[Fic] Hostage จองจำหัวใจ {โน่ริท}

ลำดับตอนที่ #1 : ไล่ล่า

ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มวัย 26 ปีในชุดสำดำเข้มทั้งตัว กำลังยืนเช็คสต๊อกสินค้าเถื่อนผิดกฏหมายอย่างละเอียดด้วยตัวเอง ใบหน้าคมเข้มหันไปกำชับลูกน้องอีกสองคนที่ยืนดูความเรียบร้อยของสินค้า


"ของครบมั้ย"


"ครบครับ !! " ชายอีกสองคนตอบกลับเสียงดังฟังชัด ทำให้คนถามพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ


"เตรียมส่งไปขายต่อทางนู้นด้วย"


"ครับ"



ถึงแม้ว่าอาชีพผิดกฏหมายอย่างการรับซื้อของเถื่อนจะเป็นเรื่องที่ไม่ดี แต่ภาคินจำเป็นที่จะต้องทำเพื่อหาเลี้ยงชีพตัวเอง  ตั้งแต่ที่มารดาของเขาเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ชีวิตของเขาก็มาถึงจุดที่เรียกได้ว่าแทบหมดตัว ภาคินต้องล้มลุกคลุกคลานมามาก  กว่าที่จะได้หนทางที่พอทำมาหากิน ถึงแม้ว่าเขาจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ร้าย ก็ตามที...



เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ร่างสูงก็ขบกรามแน่นด้วยความโกรธแค้น
มือหนาทุบลงบนกำแพงอย่างแรงเพื่อเป็นการระบายอารมณ์ก่อนจะสบถเสียงเข้ม



'อีกไม่นาน...แกจะได้รู้ซึ้งถึงการเสียคนที่รักไป ไอ้นรินทร์ !'



.
.
.


ในคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองรายรอบไปด้วยต้นไม้นานาชนิดรวมไปถึงสิ่งอำนวยสะดวกครบครัน
ถึงแม้จะเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่โตแต่กลับมีผู้อยู่อาศัยเพียงสองคนเท่านั้น นอกจากนั้นก็เป็นคนสวน คนใช้ภายในบ้านรวมไปถึงบอดี้การ์ดรักษาการที่ยืนกันเป็นจุดๆ


ร่างเล็กในชุดเครื่องแบบนักศึษาเดินทอดน่องออกมานั่งที่โต๊ะอาหารห้องโถงที่ทอดยาวแต่กลับไม่มีคนนั่งเลยสักคนเดียว  เรืองริทเหลือบมองโต๊ะตัวยาวอย่างหดหู่ใจพร้อมกับหันไปถามแม่นมที่เดินนำอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ



"แม่นมฮะ คุณพ่อไม่อยู่อีกแล้วเหรอฮะ" ดวงหน้าหวานถามอีกฝ่ายเสียงเศร้าสร้อย แม่นมได้แต่ส่งยิ้มให้กำลังใจคุณหนูร่างเล็กที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ ก่อนจะลูบปรอยผมนุ่มอย่างเบามือ


"ไม่อยู่ค่ะ เห็นว่าท่านมีธุระด่วนน่ะค่ะ คุณหนูรีบทานข้าวแล้วไปมหาลัยเถอะนะคะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน"


"ฮะ"  ร่างเล็กก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มกุ้งร้อนๆจนหมดถ้วยพร้อมกับยกน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้กับแม่นมประจำตระกูล


"งั้นริทไปก่อนนะฮะแม่นม "


"ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะคุณหนู"


เสียงรถยนต์คันสวยบึ่งเข้ามาจอดภายในบริเวณมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่โดยมีบอดี้การ์ดรูปร่างใหญ่โตเดินออกมาเปิดประตูรถให้กับคุณหนูร่างเล็ก
เรืองริทก้าวเท้าออกมาจากรถยนต์ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆที่มักจะมองจนเขารู้สึกชินชา

ต่างจากเด็กหนุ่มสองคนที่วิ่งตรงมาหาคุณหนูตัวเล็กด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม



"ริท !" เสียงของปฏิภาณเอ่ยทักเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับท่อนแขนที่พาดคอลงมา


