คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [[KiHae]] ใช่สิ ฉันมันโง่ part I
“โง่”
คำจำกัดความง่ายๆ ที่แทงลึกลงในใจหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ตั้งแต่เด็กยันโต ไม่เคยมีสักครั้งที่สอบผ่านโดยที่พ่อแม่ไม่ต้องไปกราบกรานอ้อนวอนอาจารย์ เพื่อให้ลูกที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจได้เลื่อนชั้นเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ
“คิบอมอ่า ~” เสียงใสเรียกคนที่กำลังขะมักเขม้นกับงานตรงหน้า ชายหนุ่มจำต้องเงยขึ้นหาเสียงนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
“หยุดความคิดไปเลยทงเฮ” คิบอมพูดเสียงเข้ม เจ้าตัวป่วนได้แต่เบ้ปากอย่างขัดใจ รู้ทันเค้าทุกทีสิหน่า ฮึ่ย ~
“ฉันทำการบ้านอยู่นะ แล้วมันก็การบ้านนายด้วย สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ มันยากมากมั้ยถามจริง แล้วทำไมฉันต้องมาทำให้นายด้วยวะเนี่ย ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องอะไรของฉัน แล้วนายยังจะเอาอะไรอีก ถามจริงถ้าไม่มีชั้นสักคนนายจะ....”
“พอแล้วววว ~” ร่างบางเอามือตระครุบปากคนใจดีแต่ช่างบ่นให้เงียบลง
“ฉันรู้ ฉันไม่เก่งเหมือนนายหนิ นายเป็นผู้มีพระคุณกับฉันนะ นายก็ต้องช่วยฉันไปตลอดสิ” เจ้าตัวป่วนทำหน้าหงอยๆ ขมุบขมิบปากพูด เล่นเอาคนข้างๆ ถอดหายใจพรืด นี่เขาคิดผิดหรือถูกเนี่ยที่วันนั้น ไปช่วยเจ้านี่ไว้
‘อีกแล้วเหรอ อีทงเฮ’ ครูที่ปรึกษาพูดเสียงเข้ม หลังจากเรียกร่างบางมาหาที่ห้องพักครูเพื่อคุยเรื่องเกรด = =”
‘......’
‘ตอนนี้เธออยู่ม.ปลายปีหนึ่งแล้วนะ ควรจะพัฒนาการเรียนของตัวเองให้ดีกว่านี้ ไม่อย่างงั้นเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ยังไง พี่ชายเธอก็ออกจะเก่ง แถมยังได้ที่หนึ่งของระดับมาตลอด แล้วทำไมเธอถึง ฮึ่ยย.. ฉันล่ะเบื่อที่จะพูดจริงๆ’
‘……’ ร่างบางได้แต่ก้มหน้า พยายามสกัดกั้นน้ำตาที่เริ่มไหลอาบแก้ม
‘ขอโทษครับ’ เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ครูสาวหันไปมองบุคคลที่ยืนอยู่ข้างประตูห้อง
‘อืม เธอคงเป็นนักเรียนใหม่สินะ โทษที ครูไม่ทันมอง มานานหรือยังล่ะ’
‘ซักพักได้แล้วครับ’ เสียงทุ้มเอ่ยตอบ แต่สายตากลับจับจ้องร่างเล็ก ที่กำลังสะอื้นอย่างสงสาร
‘ชื่อคิมคิบอมใช่มั้ย อ่อ.. เจ้านี่มีปัญหาเรื่องเกรดน่ะ เลยเรียกมาคุยนิดหน่อย’ ครูสาวพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ใหม่ไม่ยอมละสายตาจากคนด้านข้าง
‘ผมพอจะช่วยเขาได้มั้ยครับ’ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงพูดประโยคนี้ออกไป อาจเพราะเขากำลังสงสารคนตรงหน้างั้นหรือ ร่างบางได้ยินประโยคนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ แต่พอได้สบตาคมก็ต้องรีบก้มหน้ากลับ
..คนอะไรเนี่ย ทั้งหล่อ ทั้งใจดี น้องเฮหวั่นไหว โอยยย ทำไมใจเต้นแรงอย่างนี้เนี่ย ฮืออ..
