ภพปรารถนา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 100%

บทนำ

         ภาพความสวยงามของแสงไฟจากบ้านริมน้ำสองฝั่งคลองที่ขนาบเรียงรายสะท้อนบนผิวน้ำของลำคลองสายเล็กๆในแถบชานเมืองนั้นไม่ได้ทำให้คนที่อดหลับอดนอนทำงานมาตั้งแต่เมื่อคืนมีอารมณ์อยากจะลุกมาสัมผัสความสุนทรีกับบรรยากาศมากนัก จนกระทั่งเสียงของนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้น มือบางเคลื่อนไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมาเปิดดูเวลา ก่อนจะตัดสินใจกดเลื่อนเวลาไปอีก

       “ตีห้าครึ่ง...ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงก็ยังดี” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งคืน                  

        “เอ้กอี้เอ่กเอ้ก...จิ๊บๆๆ” เสียงของไก่และนกกระจิบที่ร้องดังเซ็งซ้องไปทั่วนั้นคุ้งน้ำทำเอาคนที่เพิ่งจะนอนหลับหมาดๆต้องตื่น ร่างบางพลิกตัวไปมาด้วยความหงุดหงิดใจ ไหนจะเสียงตะหลิวเคาะกระทะจากครัวด้านล่างอีก สิ่งเหล่านี้ผนวกกันรบกวนการนอนจนหญิงสาวตัดสินใจลืมตาตื่นเพื่อตัดรำคาญ           

          “พี่วลีตื่นหรือยัง!!! หลวงตาจะมาถึงแล้วนะ เร็วๆรีบตื่นเดี๋ยวนี้!!!”เสียงตะโกนปลุกของน้องชายตัวแสบดังแหวกทะลุผนังห้องมาแต่ไกลตามมาด้วยเสียงฝีเท้ากระทบแผ่นไม้ที่ค่อยๆดังใกล้เข้ามาทุกที          

            “พี่ขอห้านาทีค่อยลุกนะ อย่าเพิ่งกวนพี่ เดี๋ยวพี่ตามไป”คนเป็นพี่พูดเสียงอู้อี้อยู่ใต้ผ้าห่ม 

        เด็กชายวัยสิบขวบกะพริบตาปริบๆมองมือพี่สาวที่กวักๆไล่อยู่เหนือผ้าห่มด้วยแววยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ยอมตื่นใช่ไหม? นี่แหนะๆๆ” มือเล็กอวบของเด็กชายจี้จู่โจมไปที่ลำตัวของพี่สาวด้วยความรวดเร็ว ทำเอาคนที่กำลังสะลืมสะลืออยู่สะดุ้งกลิ้งหลบการจู่โจมเป็นพัลวัน สุดท้ายก็หนีไม่พ้นร่างอ้วนๆของน้องชายที่โถมเข้ามาทับร่างของตนแบบไม่ทันตั้งตัว

          “ฮะ...ฮาฮ่าๆๆๆ นี่แหนะๆ”เสียงหัวเราะปนความสะใจของเด็กชายดังลั่นไปทั่วห้อง คนเป็นพี่อาศัยจังหวะที่น้องชายกำลังเผลอตวัดเอาร่างอ้วนๆพลิกมาล็อกแขนและจับกดลงกับหมอน ผ้าห่มกระจัดกระจายเต็มเตียง มือบางเปลี่ยนตำแหน่งมาจี้ที่พุงอ้วนๆของน้องชายแทนทันที                                                               

         “ไม่รู้จักพี่ซะแล้วไอ้หมูตอน”คนเป็นพี่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงของผู้ชนะ   

         “โอ๊ย!!! ฮะ ฮ่าๆๆ.....ฮ่าๆๆๆ ปล่อยเค้านะ ยอมแล้วเค้ายอมแล้วพี่วลีคนสวย ฮ่าๆๆ ชาลียอมแล้วคร้าบบ ปล่อยยยยยย!!!!!” 