"วันนี้มาเช้าแฮะ" นภัทรพูดเสริมพลางอมยิ้ม


"ปกติฉันก็มาเช้าอยู่แล้วหนิ แล้วแปลกตรงไหน"


"ไม่แปลก แต่ไม่รู้จะทักว่าอะไร ฮ่าๆ" นภัทรหันไปสบตากับปฏิภานพร้อมทั้งหัวเราะก๊ากออกมา คนตัวเล็กทำหน้านิ่วก่อนจะตีแขนเพื่อนชายสองคนที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ


"อะไรของพวกแกเนี่ย ไปๆๆเข้าเรียนได้แล้ว"


หลังจากเลิกเรียนทั้งสามคนก็เดินออกมาจากภายในอาคารโดยมีปฏิภานที่กำลังกำชับถึงเรื่องเรียนพิเศษวันหยุด
ใบหน้าริทยู่หน้าลงเล็กน้อยเมื่อนึกได้ว่าพรุ่งนี้ต้องมีเรียนพิเศษภาษาอังกฤษที่เพื่อนตัวดีลากเขาไปสมัครเรียน


"อย่าไปสายนะเว่ย ริท" นภัทรพูดพร้อมตบหลังคนตัวเล็กจนเจ้าตัวก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ เซนหัวเราะร่วนในท่าทีของริทแต่ก็ยังไม่วายหันไปบอกเพื่อนร่างเล็กอีกทีเรื่องเรียนพิเศษ


"รีบๆมานะ ถ้านายไม่ตื่นฉันกับไอ้กันจะตามไปปลุกถึงบ้านเลยคอยดู"


"กลัวมากกกก ... เรียนบ้าอะไรตอน 7 โมงแค่คิดก็เซ็งแล้ว" ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด นี่ถ้าเขาไม่หลงกลไปสมัครเรียนพร้อมกับไอดำและไอหน้าแมวนี่ก็ดีเสียหรอกวันหยุดทั้งที แทนที่จะได้พัก


"เออน่า...อย่าลืมนะ ฉันไปก่อนล่ะ บาย" ปฏิภานโบกมือลาพร้อมกับนำร่างตัวเองไปขึ้นรถเก๋งคันหรูสีดำที่มาจอดรับหน้ามหาลัย



"เฮ้อ จริงๆเลย ... งั้นฉันไปก่อนนะไอ้กันดำ" คนผิวเข้มหันมามองค้อนเพื่อนทันทีที่รู้ว่าตัวเองถูกด่า แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้กลับ ร่างเล็กๆก็วิ่งละลิ่วไปขึ้นเสียก่อนทิ้งให้นภัทรมองตามไปอย่างเอาเรื่อง

.
.
.


"คุณหนูคะ ๆ ได้เวลาไปเรียนพิเศษแล้วนะคะคุณหนู" เสียงปลุกเจื้อยแจ้วของแม่นมทำให้ร่างเล็กที่กำลังหลับไหลอย่างมีความสุขเบ้หน้าพร้อมพลิกตัว หันไปอีกข้างเชิงรำคาณ  มือน้อยๆหยิบหมอนอีกใบขึ้นมาปิดหูเพื่อปิดกั้นเสียง


"คุณหนู ! เดี๋ยวไปไม่ทันนะคะ ถ้าคุณหนูไม่ตื่นนมจะเข้าไปปลุกแล้วนะคะ"
 

"ฮะ ริทตื่นแล้ว" เสียงเล็กพูดอู้อี้ๆลอดผ่านหมอนใบโต  ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจไปมาพร้อมทั้งหาววอดๆอีก 2 - 3 ที


"รีบๆลงมาทานข้าวนะคะคุณหนู เดี๋ยวนมจะให้พ่อบ้านเตรียมรถไปให้"



เพียงได้ยินว่าพ่อบ้านจะเตรียมรถให้ คุณหนูร่างเล็กก็เด้งตัวขึ้นทันที  ใบหน้าหวานบึ้งตึงเมื่อคิดว่าวันนี้จะต้องมีบอดี้การ์ดร่างบึกบึนคอยเดินตามต้อยๆราวกับเขาเป็นเด็ก 3 ขวบก็มิปาน เรืองริทรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวสบายๆก่อนจะก้าวเท้าลงมาชั้นล่างอย่างเงียบฉี่