คิบอมแอบขำกับท่าทางน่ารักนั่น เจ้าตัวเล็กยังคงทำปากขมุบขมิบเหมือนบ่นกับตัวเอง แถมมือถูไปถูมาบนกางเกง
‘ก็เอาสิ เท่าที่ดูจากเกรดเธอแล้วก็น่าจะช่วยเจ้านี่ได้ ครูฝากด้วยแล้วกันนะ’
และแล้วจากวันนั้นถึงวันนี้เจ้านี่ก็เกาะติดเขาไม่ปล่อย เขาพยายามช่วยร่างบางในเรื่องเรียนทุกอย่าง จนเกรดของเจ้าตัวป่วนสองเทอมที่ผ่านมาเริ่มดีขึ้นมาบ้าง(เล็กน้อย = =)
“เค้าหิวไอติมแล้วนะคิบอม จะไม่ไหวแล้ววว ~” เสียงง๊องแง๊งกับสีหน้าอ้อนๆ ที่คิบอมไม่เคยปฏิเสธได้ ทำให้เขาหัวเราะออกมาเบาๆ
“โอเค เสร็จแล้วพอดี แต่สัญญาก่อนถ้าฉันพาไปกินนายจะต้องกลับมาอ่านหนังสือสังคมให้จบบทที่สิบ” ร่างบางชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยอมแต่โดยดี
..เค้าจะได้ไปเดท(?)กับคิบอมอีกแล้ว หุหุ..
.........................................................................................
ร้านไอศกรีมแสนน่ารัก ตกแต่งด้วยโทนสีหวาน เหมาะสำหรับคู่รัก สองร่างที่เดินเข้ามาดูจะเป็นจุดเด่นไม่น้อย คนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลา จนยากจะถอนสายตา ส่วนอีกตนน่ารัก บอบบาง น่าทะนุถนอม ช่างเหมาะสมจนคนมองอดที่จะอิจฉาไม่ได้
แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะไม่พอใจสายตาเหล่านั้นเท่าไหร่ ทงเฮกอดแขนคิบอมแน่น แถมยังส่งสายตากินเลือดกินเนื้อไปให้บรรดาสาวๆ ที่มองร่างสูง
..มองคิบอมชั้นเหรอนังชะนี อย่าได้หวัง คนนี้.. ของฉันย่ะ ชิ..
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะ ร่างบางเจ้ากี้เจ้าการสั่งไอศกรีมทันทีอย่างไม่ขอความเห็นของคนที่นั่งตรงหน้า ก็แหม เคยมีซักครั้งมั้ยล่ะ ที่คิบอมขัดใจทงเฮ (ยกเว้นเรื่องเรียนอ่ะนะ - -)
“ไอศกรีมช๊อคโกแลตเลิฟเวอร์พร้อมเสริฟค่ะ” นั่งรอซักครู่ เสียงหวานของบริกรสาวดังขึ้นทงเฮหันไปมองพร้อมส่งสายตาจิก
“เอานี่คืนไป เสริฟเสร็จก็ออกไปสิฮะ” ร่างบางยื่นช้อนไอศครีมที่ควรจะเป็นของร่างสูงคืนให้ “มันไม่จำเป็นน่ะฮะ เรากินช้อนเดียวกันได้” รอยยิ้มหวานแต่เคลือบยาพิษ จนหญิงสาวจำต้องถอนสายตาจากหน้าหล่อๆ แล้วเดินออกไป
“ใช้ช้อนเยอะมันเปลืองเนอะคิบอมว่าป่ะ” แน่ะ เจ้าตัวป่วนยิ้มหน้าแป้นพร้อมตักไอศกรีมจากถ้วยใหญ่เข้าปาก แล้วยังไม่วายตักมันอีกครั้งแล้วจ่อที่ปากร่างสูง
“อ้ามมมม ~” คิบอมอ้าปากรับ และหัวเราะไปกับท่าทางน่ารักๆของคนตรงหน้า ครั้งแล้วครั้งเล่า จนหมดถ้วย
..............................................................................
