเสียอีกข้อของ Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku  คือมุกค่อนข้างสกปรกครับ สกปรกที่ว่าไม่ใช่เรื่องชั่วๆ หรือตัวละครโหดเลวร้านย ไส้ทะลักนะครับ หมายถึงมีมุกเล่นของสกปรกจำพวก ขี้ อึ ตด ขยะ ของเน่า ของเหม็น มากเกินพอดี แถมมีฉากประมาณว่า เอาหน้าทิ่มกองขี้ กินของเสีย  โดนอ้วกใส่หน้า สมจริงสมจังมาก จนมีคำแนะนำว่าไม่ควรอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ขยะทานข้าวอย่างยิ่ง เดี๋ยวกินไม่ลง

นอกจากนั้นการ์ตูนเรื่องนี้ มุกเจ็บตัวเยอะมาก เจ็บตัวในที่นี้ไม่ใช่เจ็บตัวแบบน่ารักอมยิ้มเหมือนการ์ตูนโมเอะหลายเรื่องน่ะครับ แม้ไส้ไม่ไหล เรื่องเลือดทะลัก แต่เจ็บตัวนี้ถึงพริกถึงขิง เช่น ประตูหนีบเท้า เลือดอาบหัว ต่อยจนหน้าเบี้ยว แถมกาลเทศะไม่มี คนหนุ่มต่อยคนแก่ เด็กถีบผู้ใหญ่ ฯลฯ (แต่ดูแล้ว ผู้ใหญ่และคนแก่บางคนก็น่าถีบจริงๆ แหละ)

  

อย่างไรก็ตามการ์ตูนมุกตลกแบบบ้าคลั่งนั้น ไม่ใช่จะทำง่ายๆ น่ะครับ เพราะคนเขียนจะต้องกำหนดออกแบบตัวละครที่จะปล่อยมุกเสียก่อน ว่าควรออกมาลักษณะไหน หากเอาตัวละครที่ไม่เข้ากันมาปล่อยมุกล่ะก็มีสิทธิ์แป๊กแน่นอน ซึ่งการ์ตูน Ganso! Urayasu Tekkin Kazoku ได้ตอบโจทย์ที่ว่าชนิดกระจุยกระจาย ด้วยการสร้างตัวละครอย่างมีสเน่ห์ และกำหนดตัวละครมีลักษณะนิสัยเฉพาะตัว มีมุกเป็นของตนเอง ชนิดที่ว่าเมื่อถึงฉากตัวละครตัวนี้ปรากฏตัว คนอ่านรู้เลยว่ามามุกอะไร และเตรียมตัวฮ่าได้เลย อาทิเช่น ฟุคุโอะเจ้าอ้วนกินทุกอย่างที่ขวางหน้า, โดอิสึ จินเด็กที่ไม่พูดอะไรแถมหน้าตาเหมือนผีทำอะไรโอเวอร์สุดๆ เป็นต้น

ตัวละครเรื่องนี้ มีหลายช่วงอายุ ไม่ว่าจะเป็น เด็ก ผู้ใหญ่ วัยรุ่น คนแก่ แต่ส่วนมากเน้นตัวละครผู้ใหญ่เป็นหลัก หากแต่ผู้ใหญ่หลายคนมีนิสัยไม่ดีแม้แต่น้อย อย่าง แม่จินนิสัยหน้าด้านทำอะไรโอเวอร์สุดห , ส.ส.ขี้แตกสร้างความเดือดร้อนชาวบ้าน หรืออาจารย์ฮารุมากิโง่สุดๆ บางตัวละครมีสร้างการล้อเลียน เสียดสี เอาตัวละครจากภาพยนตร์หรือการ์ตูนเรื่องอื่นมาออกแบบ อาทิ เอาตัวละครจากเรื่องบากิมาสร้างเป็นละครและเอามุกมาใช้ให้ฮ่ากระจาย บางตัวนำข้อบกพร่องของมนุษย์นำมาใช้ และการเคลื่อนไหวตลกขบขัน เพื่อให้ตลกขบขัน มององข้อบกพร่องต่างๆของมนุษย์ด้วยความขบขันเพื่อให้ผู้ชมระลึกในที่สุดไม่มีความสมบูรณ์แบบในโลก

