คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] พี่สันตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง ... [ 5 ]
“ที่นี้ก็เหลือแต่พี่อาร์แล้วใช่มั๊ยริท รีบๆนะ เหลือเวลาอีก 2 วันเอง” จูเนียร์พูดกับเพื่อนตัวเล็ก ในขณะที่พวกเขากำลังเดินมาที่โรงอาหารใต้คณะ
เวลาพักเที่ยงแบบนี้ โรงอาหารใต้คณะมักจะคนเยอะเป็นพิเศษมองไปก็มีตั้งแต่เฟรชชี่ ไปจนถึงซีเนียร์ปี 4 วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่จูเนียร์กวาดสายตาดูแล้วแทบจะหาโต๊ะสำหรับนั่งกินข้าววันนี้ไม่ได้
“อ้าว .. ปีหนึ่ง มานั่งกับพี่ก็ได้มา โต๊ะอื่นเต็มหมดแล้ว”
พวกเขาหันไปตามเสียงเรียกที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร ก็พบกับกลุ่มพี่สันที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่พอดี สิ้นคำชวนจูเนียร์ และเพื่อนๆก็เลยเดินเข้าไปหา เพราะถึงจะนั่งเบียดๆกันสักหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยก่อนเข้าคาบบ่ายวันนี้
ก่อนที่เค้าจะเดินเข้าไปถึงโต๊ะพี่สัน เขายังเห็นพี่กันยิ้มแย้ม เล่นหัวอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆอยู่เลย แต่พอหันมาเห็นเพื่อนตัวเล็กของเขาที่กำลังจะเดินเข้าไปหาก็รีบบอกอะไรกับพี่ตั้มสักอย่าง แล้วลุกหนีออกไป .. ทิ้งข้าวที่ดูก็รู้ว่าเพิ่งจะเริ่มกินไว้อย่างนั้น
ปล่อยริทเดินเข้าไปที่โต๊ะ มองตามหลังคนที่ลุกหนีไปตาละห้อย ..... เขารู้ว่าริทคงอยากจะขอโทษพี่กัน แต่พี่กันเองก็คงโมโหเกินกว่าที่จะเจอหน้าริทในตอนนี้เช่นกัน
“เอ้ามาๆ น้องริท มานั่งดีกว่า อย่าไปสนใจไอกันมันเลย ช่วงนี้มันยุ่งๆหน่ะ” เป็นเสียงของพี่ตั้มที่เอยชวนริทให้นั่ง และเอ่ยทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดเมื่อสักครู่นี้ให้หายไป
“เป็นไงบ้างเรา ล่าลายเซนต์ไปถึงไหนแล้ว” ตั้มถามริทที่กำลังนั่งเขี่ยข้าวในจานอยู่
“ขาดของพี่อาร์ครับพี่” ริทหันไปตอบคำถาม
“พี่กัน .. เอ่ออ .. พี่กันไป ... “ ริทกำลังจะเอ่ยถามถึงคนที่รีบลุกไปก่อน แต่ก็ยังไม่ทันจะจบประโยค ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามายังกลุ่มที่เขานั่งอยู่
ผู้หญิงคนนั้น ..
คนที่เค้าเห็นว่าอยู่ด้วยกันกับพี่กันบ่อยๆ วันนี้ก็ยังลงมาจากรถของพี่กันอีก
“หวัดดีคร่าพี่ตั้ม” เสียงเอ่ยทักทายรองหัวหน้าพี่สันดังสดใสสมกับใบหน้าของคนทัก
“อ้าวน้องพลอย .. มาหาไอกันเหรอ” พอพี่ตั้มหันไปตอบคำถามของคนที่ชื่อพลอย ริทก็เลยหันไปกินข้าวของตัวเองเงียบๆ แต่หูก็ตั้งใจฟังเต็มที่
“ใช่ค่ะ พี่กันไปไหนคะเนี่ย ..”
