[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #1 : Rokin heart :: 1

Love exists but  with an absence of eternity

ความรักปรากฏอยู่แต่กลับดูหายไปชั่วนิรันดร์

At  the  first moment of lovers’ encounter, there affirmation of love

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัส ฉันก็มั่นใจว่ามันคือความรัก

Psychologically, lunacy, emptiness, Penic , delusion, that the moment  woul last forever

จิตใจ  ความวิตก ความว่างเปล่า ความหวาดกลัว ความผิดพลาดเป็นช่วงเวลาที่คงอยู่ตลอดไป

I’m seized by desire

ความปรารถนาได้ครอบงำจิตใจ

I hide behind my back and postpone all answers

ฉันได้แต่หลบซ่อนและยืดเวลาในทุกคำตอบ

จิ๊บ จิ๊บ

เปลือกตาบางค่อยๆกระพริบถี่ๆออกมาสู้กับแสงแดดที่ส่องเข้ามาภายในห้องนอนของตน ร่างขาวบาง

งัวเงียลุกขึ้นมาก่อนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่หนักพอสมควรอยู่ตรงส่วนเอวคอดกิ่งของตน

‘’อา…เซฮุน…’’ ร่างบางเม้มริมฝีปากของตนแน่นก่อนที่มือขาวบางจะเอื้อมไปเขย่าตัวร่างของใครอีกคน

ที่มานอนอยู่ข้างๆตนได้ยังไงก็ไม่รู้

‘’เซฮุน เซฮุน!!นอนละเมอเข้าห้องนอนพี่อีกแล้ว!!บอกแล้วไงปีนข้ามระเบียงมันอันตรายทั้งที่เตือนบ่อยๆ

แล้วนะ!!’’  ปากน้อยพูดแว้ดๆโดยไม่สนว่าตัวเองยังไมได้แปรงฟันอะไรเลยแต่ดูเหมือนความเป็นห่วง

คนข้างๆจะมากกว่าซะแล้วมั้ง

‘’งืม เสี่ยวลู่อ่า..ง่วงนอนจัง’’

-////////////////-!!!!!!!!!! ง่วงนอนน่ะเข้าใจ แต่ทำไมต้อวทำหน้าอ้อนแบบนั้นด้วยยยยย!!!!!!!!!!!!

เฮ้ ไม่สิ นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนี้นะ!-___-

‘’ไม่ได้ รีบกลับไปนอนห้องตัวเองซะ!!’’

‘’:( ’’

‘’น้องจะปีนเข้ามาก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นาลูกนี่ ถ้าห่วงน้องคราวหน้าก็ให้น้องมานอนด้วยกันซะเลยก็ได้นะ

ยังไงซะพวกเราสองคนน่ะก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่รึไงล่ะ’’ คนที่โดนกล่าวหาเงยหน้าจากจานข้าว

ของตนแล้วเงยหน้ามอง ‘คุณนายจางอี้ชิง’ หรือแม่ของตนและเบ้ปากใส่คนเป็นแม่ทันที

‘’แม่ครับ ผมลูกแม่นะทำไมเข้าข้างแต่เซฮุนตลอดเลยล่ะถ้าจะเป็นซะอย่างนี้นะไปขอคุณนายจุนมยอนกับ

คุณน้าเทาให้เอาเซฮุนมาเป็นลูกแทนผมเลยดีไหมครับL’’

ทันทีที่คำพูดประชดประชันหลุดออกมาจากปากเล็กๆนั่น คริส หรือ อู๋ฟาน หลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับ

คำพูดลูกชายของตน

‘’ย่าส์ อาลู่ลื้อนี่ดื้อจริงๆเลยน้า ไม่เห็นรึไงล่ะว่าเราสองครอบครัวน่ะสนิทกันแค่ไหนถึงขนาดทุบกำแพงที่เป็น

เขตกั้นของบ้านแล้วทำเป็นประตูเชื่อมหากันขนาดนี้แล้วทำไมแค่นี้ต้องเรื่องมากด้วยล่ะ!’’

‘’ไม่ใช่ให้สนิทกันทั้งบ้านเสียหน่อย ที่ทุบกำแพงนั่นก็เพราะคุณแม่กับคุณนายจุนมยอนจะเมาธ์กันไม่ใช่รึไง

ล่ะ!โถ่ว เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม . ปลายผม ก็เข้าใจน่ะนะไม่เจอกันนานคุยกันก็เป็นปกติแต่นี้ไม่มากไป

หน่อยรึไงเล่า’’ ร่างเล็กเถียงกลับแม่ตนอย่างไม่ยอมแพ้จนคุณนายอี้ชิงที่โดนรู้ทัน(?) ถึงกับอ้าปากพะงาบๆ

