คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : หึงโหด
หลังจากที่จงอินรับคำตกลง แบคฮยอนก็เดินจูงมือเจ้าของร่างสูงออกมายังกลางฟลอ ร่างบางเลื่อนมือเรียวเล็กข้างซ้ายขึ้นแตะที่เอวใหญ่หนา..... ส่วนด้านขวาก็จับมือของเขาให้ยกขึ้นพอประมาณ แล้วจึงเต้นไปตามจังหวะเสียงเพลงช้าๆ........
เพียงแค่ไม่นานของการปรากฏตัวของจงอินกับแบคฮยอน ก็เรียกสายตาของใครหลายคนก็หันมามองพวกเขาด้วยความสนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กับคู่ชายหญิงคู่นั้น
พอแบคฮยอนเห็นว่าเป็นใครที่จ้องมองมาอย่างไม่กะพริบตา ร่างบางถึงกับเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดเลยว่าชานยอลจะมาด้วย
"แบค เรารู้สึกว่า สองคนนั้นกำลังจ้องเราอยู่"
จงอินก้มหน้าลงกระชิบที่หูแบคฮยอนเบาๆ
"อืม เราก็เห็น พอดีเรารู้จักพวกเขาน่ะ"
แบคฮยอนตอบด้วยเสียงราบเรียบ รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก เมื่อยุนอากำลังโอบคอชานยอลไว้อย่างแนบแน่น
ร่างเล็กพยายามจะไม่หันไปดูภาพบาดตาบาดใจนั่น พวกเขาจะทำอะไรก็ช่าง
ตอนนี้ แบคฮยอนกำลังมีหน้าที่พิสูจน์ความรู้สึกของจงอินให้ดีโอเห็น ไม่อยากจะให้ความสนใจพวกเขาอีกต่อไป
“แต่ผู้ชายคนนั้น ที่กำลังมองมาอ่ะ เหมือนว่าเขาหึงแบคอยู่นะ จนเรารู้สึกเสียวสันหลังมากเลย” จงอินพูดไปตามที่เห็น เขามั่นใจได้ว่า คนตัวสูงๆกำลังไม่พอใจเขาอยู่
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอก.. เราไม่ได้มีความสำคัญกับเขาสักหน่อย เขาไม่ได้หึงเราแน่นอน” แบคฮยอนยืนยัน ยังไงก็ไม่เชื่อที่จงอินพูด
เขาจะมาหึงแบคฮยอนได้อย่งไรกัน ในเมื่อเขาไม่เคยบอกรัก ไม่เคยแสดงอะไรออกมาให้รู้ถึงความรู้สึกที่ชัดเจน เลยสักครั้ง
“อืม..... ว่าแต่เขาคนนั้นเป็นคนที่มารับแบคเมื่อตอนบ่ายใช่มั้ย” จงอินรู้สึกคุ้นๆหน้าเขาถึงได้ตั้งคำถามถามออกไป
“ใช่...” แบคฮยอนพยักหน้าพร้อมทั้งคำตอบ
“ไปสนิทกันตอนไหน” จงอินถามด้วยความสนใจ
ท่าทางของคนตัวสูงออกจะดูไฮโซ คงเป็นไปได้ยากมากที่จะมาสนิทกับคนติดดินอย่างพวกเขา
“เรารู้จักกับเขา ก็ตอนที่เราทำงานที่บาร์น่ะ ตอนนั้นเรามีปัญหาเรื่องเงิน เขาเลยยื่นมือมาช่วย แลกกับการที่เข้าไปอยู่ในบ้านของเขา เพื่อชดใช้หนี้” แบคฮยอนตอบตามความจริง เพราะไม่รู้จะโกหกไปเพื่ออะไร
“ถ้าแบคมีปัญหาเรื่องเงิน ทำไมไม่เห็นบอกเราล่ะ เราช่วยแบคได้นะ”
“คือเราไม่อยาจะรบกวนจงอิน แล้วเงินที่เรายืมเขามา มันเยอะมากด้วย ตั้งห้าสิบล้านวอน”
พอเห็นตัวเลขของเงินจงอิน ก็เข้าใจทันที เขาคงไม่มีเงินมากพอให้แบคฮยอนยืมได้หรอก