“มันไปหาไอมะตูมหน่ะ แล้วเราหล่ะ ทำไมวันนี้ถึงมาได้” บทสนทนาเป็นไปอย่างราบรื่นเหมือนผู้หญิงคนนี้กับพี่ๆในกลุ่มรู้จักกันเป็นอย่างดี ... ก็แหงสิ คนของพี่กันสินะ
“ก็พี่กันหน่ะสิ โทรไปนัดน้องพลอย ..” ชริ !! ไม่ว่างไปส่งเขา แต่มีเวลาโทรนัดสาว .. ไอพี่กันบ้า
ริทตั้งใจฟังต่อไปเอยๆ และเขารู้ว่านอกจากเขา ไอพวกปีหนึ่งที่เหลือ มันก็คงกางเรด้ากันอย่างเต็มที่เหมือนกัน เพราะอยากรู้ว่าสาวน้อยคนนี้เป็นอะไรกับหัวหน้าพี่สันกันแน่
“เนี่ยพี่กันให้น้องพลอยเอาเอกสารเรื่องรับน้องมาคืน เมื่อคืนมันปนอยู่กับกองชีทเศรษฐศาสตร์ที่ห้องน้องพลอย วันนี้เรียนพอดี
เลยเพิ่งรู้ว่าหยิบของพี่กันติดมือมาด้วย ไม่รู้จะรีบอะไรนักหนา พอเสร็จก็หยิบไปแต่มือถือ กับเนคไท”
อะไรนะ เขาได้ยินว่าเอกสารมันปนอยู่ด้วยกัน มันปนอยู่ด้วยกันได้ยังไง .. และที่สำคัญคือ มันอยู่ในห้องของคนที่ชื่อพลอยนี่ด้วย ยิ่งคิดหน้าหวานๆก็เริ่มมีน้ำคลอหน่วยขึ้นมาทีละนิด
ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆเขาก็รู้สึกว่าขอบตามร้อนผ่าว เหมือนมีน้ำตามาคลอๆอย่างห้ามไม่ได้ นี่ไอพี่กันมันเข้ามามีอิทธิพลกับหัวจิตหัวใจของเขาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ไอกันมันก็ขี้ลืมอย่างนี้แหละ มันยังเคยลืมผ้าเช็ดตัวไว้ที่ห้องพลอยเลยไม่ใช่เหรอไง”
“555 พี่ตั้มรู้ได้ไง เรื่องนี้ล้อได้ยันลูกบวชเลยนะเนี่ย”
เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นกับเรื่องนี้ไม่ได้ส่งผลให้ริทขำไปด้วย และคำพูดมากมายต่อจากนั้นเขาก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว เพราะพฟังมาถึงตอนนี้น้ำตาก็ร่วงลงมาอย่างห้ามไม่ได้ จนจูเนียร์ต้องหันมาจับไหล่เขาไว้แน่ๆ
แล้วอย่างนี้พี่กันจะมายุ่งกับเขาทำไม ในเมื่อพี่กันก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว ...
---------------------------------------------------------
“ว้าววววๆๆๆๆ .. นี่ริทใช่มั๊ย จำเราได้หรือเปล่าที่อยู่กับพี่กันบ่อยๆหน่ะ” เสียงเล็กเอ่ยทักเขาทำให้ริทต้องรีบเช็ดน้ำตา พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจากชามข้าวของตัวเอง
ทันทีที่ริทเงยหน้า ก็พลอยทำให้คนทักกล่าวอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำ และดวงตาที่มีหยดน้ำเกาะอยู่
“อ้าววว .. เห้ยยยย ริทร้องไห้ทำไม” ทันทีที่สิ้นเสียงทุกคนก็ต่างหันไปหาริทเป็นตาเดียว ทำให้เด็กหนุ่มต้องฝืนยิ้ม และปาดน้ำตาแก้เก้ออย่างวางตัวไม่ถูก
“อ๋ออออ .... เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วมั๊ยเนี่ยยยยย” หลังจากที่เห็นคนตัวเล็กร้องไห้ ประกอบกับเรื่องราวที่คุยกับพี่ตั้มเมื่อกี้ ทำให้พลอยสรุปได้ไม่ยากว่าคนต้องหน้าร้องไห้เพราะอะไร ... แหม่ๆๆๆ ข้อความล่อแหลมขนาดนี้ ..