“นี่คิบอม ตุ๊กตานีโม่คอลเลกชั่นใหม่ออกแล้ว พาเค้าไปดูด้วยเลย” มือเล็กเขย่าแขนแกร่ง ขณะนั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ในสวนสาธารณะ ซึ่งคิบอมจะมาติวให้ทงเฮในทุกวันเสาร์ ตามคำอ้อนวอนของเจ้าตัว แถมยังเป็นคนเลือกสถานที่เองอีกต่างหาก
..แหม นั่งติวใต้ร่มไม้ โรแมนติกออก น้องเฮชอบบบ ~ (มันดูมาจากซีรี่ย์ = =)..
“ทำตัวเป็นเด็กๆ การบ้านอ่ะเสร็จหรือยัง” ร่างสูงถามพร้อมขยี้ผมนุ่มอย่างเอ็นดู
“เสร็จแล้ว เค้าเป็นเด็กดีของคิบอมนะ เค้านั่งทำกับซองมินตั้งแต่เที่ยงเมื่อวานแล้ว ^0^”
“ดีมาก งั้นเดี๋ยวชั้นซื้อให้เองเลยดี...”
“คิบอมๆ นั่นคิบอมใช่มั้ย??”
เสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมา พร้อมร่างเพรียวบางที่พุ่งมากอดร่างสูง โดยที่เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัว แต่คงไม่น่าช๊อคเท่าที่ใครคนนั้นประทับริมฝีปากบนแก้มของคิบอม มิหนำซ้ำ คิบอมยังกอดตอบอีกนี่สิ
“คิดถึงที่สุดเลย” เสียงหวานพูด ในขณะที่มือยังคงไม่คลายจากร่างสูง
“ผมก็คิดถึงพี่ พี่ฮีชอล กลับมาไม่ยอมบอกเลยนะ ว่าแต่รู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่...” บทสนทนาระหว่างทั้งสองคนที่ไม่ได้เจอกันร่วมปียังคงดำเนินต่อไป จนคนที่นั่งอยู่ด้วยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน
“เค้าไปนะ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างหงอยๆ เรียกความสนใจจากคนทั้งสองคน
“ทงเฮใช่มั้ย จะไปไหนล่ะ โทษทีที่ไม่ได้ทักนะ พี่ดีใจที่ได้เจอเจ้านี่มากไปหน่อย” ร่างบางทำหน้างง ..เค้าไปรู้จักพี่คนสวยนี่ตอนไหนกัน จำไม่ได้ รู้แต่ตอนนี้เค้าหึงงงงงง ฮึ่ย..
“พี่ฮีชอลจ้ะ คิบอมเล่าเรื่องทงเฮให้พี่ฟังเยอะแยะเลย แต่ดูเหมือนไอ้แก้มบวมมันไม่ได้เล่าเรื่องพี่สาว(?)ตัวเองให้เราฟังเลยเหรอ” คำพูดที่ได้ยินทำให้เจ้าตัวเล็กเริ่มเบะปาก คิบอมไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟังจริงๆ มีแต่เขาที่บอกที่อย่างที่เป็นตัวเองให้ร่างสูงฟัง
“ทงเฮตัวจริงก็น่ารักดีออก ไม่ได้แย่อย่างที่ไอ้บวมมันเล่าให้พี่ฟังซักหน่อย” ฮีชอลพูดพร้อมเหล่ไปทางคิบอมแล้วแลบลิ้นใส่ คิบอมได้แต่กัดฟันกรอดๆ มาถึงก็สร้างเรื่องเลยนะ คุณพี่สาว(?)
แต่คนที่ยืนฟังนี่สิ นิ่ง นิ่งจนน่ากลัวว่าจะเกิดสัญญาณอันตรายในไม่ช้า ปากบางเริ่มสั่นระริก ดวงตากลมโตเริ่มฉ่ำน้ำ ก่อนน้ำตาจะเริ่มใหลลงมาบนแก้มแดงๆ
“คิบอมใจร้าย!!!!!!!!!!!” ร่างเล็กตะโกนก่อนจะวิ่งออกไป
“ทงเฮ!!!! ไอ้เจ๊บ้า พูดอะไรออกไปห๊ะ!!” ใบหน้าสวยยิ้มรับคำด่าโดนไม่สะทกสะท้านเลยซักนิด
“เก็บของพวกนี้กลับบ้านไปให้ด้วย ผมจะไปตามทงเฮ” ร่างสูงชี้ไปที่กองหนังสือ ก่อนจะวิ่งตามร่างบางไป
“อ้าวเฮ้ย ไอ้น้องเวร ได้เมียแล้วลืมพี่เชียวนะแก”
....................................................................................