“ห้าสิบล้านวอน โหว เยอะจริงด้วยอ่ะ แล้วทำไมต้องยืมเงินเขาเยอะขนาดนั้นด้วย”
“ก็แม่ของเรานะซิ เอาบ้านไปจำนอง แล้วธนคารก็เลยจะมายึดเอา... เราก็เลยต้องยืมเงินจากเขา เพื่อรักษาบ้านไว้ไม่ให้โดนยึด” แบคฮยอนตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
“อย่างนี้เนี่ยเอง... เอ่อ แล้ว เขาได้ทำอะไรแบคหรือเปล่า” ชายหนุ่มคิดไปไกลถึงเรื่องนั้น เพราะเห็นแววตาโหดๆของเขาแล้ว ก็อดนึกกลัวแทนไม่ได้
“เปล่าหรอก เราก็แค่เข้าไปทำงานรับใช้เขาปีนึง แลกกับหนี้ทั้งหมด”
จงอินพยักหน้าเบาๆ แต่ถึงยังเขาก็ไม่เชื่อสนิทหรอกว่าต่อจากนี้ไป มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
เหมือนอย่างในละครทุกเรื่อง พระเอกซื้อตัวนางเอกมา แล้วหลังจากนั้น พระเอกก็ทำเรื่องอย่างว่า ยิ่งแบคฮยอนติดหนี้เงินเขาตั้งห้าสิบล้านวอนแล้ว มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอย่างอื่นตามมาอีกแน่นอน
จงอินคิดอย่างหนัก แต่ก็ไม่กล้าจะถามหรือพูดอะไรออกมา เพราะเมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆของแบคฮยอน ก็ไม่อยากจะถามให้มันซ้ำเติมขึ้นไปอีก
เขาจึงเต้นไปตาม เพลงช้าๆ ซึ้งๆ ที่ทำคนตัวเล็กรู้สึกอินไปกับมันมาก จนเผลอขยับตัวเข้าไปใกล้จงอินอย่างลืมตัว แบคฮยอนเลยได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆของเขา
แต่ทำไมนะ จงอินถึงไม่มีอาการอะไรเลย ไม่มีความตื่นเต้น ไม่มีความหวันไหว ผุดขึ้นบนใบหน้าคมเข้มของเขา
หรือว่าแบคฮยอนไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากเขาได้พอ... แล้วมันจะตัดสินได้มั้ยว่า เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนจริงๆ แต่เพียงแค่นี้ก็ไม่ทำให้แบคฮยอนมั่นใจได้หรอก ยังไงแบคฮยอนก็ต้องพิสูจน์อีกต่อไป
“แบค จะเข้ามาใกล้เราทำไม” จงอินผินหน้าหนีไปทางอื่น ในเมื่อใบหน้าของร่างเล็กอยู่ห่างเขาแค่ไม่กี่เซนต์
“นี่จงอิน ไม่รู้สึกอะไรกับเราเลยหรอ” อยู่ๆแบคฮยอนถามอย่างประหลาดๆ พร้อมกับจ้องเข้าไปเข้าลึกๆข้างในดวงตา
“แล้วจะให้รู้สึกอะไรล่ะ” ร่างสูงหันมาทำหน้างงๆ
“ก็รู้สึกแบบว่า หวั่นไหวแปลกๆ อะไรประมาณนี้”
“ไม่อ่ะ” เขาส่ายหน้า
“ถ้างั้นเราขอพิสูจน์อะไรสักอย่างนะ”
ว่าแล้ว แบคฮยอนเลื่อนมือขึ้นไปกุมหน้าอกของเขาไว้ ....
แต่เขายังเหมือนเดิม หัวใจไม่มีการเต้นแรงผิดปกติเลย
“ทำอะไรเนี่ย แบค” จงอินปัดมือแบคฮยอนออกเบาๆ
“ก็เราบอกแล้วไง เราแค่อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง.... เอ่อ แล้ว ในสายตาของจงอิน เราเป็นคนยังไงหรอ” แบคฮยอนถาม
“ก็ น่ารักดี”
“แค่นั้น?”