         “นึกว่าจะแน่ โธ่เอ๋ย!!!”คนเป็นพี่ยิ้มสะใจอย่างผู้ชนะแล้วปล่อยร่างตุ้ยนุ้ยของน้องชายออก เมื่อหลุดพ้นจากพันธนาการคนที่แพ้ก็รีบกลิ้งหมุนร่างกลมๆของตนหลบหนีพี่สาวไปอีกฝั่งของเตียงทันที 

         “ก็ตัวตัวสูงกว่าเค้า คอยดูเถอะถ้าเค้าสูงกว่าตัว ตัวสู้เค้าไม่ได้หรอก”ชาลีมองพี่สาวค้อนๆไม่ยอมจนแต้มง่ายๆ   

          “หืมมมมมมม...งั้นหรอจ๊ะ กลัวตายละ พูดจาแบบนี้อยากโดนอีกใช่มะ!!!!”คนเป็นพี่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดหมั่นไส้ลุกขึ้นพรวดพร้อมกระโจนเข้าหาร่างอ้วนๆของน้องชายเเต่ก็ไม่ทันเสียเเล้วเมื่อเจ้าน้องชายตัวดีใส่เกียร์หมาวิ่งหนีไปด้วยความรวดเร็วพร้อมเสียงตะโกนเเหกปากลั่นบ้านราวกับต้องการให้ผู้เป็นยายที่กำลังจัดเตรียมข้าวของรอตักบาตรอยู่ด้านล่างได้ยิน 

          “ไอ้ตัวแสบ!!!”เกวลีก่นด่าตามหลัง หญิงสาวส่ายหน้ามองหลังไวไวของน้องชายอย่างไม่ถือสา นี่ถ้าไม่เห็นแก่ 'ศิรินทร์' หรือน้าของเธอซึ่งเป็นแม่ของชาลีด่วนเสียไปก่อนด้วยโรคร้าย ชาลีก็คงไม่มีโอกาสแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าได้ขนาดนี้หรอก คิดได้แค่นั้นหญิงสาวก็หันมาจัดการพับผ้าห่มและที่นอนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตามลงไป

       “อะภิวาทะนะสีลิสสะ นิจจัง วุฒาปะจายิโน จัตตาโร ธัมมตาวัฑฒันติ อายุ วัณโณ สุขัง.....พลัง”

      “สาาาาา.....ธุ๊!!!!!”

         “น้อยๆหน่อยเถอะหยะ....หมั่นไส้!!!!”เกวลีก้มจรดปลายนิ้วที่หน้าผากแล้วเอ่ยออกมาด้วยความเอ็นดูปนหมั่นไส้ในความโอเวอร์เเอคติ้งของน้องชาย                                                                                           

          เพี๊ยะ!!!! มือเหี่ยวย่นของหญิงชราผู้เป็นยายตีลงมาที่หลังมือของหลานสาวทันที ทำเอาคนที่ถูกตีสะดุ้งเล็กน้อย                                         

        “เสียมารยาทยายวลี...ต่อหน้าคุณพระคุณเจ้า”เกวลีแยกยิ้มแหยๆให้กับหลวงตาและเด็กวัดที่อยู่ในเรือ ข่มอารมณ์ไว้แต่ในใจก็ยังไม่ยอมลงให้น้องชาย                                                                                             

          “สมน้ำหน้า...555” เสียงหัวเราะคิกคักปนกับข้อความแกมสะใจของเด็กแสบที่นั่งอยู่ข้างๆดังลอยเข้ามากระแทกหู เกวลีเหล่ตามองไปที่เด็กชายอย่างจำนนไปก่อนพลางคิดในใจว่าหากเรือของหลวงตาพ้นชายคาศาลาริมน้ำไปเมื่อไหร่ ไอ้หมูตอนตัวนี้จะต้องถูกตอนจริงๆอย่างแน่นอน 