ใบหน้าหวานเหลือบมองซ้ายทีขวาทีเมื่อไม่เห็นร่างของแม่นมก็ผ่อนยิ้มอย่างพอใจ
ขาเรียวยาวทอดเดินออกมาหน้าคฤหาสน์ด้วยท่าทีลับๆล่อๆ



"นั่นคุณหนูจะไปไหนหรือคะ" เสียงแม่นมดังขึ้นจากด้านหลัง ร่างบางสะดุ้งหันกลับไปยิ้มแผล่ให้ร่างอวบของแม่บ้านที่เอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน


"เอ่อ...ริทก็ไปเรียนพิเศษไงฮะ อืม...ริทกลัวจะสายงั้นวันนี้ไม่กินข้าวแล้วกันนะฮะ"


"งั้นก็ไปขึ้นรถเถอะค่ะ เดี๋ยวนมจะเดินไปส่งที่รถ" แม่นมระบายรอยยิ้มอย่างเอ็นดูพร้อมกับเดินนำร่างเล็กไปที่รถ ริทชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงออดอ้อน 


"ไม่เป็นไรฮะ วันนี้เซนจะมารับอ่ะ เมื่อกี้เห็นบอกว่าใกล้ถึงหน้าบ้านแล้ว" มือเล็กแอบหนีบนิ้วชิ้วกับนิ้วกลางไว้ด้านหลังเมื่อตัวเองพูดคำโป้ปดออกไป ใบหน้าของแม่นมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแต่ก็อดที่จะเป็นห่วงคุณหนูคนเล็กเสียไม่ได้


"งั้นเดี๋ยวนมจะให้พ่อบ้านไปส่งคุณหนูขึ้นรถหน้าบ้านให้นะคะ"


"เอ่อ..ไม่ต้องหรอกฮะ ริทไปเองดีกว่าเร็วดี งั้นริทไปก่อนนะฮะ รักแม่นมนะฮะ" ร่างบางพูดพร้อมประจบแม่นมซึ่งได้แต่ยิ้มอย่างรักใคร่ให้คุณหนูตัวเล็กที่เธอเฝ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กๆ  เรืองริทโบกมือน้อยๆพร้อมกับวิ่งมาที่หน้าบ้านด้วยความไวแสง ดวงหน้าหวานมองซ้ายมองขวาเพื่อหารถสักคันที่จะพาเขาออกไปข้างนอกได้


และโชคก็ช่างเข้าข้างเขาเหลือเกินเมื่อเหลือบไปเห็นแท็กซี่คันหนึ่งกำลังแล่นผ่าน
มือบางโบกแท็กซี่คันนั้นก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งอย่างสบายๆพร้อมบอกจุดหมายปลายทางกับคนขับ



คนขับรถแท็กซี่พยักหน้ารับเบาๆเรืองริทแอบเหล่มองใบหน้าของคนขับที่มีหน้ากากอนามัยสวมอยู่แถมที่ดวงตายังมีแว่นกันแดดสีดำสนิท

ใส่ทั้งหน้าอย่างนี้ไม่อึดอัดบ้างหรือไงนะ  ร่างเล็กได้แต่คิดในใจแต่ก็สะดุ้งตัวเมื่อโทรศัพท์สั่นเป็นสายเรียกเข้า



"ฮัลโหล...เซนเหรอ อืม...ไม่รู้สิใกล้ถึงแล้วมั้ง อ๋อ...วันนี้ไม่มีบอดี้การ์ด มาเองเจ๋งไหมล่ะ ฮ่ะๆ" พูดเสียงเจื้อยแจ้วตอบปลายสายอย่างภาคภูมิใจว่าวันนี้เขาไม่ได้พกร่างสูงใหญ่บึกบึนมาด้วยเหมือนคราวก่อนๆ


"จริงสิ ! เออๆไว้เจอกันนะ "



เอี๊ยดดดดดดดดดดด ดดด


ล้อรถยนต์หมุนตัวอย่างแรงจนเกิดเสียงเสียดสีกับถนนดังเอี๊ยด ร่างบอบบางไถลไปตามเบาะจนหน้าแทบคว่ำแต่ก็ยังพอพยุงตัวขึ้นมาได้มือเล็กลูบศรีษะตัวเองป้อยๆว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า