“โอ๋ยยย ไม่ร้องนะตัวเล็กของพี่กัน นี่น้องพลอย เป็นน้องสาวของพี่กันต่างหาก เข้าใจเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย”
“อ้าววว .. นี่พลอยไม่ได้เป็น ...” คนตัวเล็กหลังจากได้ฟังคำบอกเล่าก็ถึงคราวอึ้ง พูดอะไรต่อไม่ถูก น้องสาว อย่างนี้ที่เขาเข้าใจมาทั้งหมดมันก็ผิดหมดเลยสิ แล้วที่เขาเหวี่ยงไอพี่กันไปชุดใหญ่ จนคนตัวดำงอนตุ๊บป่องไปโน่น เขาจะทำยังไง
“ให้ตายเถอะพี่ตั้ม .. น้องพลอยเพิ่งสังเกตริทชัดๆวันนี้ น่ารัก ปากนิด จมูกหน่อย ตัวเล็กน่าฟัดแบบที่พี่กันบอกจริงๆด้วย .. พี่ชายเรานี่ตาถึงชะมัดยาดดดด” ส่วนน้องสาวของพี่กันก็มัวแต่กรี๊ดกร๊าดคนตัวเล็กของพี่ชาย จับเขาพลิกซ้าย พลิกขวา หันหน้า หันหลังจนเขางงไปหมด
“พลอยยย .. พอก่อนมั๊ย จับริทหันไปมา จนพี่ว่ามันจะงงหมดแล้วนะ ข้าวก็เพิ่งกิน สงสารริทบ้าง” เป็นเสียงพี่ตั้มที่บอกน้องสาวของเพื่อนที่ดูจะยินดีที่ได้พบกับคนในดวงใจของพี่ชาย
“ก็มันดีใจนี่พี่ตั้ม ไม่คิดว่าพี่ตัวเองจะมีแฟนน่ารักขนาดนี้ ..”
“เห้ยยย .. พลอย คือริทไม่ช่ะ ๆๆ ..” ร่างบางกำลังจะเอ่ยปฏิเสธต้องหยุดประโยค เพราะสาวน้อยพูดสวนขัดจังหวะขึ้นมา
“อย่ามาไม่ใช่เลยริท ไอที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งเมื่อกี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแคร์พี่พลอย แล้วเรียกอะไร ชอบพี่ชายพลอยแล้วหล่ะซี่ๆๆ” สาวน้อยเอ่ยกระเซ้าเพื่อนต่างคณะ ว่าที่พี่สะใภ้ในอนาคตตรงหน้าตรงๆ จนคนตัวเล็กทำอะไรไม่ถูก
หลังจากที่ได้รู้ความจริงเรื่องน้องสาวของไอพี่กันแบบไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับประโยคสุดท้ายที่หญิงสาวพูดกับเขาเมื่อกลางวันนี้ ทำให้เขาต้องกลับมานึก สำรวจหัวใจตัวเองอีกครั้งว่าเขารู้สึกอย่างไรกับรุ่นพี่ผิวเข้มกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือ เขาอยากจะขอโทษ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ริท มึงเป็นอะไร” เนสเรียกเพื่อนตัวเล็กที่กำลังนั่งใจลอยเป็นรอบที่สาม
“คิดเรื่องเมื่อวานอยู่หรือไง มะรืนนี้จะตรวจลายเซนต์แล้วนะ กูว่ามึงเอาเวลานั่งใจลอยไปตามล่าหาพี่อาร์จะดีกว่านะ”
ใช่ ถูกอย่างที่เพื่อนเขาว่า เขาควรเอาเวลาที่เหลือไปขอลายเซนต์พี่อาร์แทนที่จะมานั่งใจลอยแบบนี้ แต่เขาไม่มีอารมณ์จะทำ เพราเขามัวแต่คิดวนเรื่องเมื่อวานนี้