‘’อาลู่หาน!!!>O<’’

‘’เฮ้ ไม่เอาน่าอี้ชิงอ่า อย่าทำลูกสิรู้ไม่ใช่เหรออาลู่ก็เป็นแบบนี้ล่ะน่า’’

‘’ช่ายๆป๊าพูดถูกที่สุด =3=’’

‘’โถ่วว อู๋ฟานง่า’’

‘’นานๆทีเราจะได้กลับบ้านมาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งทีก็คุยกับลูกดีๆ จะดีกว่านะ’’

คราวนี้อี้ชิงถึงคราวเงียบและหันมามองลูกชายของตนที่ตอนนี้กำลังส่งสายตาบ๊องแบ๊ว(?)ที่ตนอยู่

‘’ถ้ามัวแต่ส่งสายตาจะไม่กอดแล้วนะเข้ามาสิ’’

ลู่หานยิ้มจนตาปิดก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปกอดแม่ของตน ครอบครัวของเขาไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเสีย

เท่าไหร่เพราะทั้งอู๋ฟานและอี้ชิงต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆตามปกติเขาจะบินตามไปด้วยแต่ตั้ง

แต่มาตั้งหลักอยู่ที่นี้ได้มาเจอกับครอบครัวของเซฮุนก็ทำให้เขามีเพื่อนซึ่งคือเซฮุนที่ชอบอ้อนเขาบ่อยๆน้อง

เป็นคนน่ารักมาก ทำให้ลู่หานที่มีร่างกายที่อ่อนแอนิดหน่อยที่โดนละอองฝนนิดหน่อยก็อาจเป็นหวัดได้แล้ว

ได้รู้สึกปกป้องน้องได้คอยดูแล ทำให้เขาชอบที่จะอยู่ข้างๆเซฮุน ครั้งแรกอี้ชิงไม่ยอมจะเอาเขาไปอยู่ด้วย

เพราะห่วงลู่หานที่ป่วยง่ายแบบนี้แต่เซฮุนที่ตอนนั้นยังเด็กมากแท้ๆบอกจะปกป้องเขามันยิ่งทำให้เขาเอ็นดู

น้องชายคนนี้มากขึ้น ส่วนคุณนายจุนมยอนกับจื่อเทาก็ทำงานนอกบ้านเหมือนๆกัน ทำให้สองคนอยู่ด้วย

กันบ่อยๆจนสนิทกันมาก ลู่หานชอบ ชอบที่จะอยู่กับเซฮุนแบบนี้ …

ติ๊งต่องง ~

ฮ้า -///-

‘’สมกับชื่อ ควีน ไปเลยนะเด็กคนนั้นน่ะด้วยความน่ารักเลยไม่มีใครกล้าปลุกอะ-//-’’

‘’ขนาดอาจาร์ยยังไม่ปลุกนี่นา ฮึ ก็แหม โอเซฮุนน่ารักปานนั้นนน คนอะไรเวลาหลับยังน่ารักเลยอะแกกก’’

‘’นั่นสิ ฮ้า เค้าเป็นเจ้าหญิงนิทรารึเปล่านะถ้าเป็นฉันจะยอมเป็นเจ้าชายแล้วจูบเองงง >3<’’

‘’ฮ่าๆๆ ยัยบ้า~’’

‘’ได้ข่าวว่าเขาได้ช็อกโกแล็คก่อนวันวาเลนไทน์แล้วด้วยนะ!ได้เยอะน่าดูล่ะ ไม่จำกัดหญิงด้วยล่ะ มีผู้ชายมา

ให้ด้วยก็นะหน้าตาน่ารักปานนั้น’’

‘’อ่า ฉันก็จะให้เขาบ้างแล้วล่ะ อะคิคิ’’

บลาๆๆแซ่ด แซ่ด

เฮ้อออ ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะครับว่าทำไมเซฮุนถึงมาอยู่กับพวกเราที่อยู่ ม.6 ทั้งๆที่เขาพึ่งอยู่ ม.4 แท้ๆ

นั่นเพราะเด็กคนนี้อัจฉริยะสุดๆยังไงล่ะ -___- เก่งเสียจนครูเอือมละอากับความฉลาดนั่นจนต้องให้มาอยู่

กับพวก ม .6 อย่างพวกผม

‘’งืมม แล้วลู่หานล่ะ!ลู่หานก็คงให้เขาใช่ไหมล่ะ!’’เพื่อนผู้หญิงคนนึงหันมาหาผม ผมจึงยิ้มตอบกลับบางๆให้

‘’อือ ก็เราสนิทกันแบบพี่น้องต่างคนก็ต่างให้แล้วแบ่งกันทานน่ะ ^^’’

ฟึ่บ สวบ….

