ลำดับตอนที่ #103
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #103 : วิธีปรับพฤติกรรมน้องตูบจอมเห่า
การปรับพฤติกรรมน้องตูบจอมเห่า
เจ้าของน้องตูบหลายๆ ท่าน น่าจะเคยมีประสบการณ์เวียนเฮดเกี่ยวกับการเห่าแบบไร้สาระอยู่บ้างกระมังคะ มีจดหมายจากท่านผู้อ่านชื่อว่าคุณเอกพล วงศ์ทอง เขียนมาปรึกษากึ่งๆ การปรับทุกข์ยาวสองหน้ากระดาษครึ่ง เท่าที่พออ่านจบก็รู้เลยว่าคุณเอกพล ทุกข์จริงๆ เพราะถึงกับต้องพึ่งยานอนหลับเกือบทุกวัน เรื่องมีอยู่ว่า...
คุณเอกพลได้น้องตูบพันธุ์มินิเอเจอร์พินเซอร์ ชื่อเก๋ไก๋ว่าเจ้าเรย์ มาเลี้ยงตั้งแต่อายุสามเดือน แรกๆ ก็ไม่มีอะไร แต่พออยู่ไปสักเกือบสองสามเดือนก็รู้สึกว่าเจ้าเรย์ทำไมถึงชอบเห่าแบบไร้สาระมากและมากขึ้นทุกวัน เนื้อความในจดหมายมีดังนี้ค่ะ
...ผมไม่ทราบว่ามันจะเห่าอะไรกันนักกันหนา หมาบ้านอื่นเดินผ่านก็เห่าแบบเอาเป็นเอาตาย ใครเดินผ่านหรือเด็กๆ วิ่งเล่น หรือขี่จักรยานเล่น ก็เห่าเขาได้ตลอด เหมือนไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย แรกๆ ห้ามก็ฟัง มีหยุดบ้าง แต่พอสักพักก็เริ่มบรรเลงเพลงเห่าอีก พักหลังนี่ผมเริ่มทำโทษด้วยการตี แต่ก็หยุดได้ไม่ถึง 15 นาทีครับก็เห่าอีก ตอนกลางวันไม่มีใครอยู่บ้าน เพื่อนบ้านข้างๆ ถึงกับเดินมาบอกเลยว่าหมาบ้านคุณเห่าหนวกหูมาก ตอนเย็นก็ชอบเห่า หมาเป็นอะไรหรือเปล่า น่าจะพาไปหาหมอนะ (ลืมบอกไปว่าบ้านที่ผมอยู่เป็นทาวน์เฮาส์ขนาดแค่ 20 ตร.ว. ไม่มีเนื้อที่อะไรมาก จึงเลือกหมาพันธุ์เล็กๆ มาเลี้ยง เพราะคิดว่ากะทัดรัด และผมเองชอบที่หน้าตามันดูฉลาดดี หูตั้งๆ ดูเหมือนโดเบอร์แมน แต่ตัวเล็ก) แฟนผมอายมากที่ทำให้เพื่อนบ้านรำคาญใจ พยายามหาวิธีหลายแบบทั้งขู่ทั้งตี ทั้งปลอบ ตอนกลางคืนก็ให้เข้ามานอนในบ้าน แต่ไม่วาย แค่อะไรกุกกักนิดๆ หน่อยๆ ก็เห่าเสียวายป่วง แล้วตอนกลางคืนมันเงียบมาก เสียงเห่าในบ้านก็จะก้องๆ
ครั้งแรกๆ ผมตกใจตื่นรีบลงมาดูนึกว่ามีใครงัดบ้าน ปรากฏว่าลงมาเห็นเจ้าเรย์นั่งเห่าอยู่ตรงมุมตู้พร้อมๆ กับพยายามเอาขาแหย่เข้าไปใต้ตู้ ผมก้มลงไปดูเห็นมีแมลงสาบยืนกระดิกหนวดอยู่หนึ่งตัว ก็เลยสำเร็จโทษเจ้าแมลงสาบให้ไปพบบรรพบุรุษ ส่วนเจ้าเรย์ผมไม่รู้จะทำไงดี ก็เลยบอกให้ไปนอน อีกสองคืนต่อมา เอาอีกแล้วครับ แต่คราวนี้เจ้าเรย์แสดงอาการตื่นเต้นกว่า เพราะต้องกระโดดดึ๋งๆๆ ไปเห่าไปเนื่องจากสิ่งที่มันเห่าคือจิ้งจกที่เกาะอยู่บนผนังห้องนั่งเล่น
