ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ฝันร้ายที่เป็นจริง
ตอนที่1
'พี่ค่ะเลิกกันเถอะค่ะถ้าพี่.....' คำพูดต่อจากนั้นถูกกลืนลงไปด้วยปากของเขาเขาเป็นคนทำให้ฉันต้องทำอย่างนี้เองน้ะ'ไม่ได้น้ะอันพี่รักอันแค่คน......'
'พี่ยังจะพูดว่ารักอันคนเดียวได้อีกหรอค่ะ'
'..........'
'พี่พูดแบบนี้แล้วพี่เฟอร์ระค่ะ '
'พี่แค่.....'
'พี่แค่ลืมเขาไม่ได้ ! นี่ใช่ไหมสิ่งที่พี่จะพูดกับอัน!!' ฉันตะโกนไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
'พี่ขอโทษแต่อย่าไปจากพี่เลยพี่จะอยู่ได้ไงถ้าไม่มีอัน'
'แล้วพี่คิดบ้างไหมค่ะว่าอันจะอยู่ยังไงถ้าพี่ยังมีทั้งอันและพี่เฟอร์ อันอยู่ไม่ได้!'
'........'
'นายหยุดพูดได้แล้วหระ ลาก่อน มาร์ก' ฉันเดินออกมาอย่างช้าๆน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดความเสียใจที่ฉันได้รับมันมากแค่ไหนใครรู้ไหม หึไม่มีใครรู้
ตี๊ดๆ~~ตี๊ดด
อ้ะนี่ฉันฝันอีกแล้วหรอฝันเรื่องเดิมๆมาตลอด2ปีมันทรมานรู้ไหมมันเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องเห็นคนที่อยากลืมในฝันทุกคืน
ฉันรีบแต่งตัวแล้วเข้ามหาลัยอย่างด่วนเนื่องจากฉันใช้เวลาการล้างคาบน้ำตาจากฝันร้ายเมื่อคืน
อ้ะฉันลืบบอกไปค่ะว่าชื่ออันอันเรียนที่ M university ซึ่งคนตั้งชื่อโคตรสิ้นคิดเลย (ว่าฉันทำไมห้ะฉันสร้างเธอมาน้ะยัยเนรคุณToT :ไรท์เตอร์) ตอนนี้อายุ18กำลังเป็นสาว(สวย)อยู่เลยค่ะ^_____^
อ้ะในที่สุดก็วิ่งถึงห้องจนได้ให้ตายสิ้เหนื่อยเป็นบ้าถ้าเมื่อกี้จับเวลาฉันคงทำสติถิโลกได้เลยหระค่ะ
"อีก2.35วินาทีเธอจะเข้าห้องสายเป็นรอบที่12" เห้!น้ันมันเสียงจีนี่หน่า
เบนนี่ จี เป็นเพื่อนฉันมานานมากแล้วตอนแรกก็เรียกเบนนี่น้ะแต่นานๆไปมันรู้สึกว่าจีเรียกง่ายกว่านิ้ เราเรียนด้วยกันตั้งแต่มัธยม5แต่ฉันยังมีเพื่อนซี้อีกสองคนน้ะ^__^คือมุกกับแจนแต่ยัยมุกหมั้นเสร็จปุ๊บก็กลับบ้านเกิดที่ญี่ปุ่นปั๊บเลย ส่วนยัยแจนบินไปฝึกเต้นที่เกาหลีหวังจะเป็นเกิลกรุ๊ปของJYP แต่เป็นไปไม่ได้หรอก--"
"แต่ก็ไม่สายนิ้ใช่ไหมระ^[++++]^"
"ก็น้ะ รีบมานั่งที่เหอะเดียวก้อโดนป้านั่นว่าอีกฉันระเบื่อ" ไม่บอกว่าเบื่อฉันก็ดูหน้าเธอออกน่า*_*
"นี่เธอรู้ใช่ไหมว่าเมื่อสามอาทิตย์ก่อนประธานนักเรียนโดนหมาวิ่งไล่ประธานเลยวิ่งๆๆๆจนถึงมหาสมุทรแปซิฟิก พอเห็นว่าไม่น่าจะรอดเลยกระโดดน้ำหนีแต่!! ไม่พอน้ะหมาตัวที่วิ่งไล่น่ะกระโดดลงไปกัดซ้ำอีกรอบ สรุปตายทั้งคนทั้งหมาเลยTOT" (มั่วอย่างเห็นได้ชัด)
วันนี้ฉันได้ความรู้รอบโต๊ะใหม่ๆว่าประธานด้องขี่แล้วในสภาพดับอนาถ ความรู้นี้ได้จาก แพท เพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างหน้าของฉันเองแหละ
คนอะไรมันจะซวยขนาดนั้นถ้าเป็นฉัน ฉันคงยอมให้หมากัดตั้งแต่10เมตรแรกระ ประธานเนี่ยคิดไงวิ่งไปแปซิฟิกจุดจบก็คือดับอนาถอยู่ดี
"อ้าว! อย่างงี้ก็ต้องเลือกประธานใหม่น่ะสิ้" เพื่อนเบอร์1
"ใช่เลย คราวนี้ขอให้ไม่เป็นเด็กแว่นหนาเตอะเหมือน ด็อก(คนที่โดนหมากัด) น้ะ เห็นหน้าด็อกทีไรฉันรู้สึก ว่า มันบั่นทอนสายตาฉันมากเลย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอให้เป็น รุ่นพี่หนุ่มหล่อ นักกีฬา สูงสัก180 ผิวไม่ขาวไป ตาสองชั้นมีเสน่ห์ รูปร่างดีกำลังภายในสูง>___<" (เอิ่มกำลังภายใน?)