จากนั้นคนเขียนก็สร้างสถานการณ์ไม่ปรกติเกิดขึ้นแบบไม่คาดฝัน ทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆ ที่ตลกขบขันต่างๆ นาๆ และนำมาขยายจนทำให้ผู้อ่านหัวเราะ และเมื่อตลกจบลงแล้วก็สอดข้อคิดลงไปเล็กน้อยพอหอมปากหอมคอให้คนดูได้คิด

มีหลายมุกในการ์ตูนเรื่องนี้ยังตราตรึงในหัวสมองของผมอยู่เลยนะครับ ถึงขั้นว่าหากคิดถึงเท่าไหร่ ก็อดที่จะหัวเราะบ้าคนเดียวไม่ได้ เพราะคาแร็คเตอร์มีเอกลักษณ์จริงๆ น่ะครับ

ยกตัวอย่าง โนบุ แม้ว่าในเรื่องโนบุจะมีความเป็นคาแร็คเตอร์คนธรรมดาก็กลายเป็นตัวเรียกมุกให้ฮ่าแบบบ้าคลั่งได้ เพราะต้องผจญกับหายนะที่พวกโคเทะสึนำมาเสิรฟ์ถึงมีอยู่ตอนหนึ่งโนบุปวดอึ เลยขอตัวไปอึ พอดีห้องน้ำที่โนบุไปอึโครตโบราณมากๆ คือเป็นห้องส้วมแบบหลุม นั่งยองๆ แล้วขี้ ตอนแรกเห็นแล้วโนบุไม่อยากเข้าไป แต่กลัวพวกโคเทะสึล้อว่าปอดแหก เลยต้องเข้าอึแบบช่วยไม่ได้ แต่แล้วโนบุก็ลื่นตกหลุมส้วม ออกมาไม่ได้ พวกโคเทะสึเลยพาคนไม่ช่วย แต่ผู้ใหญ่มีตั้งเยอะไม่พามา กลับพา ส.ส.ขี้แตกมาซะงั้น โดยพวกโคเทะสึคิดว่าหาก ส.ส.ขี้หลุมที่โนบุตกลงไป ด้วยปริมาณอึมหาศาลของส.ส.จะช่วยดันให้โนบุขึ้นมาจากหลุมได้  

ตอนโนบุเห็น ส.ส. นี้หน้าช็อกสุดๆ เลยครับ ส่วนคนอ่านเห็นก็ช็อกสุดๆ เช่นกัน เพราะวีรกรรมที่ ส.ส. ออกมามีแต่หายนะขี้แตกทั้งสิ้น เชื่อเถอะใครที่ติดตามการ์ตูนเรื่องนี้มาเห็นหน้า ส.ส.มีอันต้องขนหัวลุกทุกคนแน่นอน ยิ่งหน้าติอน ส.ศ.หน้าเขียวเหมือนอยากอึนี้เป็นอะไรที่สยองมากๆ

 ในตอนที่ ส.ส.นั่งยองๆ แล้วโนบุทำหน้าสงสารนี้เป็นอะไรที่ฮ่ามาก ก่อนปิดท้ายด้วยการหักมุมหายนะขี้ของส.ส.ที่ขี้ทีโลกแทบระเบิด ทั้งโหด มัน ฮ่า

เนื่องจากการ์ตูนเป็นการ์ตูนค่อนข้างเก่าและเขียนหลายปีกว่าจะจบ ทำให้ลายเส้นมีการพัฒนาสามชั้น ขั้นแรกลายเส้นจะไม่ค่อยเท่าไหร่ พอมาถึงช่วงขั้นที่สองเริ่มพัฒนาขึ้น และตัวละครมีสีหน้าได้ใจขึ้น โดยเฉพาะสีหน้าอากาเนะโดนเจ็บปวดนี้เป็นอะไรที่ฮ่าอุบาดมากๆ แต่เมื่อถึงลายเส้นปัจจุบันตัวละครดูเหมือนจะน่ารักขึ้นน่ะครับ ส่วนอากาเนะสีหน้าอุบาดหายไป แต่มุกก็ยังคงตลกอยู่ โดยเฉพาะมุกแซวการ์ตูนบากินี้ฮ่าได้ใจจริงๆ