นอกจากนี้บ้านผมตั้งอยู่ทางฝั่งทิศตะวันออก ช่วงครึ่งวันบ่ายแดดจะไม่มี ก็จะทำให้มีนกกระจอก หรือนกอื่นๆ บินมาเกาะรั้วเล่นอยู่เสมอ เพราะด้านหน้าของบ้านผมมีอ่างบัว พวกนกชอบมาเล่นน้ำบ้าง กินน้ำบ้าง เดี๋ยวนี้ไม่มีครับ บินลงมายังไม่ทันได้เกาะก็กระจายสลายวง เพราะเจ้าเรย์ตัวแสบอีกเช่นเคย... จริงๆ ยังมีวีรกรรมในการเห่าอีกเยอะ แต่ตัดตอนของจดหมายมาพอให้ท่านผู้อ่านได้พอทราบคร่าวๆ นะคะ
ความจริงแล้วเรย์อายุเพิ่งจะแค่ 6 เดือนเท่านั้นเอง เขายังมีความเป็นเด็กอยู่มาก การปรับนิสัยไม่น่าจะยากเกินไปค่ะ เท่าที่อ่านเนื้อความในจดหมาย ผู้เขียนมีความรู้สึกว่าเรย์เป็นหมาที่ช่างสังเกต ซุกซนตามประสา แต่ที่ชอบเห่าอาจเป็นเพราะต้องการเพื่อน รวมๆ กับการเรียกร้องความสนใจ เพราะเขาไม่เคยได้ออกไปวิ่งเล่นนอกบ้านเลย เนื่องจากเจ้าของเกรงว่าเรย์ตัวเล็กจะโดนหมาใหญ่กัด สังคมของเรย์จึงมีแต่คุณเอกพล กับแฟนเท่านั้น เวลากลางวันก็ไม่มีใครอยู่บ้าน ก็เลยเห่าโน่นเห่านี่ไปตามประสาหมาขี้เหงา ลองให้เขาได้เข้าสังคมบ้างดีไหมคะ พาเขาใส่สายจูงออกไปเดิน ไปดม ไปทำความรู้จักกับเด็กๆ หรือสังคมน้องหมาในหมู่บ้านคุณ เพราะการที่เขาเห่าบางครั้งอาจเป็นการทักทายหรือแนะนำตัวกับเจ้าตูบที่วิ่งร่อนผ่านไปมาก็เป็นได้ เจ้าเรย์คงต่อมริษยาแตกเพราะเขาได้ออกไปวิ่งเล่นทุกวัน ในขณะที่ตัวมันเองต้องอยู่แค่ในบ้าน ลองพาไปทำความคุ้นเคยและวิ่งออกกำลังกายดูบ้างนะคะ เพื่อให้เขาได้ปลดปล่อยพลังงานออกมาบ้าง
นอกจากนี้ควรหาขนมหรือของเล่นให้เขาได้ระบายความเครียดบ้างระหว่างที่คุณออกไปทำงาน หากทดลองทำดูแล้วกลางวันก็เห่า กลางคืนก็ไม่ลดละแบบนี้ ตีไปก็ช้ำในเปล่าๆ ค่ะ ฝึกให้เรียนรู้ว่า ถ้าเมื่อไหร่เห่าจะต้องถูกขังกรง (ถ้ามี) หรือต้องถูกล่าม หรือเมื่อไหร่ที่ไร้สาระห้ามแล้วไม่หยุด จะโดนฉีดพ่นน้ำใส่หน้า (อาจต้องไปหาซื้อปืนฉีดน้ำอันเล็กๆ มาติดไว้) หนักกว่านั้นก็ใส่ขลุมครอบปาก ถ้าดิ้นหรือกัดก็อาจต้องปรับเป็นปลอกคอควบคุมความประพฤติ (ผู้เขียนเรียกเองค่ะ) มีอยู่สองแบบที่อยากจะแนะนำถ้าเหลืออดจริงๆ อันแรกคือแบบที่ฝรั่งเรียกว่า citronella collar จะเป็นปลอกคอที่ทำให้น้องตูบสามารถเรียนรู้ที่จะหยุดการเห่าได้เอง เพราะที่ปลอกคอจะมีกล่องอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆ อยู่ด้วย ซึ่งสามารถจับแรงสั่นจากเสียง เมื่อใดที่มันเห่าดังเกินพิกัด ชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ดังกล่าวจะส่งเสียงเตือนคล้ายการออกเสียงของตัวอักษรในภาษาอังกฤษคือ ...PSST... ซึ่งถ้าเจ้าตัวดียังไม่ยอมหยุด เครื่องดังกล่าวก็จะทำการพ่นกลิ่นออกแนวส้มๆ มะนาวๆ มา ถึงแม้จะวิ่งหนีไปไหนก็ไม่พ้น เพราะกลิ่นมันออกมาจากเจ้าเครื่องที่ร้อยติดอยู่กับปลอกคอ มันก็จะเรียนรู้ไปเองว่าเมื่อไหร่ที่เห่าเกินงาม เป็นโดนสวมปลอกคอแน่
อีกอันที่เห็นใช้กัน แบบนี้ก็รุนแรงขึ้นมาอีกนิด ฝรั่งเรียก Shock Collars เพราะจะมีตัวส่งสัญญาณที่เมื่อใดเห่าแล้วเจ้าของต้องการให้หยุด ก็เหมือนกดรีโมทส่งสัญญาณไปที่ตัวรับที่ติดอยู่กับปลอกคอ ซึ่งจะทำหน้าที่ส่งคลื่นเสียงเล็กแหลมเพื่อรบกวนโสตประสาทน้องหมา ซึ่งคนเราไม่ได้ยิน หรือได้ยินบ้างก็จะเบาๆ ไม่รู้สึก แต่กับน้องหมามันจะเกิดอาการปวดแก้วหู บางตัวถึงกับร้องเอ๊งเลยทีเดียวค่ะ หรือบางครั้งสัตวแพทย์อาจแนะนำให้ใช้ยากล่อมประสาทในบางครั้ง และสุดท้ายโหดสุดคือการผ่าตัดเอากล่องเสียงออกไปเลย เวลาเห่าก็จะมีเสียงออกมาเบาๆ แหบๆ แทน ฟังดูแล้วน่าสงสารเอาการอยู่
ก็มีหลายวิธีให้คุณเอกพลได้เลือกค่ะ ไปลองดูนะคะว่าแบบไหนสามารถนำไปใช้กับเจ้าเรย์ได้ดีที่สุด ผู้เขียนหวังว่าคงไม่ถึงกับต้องใช้ตัวเลือกสุดท้ายนะคะ... โชคดีนะเจ้าเรย์น้อยจอมป่วน...
เจ้าของน้องตูบหลายๆ ท่าน น่าจะเคยมีประสบการณ์เวียนเฮดเกี่ยวกับการเห่าแบบไร้สาระอยู่บ้างกระมังคะ มีจดหมายจากท่านผู้อ่านชื่อว่าคุณเอกพล วงศ์ทอง เขียนมาปรึกษากึ่งๆ การปรับทุกข์ยาวสองหน้ากระดาษครึ่ง เท่าที่พออ่านจบก็รู้เลยว่าคุณเอกพล ทุกข์จริงๆ เพราะถึงกับต้องพึ่งยานอนหลับเกือบทุกวัน เรื่องมีอยู่ว่า...
คุณเอกพลได้น้องตูบพันธุ์มินิเอเจอร์พินเซอร์ ชื่อเก๋ไก๋ว่าเจ้าเรย์ มาเลี้ยงตั้งแต่อายุสามเดือน แรกๆ ก็ไม่มีอะไร แต่พออยู่ไปสักเกือบสองสามเดือนก็รู้สึกว่าเจ้าเรย์ทำไมถึงชอบเห่าแบบไร้สาระมากและมากขึ้นทุกวัน เนื้อความในจดหมายมีดังนี้ค่ะ
...ผมไม่ทราบว่ามันจะเห่าอะไรกันนักกันหนา หมาบ้านอื่นเดินผ่านก็เห่าแบบเอาเป็นเอาตาย ใครเดินผ่านหรือเด็กๆ วิ่งเล่น หรือขี่จักรยานเล่น ก็เห่าเขาได้ตลอด เหมือนไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย แรกๆ ห้ามก็ฟัง มีหยุดบ้าง แต่พอสักพักก็เริ่มบรรเลงเพลงเห่าอีก พักหลังนี่ผมเริ่มทำโทษด้วยการตี แต่ก็หยุดได้ไม่ถึง 15 นาทีครับก็เห่าอีก ตอนกลางวันไม่มีใครอยู่บ้าน เพื่อนบ้านข้างๆ ถึงกับเดินมาบอกเลยว่าหมาบ้านคุณเห่าหนวกหูมาก ตอนเย็นก็ชอบเห่า หมาเป็นอะไรหรือเปล่า น่าจะพาไปหาหมอนะ (ลืมบอกไปว่าบ้านที่ผมอยู่เป็นทาวน์เฮาส์ขนาดแค่ 20 ตร.