          หลังจากนั่งระงับอารมณ์ฟังผู้เป็นยายเสวนาพาทีเรื่องงานบุญใหญ่ที่กำลังจะจัดเร็วๆนี้กับหลวงตาเสร็จ เกวลีก็แสร้งลุกขึ้นบิดขี้เกียจตีเนียนไม่ให้หมูตื่น ตาคู่สวยเล็งไปทาง 'นงลักษณ์' ผู้เป็นยายที่กำลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน เมื่อสบจังหวะที่น้องชายเผลอ มือบางจึงค่อยๆเอื้อมไปคว้าแขนของน้องชายทันที

‘หึ!! มาให้ลงโทษซะดีดี กล้ามาเเหยมกับลูกพี่ กลายเป็นหมูจุ่มซะเถอะคราวนี้55555’                                    

                “น้องวลีจ๊ะ น้องวลี!!!!...คุณกรณ์มาหาจ๊ะ” เสียงเรียกของ‘แป้น’ลูกมือทำขนมของนงลักษณ์ที่มีอายุมากกว่าเธอเอ่ยตะโกนมาแต่ไกล ทำเอาคนที่กำลังจะตะครุบเหยื่อเป็นอันต้องพับเก็บโครงการไว้ก่อน นับว่าเจ้าน้องชายวัยนี้โชคดี สวรรค์ส่งคนมาช่วยได้ทันเวลา ฝากไว้ก่อนเถอะ!!! เกวลีถอนใจเล็กน้อยก่อนหันไปหาคนที่สวรรค์ส่งมาช่วยชาลี ร่างของชายวัยกลางคนที่ ‘เคย’คุ้นเคยกำลังเดินตรงมาที่เธอ เกวลีกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ นานกี่ปีแล้วนะที่เธอไม่เคยได้เจอคนๆนี้ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น  

              “พ่อ...”หญิงสาวเอ่ยออกมาเบาๆก่อนปรับสีหน้าเป็นปกติเมื่อเห็นร่างนวยนาดของผู้หญิงในวัยเดียวกันที่แต่งกายด้วยชุดกรุยกรายไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมใดใดในที่นี้เลยสักนิดอยู่ด้านหลัง ‘กรณ์’ พ่อของเธอ                              

           “สวัสดีค่ะพ่อ คุณนภา” เกวลียกมือไหว้ตามมารยาท                                                                                

              “เป็นไงบ้าาาา..... ”ยังไม่ทันจบที่คนเป็นพ่อเอ่ยทักทายกับลูกสาวจบ คนข้างกายก็เอ่ยแทรกขึ้นมาทันที                   

             “ไม่เจอนานเลยนะหนูวลี แหม...โตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นเป็นกอง ไม่เหมือนแต่ก่อน...ป้าไม่อยากจะพูดถึง หึๆ” คุณนายนภายิ้มขำไม่เอ่ยต่อ แต่เกวลีก็รู้ว่ามันไม่ใช่คำชมแน่นอนดูจากสายตาดูถูกและน้ำเสียงกระแหนะกระแหนของอีกฝ่าย ทำไมเธอจะสัมผัสไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะพูดถึงเรื่องดีๆเกี่ยวกับเธอ ตั้งแต่รู้จักกันมาคุณนายนภาก็ไม่เคยพูดจาดีกับเธอเลยสักกะนิดเดียว แถมยังทำตัวเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายตามสูตรนิทานหลอกเด็กไม่มีผิด                                                                   

          “มีอะไรกันหรือคะ?.....มาถึงที่นี่” เจ้าของบ้านถามยิ้มๆพยายามข่มอารมณ์ในใจ นี่ถ้าเธอไม่เกรงใจกรณ์ที่ยืนอยู่ข้างๆและระลึกถึงมารยาททางสังคมที่ผู้เป็นยายเพียรสั่งสอนมาทั้งชีวิต หญิงสาวคงจะเอ่ยอีกอย่างออกไปเป็นแน่ 

          ‘มาเพื่อ?’               

