คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เหตุผลของคุณชายโอ : ข้อที่หก พี่เขายอมให้ผมค้างด้วย (30%)
เหตุผลของคุณชายโอ : ข้อที่หก พี่เขายอมให้ผมค้างด้วย
ไม่นานจุดหมายแรกก็ถึงเป็นที่เรียบร้อย
และบางทีอาจจะเป็นจุดหมายสุดท้ายที่เจ้าของรถต้องการหยุดรถก็ได้ (?)
“ทำไมต้องมาจอดที่นี่ด้วย”
ร่างบางทำหน้ามุ่ยกอดอกถามอย่างไม่เข้าใจ
คนที่นั่งข้างหน้าทั้งสองเถียงมาสักพักแล้ว
ตอนมาถึงที่คอนโดแห่งนี้ลู่หานขอให้เซฮุนจอดข้างหน้าแต่เซฮุนไม่ยอมจอด
แถมยังพาขึ้นมาในที่จอดรถที่เชื่อมต่อกับตัวคอนโดอีกต่างหาก
“อุ๊ย...ฝนตกด้วยสิ” เด็กฝึกงานที่ควบตำแหน่งคนขับจงใจไม่ตอบคำถามคนตัวเล็กก่อนจะจีบปากจีบคอพูดพลางหันไปมองข้างนอกรถที่มีเม็ดฝนร่วงหล่นลงมาเรื่อยๆ
และหนักขึ้น
“ฮึ่ย! บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงมา”
คนตัวเล็กที่ได้ยินแบบนั้นเบะปากอย่างหงุดหงิด
“ผมกับมินอาขอค้างด้วยนะ *-*” คนที่แกล้งทำเป็นมาส่งถึงที่จอดรถหันมาบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงพร้อมกับส่งสายตาวิบวับแกมวิงวอนมาให้
เขาเริ่มเห็นว่าฟ้าที่มืดสนิทมีเมฆฝนเข้ามาปกคลุมและคาดว่าอีกไม่นานฝนคงตกหนักแน่ๆ
จึงวางแผนไว้ว่าถ้ามาส่งที่ที่จอดรถของคอนโดฝนต้องตกลงมาพอดีแน่ๆ และก็เป็นจริง...
แล้วเขาก็ได้มีข้ออ้างค้างที่นี่แล้ว
ถึงดูเจ้าเล่ห์ไปหน่อยแต่มันก็มีเหตุผลดีๆ นา...
ถ้าเขาต้องขับรถท่ามกลางสายฝนกลับบ้านซึ่งห่างจากที่นี่หลายกิโลเมตรคงไม่ดีแน่ๆ
อาจจะเกิดอุบัติเหตุได้
(หรา -_-)
“เดี๋ยวฝนก็หยุด”
ซ่า ซ่า ซ่า ซ่า
เจ้าของห้องพูดจบฝนก็สาดลงมากระหน่ำลงมาอย่างแรงเหมือนว่าอีกนานคงจะหยุด
คนที่เพิ่งพูดไปว่า ‘เดี๋ยวฝนก็หยุด’ ทำหน้าแหยทันที
“พี่อยากให้ผมขับรถตากฝนเหรอ
ถ้าเกิดถนนลื่นแล้วเกิดอุบัติเหตุขึ้นใครจะเป็นพ่อของลูกพี่ล่ะ”
ป๊อก!
คนเจ้าเล่ห์ทำหน้าบูดเมื่อโดนคนหน้าหวานดีดหน้าผากกลับมา
คงเพราะประโยคสุดตรงในตอนท้าย
“เหอะ...ใครจะมีลูกกับนาย”
“ตกลงพี่ให้ผมกับมินอาค้างมั้ย?”
พูดจบก็หันไปมองน้องสาวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างหลัง
แต่ดูเหมือนฝนที่เทลงมารบกวนการนอนหลับของหนูน้อยที่เหนื่อยมาเกือบทั้งวันจนต้องขมวดคิ้ว
“เออ! แต่ที่ให้ค้างเพราะมินอานะ
ไม่ใช่เพราะนาย”
“ไม่เห็นต้องโบ้ยเลย”
“...”
“อยากอยู่กับผมก็บอกมา”
เ ก ลี ย ด โ อ เ ซ ฮุ น!!!