ตั้งแต่ตอนที่ได้รู้ความจริง เขาก็นั่งรอพี่กันอยู่ที่โรงอาหารใต้คณะ จนเกือบสองทุ่มเขาก็เห็นพี่กันเดินลงมาพร้อมกับพี่ๆปี 2 และเขาก็รู้ว่าพี่กันหลบหน้าเขา หลบแบบที่เขารู้สึกอึดอัดโคตรๆ พี่กันยิ้มหัวเราะกับเพื่อนๆ และแซวรุ่นน้องคนอื่นๆอย่างเป็นกันเอง แต่พอพี่กันเห็นเขาพี่กันก็รีบเดินหนีออกไปทันที
เมื่อคืนนี้เขามานั่งทบทวนดูแล้วตั้งแต่ช่วงที่พี่กันติดงาน ทำให้เขาต้องเดินกลับหอคนเดียว จนถึงวันที่ทะเลาะกัน แล้วพี่กันก็หายเงียบไป ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองจะรู้สึกดีที่ไม่มีคนมาคอยกวนประสาท ส่งสายตาวิบวับให้ทุกๆวัน แต่พอเอาเข้าจริงๆ เข้าก็รู้สึกว่า “มันมีอะไรบางอย่างขาดหายไป”
ไม่มีคนคอยยิ้มทะเล้นให้ที่หน้าหอเหมือนอย่างเคย
ไม่มีคนร้องเพลงคลอเบาๆให้ฟังระหว่างเดินกลับหอ
ไม่มีคนคอยแย่งหนังสือเขาไปถือ ..
ไม่มีคนคอยบอกให้เขาฝันดีอย่างทุกๆคืน ..
หรือว่าเขาจะชอบไอพี่กันเข้าจริงๆกันนะ ..
“อ้าวพี่กัน หวัดดีครับพี่”
ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบเพื่อน เพราะมันแต่คิดอะไรของตัวเองอยู่ ก็เลยไม่ทันรู้ว่าพี่กันเดินมาที่โต๊ะใต้คณะที่เขานั่งพอดี พร้อมกับที่บรรดาเพื่อนๆของเขายกมือไหว้ทักทายรุ่นพี่ตรงหน้า
คนตัวเล็กเห็นรุ่นพี่เบนสายตามายังเขา และมองนิ่งๆ ทำให้ริทรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ทำได้แต่เพียงยกมือไหว้ตามเพื่อนๆเท่านั้น ส่วนคนเป็นพี่ที่หันมามองเขา ก็แค่พยักหน้ารับ และกำลังจะเดินขึ้นตึกเรียนไป
“พี่กัน ..”
เสียงเรียกจากคนตัวเล็กทำให้ร่างสูงที่กำลังจะเดินขึ้นตึกเรียนไปชะงักเท้าเอาไว้ และหันหลังกลับมามอง และทำท่าเหมือนจะรอฟังอะไรบางอย่างจากคนที่เรียกเขาไว้
“เอ่อ... คือๆ” พอได้เห็นสายตาที่รุ่นพี่มองมา ริทที่กำลังจะเอ่ยขอโทษก็เกิดจะพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเสียงอย่างนั้น และริทคิดว่า เขาคงจะเรียบเรียงประโยคที่จะพูดนานจนเกินไป
เพราะพอเข้านึกออกพี่กันก็หันหลังเดินกลับขึ้นตึกเรียนไปแล้ว ทิ้งไว้แค่สายตาว่างเปล่า และเจือปนไปด้วยความเหนื่อยล้าที่มองมาที่เขาเมื่อกี้
คนตัวเล็กน้ำตาร่วงเผาะ .. จนเนสที่ยืนอยู่ข้างๆรีบเขามาปลอบเพื่อด้วยความตกใจ
สายตาเมื่อครู่นี้ที่เขาเห็น .. มันทำให้เขารู้สึกปวดหนึบๆในหัวใจ
และมันทำให้เขาได้คำตอบกับหัวใจอย่างไม่ต้องสงสัยอีกเลยว่า “เขาคงชอบพี่กันเข้าแล้วจริงๆ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ตกเย็น ...