ว. ไม่มีเนื้อที่อะไรมาก จึงเลือกหมาพันธุ์เล็กๆ มาเลี้ยง เพราะคิดว่ากะทัดรัด และผมเองชอบที่หน้าตามันดูฉลาดดี หูตั้งๆ ดูเหมือนโดเบอร์แมน แต่ตัวเล็ก) แฟนผมอายมากที่ทำให้เพื่อนบ้านรำคาญใจ พยายามหาวิธีหลายแบบทั้งขู่ทั้งตี ทั้งปลอบ ตอนกลางคืนก็ให้เข้ามานอนในบ้าน แต่ไม่วาย แค่อะไรกุกกักนิดๆ หน่อยๆ ก็เห่าเสียวายป่วง แล้วตอนกลางคืนมันเงียบมาก เสียงเห่าในบ้านก็จะก้องๆ
ครั้งแรกๆ ผมตกใจตื่นรีบลงมาดูนึกว่ามีใครงัดบ้าน ปรากฏว่าลงมาเห็นเจ้าเรย์นั่งเห่าอยู่ตรงมุมตู้พร้อมๆ กับพยายามเอาขาแหย่เข้าไปใต้ตู้ ผมก้มลงไปดูเห็นมีแมลงสาบยืนกระดิกหนวดอยู่หนึ่งตัว ก็เลยสำเร็จโทษเจ้าแมลงสาบให้ไปพบบรรพบุรุษ ส่วนเจ้าเรย์ผมไม่รู้จะทำไงดี ก็เลยบอกให้ไปนอน อีกสองคืนต่อมา เอาอีกแล้วครับ แต่คราวนี้เจ้าเรย์แสดงอาการตื่นเต้นกว่า เพราะต้องกระโดดดึ๋งๆๆ ไปเห่าไปเนื่องจากสิ่งที่มันเห่าคือจิ้งจกที่เกาะอยู่บนผนังห้องนั่งเล่น
นอกจากนี้บ้านผมตั้งอยู่ทางฝั่งทิศตะวันออก ช่วงครึ่งวันบ่ายแดดจะไม่มี ก็จะทำให้มีนกกระจอก หรือนกอื่นๆ บินมาเกาะรั้วเล่นอยู่เสมอ เพราะด้านหน้าของบ้านผมมีอ่างบัว พวกนกชอบมาเล่นน้ำบ้าง กินน้ำบ้าง เดี๋ยวนี้ไม่มีครับ บินลงมายังไม่ทันได้เกาะก็กระจายสลายวง เพราะเจ้าเรย์ตัวแสบอีกเช่นเคย... จริงๆ ยังมีวีรกรรมในการเห่าอีกเยอะ แต่ตัดตอนของจดหมายมาพอให้ท่านผู้อ่านได้พอทราบคร่าวๆ นะคะ
ความจริงแล้วเรย์อายุเพิ่งจะแค่ 6 เดือนเท่านั้นเอง เขายังมีความเป็นเด็กอยู่มาก การปรับนิสัยไม่น่าจะยากเกินไปค่ะ เท่าที่อ่านเนื้อความในจดหมาย ผู้เขียนมีความรู้สึกว่าเรย์เป็นหมาที่ช่างสังเกต ซุกซนตามประสา แต่ที่ชอบเห่าอาจเป็นเพราะต้องการเพื่อน รวมๆ กับการเรียกร้องความสนใจ เพราะเขาไม่เคยได้ออกไปวิ่งเล่นนอกบ้านเลย เนื่องจากเจ้าของเกรงว่าเรย์ตัวเล็กจะโดนหมาใหญ่กัด สังคมของเรย์จึงมีแต่คุณเอกพล กับแฟนเท่านั้น เวลากลางวันก็ไม่มีใครอยู่บ้าน ก็เลยเห่าโน่นเห่านี่ไปตามประสาหมาขี้เหงา ลองให้เขาได้เข้าสังคมบ้างดีไหมคะ พาเขาใส่สายจูงออกไปเดิน ไปดม ไปทำความรู้จักกับเด็กๆ หรือสังคมน้องหมาในหมู่บ้านคุณ เพราะการที่เขาเห่าบางครั้งอาจเป็นการทักทายหรือแนะนำตัวกับเจ้าตูบที่วิ่งร่อนผ่านไปมาก็เป็นได้ เจ้าเรย์คงต่อมริษยาแตกเพราะเขาได้ออกไปวิ่งเล่นทุกวัน ในขณะที่ตัวมันเองต้องอยู่แค่ในบ้าน ลองพาไปทำความคุ้นเคยและวิ่งออกกำลังกายดูบ้างนะคะ เพื่อให้เขาได้ปลดปล่อยพลังงานออกมาบ้าง
