[FIC TAENY] I'M HERE FOR YOU ขออยู่ตรงนี้เพื่อบอกรักเธอ 3

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แฮร่ สวัสดีค่ะทุกคน ขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้า
ช่วงนี้ทำงานเช้ามืด-ค่ำ ทุกวันเลย เลยไม่ค่อยได้แว้บมา
ติดช่วงที่(หนี)ไปเที่ยวเขาใหญ่ด้วย บรรยากาศดีมาก
ฟีลแบบ อ่า เนเจอร์... เหมาะแก่ก่ารแต่งนิยาย ชิวๆๆ
แต่ลืมหอบโน๊ตไปด้วยค่ะ... =_=
ไฟไหม้ก้น 55 มาอัพให้ช้าต้องขอโทษด้วยนะคะ
อากาศหนาวแล้ว ทุกคนเป็นไงมั่งคะ ดูแลตัวเองดีๆนะ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ จุ๊บๆ

เนื้อเรื่อง

สีหน้าแทยอนเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินคำตอบ

“ห้ะ!? พี่คุณหรือคะ..??”

แทยอนแทบจะฟื้นจากความเบลอของตัวเองทันที

“ทำไมหรือ?” สเตฟานี่ตกใจกับเสียงแทยอนที่ตะโกนลั่นบ้าน

“ข้าขอไปด้วยเจ้าค่ะ!!”

ไม่รู้ทำไม แค่เป็นเพื่อนของเลโอและอาจารย์ฝึกสอนที่โรงเรียนของคุณหนู ซึ่งเคยแวะมาติวให้เมื่อปิดเทอมคราวก่อน ทำไมต้องไปเที่ยวด้วยกัน? แทยอนได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เมื่อประตูห้องปิดลง

“ไม่ได้หรอกแทยอน ข้าจะไปติวหนังสือ นอกสถานที่น่ะ”

หลังจากที่ป่วนประสาทแทยอนแล้ว สเตฟานี่ก็ออกนอกประตูบ้านบานใหญ่ไป...

“ทำไมไม่ไปติวกันที่หอสมุดใกล้ๆมหาวิทยาลัยล่ะคะพี่คุณ?” สเตฟานี่เอ่ยขึ้นเมื่อนิชคุณขับรถออกมาได้สักพัก

“ถ้าน้องไม่หยุดอ่านหนังสือบ้าง มหาวิทยาลัยคงมอบเกียรติบัตรนักศึกษาดีเด่นโดยที่น้องไม่ต้องเข้าเรียนเลยล่ะมั้ง”

นิชคุณเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนสายเล็ก ซึ่งเป็นทางมุ่งสู่ชายหาดริมทะเล สเตฟานี่ขึ้นรถของนิชคุณมาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะเบื่อ บรรยากาศโดยรอบชวนฝัน กลิ่นหอมของต้นไม้ตามทางที่ผ่านมา ท้องฟ้าเป็นสีคราม พระอาทิตย์ยามบ่ายลดแสงลงทอดแสงสีส้มไปทั่วผืนน้ำ อากาศรอบข้างสดชื่น สเตฟานี่หลงใหลกับความเป็นธรรมชาติแบบนี้ ออกมาข้างนอกบ้านก็ดีเหมือนกัน

“ทิฟฟานี่ ออกมาเที่ยวกับพี่ มีความสุขไหม” นิชคุณเอ่ยขึ้นจากขอบเบาะรถ ท่ามกลางเสียงลมที่พัดผ่านจากทะเล เท้าหยาบเขี่ยพื้นทรายพยายามจะเลียนแบบเธอที่กำลังหาไม้มาเขี่ยพื้นเป็นตัวอักษร

“มีค่ะ ขอบคุณพี่นะคะ ที่พาน้องมาที่นี่ พักผ่อนบ้างก็ดีเหมือนกัน วันหลังพาน้องมาอีกนะคะ” สเตฟานี่ตอบโดยไม่ละสายตาจากพื้นทราย ลมแรงๆทำให้รู้สึกได้ว่าร่างบางๆของสเตฟานี่แทบจะนั่งยองไม่ติดพื้น

“เขียนบอกรักใครอีกล่ะสิ?”