แรงกอดจากด้านหลังทำให้ร่างบางผงะพร้อมกับเงยหน้ามองทันที

‘’ปีนี้อยากกินเค้กช็อกโกแล็คครีมเยอะๆถ้าจะให้ดีผมอยากกินชานมไข่มุกรสโกโก้กล้วยหอมอะ~’’

‘’อ้ะ! เซ ..เซฮุน ฮัดเช้ย!!’’

‘’ฮยอง ฮยองเป็นอะไรไม่สบายเหรอบ้าจริง สงสัยเมื่อคืนผมลืมปิดหน้าต่างแน่เลย’’

‘’แฮร่ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ’’

เซฮุนน่ารักเหมือนน้องสาว(?)เราเล่นสนุกกันตั้งแต่นี้ไปเราคงเป็นแบบนี้ตลอดไป..

ปัง!!

‘’เสี่ยวลู่อ่า~’’ เสียงประตูที่เปิดออกจนประแทกกับผนังทำให้เกิดเสียงดังเรียกให้สายตาไปมอง

‘’หมินหมินอ่า!!’’ ลู่หานยิ้มกว้างอย่างเคยชินก่อนจะลุกขึ้นวิ่งเข้าไปกอดกับซิ่วหมินเพื่อนรักของเขา

ร่างของลู่หานโดนยกแล้วหมุนไปรอบๆก่อนที่แก้มด้านซ้ายจะโดนจมูกโด่งรั้นของซิ่วหมินประทับลงไป

‘’คิดถึงจัง~’’

‘’เหมือนกันนะเหมือนกัน~’’

‘’เฮ้ ไอ้คู่รักตรงนั้นน่ะ จะหวานกันอีกนานไหมวะ! ฮ่าๆ’’

‘’อ่า เห็นแล้วหัวใจคนโสดช่างรู้สึกเจ็บแปล๊บชิบหายเลยคร้าบบบ อ่าส์ แก๊บซองงง~’’

เสียงชานยอลและแบคฮยอนเด็กแสบประจำห้องเอ่ยล้อเสียจนลู่หานและซิ่วหมินหน้าแดง

‘’ไม่ใช่ซะหน่อยเราสองคนเป็นเพื่อนกันนะ!’’ เสียงใสๆของลู่หานตะโกนกลับไป

‘’อ่าส์ ลู่หานเพื่อนที่ไหนกอด หอมแก้ม กันซะขนาดนี้นะ นายอย่ามาโกหกนะโกหกไม่ดีนะ แก๊บซอง~’’

เสียงแบคฮยอนจิ้มลิ้มประจำห้องพูดกลับยิ่งทำให้เพื่อนในห้องโห่แซวเข้าไปอีก ลู่หานขมวดคิ้วมุ่น

กอดกับหอมแก้มกับเพื่อนที่เราสนิทกันมันดูหวานกันเหรอ เขารู้สึกว่าแค่นี้มันก็แค่นี้นี่นาทำได้ปกติแค่หอม

แก้มไม่ใช่จูบเสียหน่อยลู่หานชอบทำเสียด้วยซ้ำเพราะไม่รู้สิมันอุ่นๆยังไม่รู้สิ

‘’เฮ้ ลู่หานอย่าเบะปากสิอย่าร้องน้า โอ๋ๆ ซิ่วหมินปลอบแฟนนายซะสิ5555555’’ ชานยอลพูดเสริม

‘’อยากกอดปลอบเหมือนกันนะแต่ต้องรีบกลับห้องแล้วล่ะ ฮ่าๆ ไปก่อนนะคุณแฟน^^’’ ซิ่งหมินตอบกลับ

อย่างหยอกล้อ ทำให้ลู่หานที่ยืนข้างๆหันฟาดมือใส่ไหล่ของซิ่วหมินทันที

‘’’ซิ่วหมินย่าส์ไปพูดงั้นได้ไงอะ’’

‘’ก็แค่ล้อเล่นเองน่าเด็กน้อย ไปก่อนนะ ฮ่าๆ’’ มือติดอวบๆขาวๆนั่นยกขึ้นมาบีบจมูกรั้นของลู่หานเบาๆก่อน

จะยกยิ้มขี้เล่นและวิ่งกลับห้องตนไปเหลือทิ้งไว้ลู่หานที่โดนเพื่อนในห้องโห่แซวไม่หยุด และ….

สายตาเซฮุนที่มองมาเหมือนไม่พอใจเลย …

แฮ่ก แฮ่ก

จู่ๆหวัดก็หนักขึ้น อึดอัด หายใจไม่ออกเลย ทำไงดีนะ …

ร่างบางคิดในใจก่อนจะสอดส่ายตาไปทั่วๆห้อง ครูกำลังสอนอยู่ อีกตั้ง 40 นาที กว่าจะพักเที่ยง …

ไม่ไหว ลู่หานไม่ไหวแน่ๆเลย อยากไปห้องพยาบาลปวดหัวชะมัด!