นอกจากนี้ควรหาขนมหรือของเล่นให้เขาได้ระบายความเครียดบ้างระหว่างที่คุณออกไปทำงาน หากทดลองทำดูแล้วกลางวันก็เห่า กลางคืนก็ไม่ลดละแบบนี้ ตีไปก็ช้ำในเปล่าๆ ค่ะ ฝึกให้เรียนรู้ว่า ถ้าเมื่อไหร่เห่าจะต้องถูกขังกรง (ถ้ามี) หรือต้องถูกล่าม หรือเมื่อไหร่ที่ไร้สาระห้ามแล้วไม่หยุด จะโดนฉีดพ่นน้ำใส่หน้า (อาจต้องไปหาซื้อปืนฉีดน้ำอันเล็กๆ มาติดไว้) หนักกว่านั้นก็ใส่ขลุมครอบปาก ถ้าดิ้นหรือกัดก็อาจต้องปรับเป็นปลอกคอควบคุมความประพฤติ (ผู้เขียนเรียกเองค่ะ) มีอยู่สองแบบที่อยากจะแนะนำถ้าเหลืออดจริงๆ อันแรกคือแบบที่ฝรั่งเรียกว่า citronella collar จะเป็นปลอกคอที่ทำให้น้องตูบสามารถเรียนรู้ที่จะหยุดการเห่าได้เอง เพราะที่ปลอกคอจะมีกล่องอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆ อยู่ด้วย ซึ่งสามารถจับแรงสั่นจากเสียง เมื่อใดที่มันเห่าดังเกินพิกัด ชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ดังกล่าวจะส่งเสียงเตือนคล้ายการออกเสียงของตัวอักษรในภาษาอังกฤษคือ ...PSST... ซึ่งถ้าเจ้าตัวดียังไม่ยอมหยุด เครื่องดังกล่าวก็จะทำการพ่นกลิ่นออกแนวส้มๆ มะนาวๆ มา ถึงแม้จะวิ่งหนีไปไหนก็ไม่พ้น เพราะกลิ่นมันออกมาจากเจ้าเครื่องที่ร้อยติดอยู่กับปลอกคอ มันก็จะเรียนรู้ไปเองว่าเมื่อไหร่ที่เห่าเกินงาม เป็นโดนสวมปลอกคอแน่
อีกอันที่เห็นใช้กัน แบบนี้ก็รุนแรงขึ้นมาอีกนิด ฝรั่งเรียก Shock Collars เพราะจะมีตัวส่งสัญญาณที่เมื่อใดเห่าแล้วเจ้าของต้องการให้หยุด ก็เหมือนกดรีโมทส่งสัญญาณไปที่ตัวรับที่ติดอยู่กับปลอกคอ ซึ่งจะทำหน้าที่ส่งคลื่นเสียงเล็กแหลมเพื่อรบกวนโสตประสาทน้องหมา ซึ่งคนเราไม่ได้ยิน หรือได้ยินบ้างก็จะเบาๆ ไม่รู้สึก แต่กับน้องหมามันจะเกิดอาการปวดแก้วหู บางตัวถึงกับร้องเอ๊งเลยทีเดียวค่ะ หรือบางครั้งสัตวแพทย์อาจแนะนำให้ใช้ยากล่อมประสาทในบางครั้ง และสุดท้ายโหดสุดคือการผ่าตัดเอากล่องเสียงออกไปเลย เวลาเห่าก็จะมีเสียงออกมาเบาๆ แหบๆ แทน ฟังดูแล้วน่าสงสารเอาการอยู่
ก็มีหลายวิธีให้คุณเอกพลได้เลือกค่ะ ไปลองดูนะคะว่าแบบไหนสามารถนำไปใช้กับเจ้าเรย์ได้ดีที่สุด ผู้เขียนหวังว่าคงไม่ถึงกับต้องใช้ตัวเลือกสุดท้ายนะคะ... โชคดีนะเจ้าเรย์น้อยจอมป่วน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น