หลังจากแน่ในหัวใจ เขาคิดว่าเขาควรจะขอโทษพี่กัน เขาไม่ได้หวังว่าพี่กันจะยกโทษให้เขารวดเร็วถึงขนาดนั้น แต่อย่างน้อยก็อยากให้พี่กันได้รู้ว่าเขารู้สึกผิดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆ ยังไงวันนี้เขาต้องได้ง้อ ..
“ริท .. พวกข้ากลับก่อนนะ อย่ากลับค่ำนักหล่ะ” เสียงเพื่อนในกลุ่มบอกคนตัวเล็กที่กำลังนั่งแกร่วรอใครบางคนอยู่ที่ตึกใต้คณะ
“อืม ..” คนตัวเล็กตอบกลับเพื่อน และนั่งรอเป้าหมายต่อไป นี่ก็ยังไม่เย็นมากนัก ยังมีเพื่อนๆปีหนึ่งมาตามล่าขอลายเซนต์พี่ๆปีใหญ่ๆก็อยู่เป็นจำนวนมาก
วันนี้พี่กันประชุมตั้งแต่บ่าย จนถึงตอนนี้พี่กันก็ยังนั่งปรึกษางานอยู่กับเพื่อนๆที่โต๊ะม้าหินใต้คณะไม่ไกลจากที่เขานั่งอยู่มากนัก เขาก่ะว่าจะรอจนพี่กันคุยกับเพื่อนจนเสร็จก่อน ถึงจะเขาไปหา ระหว่างนี้เขาก็ได้แต่นั่งมองคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยๆ จนสายตาเหลือบไปเห็นพี่อาร์ ริทจึงรีบผละออกจากเป้าหมายอันดับหนึ่ง หยิบปากกา กระดาษ วิ่งไปหาเป้าหมายลำดับสูงกว่าหนึ่งอย่างไม่รีรอ ...
“พี่อาร์ครับ .. ผมขอลายเซนต์หน่อยครับ”
ริทรีบยื่นกระดาษที่เปิดหน้าที่มีชื่อพี่อาร์อยู่ไปหาอดีตเฮดว้ากปี 4 ที่กำลังนั่งอยู่กับพี่ฮั่น พร้อมแนะนำตัวแข็งขัน
“สวัสดีครับ ผมชื่อเรืองฤทธ์ ชื่อเล่นชื่อริท ครับ สายรหัส เดอะดาว สโบแกน คาสโนว่าฆ่าไม่ตาย .. ครับ”
“อ่อๆๆ นี่เองหรอน้องริท” พี่อาร์บอกยิ้มๆ ก่อนจะหันไปกระซิบกับพี่ฮั่นที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“พี่ว่า งานนี้คาสโนว่าคงได้ตายจริงๆแล้วหว่ะฮั่น 555555”
ประโยคสุดท้ายพี่อาร์เอ่ยเสียงสดใส .. นี่หน่ะเหรอเด็กไอกัน น่ารักอย่างที่มันว่าจริงๆ มิน่าไอตัวดีมันถึงได้ออกตัวล้อฟรีขนาดนั้น
“พี่รหัสเรามันแสบนักเชียว .. ต้องจัดน้องมันแทนซะหน่อยนะเนี่ย”
“รู้จักพี่กันมั๊ยน้อง ... ได้ข่าวมาว่าโดนงอนอยู่นี่นะ ไปทำยังไงก็ได้ให้ไอกันมันเขิน ไม่เขินไม่เซนต์”
คำสั่งมาอย่างสั้น แต่เขารู้สึกว่ามันยากโคดๆ ยิ่งตอนนี้พี่กันโกรธเขา จะเข้าไปหาคงไม่ง่ายเหมือนก่อน แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเดินไปหาคนที่กำลังประชุมหน้าเครียดอยู่กับกลุ่มพี่สัน
เอาวะเป็นไงเป็นไง .. อย่างน้อยโอกาสนี่แหละ ที่เขาต้องง้อพี่กันให้ได้ ...