                   “อ๋อ!!! ก็ไม่มีอะไรมากหรอกจ่ะหนู เฮ้ออออ....แต่ป้าว่าอย่างคุยกันตรงนี้เลย ร้อนก็ร้อน เหม็นสาบโคลนอีก ป้าว่าไปคุยกันข้างในบ้านดีกว่านะจ๊ะ นะคะคุณ”ว่าเสร็จคุณนายปากแดงก็เดินควงแขนสามีเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย เกวลีเหลือบมองอากัปกิริยาของอีกฝ่ายแล้วเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ นี่ขนาดเพิ่งทำบุญไปมารยังมาผจญแต่เช้าเลย สงสัยต้องไถ่ชีวิตโคกะบือหรือบวชชีสักพรรษาซะมั้งถึงจะมีบุญพอมาไล่นางพญามารตนนี้ให้ไปไกลๆจากชีวิตอันแสนสงบสุข 

          เซ็งงงงงงงงง เว้ยยยย!!!!!!.....

                “น้ำเย็นๆมาแล้วคร้าบบบบ คุณลุงคุณป้า”เด็กชายชาลีกุลีกุจอวางน้ำที่เตรียมมาใส่แก้วให้กับญาติผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างอารมณ์ดี กรณ์รับมาพร้อมยิ้มให้กับหลานชาย เเต่........                                                                                                                   

                “น้ำจากไหนจ๊ะเนี่ย สะอาดหรือเปล่า?? ป้ากินน้ำธรรมดาไม่ได้หรอกนะ”เกวลีหันมองคุณนายกระแดะอย่างปลงๆนี่ไม่รู้ว่าพ่อของเธอทนอยู่กับผู้หญิงมากเรื่องคนนี้ได้ยังไง แค่เจอหน้ากันไม่ถึงสองวินาทีเกวลีก็อยากจะถอดวิญญาณตัวเองไปลอยไปดาวอังคารเเล้ว                                                                                       

                “น้ำฝนฮะ กินได้ครับ ต้มกับกรองแล้วด้วย“เด็กชายตอบกลับไปตามตรง                                                            

                “อี๋!!! น้ำล้างหลังคา!!!! ป้าทานไม่ได้หรอก เกิดท้องเสียขึ้นมาจะทำยังไง”                                                     

                “ท้องเสียก็กินยา หรือไม่ก็ไปโรงพยาบาลสิฮะคุณป้า จะทนปวดอึ๊ทำไม”เกวลีนั่งอมยิ้ม สะใจพี่มากไอ้น้องชาย ครั้นพอหันไปทางกรณ์ก็ต้องรีบหุบยิ้มโดยไว ขณะที่แม่เลี้ยงของเธอก็ยังไม่หยุดทำท่าทีฮึดฮัดสักที                                          

        “คุณเเม่มาเเล้วคุณ”กรณ์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างของหญิงชราเดินเข้ามาพร้อมขนมเทียนที่เพิ่งทำเสร็จใหม่พูนจานวางบนโต๊ะ                        

                 “มากันยังไงละพ่อ กินขนมเสียก่อนสิ ฉันทำไว้กะใส่บาตรแต่มันมือไปหน่อยเลยทำเสียเยอะ”นงลักษณ์ยิ้มให้กับแขกทั้งสอง                                                                                                                         

                “ไม่รบกวนหรอกค่ะคุณป้า คือที่นภากับคุณกรณ์มาที่นี้เนี่ย...เพียงแต่อยากมาเชิญไปงานหมั้นของลูกฉัตร นี่เห็นว่าเป็นคนกันเองนะคะเลยมาเรียนเชิญด้วยตัวเอง...นี่ค่ะการ์ดเชิญ”นงลักษณ์ผู้เป็นยายของเกวลีรับการ์ดมาอย่างเสียมิได้ผิดกับหลานสาวที่ได้แต่กรอกตามองบน ‘อวดละสิไม่ว่า’ เกวลีก่นด่าอยู่ในใจ มือก็เอื้อมไปหยิบขนมเทียนขึ้นมาแกะกินแก้เซ็งแทน                                        