ฮ่าๆๆพี่มาร์กตรงคอนเส็ปเลยแหะ นักกีฬาบาสสูงหล่อกำลังภายในสูง? อ๊ะ!!!เราต้องไม่คิดถึงนายคนนั้นสิ้คนที่ทำเราเสียใจขนาดนั้น ฉันไม่มีวันให้อภัยนายนั้นเด็ดขาดเลย=*=
ปึ้งๆๆๆ โป๊ก!
โว้วเชียดไปแล้วป้าจอมโหดนั้น ปาแปรงลบกระดานมาหายัยแพทข้างหน้าฉันจนได้ โห่ไม่อยากคิดเลยถ้าแพทหลบทันฉันจะทำยังไงT__T
"พรุ้งนี้ จะมีการประกาศรายชื่อผู้สมัครประธานนักเรียนคนใหม่ ในตอนเย็นจะมีการเลือกและประกาศรายชื่อที่หอประชุมใหญ่พร้อมกับงานต้อนรับประธานนักเรียนเข้าใจ๊"
"o_oเข้าใจ๊ ค่ะ" //ทุกคนในห้องขานรับด้วยสำเนียงเหน่อเช่นกัน--''
"วันนี้เราจะเรียนเรื่อง......" เรื่องไรอ่ะ
".........." O_Oทุกคนมองด้วยสายตาลุ้นสุดขีด
"วันนี้เราจะเรียนเรื่อง...อะไรก็ชั่งมันเหอะขี้เกียจสอนไประ><" นี่ใช่พฤติกรรมของครูจริงหรอ==+++
"จีไปไหนกันก่อนไหมหรือกลับหอเลย^____^"
"งั้นไปกินไอติมกัน หรือ พายก ้ได้>____<" โอ้ะฉันลืมบอกไปถึงภายนอกจีจะดูสวยเริดเชิดหยิ่งแต่ความจริงเธอ มีนิสัยเด็กกว่าฉันส้ะอีก
"อื้อไปสิ้^_^"
"นี่อันเธอคิดว่าพวกนั้นรู้ได้ไงหรอว่าประธานวิ่งถึงแปรซิฟิกระหระโดดน้ำตาย0-0"
"ฉันว่าน้ะต้องมีคนติดgpsกับประธานแน่เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
"ก็นั้นสิ้เนอะ>____<"
เราสองคนเดินจนมาถึงร้านไอติมร้านประจำที่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก และสั่งไอติมที่หน้าเคาท์เตอร์ สั่งเสร็จเราก็เดินมานั่งรอที่โตะรอของที่สั่ง
"นี่จีเธอพอจะรู้ไหมอ่ะทำไมวันนี้เอ็นจอยไม่มา "
เอ็นจอยคือเพื่อนสนิทอีกคนของฉันและจีในช่วงเข้าเรียนมหาลัย เธอคุยเก่งมากทีเดียวเลยแหละพอเธออยู่พวกเราแทบไม่ได้หุบปากเลย
"ไม่รุ้ดิ้ชั่งยัยนั้นเหอะน่า>____<ไอติมมาแล้วว"
นั้นพอไอติมมายัยจีพูดไม่ได้ศัพท์เลย เป็นไงระเพื่อนฉัน
3นาทีผ่านไป
ขณะที่ไอติมในถ้วยของฉันเหลือครึ่ง1แต่ของจีหมดแล้ว>_<ยัยนั้นแทบจะเลียถ้วยระเนี้ยเพื่อนฉัน
"เช็ดปากๆ^___^" ฉันพูดตามหน้าที่ เพราะทุกครั้งที่เรากินไอติมกันฉันก็ไม่รุ้ทำไมไอติมเลอะไปถึงแก้มยัยจีเลย
"ใจจร๊าาาา>_<@ อันอันเดียวฉันไปเข้าห้องน้ำแปปน้ะ"
"อื้มไปสิ้"
เห้อ!น่าเบื่อจัง ทำไมชีวิตฉันตอนนี้ไม่มีสีสันเลยน้ะไม่เหมือนตอนที่ได้อยู่กับพี่มาร์กคิดถึงจัง:(
เอ้ะไม่สิ้นายนั้นทำให้เราเจ็บปวดแค่ไหนอันจำไว้สิ้จำๆๆ;(