“ห้ามดูนะ”

“จะดูทำไมล่ะครับ ก็คนที่น้องเขียน ยังเป็นคนเดิมมาหลายปีแล้วนี่”

“...”

“ถ้าน้องรักเขา ทำไมไม่บอกเขาไปล่ะ”

สายลมพัดอย่างไม่หยุดหย่อน สเตฟานี่ชะงักกับคำถามจากปากเพื่อนพี่ชาย ก้อนสะอึกจุกอยู่ที่ลำคอ

นิชคุณเป็นลูกชายของเพื่อนนายท่านฮวางในอเมริกา เป็นชายหนุ่มที่โตมาท่ามกลางความหรูหรา เป็นผู้ชายที่พร้อมไปด้วยความรู้ ฐานะ และรูปลักษณ์ จึงไม่แปลกที่นายท่านฮวางจะหมายหมั้นให้มาเป็นครอบครัวเดียวกัน

“พี่ก็รู้อยู่แก่ใจนี่คะ ว่าสักวันนึงเราต้องแต่งงานกัน ฮ่าๆ..” น้ำตาของสเตฟานี่รื้นขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ “ตระกูลของเราก็จะรวมกัน ไม่ว่าน้องจะบอกรักคนๆนั้นมากแค่ไหน มันก็ยิ่งแย่ คนๆนั้นเป็นคนที่เค้าไม่มีสิทธิรักน้องได้ และน้องก็ไม่สามารถที่จะเลือกรักเค้าเช่นกัน...” หยาดน้ำตาไหลลงพื้นทราย

พื้นทรายที่มีแต่คำว่า..

‘young n star forever’

สเตฟานี่แอบปาดน้ำตา สิ่งที่เธอพูดออกมาไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่เป็นเรื่องที่จะพยายามไม่นึกถึงมัน ไม่ว่าเวลาไหนก็แล้วแต่เธอพยายามที่จะลืม นิชคุณไม่ใช่ผู่ที่คลุกคลีกับเธอมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่ผู้ที่เคยเที่ยวเล่น ไม่ใช่ผู้ที่เคยสูญเสีย ไม่ใช่อะไรหลายๆอย่าง ดังนั้นเธอจึงไม่มีความผูกพันกับเขาเลย เขาไม่มีวันเข้าใจเธอ

“สเตฟานี่ พี่รู้ว่าเราคงไม่ได้แต่งงานกันด้วยความรัก แต่พี่เข้าใจน้องนะ เหลือเวลาอีกตั้งเจ็ดปีที่น้องจะทำความรู้จักกับตัวเองก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป อย่ามองว่าพี่เป็นคนที่น้องต้องแต่งงานด้วย น้องจงมองว่าพี่เป็นแค่พี่ชายอีกคนที่คอยดูแล เวลาเลโอไม่อยู่แล้วกัน มีอะไรบอกพี่ได้เสมอนะ เลโอมันไม่ค่อยสนใจอะไรอยู่แล้วนี่ ป่ะ...ไปเดินเล่นกันเถอะ”  ชายหนุ่มยื่นมือหนาออกมาดึงให้ร่างเล็กลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะพาสเตฟานี่วิ่งเล่นบนผืนทรายให้ความเครียดจางลง จนดวงอาทิตย์ลาลับไปหลังขอบฟ้า

บรรยากาศในบ้านค่อยๆมืดลงตามเวลา แทยอนเก็บกวาดห้องของสเตฟานี่เป็นสถานที่สุดท้ายของบ้าน เนื่องจากพยายามไม่นึกถึงคุณหนูจอมวางแผน ยิ่งคิดยิ่งสงสัย ยิ่งคิดยิ่งอิจฉาคุณชายคนนั้น ไปเที่ยวกันไม่ยอมบอกเธอสักคำ

แทยอนเดินเก็บกองหนังสือเล็กๆน้อยๆในห้องคุณหนู จนไปสะดุดกับสมุดเล่มเล็กๆเล่มหนึ่งเข้า

๑ มกราคม

สุขสันต์วันปีใหม่นะคะคุณแม่ แม่อยู่ใกล้ๆหนูใช่ไหม หนูคิดถึงแม่จังเลยค่ะ วันนี้แทยอนทำขนมปังกับหนูอีกแล้วค่ะ! แต่เค้าทำไม่เป็น ขนมปังของแทยอนเลยแข็งโป๊ก แทยอนแกล้งตีหัวตัวเองด้วย หนูบอกแม่แล้วว่าแทยอนน่ารัก > <...