“แล้วจะให้เราพูดอะไรอีกล่ะ”
“ก็แบบพูดถึง นิสัย หน้าตา การแต่งตัว อะไรแบบนี้น่ะ แล้วเราพอที่จะดึงดูดใครบ้างได้มั้ย”
“ได้ซิ หน้าตาอย่างแบคน่ะ ใครเห็นใครก็ชอบทั้งนั้นแหละ”
“จริงเหรอ”
“จริงซิ” เขายืนยัน
แต่ทำไมไม่ใช่กับเขาล่ะ
“นี่ จงอิน”
“อะไร”
“เราขอกอดหน่อยนะ”
พูดจบ แบคฮยอนเข้าไปสวมกอดจงอินอย่างแนบแน่น ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตอบตกลงแม้แต่คำเดียว ดูเหมือนว่าเขาก็ตกใจอยู่พอสมควร
“แบคเมาหรือเปล่าเนี่ย มากอดเราทำไม เราอึดอัดนะ” จงอินดันแบคฮยอนออกจากอ้อมกอดเบาๆ
“เรารู้แล้วล่ะ ว่าจงอินไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรา... แต่กลับรู้สึกกับดีโอ อย่างงั้นใช่มั้ย”
แบคฮยอนเปลี่ยนคำถามใหม่ ที่ทำให้จงอินถึงกับเงียบไปชั่วขณะ แบคฮยอนถามตรงแบบนี้ จะให้เขาตอบยังไงดีล่ะ จะตอบตามความจริงอย่างงั้นหรอ เขาไม่ควรจะบอกแบคฮยอนเลยสักนิด แต่ควรไปบอกกับคนที่เป็นประเด็นสำคัญเสียมากกว่า
“บอกเรามาซิ” แบคฮยอนเร่งรัด พลางรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“เอ่อ คือ..เรา เอ่อ ชะ ใ_”
ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากตอบ ทันใดนั้นก็มีชายร่างสูงคนหนึ่งถลาเข้ามาโดยที่พวกเขาไม่ทันได้ตั้งตัว เขาจับแยกจงอินออกจากแบคฮยอน พร้อมทั้งกระชากหมัดหนักๆเข้าที่พวงแก้มจนเกิดเสียงดัง
“ผั้วะ!!”
แผนหลังจงอินถึงกับเซล้มลงประทะกับโต๊ะข้างๆ ในเมื่อชายร่างสูงคนนั้นพุ่งหมัดเข้ามาอย่างรุนแรง เพียงแค่อึดใจเดียว ก็เรียกสายตาคนทั้งร้านหันมามองโดยอัติโนมัติ แบคฮยอนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ตกอยู่ไม่น้อย
“เฮ้ย คุณ มาต่อยผมทำไม!!”
จงอินลุกขึ้นชี้นิ้วด่ากราด เพราะความโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขายกมือแตะที่มุมปาก ก็พบว่ามีเลือดไหลซึมออกมา
ส่วนคนที่ทำร้ายเขาก็เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากชานยอล เขามองจิงอินขวางๆ
“ฉันแค่หมั่นไส้นาย มีปัญหาอะไรมั้ย!” เขาตอบได้หน้าตาเฉย แบคฮยอนถึงกับโมโหแทนเพื่อน
เขาช่างอันธพาลที่สุดเลย
“มีซิ!”
จงอินกำลังจะวิ่งเข้าไปชกหน้าชานยอล หวังจะเอาคืนให้หายแค้น แต่แบคฮยอนกลับดึงแขนเขาไว้เสียก่อน
ถ้ามีเรื่อง จงอินคงไม่สู้เขาไม่ไหวแน่ ก็ในเมื่อชานยอลตัวสูงกว่า แถมยังแข็งแรงกว่า
ไม่นาน เพื่อนๆของทั้งสองฝ่ายก็วิ่งเข้ามาสบทบพร้อมกัน
“จงอินใจเย็นก่อนๆ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย” แบคฮยอนเตือน ใบหน้าเรียวหวานเริ่มกังวลอย่างเห็นได้ชัด
พอเห็นแบคฮยอนอนาทรจงอิน ไฟอารมณ์ร้อนแรง ก็ยิ่งลุกไหม้ขึ้น ชานยอลปรี่เข้ามากระชากข้อมือของแบคฮยอนอย่างรุนแรงกว่าเดิม ให้มาอยู่ข้างๆเขา
“นี่คุณ ผมเจ็บนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!!” แบคฮยอนพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุม แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล แถมเขายังบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างเล็กนิ่วหน้าเข้าเพราะความเจ็บปวด
“ชานยอล ไปจับแขนมันทำไมคะ” ยุนอาโพล่งขึ้น ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามากอดแขนอีกข้างเขาไว้
“อย่าเพิ่งยุ่งได้มั้ย” เขาหันไปพูดอย่างรำคาญ จนยุนอาถึงกับหน้าเจื่อน
“ส่วนคุณ ไปกับผม!” เขาหันกลับมาพูดกับแบคฮยอนเสียงแข็ง แล้วกระชากแขนของคนตัวเล็กให้เดินออกจากบริเวณนั้นไป
ตอนหน้ามีเอ็นซี เข้าไปดูวิธีอ่านได้เลย ที่หน้าต่อไป
ความคิดเห็น