คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ✚ r o o m . VII
Chapter VII
“คุณโอเซฮุน !!!!”
ประตูห้อง 401 ของเซฮุนถูกเปิดออกทันทีโดยไม่มีการเคาะให้สัญญาณเหมือนทุกๆครั้ง
ภาพที่อยู่ตรงหน้าแทบจะทำให้คยองซูลมจับ ถ้าไม่ติดว่าตัวเขาเป็นหมอ ร่างสูงกำลังนอนมองแขนที่ชุ่มไปด้วยเลือดด้วยสายตาที่เหม่อลอยเหมือนจิตหลุด ก่อนที่ร่างสูงจะหันมาฉีกยิ้มให้คยองซู
มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
น่ากลัวกว่าลู่หาน และ แบคฮยอนซะด้วยซ้ำไป...
จากคนไข้ที่ดูเป็นเด็กน้อยติดเกมธรรมดาๆ…
กลายเป็นชายหนุ่มที่กำลังฉีกยิ้มจนเห็นฟัน...
เหมือนพวกโรคจิตในหนังฆาตกรรมไม่มีผิด !!
“คุณเซฮุน…”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เซฮุน เป็นบ้าอะไรวะ !” จงอินตวาด ก่อนจะวิ่งไปจับเพื่อนที่กำลังนั่งมองเลือดที่ไหลออกมาจากแขน แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“ปล่อยเถอะน่า !” เซฮุนขมวดคิ้วก่อนจะสะบัดจงอินออก
“หยุดนะเซฮุน !!!”
“อย่ามายุ่งกับฉันน่า หลีกไป !”
ไม่พูดเปล่า เซฮุนก็ผลักจงอินที่จับแขนทั้งสองข้างของเขากระเด็นออกมา ก่อนที่จะหันไปมองเลือดบนแขนตัวเองแล้วนั่งหัวเราะคิกคักๆ
“ค…คุณเซฮุน … หยุดเถอะ”
หมอหนุ่มพยายามขอร้องให้คนไข้ตรงหน้าสงบสติอารมณ์อย่างละล่ำละลั่ก แขนขาและประสาทสัมผัสของหมอหนุ่มเริ่มชากับภาพที่เห็นตรงหน้า รอยแผลของเซฮุนไม่ใช่แผลเล็กๆอย่างที่คนไข้ทั่วไปที่ชอบทำร้ายตัวเองทำอย่างที่เขาเคยเห็น
แต่มันเป็นรอยแผลที่เรียกได้ว่า น่ากลัว …
และน่าสยดสยอง…
“หมอ ! หมอคุมเซฮุนให้ได้นะ ผมจะไปตามหมอคริส”
“ครับ !”
บุรุษพยาบาลจงอินสั่ง ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้เขาอยู่กับคนไข้โอเซฮุนที่กำลังควบคุมสติตัวเองไม่อยู่
“ค…คุณเซฮุน หยุดเถอะครับ…”
“หยุดอะไรครับหมอ ?”
“…”
“จงอินนี่ก็เหลือเกินนะ จะไปตามหมอนั่นทำไมก็ไม่รู้”
“คุณหมายถึง…”
“คริสน่ะ”
“…”
“ตามมาก็เท่านั้นแหละ คิดว่ามันจะช่วยอะไรฉันได้งั้นเหรอ ?”
“ก็คงอาจจะ…”
“จะตอบว่า มาทำแผลให้ใช่มั้ยล่ะ ?”
ถูกเผง… เซฮุนเดาคำตอบที่หมอหนุ่มกำลังจะตอบได้อย่างถูกเผง ก่อนที่ร่างสูงบนเตียงจะหันมามองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย
‘ จะมาทำแผลให้ หรือจะมาทำให้เกิดรอยแผลมากกว่าเดิมก็ไม่รู้… ’
“ถ...ถ้างั้น ผมทำแผลให้คุณเองก็ได้ แต่ว่าคุณหยุดก่อนเถอะ”
“อะไรกันหมอ กลัวเลือดเหรอ ? ฮ่าๆ”
“มันไม่ใช่...”