        “งานนี้จัดใหญ่โตมากเลยนะคะ แขกเกือบพันคน นักข่าวมาทุกสำนัก แขกบางคนนี่ระดับท่านรัฐมนตรีเลยทีเดียว เอ่อ...อย่าหาว่านภาจุกจิกอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะคะคุณป้า นภารบกวนให้แต่งตัวให้สมเกียรติงานลูกฉัตรหน่อย ชุดไม่แพงนภาไม่ว่า เพราะเข้าใจว่าคงไม่มีปัญญาซื้อกัน แต่ยังไงขอความร่วมมือหน่อยนะคะว่าอย่าเอาชุดตามตลาดไปใส่ หรือถ้าไม่มีจริงๆ บอกนภามาได้เลยค่ะเดี๋ยวนภาจัดการให้เอง ต้องเข้าใจนะคะว่านภาไม่อยากขายหน้าแขกระดับสูงนะค่ะ ยิ่งต้องบอกว่าเป็นญาติกันด้วย อย่างน้อยจะได้ดูระดับเดียวกันหน่อย นภา.....”

        “เพล้ง!!!!!!!!!!”เสียงจานหล่นกระทบพื้นจนขนมกระจัดกระจายไปคนละทาง

                “อุ้ย!!!!!ขอโทษค่ะ วลีไม่ทันระวัง ช่วงนี้วลีพักผ่อนน้อยนะค่ะ พอได้ยินอะไรที่มันไม่เข้าหูปุ๊บมือไม้มันก็จะอ่อนทันที ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะคุณนภา”คนพูดว่ายิ้มๆมือก็ก้มเก็บเศษจานและขนมบนพื้นก่อนที่จะลุกไปทิ้ง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้อง คนที่เป็นลูกเลี้ยงก็ปรายตามามองแม่เลี้ยงอย่างกวนๆ                                                       

          “เอ่อ...จริงๆงานเลี้ยงของฉัตร วลีอยากไปม๊ากมากนะคะ แต่ขอไม่ไปดีกว่า วลีไม่ชอบปั้นหน้า ยิ่งแขกเป็นร้อยเป็นพันอย่างที่คุณนภาว่าวลีคงจะเมื่อยหน้าแย่”เกวลีสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง ในที่สุดความอดทนของเธอก็ถึงขีดสุด พอทีกับการต้องมาทนฟังคุณนายนภาพร่ำพูดเหยียบหัวคนไปทั่วอย่างไร้สำนึก

          “น่าเสียดายจังนะคะ...นภาอุตส่าห์ให้คุณกรณ์พามาเชิญด้วยตัวเองแต่หนูวลีไม่ยอมไปอย่างนี้ก็ไม่สนุกสิคะคุณ”คนพูดว่าพลางทำเสียงเศร้า เกวลีที่ยังถือเศษจานและขนมถึงกับเบ้หน้ามองการแสดงด้วยความหมั่นไส้ หญิงชราเอื้อมมือกุมมือหลานสาวให้ใจเย็นลง "ยายวลีไปเเน่จ่ะ คุณนภาไม่ต้องเป็นห่วง”               

          “ยาย!!!!” คนเป็นหลานโพล่งออกไปอย่างลืมตัว ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่คุณนายนภารบเร้าให้พวกเธอไปเพราะอะไร  ถ้าไม่ใช่เอาเธอไปประจาน สาธยายเปรียบเทียบกับ ‘คันฉัตร’ น้องสาวต่างมารดาว่าสูงค่ามากแค่ไหน พร้อมกับอวดสรรพคุณความเมตตาของตัวเองว่ามีมากล้นเพียงใดที่สงสารรับเลี้ยงดูลูกเลี้ยงอย่างเธอ ชิ!!                                         

          “นั่นสิพี่วลีไปเถอะ ชาลีอยากไปเที่ยวกรุงเทพฯนะ นะ นะ” น้องชายตัวอ้วนคะยั้นคะยออย่างเอาเป็นเอาตาย บวกกับสายตาของผู้เป็นยายที่มองมาเชิงบังคับ เกวลีหลับตาลงไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น