------------------ ต่อจ้าาาาาาา --------------
“นทเอาเอกสารนี่ไปเตรียมต่อนะ เมื่อคืนกันดูทั้งหมดให้แล้ว มีเพิ่มข้อมูลเรื่องฐานนิดหน่อย
นอกนั้นโอเคแล้ว”
“ไอตั้ม เดี๋ยวมึงไปรวบรวมจำนวนพี่ปี 3 ปี 4 ที่จะมาเข้าร่วมงานบายศรีมาให้ก็ด้วยนะ เดี๋ยวกูต้องเอาทั้งหมดไปสรุปกับไอตามอีกทีนึงพรุ่งนี้เช้า แล้วเราจะได้เตรียมของอะไรกันให้พร้อม”
เขาเดินเข้าไปใกล้กลุ่มพี่สันมากขึ้น ก็ได้ยินพี่กันหน้าเครียด สั่งงานอยู่กับพี่ตั้ม พี่นท จนสุดท้ายคนโดนจ้องถึงได้รู้ตัว จึงหยุดพูดกับเพื่อน แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเขา
พี่กันดูอิดโรย เหมือนไปอดหลับอดนอนมา สงสัยว่าต้องเตรียมงาน เขาเองก็เพิ่งรู้ว่าการเป็นพี่สันมันมีอะไรมากกว่าที่เขาคิดไว้มาก
“มีอะไร” เสียงทุ้มฟังดูห้วน เอ่ยถามคนที่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
“เอ่อคือ ......” ริทกำลังคิดถึงวิธีที่จะเอามาง้อพี่กัน ว่าเขาจะทำอย่างไรได้บ้าง พร้อมนึกโกรธตัวเองที่ไม่ยอมเตรียมตัวเองให้พร้อมก่อนที่จะมายืนจ้องเป้าหมาย และทำอะไรไม่ถูกอย่างตอนนี้
“แล้วอันนี้เป็นสคริปคร่าวๆที่มึงต้องพูดทั้งหมด .........”
“ริทขอโทษ .. “ ยังไม่ทันที่คนที่เลิกสนใจตัวเอง แล้วกลับไปสั่งงานกับเพื่อนต่อจะพูดจนจบ
เขาก็เอ่ยแทรกขึ้นมา ทำให้เหตุการณ์ตรงหน้าหยุดชะงัก ..
พี่ตั้มกับพี่นทลุกไปก่อน พร้อมบอกพี่กันว่าจะเอาข้อมูลไปทำคืนนี้ แล้วจะเอามาให้พี่กันตอนเช้า ก่อนที่จะลุกแล้วเดินไป
ตอนนี้ทั้งโต๊ะเหลือแค่เขา กับรุ่นพี่ผิวเข้มตรงหน้า
“แล้ว .. “ เสียงตอบรับคำขอโทษของเขากลายเป็นคำถามย้อนกลับมา
แค่พี่กันมองมาเข้าก็ทำอะไรไม่ถูก สายตานั้นแน่วแน่ และดูเข้มจนเขาแอบหวั่นๆ ตอนนี้สมองของเขากำลังประมวลผลอย่างหนักกับการหาวิธีอะไรสักอย่างมาง้อ
เขานึกไปถึงเรื่องที่เพื่อนผู้หญิงตอนมัธยมมาเล่าให้เขาฟังว่า เธอเหล่านั้นมีวิธีง้อแผนยังไงบ้าง
นึกไปถึงละครหลังข่าวที่เขาติดตามทุกคืน ไหนจะซีรีย์เกาหลี ที่เขาติดงอมแงม ..