โอเซฮุนเพิ่งรู้ว่าลู่หานหรือพี่หน้าหวานของเขาเป็นคนที่จัดห้องได้ดีมาก
เรียบร้อยสุดๆ แทบจะไม่วางของระเกะระกะเลย
แถมพอเดินเข้ามาในห้องก็สั่งให้เขารีบถอดรองเท้าตัวเองและของมินอาวางไว้บนชั้นไม่ให้วางเกะกะตรงทางเดินหน้าประตู
ในห้องชุดแห่งนี้จะมีห้องครัวที่อยู่ใกล้ๆ
กับประตูทางเข้าไม่มีผนังกั้น และก็มีห้องนั่งเล่น
จากนั้นก็แยกเป็นห้องนอนสองห้องอยู่คนละฝั่ง มีห้องน้ำส่วนตัว
ตรงกลางก็เป็นห้องนั่งเล่น ทั้งห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์น
ดูเนียบจัง...
“นายกับมินอานอนห้องนี้นะ”
คนตัวเล็กเดินลากรองเท้าสลิปเปอร์ลายคิตตี้สีชมพู
(เซฮุนจะแซวแล้วแต่ก็ไม่กล้ากลัวว่าจะโดนแข้งก่อนนอน) ไปเปิดประตูห้องฝั่งซ้าย
ซึ่งเมื่อเดินตามไปแล้วก็จะพบกับห้องนอนเตียงคู่
เซฮุนจึงยกเตียงนอนอันนึงให้มินอาที่ไม่ยอมตื่นมาเดินเอง
“ผมนอนกับพี่ไม่ได้เหรอ”
หลังจากวางมินอาลงกับเตียงนอน ห่มผ้าให้เรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาหาพี่หน้าหวานที่กำลังเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาดื่มพร้อมกับบอกเสียงอ้อน
“โดนแข้งฉันก่อนมั้ยล่ะ”
เงยหน้าขึ้นมาทำสายตากวางดุใส่ก่อนจะยืนหยัดเต็มความสูง หันหลังไปหยิบแก้ว
“ง่า...” เด็กฝึกงานยู่ปากอย่างเสียดาย
“ไปอาบน้ำดิ เดี๋ยวเอาชุดไปให้”
คนที่ดื่มน้ำเสร็จเรียบร้อยบอกโดยยังยืนหันหลัง
คนที่ได้ยินดังนั้นรับปากพร้อมตะเบ๊ะยอมทำตามก่อนจะหายเข้าไปในห้องที่ลู่หานยกให้
ถึงพี่หน้าหวานของเซฮุนคนนี้จะดูดุๆ
แต่ก็มีมุมที่น่ารักนะ...
ขณะที่มือหนาแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
พี่หน้าหวานจะเริ่มรู้สึกหวั่นไหวบ้างรึยัง... ถ้ายังเซฮุนก็พร้อมที่จะพยายามต่อ
เหมือนลู่หานคือคนแรกที่เซฮุนอดทนจีบได้ขนาดนี้
ตอนมัธยมปลายปีหนึ่งรู้สึกอยากมีแฟนแบบคนอื่นบ้าง
และก็เป็นจังหวะเดียวที่มีนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนยังห้องข้างๆ เธอสวยและน่ารักมาก
มากถึงขั้นที่เขาเห็นแล้วยังใจเต้น ผู้ชายในชั้นเดียวกันหรือต่างชั้นก็เข้ามาจีบ แต่ไม่รวมโอเซฮุนที่มองดูเงียบๆ
นะ เขาไม่ใช้วิธีเข้าไปจีบซึ่งๆ หน้าหรอกแต่แอบขอเบอร์จากเพื่อนของเธอ
หลังจากนั้นก็โทรหาเธอ แรกๆ ก็ไม่กล้า
ตัดสายไปตั้งหลายครั้ง จนสุดท้ายเธอโทรกลับมาและต่อว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
‘นี่ใครคะ?!!
โทรมาตั้งหลายสายแล้วไม่พูด’
‘เอ่อ...’
‘ว่าไง?’
‘เรา...โอเซฮุน...นะ’
‘หือ...? แล้วไง?’
‘เรา........ชอบเธอ’
‘ห๊ะ?’