                  “เเต่…… ”เกวลียังไม่ยอม

                  “ไปเถอะลูก ถือว่าทำเพื่อพ่อสักครั้ง”คนเป็นลูกมองหน้าผู้เป็นพ่อแล้วลอบถอนใจ ยี่สิบปีที่ผ่านมาพ่อใช้คำๆนี้เพื่อขอให้เธอยอมก้มหัวให้สองแม่ลูกนี้ตลอด และมันก็ได้ผลเสียด้วย เพียงคำขอของพ่อไม่กี่คำ มันคือจุดอ่อนเดียวที่คนอย่างเธอไม่กล้าปฏิเสธและทำตามคำขอของพ่ออย่างไร้ข้อกังขา แต่พ่อคงลืมไปว่าเธอไม่ใช่แค่เด็กหญิงเกวลีคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอโตพอที่จะยืนด้วยขาของตัวเองและจะไม่ยอมก้มหัวให้ใครอีก โดยเฉพาะคุณนายนภามหาภัย...แม่เลี้ยงของเธอ  เกวลียังไม่ตอบรับอีกฝ่ายในทันทีพรางนึกคิดชั่งใจอยู่ว่าตนจะเอายังไงดี 

                 “อ่อ...แม่นภาพ่อกรณ์คงไม่ถือสาฉันหรอกนะ วันหมั้นของลูกแม่นภาน่ะตรงกับวันที่วัดเค้าจัดงานบุญทอดกฐินใหญ่ แล้วฉันก็ตกปากรับคำหลวงตาไว้เสียแล้วน่ะสิ  อย่างไรก็คงจะไปร่วมงานไม่ได้...วลี...ไปเถอะลูก....ถือว่าไปแทนยายนะลูก อย่างไรเสียนั่นก็น้องสาวเรา”เกวลีสบตาผู้เป็นยายอย่างลำบากใจ 

        “วลีขอคิดก่อนนะคะว่าติดงานอะไรหรือเปล่า?”เธอเลือกตอบไปส่งๆค่อยหาวิธีเลี่ยงที่หลังก็แล้วกัน

        “ยังไงป้าก็ยังหวังให้หนูมานะจ๊ะ เราคนกันเอง นี่จ่ะการ์ดเชิญของยายฉัตร”เกวลีมองการ์ดในมือของนภาที่ถูกส่งให้ตน “หนูคงจำได้ คู่หมั้นยายฉัตรไม่ใช่ใครที่ไหนเลย คนคุ้นเคยกันนี่เอง”เกวลีลอบมองนภาอย่างไม่ไว้ใจก่อนยื่นไปรับการ์ดมาเปิดดูชื่อคู่หมั้นของน้องสาว  

        ‘คิมหันต์...ปรเมศกุล’คนกันเองจริงๆด้วยสิ

                “ก็ได้ค่ะ วลีจะไป แต่วลีขอพาเพื่อนของวลีไปด้วยสักคนนะคะ คุณนภา”เกวลียิ้มเย็น จ้องหน้ากลับนภาด้วยความมั่นใจว่าวันงานสีหน้ามั่นๆของแม่เลี้ยงนภาจะถูกเธอกระชากออกมาเป็นหมาหงอยเลย รู้จักคนอย่างเกวลีน้อยไปซะแล้ว 

                นภายิ้มกรุ้มกริ่มพอใจกับผลงานที่ตนยอมลดตัวมาเชิญลูกเมียเก่าของสามีด้วยตัวเอง 

        ‘ที่นี้แกจะได้รู้เสียที ว่าคนอย่างแกมันก็แค่โคลนตมไม่มีค่าอะไรเหมือนแม่ของแก นังวลี’

                ไม่รอช้า.....หลังจากพ่อและคุณนายแม่เลี้ยงจรลีกลับไป  หญิงสาวก็ตรงเข้าไปคว้าโทรศัพท์ในห้องนอนเพื่อดำเนินแผนการเอาคืนทันที                                                                                                                

         “พี่พัฒน์ วลีมีเรื่องให้ช่วยหน่อย ว่างไหมคะ?”

.......................................................................................