๒ มกราคม

เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย แทยอนไม่สบายค่ะแม่ หนูกลัวพ่อดุ หนูเลยไม่ได้ลงไปหาเค้า เป็นห่วงแทยอนจังค่ะ...

แทยอนพลิกหน้ากระดาษสมุดเล่มน้อยซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน ส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่เกี่ยวกับตัวเธอเอง แทยอนเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณหนูจะใส่ใจเธอขนาดถึงขั้นบันทึกไว้ว่าวันไหนเธอทำอะไร วันไหนเธอไม่สบาย ยิ่งแทยอนอ่านแต่ละหน้า แต่ละหน้า... ทุกหน้ากระดาษของสเตฟานี่มีชื่อเธอเสมอ แทยอนยิ่งเปิดอ่านเท่าไหร่ยิ่งมีรอยยิ้มออกมาเพิ่มขึ้น

๘ มีนาคม

พรุ่งนี้แล้วสินะที่เป็นวันเกิดของแทยอน แม่คะ หนูไม่ผิดใช่ไหมที่หนูรักเพื่อนของหนู หนูอยากอยู่กับแทยอน หนูอยากกอดแทยอน อยากให้เธอมานอนด้วย พรุ่งนี้ หนูจะสารภาพรักกับเขาดีไหมคะ...

แทยอนหยุดนิ้วมือที่คำว่า สารภาพรัก ราวกับมีอะไรมาจุกที่ลำคอ เธอรีบพลิกกระดาษหน้าต่อไป

๙ มีนาคม

เมื่อกี๊ฉันลงไปหาแทยอนมา เป็นความรู้สึกที่ปั่นป่วนไปหมดเลย ทั้งตื่นเต้นกลัวว่าแทยอนจะเกลียดฉัน ทั้งคื่นเต้นกลัวว่าจะมีใครมาเห็น ตอนนั้นฉันคิดไม่ออกเลยล่ะว่าแทยอนจะมีสีหน้าแบบไหน วันนี้แทยอนดูไม่ค่อยร่าเริงเอาซะเลย ฉันแอบลงไปหาเค้า ฉันเคาะประตูและตื๊อแทยอนอยู่สักพักกว่าเค้าจะยอมให้ฉันเข้าไป... จะดูแปลกไปหรือเปล่า ที่ฉันเห็นแทยอนน่ารักขึ้น แทยอนใส่เสื้อกล้ามสีชมพู เป็นสีที่แทยอนเคยบอกว่าไม่ชอบ แต่เค้ากำลังใส่อยู่ จะบอกว่าไงดี... คือแทยอน เซ็กซี่มากๆ >///< นี่แทยอนอายุนำหน้าฉัน แถมความเป็นผู้ใหญ่ยังมากกว่าฉันอีกหรือเนี่ย ฉันไม่ยอมหรอกนะ วันนี้ ฉันทำได้แค่พูดว่า “สุขสันต์วันเกิดนะ แทยอน แต่ข้าไม่มีของขวัญจะให้ ข้าไม่รู้ว่าอะไรพิเศษสำหรับเจ้า” ฉันยังไม่กล้าพอจริงๆที่จะใช้คำพูดหวานซึ้งอะไรแบบนั้น แต่วันนี้ฉันมีความสุขมากนะ แค่ได้นอนกอดกับเธอ แทยอน ฉันอยากบอ....

“แทยอน เจ้าทำอะไรน่ะ”

แทยอนสะดุ้งสุดตัวที่มีพลังงานบางอย่างยืนมองเธออยู่ที่ประตูห้อง สมุดบันทึกเล่มน้อยหลุดออกจากมือ แต่ดูเหมือนว่าการกระทำของเธอไม่ได้หลุดรอดไปจากสายตาผู้ที่ยืนอยู่ที่ประตูหน้าห้อง

“เอ่อ....คือ......กลับมาแล้วหรือเจ้าคะคุณหนู.....................”  แทยอนยืนแข็งทื่ออยู่ที่ปลายเตียง

“ข้าถามว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่”สเตฟานี่ก้าวเข้ามาในห้องและปิดประตูลง

“เอ่อ...”