"โอ้ย...พี่ฮะ ใจเย็นๆ ผมไม่รีบขนาดนั้นเอ้ะ !" ร่างเล็กเหลือบมองป้ายสีเขียวที่บ่งบอกถึงเส้นทางไม่คุ้นตา และแน่นอนว่าเรืองริทเองก็เริ่มจะชะล่าใจเสียแล้ว คนตัวเล็กนั่งนิ่งเงียบอย่างรู้งาน มือน้อยๆกดโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาเพื่อนรักทันที


" เซน
ฉันนั่งอยู่บนแท็กซี่แต่ว่ามันแปลกๆคนขับปิดหน้าทั้งหน้าแถมยังพาฉันไปที่ไหนแล้วไม่รู้
ทำไงดีอ่ะ ! ฉันไม่กล้าท้วงมันกลัวมันทำร้าย T^T "


ครืดดดด ครืดด ~


ริทกดดูข้อความจากเซนที่ส่งกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ ใบหน้าหวานเหลือบมองกระจกรถบ่อยครั้ง
และก็ตื่นกลัวเมื่อเห็นสายตาคมเข้มที่มองทะลุผ่านแว่นตาดำกลับมาที่เขานิ่งๆ


" ไอ้บ้า...
อยู่แถวไหน บอกมาซิ มองป้ายบนถนนเร็วเข้า ฉันจะโทรไปบอกทางบ้านนาย
นายนั่งนิ่งๆไปก่อน ทำเป็นมองนู่นมองนี่ก็ได้ อย่าเพิ่งโวยวายให้มันจับได้ล่ะ "



"คุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่เหรอ"


เฮือก ก !

ร่างเล็กสะดุ้งไหวเมื่อคนขับรถพูดขัดจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ เรืองริทพยักหน้าน้อยๆอย่างหวาดกลัว
ถึงแม้ว่าใบหน้าจะส่งยิ้มบางๆกลับไปแต่เหงื่อเม็ดน้อยๆกลับผุดขึ้นเต็มดวงหน้าหวาน


"อ่..อ่อ เล่นเกมส์มือถือฮะ"


"............." อีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับมาทำเอาเรืองริทลอบถอนหายใจ ตอนนี้หัวใจเขาเต้นถี่รัวเสียจดผิดจังหวะไปหมด มันสั่นซะจนพาร่างกายพลอยสั่นไหวไปด้วย มือบางผสานเข้าหากันแน่นจนเหงื่อเริ่มซึมออกมา



"อยู่ที่ ........

แท็กซี่ทะเบียน ทร.6868 รีบๆแจ้งนะ ฉันกลัวว่ะเซน "


ครืดดด...ครืดดด ~


มือบางเตรียมกดโทรศัพท์อีกครั้งเมื่อเห็นข้อความเข้าแต่แล้วก็ต้องชะงักมือเมื่อรถแท็กซี่เกิดเบรกขึ้นมากระทันหัน
ร่างบางกลิ้งไปอีกฝั่งของเบาะทันที รวมทั้งโทรศัพท์เครื่องเล็กที่กระเด็นกระดอนหายเข้าไปใต้เบาะรถคนขับ


ปัง...


เสียงเปิดประตูของคนขับรถดังขึ้นจนเรืองริทสะดุ้งไหวพยายามสอดส่องมองไปนอกรถแล้วก็พบว่าเป็นถนนตัดใหม่ ไร้ผู้คนสัญจรไปมา ... มีเพียงต้นไม้สองข้างทางที่ดูรกร้างเสียมากกว่า นอกจากนั้นยังไม่ค่อยมีรถขับผ่านเสียด้วย


งานเข้าแล้วไง


ร่างบางปิดเปลือกตาบางแน่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเปิดประตูรถฝั่งเขาก่อนจะยื่นหน้าที่ปกปิดทั้งใบเข้ามาใกล้
เสียงยุกยิกๆดังขึ้นบริเวณเบาะรถและไม่นานริทก็ตัดสินใจลืมตาขึ้นมาแล้วก็เห็นร่างสูงใหญ่กำลังคว้าโทรศัพท์
มือถือของเขาขึ้นมาถือก่อนจะกดดูอะไรสักอย่าง



"หึ..." เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นก่อนที่โทรศัพท์ราคาแพงของเรืองริทจะถูกโยนลงข้างทางอย่างไม่ใยดี


แกรก แกรก แกรก ...