" เอ้ะนั้นมัน!" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจระหว่างที่กวาดสายตามองไปทั่วๆก็ได้ต้องหยุดชะงักในตาฉันตอนนี้เริ่มพล่ามัว น้ำตาที่ผสมปนเปรความรุ้สึกที่มากมายตอนนี้ตอนที่ได้เจอกับนายคนนั้นคนที่ทำให้ฉันเสียใจ
"เอ้ะยัยอันเป็นไรใครทำเธอ บอกมา เดียวแม่จัดการให้"
"ป่าวไม่เป็นอะไรฉันโอเคดี" ทำไมฉันต้องพูดมาทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยุ่
"จะโอเคได้ไงในเมื่อ..." ฉันยังฟังไม่ทันจบก็เดินออกนอกร้านไปทันทีไม่ไหวทำไมมันรุ้สึกทรมานขนาดนี้ToT
เมื่อถึงห้องก็จัดการล็อคประตูส้ะ แรงที่มีหายไปไหนหมดกันน้ะ ฉันได้แค่ทรุดลงนั่งพิงประตูมือหนึ่งทาบลงที่อกข้างซ้าย การเต้นของหัวใจคงเร็วกว่าคนปกติมากเพราะเราวิ่งมาหรือเพราะคนที่ฉันเจอกันน้ะ เห้อฉันต้องตาฝาดแน่ๆ ไม่ได้เจอกันมาสองปีระนิ้นายนั้นขอให้อย่าเจออีกเลยยิ่งดี .....ใช่ฉันแค่ตาฝาด\></
อ้ะฉันวิ่งมาทั้งๆที่ยังไม่จ่ายค่าไอติมเลยนิ้0=0 แต่ไม่เปนไรหรอกมั้งยัยจีรวยจะตาย\></~~
เช้าวันต่อมา^^
"ไงเมื่อวานผีเข้าหรอย้ะ " นั้นไม่น่ามาหาที่ห้องเลยTOT
"เปล่าน่า ชั่งเหอะน้ะๆๆ "
"ก็ได้ขี้เกียจจะเซ้าซี้เธอแล้ว " เหอะควรคิดได้นานแล้วย้ะ รุ้ไหมค่ะว่าเมื่อวานพอฉันหยุดร้องแค่5นาทียัยจีก็โทรมาคุยเรื่องนี้อีก2ชั่วโมงแนะ นรก ชัดๆYoY
"แล้วเราจะไปที่ตึกยังอ้ะต้องไปรับเอ็นจอยไปด้วยกันอีก" เห้อเพราะเมื่อวานยัยเอ็นจอยไม่มาเลยคงไม่รุ้ว่าวันนี้เราต้องไปนั่งจุ้มปุ้กกันที่หอประชุม++"
"อื้อไปสิ้ >< "
เราเดินกันจนถึงตึกของคณะสถาปัตจนได้เอ้ะ! นั้นไงเอ็นจอยไปนั่งกับพื้นทำไมระเพื่อนฉัน=="
ฉันกับจีรีบเดินไป หาเอ็นจอยกับใครไม่รุ้ ใกล้เข้าไปทีละก้าว ทีละก้าว
"จอย ทำไรกับใครอยู่น้ะกิ๊วๆ " จีตะโกนออกไป ทำให้ทั้งจอยและ???หันมาทางเราสองคน
เมื่อฉันเห็นคนตรงหน้าฉันลนลานอย่างเห็นได้ชัด ก็คนตรงหน้ามันเป็นนายนั้นนิ้
"จีฉันไปซื้อขนมก่อนน้ะเจอกันที่หอประชุมเลยระกัน "
ตอนนี้จีเองก็คงรู้แล้วแหละว่าฉันเป็นอะไรไปจีไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าและปล่อยให้ฉันไปแต่โดยดี
"เดินหนีพี่แบบนี้ไม่ดีเลยน้ะอันY_Y" นั้นไงพี่มาร์กตามฉันมาจนได้เห็นฉันจริงๆสิ้น้ะ
''นายเรียกใครหรอ=_='' กลั้นไว้น้ำตากลั้นไว้TOTอย่าร้องตอนนี้น้ะ
"ไม่เอาน่า พี่ทรมานน้ะ:("
"นายจะเป็นยังไงก็ชั่งสิ้เรื่องของนาย-*-" ใช่ฉันจะไม่ร้องไห้เพราะเขาอีก ฉันเจ็บมามากพอระ(มั้ง)