พอบอกว่าชอบไปแล้วหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนนั้นก็ตกใจ
หลังจากนั้นเซฮุนก็อธิบายเรื่องราวทั้งหมดไป
และวันต่อมาที่โรงเรียนก็ไม่กล้าทักเธออยู่ดีจนเธอต้องทักเขาเอง
เซฮุนเขินอยู่สักพักก็เริ่มกล้าจีบเธอแล้ว
แต่สุดท้ายความพยายามก็สิ้นสุดลงเมื่อผ่านไปสองเดือน
เด็กหนุ่มที่อยากมีแฟนอย่างโอเซฮุนพบว่าตัวเขาเองไม่อาจทนจีบได้ต่อไป
เพราะนิสัยเธอค่อนข้างแปลกๆ ทั้งที่ยังไม่อยู่ในสถานะแฟน
แต่กลับทำตัวเหมือนเขาเป็นแฟนด้วยการทำท่าทีหวงก้างเวลาเขาไปคุยกับเพื่อนผู้หญิงเรื่องงาน
พอเขาเห็นว่าเธอไปคุยกับผู้ชายคนอื่นบ้างก็ทำท่าทีหวงแต่กลับโดนรีแอคชั่นเหวี่ยงใส่
และยังเดินควงผู้ชายคนนั้นไปอีก...
แดกจุดมาก...
เลยเลิกจีบไปและไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก
เวลาเจอหน้าก็เดินผ่านเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ
เธอเคยมาง้อและขอโทษแต่เซฮุนก็ไม่ยอมกลับไปแล้วล่ะ ขอแค่เป็นเพื่อนพอ...
เธอคนนั้นผิดกับพี่หน้าหวานของเขามาก ครั้งแรกที่เจอยอมรับเลยว่าชอบหน้าตาที่วีนเหวี่ยงของพี่เขามาก
พอได้มาเจอลู่หานเวลาทะเลาะกับพี่ชายเขาแล้ว มันโคตรน่ารักเลย...
ถึงจะเหวี่ยงแต่ก็ไม่ได้จริงจังมาก ง้อนิดเดียวก็หาย
พอได้มาหยอกล้อกับพี่เขาแล้วมันมีความสุขจริงๆ
นะ...
ปัง!
“ย๊าส์!! โอเซฮุนนนนนนนนนนนนนนน!!!!” เสียงเคาะประตูอย่างแรงกับเสียงหวานดังขึ้นทำให้ร่างสูงสะดุ้งหลุดออกจากห้วงของภวังค์
รีบปิดน้ำและหยิบผ้าเช็ดตัวที่แม่บ้านคงเตรียมไว้ให้มาเช็ดตัวให้แห้งก่อนจะเปิดประตูออกไป
“กว่าจะออกมะ...”
พอเปิดประตูมาเพื่อมารับเสื้อผ้าจากเจ้าของห้องที่จะเอามาให้
ก็เจอกับดวงตากวางที่เบิกกว้างอย่างตะลึงที่เห็นร่างสูงในสภาพผ้าขนหนูพันรอบตัว
โชว์แผ่นอกและหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อขึ้นมานิดๆ
= [] =
ริมฝีปากเล็กที่เซฮุนชอบจุ๊บยังอ้าค้างไว้
เห็นแล้วมันตลกชะมัด...
ร่างสูงจึงแกล้งโดยการใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งไปหุบปากเล็กไว้ก่อนจะรับเสื้อผ้าให้มือของร่างบางมาและไม่ลืมทิ้งท้ายด้วยประโยคเชิงหยอกล้อ
“เช็ดน้ำลายหน่อย”
- - - - - - - - - - - - - - - - -
ฮัลโหลลลลลลลลลลล
สวัสดีค่า ^_^ มีใครคิดถึงพี่หน้าหวานกับเด็กฝึกงานโอเซฮุนบ้างน้า
คือตอนนี้กำลังพยายามปั่นอยู่นะคะ บอกเลยว่าบางทีสมองตันมากจริงๆ
บางทีไปติดอยู่ตรงบทอธิบายตัวละครไรงี้ ทำให้ล่าช้า5555
ขอโทษน้า T_T
ส่วนพาร์ทที่เหลือจะมีฮุนฮานนิดๆ แล้วก็มีอีกคู่ที่ห่างหายไปสักพักล่ะ5555
ใครคิดถึงคริสยอล เตรียมรออ่านในตอนนี้ได้เลยนะคะ ^^
ตอนนี้
ถ้าอ่านแล้วไม่เม้นต์
เราขออนุญาตให้แปะเมลล์เวลามีฉากนั้นนะคะ
เราขอโทษที่ต้องทำแบบนี้แต่คือ เราอยากได้กำลังใจในการแต่งบ้าง
บางทีคือ เราหัวไม่แล่นแต่พอมาอ่านคอมเม้นต์แล้วกำลังใจมันก็มา
และเราก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและเม้นต์นะคะ
:D
ยังไงก็อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจด้วยน้าาาา *-*
แล้วก็ฝากติดตามอีกเรื่องด้วยนะคะ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1383086
ความคิดเห็น