เสียงกระทบของโทรศัพท์เครื่องบางกับท้องถนนดังขึ้นอย่างเวทนา เจ้าของเครื่องได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง  ร่างบางเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง ดวงตากลมโตหรี่ลงพลางจ้องมองใบหน้าที่ปกปิดของอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง


"นายเป็นใคร ทำอย่างนี้เพื่ออะไรห๊ะ !!"  เสียงเล็กตะหวาดขึ้นอย่างเหลืออดต่างจากอีกฝ่ายที่ยังคงทำหน้านิ่งก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะราวกับเป็นคนโรคจิตออกมา



" หึ..ฮ่า ๆๆๆ ฮ่ะๆๆ "  เรืองริทมองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ สัญชาติญาณกำลังบอกให้เขารู้ว่าชายตรงหน้าคงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ ทั้งท่าที และเสียหัวเราะอันน่ากลัวของเขา


"หะ...หัวเราะอะไรน่ะ อ้ะ...อย่าเข้ามานะ" ร่างเล็กหวีดเสียงร้องขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของชายหนุ่มที่กระเถิบตัวเข้ามาหาเขาอย่างกระชั้นชิด มือบางร่นตัวเองไปจนสุดกระจกรถอีกฝั่ง เมื่อได้ทีก็รีบกระโจนตัวออกจากรถพร้อมทั้งสับขาวิ่งออกไปยังถนนอย่างไม่คิดชีวิต



"หึ....หึ" ชายหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำก่อนจะพาร่างตัวเองกลับมานั่งประจำที่คนขับพร้อมทั้งแสยะยิ้มอย่างสุขใจ



"อยากเล่นเกมส์แมวจับหนูก็ไม่บอก..หึ ! "




รถยนต์สตาร์ทเครื่องออกมาอีกครั้งจนวงล้อหมุนติ้วๆอย่างเร็วก่อนจะกระชากตัวรถออกจากที่เดิมอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังกึกก้องไปทั่วถนน จุดหมายปลายทางคือร่างเล็กที่กำลังวิ่งสับขาอยู่ด้านหน้า  ใบหน้าคมกระตุกยิ้มเย็นก่อนจะกดเท้าลงไปที่คันเร่งจนมิด


เครื่องยนต์กระชากตัวออกมาด้วยความไวกว่าเดิมจนประชิดร่างคุณหนูหน้าหวาน ก่อนที่จะเกิดโศกนาฐกรรมคาท้องถนนร่างสูงเหยียบเบรกอย่างแรงจนเกิดเสียงเอี๊ยดดังสนั่นหวั่นไหวอีกครา กันชนด้านหน้าปะทะเข้ากับคนตัวเล็กเข้าอย่างจัง


โครมม...



ร่างบางกลิ้งหลุนๆไปตามท้องถนนอย่างง่ายดาย จนนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นสนิท เลือดสีแดงค่อยๆไหลลงตามโครงหน้าหวานที่สลบเหมือดเป็นทาง



"หึ...หึ" ชายหนุ่มบนรถแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจในผลงาน



เห็นทีคราวนี้เขาคงได้ของเล่นชิ้นใหม่เสียแล้วสิ



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


เปิดฟิคใหม่ แหะๆ >< ใครชอบเฮียจิตๆยกมือขึ้น ฮิ้ววว (555+)
แจ้งค่ะ ! ไรเตอร์จะไปต่างจังหวัดประมาณ 4 วันนะคะ TT^TT กลับมาจะรีบมาอัพให้
แต่ถ้าคลาดเคลื่อนไปก็ขออภัยด้วยนะคะ  รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บๆ >3<

ฝากเมนท์ด้วยนะคะ 55+ ชอบไม่ชอบยังไงติ-ขมกันได้เต็มที่ค่ะ อิอิ