นิยายแจ่มใสที่แอบจิ๊กไอเนียร์มาอ่าน ... มีวิธีไหนบ้างนะ .. โอ๊ยยยยยยย !!
“มีอะไร ไม่มีจะไปแล้วนะ ...” เสียงทุ้มเอ่ยถามอีกครั้งหลังจากที่เห็นคนตัวเล็กนิ่งไปพักใหญ่
และในที่สุด .. เขาก็ได้วิธีง้อ ...
ก่อนที่คนถามกำลังทำท่าจะลุกขึ้น คนตัวเล็กก็รีบเดินเข้าไปนั่งที่ตัก หันตะแคงข้าง จนคนที่โดนนั่งตักตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเขา
เอาวะ .. มาถึงขั้นนี่แล้วนี่ นั่งตักเขาแล้วนี่ .. ต้องไปให้สุดแหละไอริท
“พี่กัน .. น้องริทขอโทษ” เสียงเล็กเอ่ยขอโทษ แผ่วเบา ใกล้ๆหูของคนฟัง จากนั้นถึงได้ผละออกมา สบสายตากันแบบตรงๆ
“ริทขอโทษนะ พี่กันอย่าโกรธริทนะ” ร่างเล็กเอ่ยขอโทษอีกครั้งด้วยน้ำเสียงน่ารัก และส่งสายตาน่าสงสารไปให้รุ่นพี่ แต่คนตรงหน้าเขาก็ยังนิ่ง แถมสายตาก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม นี่เขาทำขนาดนี้ยังไม่หายโกรธอีกหรือไง
“ทำยังไงถึงจะหายโกรธ” เสียงเล็กเอ่ยถาม พร้อมทั้งเอื้อมมือไปโอบรอบคอของรุ่นพี่ พร้อมเอาหน้าซบลงที่หัวไหล่หนา .. บอกเลย นี่ง้อสุดๆแล้วนะ ไม่เคยทำกับใครแบบนี้มาก่อน
“รู้ด้วยหรือไงว่าทำอะไรไว้บ้าง” คนที่โดนกอดอย่างไม่ทันตั้งตัวตกใจน้อยๆ ที่อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็มาออดอ้อนเขา แต่น้ำเสียงที่ถามออกไปก็ยังคงนิ่งได้อย่างคงเส้นคงวา ..
“รู้แล้ว .. ริทขอโทษๆๆ ขอโทษนะครับพี่กัน โกรธมากๆแก่เร็วนะ ตีนกาขึ้นริทไม่รักนะ” คนตัวเล็กเอ่ยขอโทษซ้ำๆอย่างออดอ้อน พร้อมเอามือจับตรงหางตารุ่นพี่ พร้อมนวดไปมาเบาๆ
“ลุก .. จะไปทำงาน อย่าทำแบบนี้อีก มันน่าเกลียด”
หลังจากนั่งอยู่แบบนั้นสักครู่หนึ่ง ร่างสูงจึงรู้ตัวเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเจอพี่อาร์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม่ไกลกันนัก กำลังส่งสายตายียวน และรู้ทันมาให้เขา จึงเอ่ยเสียงเฉียบขาดกับคนตัวเล็ก พร้อมทั้งลุกขึ้นทันที จนคนตัวเล็กที่นั่งตักอยู่ไมได้ตั้งตัว ไหลลงมาจากตักจนเกือบจะล้ม
“เอ่อ พี่กัน ผมขอโทษจริงๆนะ” พอตั้งตัวได้ก็เงยขึ้นไปพบรุ่นพี่ที่เขาง้อไปเมื่อกี้ แล้วก็พบว่ากำลังเจอคนทำหน้าดุที่สุดในโลกใส่เขา