“ฮึกๆ”
ร่างบางนั่งร้องไห้ เอามือป้ายน้ำตาปอยๆ อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่บังตัวเองมิด เพื่อซ่อนตัวเผื่อคิบอมจะตามมาจะได้หาไม่เจอ (แต่เสียงร้องคุณเธอไม่ใช่เบาๆเลยนะน้องเฮ = =*)
“ฮึกๆ แง้ๆๆๆๆๆๆ” เสียงปี่(?)จากเจ้าตัวป่วนยังคงก้องกังวารต่อไป จนร่างสูงเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆ ก่อนจะวางมือบนไหล่เล็ก
“ทงเฮอ่า ~ อย่าร้องสิ มันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจนะ” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมลูบหัวทุยอย่างปลอบโยน
“อย่ามายุ่ง!!” มือใหญ่โดนสะบัดออกมาอย่างไม่ใยดี ทงเฮลุกขึ้นจะเดินหนี ก่อนจะอีกฝ่ายดึงตัวกลับเพื่อให้หันหน้ามาคุย
“ทงเฮ ฟังกันก่อนสิ อย่าดื้อได้มั้ย”
“ไม่!! ใช่สิ เค้ามันดื้อ เค้ามันโง่ เค้ามันเอาแต่ใจ เค้าพยายามหลอกตัวเองว่าเค้าสำคัญกับคิบอม ทั้งที่มันไม่จริงเลย พอทีอย่ามายุ่งกับเค้า ปล่อย!!”
“แต่..”
“พอแล้ว ไม่ต้องมายุ่งกับเค้า เค้ามันคนนิสัยไม่ดีหนิ พี่ฮีชอลยังบอกเลย เค้าจะเลิกยุ่งกับคิบอมแล้ว คิบอมจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยกับเค้า จะได้..”
“ทงเฮ!!!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น มือหนาบีบไหล่เล็กแรงขึ้น ร่างบางถึงกับสะดุ้ง คิบอมไม่เคยรุนแรงกับเขาแบบนี้มาก่อน
“เค้าขอโทษที่เค้ามันแย่ เค้าเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่อง มีแต่จะทำให้คิบอมลำบากใจ เค้าเป็นเพื่อนที่.....”
“พอได้แล้ว ใครมันอยากเป็นเพื่อนกับนายกันห๊ะ!!!!!!!!!” ร่างสูง โผล่งออกไปอย่างหมดความอดทน คำพูดเอ่ยโดยไม่ทันคิดทำให้ร่างเล็กชะงักค้าง น้ำตาไหลเอ่อลงบนแก้มเนียน แขนบางลู่ลงอย่างคนไร้เรี่ยวแรง
คิบอมที่เห็นอาการเหล่านั้นของคนตรงหน้า อยากตบปากตัวเองนัก ที่พูดออกไป เขากลัว กลัวจะเสียคนตรงหน้าไปเพราะคำพูดของตัวเอง แต่ตอนนี้คงแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
..............................................................................
“ซองมินอ่า ~ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮึกๆ เค้าจะทำยังไงดี ฮึก.. ขนาดเป็นเพื่อนกับเค้าคิบอมยังไม่ ฮึก.. อยากเป็นเลยอ่า เค้าเสียใจ คิบอมใจร้ายยยยยยยยยยยยยย TT^TT”
อาเมน.... = =”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทงเฮไม่ได้โง่นะ ทงเฮแค่คิดไม่ทัน >> เชื่อมั้ย??
555555555 5
มาดูความโง่+น่ารักของเจ้าปลาน้อยกันต่อพาสหน้าจ้า ^^
ความคิดเห็น