‘’อา …’’ มือขาวยกขึ้นมากุมหัวใจตัวเองที่รู้สึกเหมือรมีก้อนอะไรมาทับเอาไว้ให้หนักๆเขารู้สึกกำลังจะขาด

อากาศหายใจ เกลียดตัวเองที่อ่อนแอจริงๆ!T___T

หมับ!

O_____O!!

 ( ( ( ( (   - -)---- > (- - ;;) )

‘’อาจาร์ยครับผมขออนุญาตพาลู่หานไปห้องพยาบาลนะครับ’’

‘’อะ ..อืม’’

‘’อดทนอีกนิด…นะครับ’’

‘’อ..อือ’’ เซฮุนอุ้มลู่หานในท่าเจ้าสาววิ่งไปห้องพยาบาลเหมือนตัวร่างบางนั่นเบานักหนา…เซฮุนตัวสูง

ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ? สูงกว่าลู่หานอีกด้วย! ไอ้ท่าทางเหมือนอุ้มสบายๆแบบนั้นคืออะไรนะ..มีแรง

ขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันตัวก็ดูผอมขนาดนี้แท้ๆ แล้วก็ ….

ทั้งๆที่เขาชอบหลับตอนเรียนแต่ทำไมรู้ว่าเขาไม่สบายกัน?

‘’เป็นไงบ้าง’’

‘’ได้นอนพักค่อสบายขึ้น ขอบใจนะ’’ ร่างบางที่เมือ่กี้นอนไปสักพักเอ่ยขอบคุณร่างสูงของเซฮุนที่ยังอยู่เฝ้า

เขาอยู่ .. เซฮุนที่ชอบอ้อนบ่อยๆทำไมตอนนี้ดูแมนกว่าเขาล่ะ-3-

‘’ทานยานะ’’

‘’งื้อ เกลียดยา’’ หัวกลมๆส่ายไปมาจนผมสีน้ำตาลเข้มที่นุ่มเหมือนใยไหมนั่นส่ายตามไปด้วย

‘’ไมได้ถ้าไม่ทานยาจะหายได้ยังไงละครับ’’

‘’งื้อเสี่ยวลู่ไม่หิวงะเซฮุนนา~ -3-’’

‘’จะบ้ารึไงเล่าฮยอง ไม่หิวก็ต้องกิน เอ้า..’’

‘’งื้ออ’’ ท่าทางดื้อยาของคนตัวเล็กทำให้คนตัวสูงหลุดหัวเราะกับความน่ารักนั่นแต่ก็ต้องเริ่มขมวดคิ้วมุ่น

เมื่อทำยังไงร่างบางตรงหน้าก็ไม่ยอมอ้าปากจะเอายาเลยซักนิด

‘’ฮยองครับอ้าปากสิ’’

‘’มะ..ไม่ อ๊ะ-0-’’ ตากลมโตเบิกกว้างทันทีที่เห็นเซฮุนเอายาขมๆนั่นเข้าปากตัวเองตามด้วยน้ำ

‘’อึก’’

‘’ซ..เซฮุน อุบซ์!OXO!!’’ ตากลมโตเหมือนกวางน้อยยิ่มเบิกโตกว้างกว่าเดิมเมื่อคนเป็นน้องตรงหน้าประกบ

ริมฝีปากของตนลงมาที่ริมฝีปากตนพร้อมใช้ลิ้นดันยาขมๆพร้อมน้ำนั่นเข้ามาปากตน มือน้อยทั้งสอง

ข้างยกขึ้นมาดันออกทันทีแต่มือหนาก็จับเข้าไว้เสียก่อนพร้อมดันอีกคนจนติดกับหัวเตียงและกดริมฝีปาก

ลงมาอีกครั้งพร้อมน้ำที่ส่งเข้ามาอีกอึก

‘’ข้างในปากของฮยอง…กลิ่นช็อกโกแล็ค’’ ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กอายุ16ที่อยู่ใกล้กันแค่คืบลิ้นยกขึ้นมา

เลียริมฝีปากของตนเองพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากกับสายตาเจ้าเล่ห์นั่น ทำให้ลู่หานนิ่งค้างไป เกิด…

อะไรขึ้นเนี่ย!!=[]=  ทำไมเซฮุนที่ดูเด็กขนาดนั้น .. จูบเขาหรือ??? 

SEHUN : คุณสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของผมไหมฮะ? ' ' ผมใสๆนะจริงๆ  

ตอนแรกแบบมึนๆไรท์ขอโทษถ้าแต่งออกมาไม่ดี555 T__T 

Heaven & Hell