อยู่ดีๆเขาก็มากอดฉันทางด้านหลัง ให้ตายสิ้ทำไมนายขี้โกงขนาดนี้น้ะ มาทำให้ใจฉันปั่นป่วนอีกทำไมกันในเมื่อตอนนั้นคนที่เขาเลือกไม่ใช่ฉัน
"เธอรุ้ไหมพี่ตามหาเธอมาตลอดพี่ย้ายโรงเรียนทุกเทอมเลยรุ้ไหม"
"ฉันจำเป็นต้องรู้ด้วยหรอ--@"
"จำเป็นมากๆๆๆๆมายเลยหระเธอจะได้ดีกับพี่ส้ะที><"
"จะทำให้ฉันลืมเรื่องแบบนั้นมันไม่ง่ายหรอกน้ะ "
"ถึงจะยากแต่พี่จะทดแทนเวลาของเราที่ขาดหายไปให้เธอเอง"
"/=_=\ พอแล้วไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นสิ่งที่นายพูดก็แค่คำโกหกหลอกลวง"
ฉันอุดหูแล้วก้าวเท้าเพื่อที่จะเดินหนีไปแต่ก็ติดแขนของเขาที่ล็อคเอวฉันอยู่แล้วเขาก็หมุนตัวฉันให้เพชิญหน้ากับเขา
"ไม่ฟังไม่เป็นไรพี่จะทำให้เธอเห็นเองว่าจะตอนไหนพี่ก็ยังมีแค่เธอในใจ"
พูดเสร็จเขาก็ประทับริมฝีปากที่หน้าผากฉัน ฉันก็ได้แต่ดิ้นและพยายามพลักเขาออกแต่ได้ผลส้ะที่ไหน ตรงกันข้ามเขายิ่งกอดฉันแน่นขึ้นและแน่นขึ้นจนฉันต้องหยุดต่อต้านและให้เขาดำเนินการกระทำนั้นต่อไปจนพอใจในที่สุด
"พอแล้วใช่ไหม=\\\\=" ถึงจะไม่พอใจแต่หัวใจก็เต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก
"ไม่พอหรอก>__<แต่พี่จะหยุดไว้แค่นี้ก่อนก้อได้"
ในที่สุดเขาก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ฉันจะไม่มีทางกลับไปตกหลุมพลาง คำโกหกของคนหลอกลวงอย่างนั้นอีกเด็ดขาด
p'Mark part
ในที่สุดผมก็ได้เจอกับเด็กดื้ออส้ะทีผมตามหาเธอมาสองปีหลังจากวันนั้น เพียงแค่ความเข้าใจผิดเล็กน้อยก็ทำให้คนที่ผมรักต้องจากหายไป ผมไม่รุ้จริงๆว่าการกระทำของผมแค่นั้นทำให้เธอทรมานได้ขนาดนี้
ผมย้ายโรงเรียนทุกเทอมหลังจากที่อันย้ายโรงเรียนทันทีหลังจบม5และย้ายไปโดยไมบอกใครเลยนอกจากเบนนี่กับมุกน้องสาวผม แต่พวกเธอบอกผมส้ะที่ไหน ออกจะติกับการกระทำนั้นด้วยซ้ำไป
ผมโชคดีมากน้ะครับเนี้ยที่'เอ็ม'เพื่อนผมที่เป็นลูกชายคนโตของที่นี่ชวนผมมาเรียนด้วยกัน>_<และก็บังเอินชนกับน้อง.....อะไรหว่าชั่งเหอะเนอะ(เอ็นจอยย้ะ:ไรเตอร์)
เหมือนว่าเธอคนนั้นกับอันๆจะเป็นเพื่อนกันส้ะด้วยทำให้ผมไม่ต้องเปลืองแรงหาอีก\^^/
ตอนนี้ผมเจออันๆแล้วผมจะไม่ปล่อยให้เธอไปจากผมอีกผมจะอถิบายทุกๆอย่างให้เธอเข้าใจดูแลชดเชยเวลาของเราที่ขาดหายไปถึงสองปีตอนนี้ผมจะไม่ปล่อยเวลาให้เป็นเหมือนตอนนั้นอีก
เชื่อผมสิ้อัน
+
+
+
+
เราจะกลับมารักกันเหมือนเดิมน้ะอันอันเชื่อผมสิ้^_____^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น