“อย่าทำแบบนี้อีก ..” กันพูดกับคนตัวเล็ก แค่สั้นๆและเดินจากไป ทิ้งคนตัวเล็กใจฝ่อไปหมด เพราะการง้อของเขาในครั้งนี้ไม่เป็นผล พี่กันไม่หายโกรธ แถมทำท่าจะโกรธเขามากขึ้นไปอีกที่เขาทำตัวแบบนั้นใส่
ร่างเล็กจึงเดินกลับไปยังรุ่นพี่ปี 4 ที่ตอนนี้กำลังถือสมุดรายชื่อล่าลายเซนต์ของเขาอยู่ในมือ อย่างหงอยๆ
“เซ็นดีมั๊ยเนี่ย
“
"เซ็นเถอะนะครับพี่อาร์ .. สงสารริทเถอะนะ เราสายรหัสเดียวกันนะพี่”
“เออๆๆ .. เซ็นก็เซ็นวะ เห็นว่าทำสุดความสามารถหรอกนะ”
พี่อาร์ก้มลงเซ็นต์ลายเซ็นลงบนสมุดของรุ่นน้อง พร้อมนึกเอ็นดูใบหน้าที่เป็นประกาย เมี่อรู้ว่าเขาจะเซ็นต์ให้ ผิดกับเมื่อตอนเดินกลับจากง้อไอกันเมื่อกี้ลิบลับ ...
“ขอบคุณครับพี่อาร์” ริทรับสมุดคืนจากรุ่นพี่ แล้วเดินจากมา จึงเปิดสมุดออกดู ก็เห็นชื่อของพี่อาร์ปรากฏอยู่เรียบร้อย และข้อความต่อท้ายสั้นๆว่า “สุดยอดเลยหลาน งานนนี้คาสโนว่าแพ้ลูกเป็ดราบคาบ”
-----------
พี่อาร์ พาร์ท
หลังจากที่น้องปีหนึ่งเดินจากไปอย่างหงอยๆ .. เขาเองจึงเริ่มหัวเราะหลังจากที่เก็กไว้อยู่นาน
เขาก็แค่ลองดูเพราะอยากจะรู้ว่าน้องจะทำตามที่เขาสั่งไหม แล้วเขาก็อยากจะดูไอกันมันนักว่ามันจะเก็กได้นานแค่ไหนเหมือนกัน
ไอกันหน่ะ ดูปร๊าดเดียวเขาก็รู้ มันกำลังตื่นเต้น แถมยังพยายามเก็บอาการอย่างมากเสียด้วย ทำเป็นปั้นหน้ายักษ์ใส่น้องเขา จริงๆนี่อ่อนยวบตัวแต่น้องเขานั่งตัก
และที่สำคัญเขาเห็นว่ามันกำลังจะเคลิ้ม จนมันเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขา ถึงได้รู้ตัว รีบลุกขึ้น กลับไปปั้นหน้ายักษ์ใส่น้องเขาเหมือนเดิม ... แม่งงงง เล่นตัวฉิบบบบบบบบบ
!!!!
ถ้าโจทย์ที่เขาให้คือ ทำให้ไอกันมันเขิน .. เขาบอกได้เลยว่า เมื่อกี้ไอกันมันเขินมากกกกกก
บอกเลยว่าไอตัวเล็กนี่มันโคดเด็ด .. ถ้าเขาจะไม่เซ็นต์ให้ ก็คงจะไม่ได้จริงไหม
------------------------ ----------------------------------------------------------------
เขินมั๊ยนะพี่กัน ...
ขออนุญาติอัพเดทตอนสั้นๆ ให้จบตอนที่ 5 นะคะ
อาจจะน้อยไปหน่อย ขอโทษรีดด้วยน้าาาาาา
ไรท์เตอร์มีเวลาวันละนิดละหน่อย แต่ก็พยายามจะเอามาลงให้ได้ตลอดๆนะจ๊ะ
ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยน้าหากไม่จุใจเท่าที่ควร
จะรีบมาลงต่อให้นะจ๊ะ
ความคิดเห็น