“เจ้ากำลังอ่านบันทึกของข้าใช่ไหม”

“เอ่อ....” แทยอนเหงื่อผุดเป็นเม็ด จะตอบคุณหนูว่าอย่างไรดี

“ช่างมันเถอะ เล่มนั้นมันหลายปีแล้ว เจ้าจะอ่านข้าก็ไม่ว่า เก็บกวาดห้องข้าเสร็จหรือยัง” น้ำเสียงราบเรียบของคุณหนูทำให้แทยอนรู้สึกได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดี

“เสร็จแล้ว...เจ้าค่ะ...” แทยอนได้แต่ก้มหน้าเดินไปที่ประตูห้อง พร้อมกับถือไม้กวาดกับไม้ขนไก่มาด้วย แต่ก่อนที่แทยอนจะถึงประตู สเตฟานี่ก็เรียกขึ้น

“แทยอน เก็บสมุดบันทึกเล่มนี้ให้ข้าหน่อย” สเตฟานี่นั่งอยู่ที่ขอบเตียงใกล้กับกองหนังสือที่แทยอนทำสมุดบันทึกตกใส่ น้ำเสียงยังราบเรียบเหมือนเดิม

“เจ้าค่ะ”

แทยอนก้มหน้าเก็บตามคำสั่ง แทบไม่กล้าเงยหน้ามองคุณหนูด้วยความรู้สึกผิดที่ละลาบละล้วงแอบอ่านเรื่องส่วนตัวที่คุณหนูบันทึกไว้

“นี่เจ้าค่ะ...” แทยอนยื่นสมุดบันทึกให้กับสเตฟานี่

“ขอบใจนะ... ข้ารู้ว่าเจ้าอ่าน ข้าไม่ว่าอะไรเพราะมันหลายปีมาแล้ว”

“...”

“แต่ความรู้สึกของข้า วันนี้ก็ยังเหมือนกับที่ข้าบันทึกไว้ เหมือนเดิม...”

แทยอนเงยหน้าขึ้นมองคุณหนูอย่างช้าๆด้วยแววตาสงสัย สเตฟานี่ก้าวลงจากเตียงเข้าสวมกอดแทยอนแต่กลับซุกใบหน้าใส่บ่าของเธอ

“แทยอน...ข้ารักเจ้า....ฮึก...”

ความรู้สึกหลากหลายปะทะเข้าอย่างจัง แทยอนรู้สึกหนักอึ้งที่หัวของเธอ ทำไมไม่เคยรู้มาก่อน ทำไมไม่ทันได้คิด

“คุณ......คุณหนูเจ้าคะ....คุณหนูร้องไห้ทำไมเจ้าคะ” คำถามเกิดขึ้นพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ แทยอนรู้สึกโล่งที่ในขณะนี้คุณหนูไม่เว้นช่องว่างระหว่างเธออีกแล้ว

“แทยอน เจ้ายังไม่ต้องรู้ได้ไหม..” สเตฟานี่กอดแทยอนไม่ปล่อย เธอมีเพียงแทยอนคนเดียวและรักเพียงแทยอนคนเดียว แต่เธอคงใจไม่กล้าพอที่จะบอกกับคนที่เธอรักว่าอีกไม่กี่ปีเธอจะแต่งงาน จึงได้แต่ระบายน้ำตาออกมา

“ไม่ต้องรู้ก็ได้เจ้าค่ะ...ข้าก็รักคุณหนูเช่นกันเจ้าค่ะ ข้าขอรับรู้แค่เท่านี้นะเจ้าคะ” แทยอนผละจากอ้อมกอดของคุณหนูพร้อมกับเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเธอเบาๆ

“อื้อ...ข้าขอโทษนะ ที่ไม่เคยบอกเจ้าเลย...”

“ข้าไม่มีสิทธิจะโกรธคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ อย่าร้องไห้นะคะ”

"ข้าหยุดน้ำตาไม่ได้..." สเตฟานี่ปาดมือผ่านแก้ม แต่ดูท่าว่าน้ำตาจะยังไม่หยุด

“คุณหนู....”

สายตาอ่อนไหวของสเตฟานี่ดึงดูดแทยอนให้เข้าหาเธอ
 

........