และด้วยความเป็นการ์ตูนจบในตอน แม้ว่าคุณจะอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ครั้งแรกแล้ว จะเริ่มเล่มที่เท่าไหร่ก็ตาม ก็ตลกได้ เพราะการ์ตูนเน้นความตลกหายนะของตัวละครมากกว่าจะเน้นการดำเนินเรื่องราวแบบจริงๆ จังๆ แม้คุณจะไม่รู้ที่มาของตัวละครหรือนิสัยตัวละคร หากแต่คุณเห็นหน้าตัวละคร ท่าทางและพฤติกรรมสมองน้อย ก่อนที่จะจบแบบหายนะ แค่นี้คุณก็ฮ่าได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตามการ์ตูนดังกล่าวไม่ได้ไร้สาระไปเสียทีเดียว เพราะสิ่งที่สอดแทรกในการ์ตูน การหัวเราะกับชีวิตของตัวละครในเรื่อง (พื้นฐานของตลกก็คือความซิบหายวายวอด เล่นกับความทุกข์ของผู้อื่น) ซึ่งเหล่าตัวละครในเรื่องมีที่จะแสนลำบาก รันทด จนบางครั้งที่เราอดไม่ได้ว่า ตัวละครเหล่านั้นมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ในเมื่อชีวิตแทบไม่มีอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็น

ครอบครัวของจินที่จนแกลบ แทบไม่มีอะไรกรอกหม้อ บ้านเป็นกระต๊อบเสื้อผ้าก็ไม่ค่อยมีใส่

จูซังโคดังนักเขียนตกอับ ไส้แห้ง  

ฮารุมากิคุณครูที่โง่ทึบ (สอบเป็นครูได้ยังไงหว่า?) อยู่บ้านเช่าที่ข้างในห้องแทบไม่มีอะไร

บุคคลที่กล่าวมายอมทิ้งศักดิ์ศรีของตนเอง กระทำในสิ่งที่คนรอบข้างเห็นว่า “บ้า”, “งี่เง่า”  หรือ/ไม่ก็ขยะแขยง ไปจนถึง “หน้าด้าน” เป็นต้นว่าฮารุมากิขโมยสบู่สาธารณะ, แม่จินขโมยของไหว้สุสานคนตาย เป็นต้น แต่ละวีรกรรมนี้ชวนสูญสิ้นความเป็นคนเหลือเกิน

ถ้าเป็นหลายคนเห็นตัวละครสิ้นหวัง(เสื่อม) เหล่านี้ผมอันฆ่าตัวตายหนีโลกเป็นแน่แท้ หากแต่ตัวละครเหล่านี้ไม่ฆ่าตัวตายครับ ทุกคนพยายามจะมีชีวิตอยู่รอดให้ได้ จูซังโคดังพยายามเขียนการ์ตูนของเขาต่อไปต่อให้ลายเส้นของเขาจะขายไม่ออก โดนคนอายุอ่อนกว่าดูถูกก็ไม่เลิกเขียนการ์ตูน ฮารุมากิแม้ชีวิตมีแต่คนดูถูกทุเรศจนทำตัวไม่สมกับเป็นครูก็พยายามมีชีวิตต่อไปโดยไม่สนใจคนรอบข้างว่าจะมองยังไง (หรือจะว่าหน้าด้านเกินทนดี) ส่วนครอบครัวของจินพยายามที่จะแสวงหาความสุขท่ามกลางความยากจนนี้โดยไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ทั้งสิ้น ดูแล้วก็มีความสุขดีนะครับ หากตัวละครเหล่านี้เจ็บเนื้อเจ็บตัว รันทดมามาก และได้รับความสุข แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยสำหรับผู้คนทั่วไป ก็ช่วยเยียวยาจิตใจได้เป็นอย่างดี

                การ์ตูนเรื่องนี้มีอนิเมะด้วยนะครับ หากแต่ในอนิเมชั่นไม่ค่อยปล่อยมุกบ้าเท่าไหร่(แต่ได้ความน่ารักของตัวละครมาแทน) หากใครชอบมุกบ้าๆ ปัญญาอ่อน(แบบมีคุณภาพ) ติ๊งต๊องหลุดโลกแนะนำให้ดูในมังงะครับ นับลองไม่ผิดหวัง