‘ เซฮุน !!! ’
เสียงเรียกชื่อร่างสูงดังขึ้นจากหน้าประตูห้อง 401 เผยให้เห็นคุณหมอที่คยองซูเพิ่งไปคุยมาด้วยเมื่อไม่นานนี้
“คริสเกอ...” เสียงของเซฮุนจากที่ฟังดูสนุกสนานเมื่อครู่นี้ ค่อยๆแผ่วลง รวมไปถึงรอยยิ้มและสายตาที่มีลับลมคมในก็หายไปด้วยเช่นกัน
“แกทำบ้าอะไรของแก !!!”
“...”
เซฮุนไม่ได้ตอบคำถามอะไรของคริส เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มให้คริส เป็นรอยยิ้มที่เหมือนหมอหนุ่มเองก็ไม่สามารถตีความหมายของมันออกมาได้
แต่ที่แน่ๆ...
มันคงมีความหมายอย่างแน่นอน !
“จงอิน พาคุณหมอคยองซูออกไปก่อน เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“ครับหมอ” จงอินรับคำ ก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วผายมือให้คยองซูออกมาจากห้อง 401
“…”
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่คยองซูนั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเองกับจงอินที่หมอหนุ่มขอให้มาช่วยจัดการกับกองเอกสาร โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังมาเป็นระยะๆ
“คุณจงอินครับ…”
“ครับหมอ ?”
“คือ…”
“…”
“คุณพอจะรู้มั้ย ว่าทำไมเซฮุน…”
“ผมก็ไม่รู้หรอกครับ”
“ค…”
“ผมแยกกับเซฮุนตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว เมื่อเช้าผมติดงานนิดหน่อย เลยเข้าไปหาเซฮุนช้า แต่พอเปิดประตูเข้าไป ก็เจอเซฮุนในสภาพเดียวกับที่หมอเจอ ถามอะไรก็ไม่ตอบ”
“…”
“…”
บรรยากาศที่เรียกได้ว่า ‘อึดอัด’ ได้เข้ามาปกคลุมห้องทำงานของคยองซูอีกครั้ง มันเป็นบรรยากาศที่เงียบ เงียบจนคยองซูชักจะเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
“คุณจงอิน ผมถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย ??”
“ครับ ?”
“ทำไมคุณถึงเลือกที่จะไปตามหมอคริสไปทำแผลให้เซฮุน...”
อยู่ที่โรงพยาบาลนี้มาสามวัน นี่คงเป็นคำถามแรกจริงๆ ที่หมอหนุ่มพยายามรวบรวมความกล้าถามกับบุคคลที่เขาคิดว่าเขาสามารถถามได้
“นั่นสินะ...”
“…”
“ผมลืมบอกหมอไป...”
‘ หมอคริสกับเซฮุนเป็นพี่น้องกัน ’
“ว่าไงนะครับ ??”
คยองซูทวนคำถามเล็กน้อย จากที่ดูลักษณะเพียงเผินๆ คงไม่รู้แน่ๆว่าทั้งคู่จะเป็นพี่น้องกัน เพราะทั้งคู่ไม่ได้มีความเหมือนกันเลยแม้แต่น้อย
“หมอคริสกับเซฮุนเป็นพี่น้องกัน แต่คนละแม่ เซฮุนเคยเล่าให้ผมฟังน่ะครับ”
“ครับ”
“ถึงเวลาผมออกเวรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับหมอ”
บุรุษพยาบาลหนุ่มก้มมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลา 11 โมงเช้าพอดี ก่อนที่จะขอตัวลาแล้วเดินออกจากห้องไป
คริสกับเซฮุนน่ะเหรอ... ?
เขาสองคนเป็นพี่น้องกัน ??
‘ นายคิดว่าใครทำรอยนั่นไว้กับลู่หานล่ะ ระหว่างหมอคริสกับเซฮุน... ’
คำพูดเมื่อวานนี้ของคนไข้ห้อง 404 หรือเทา ดังขึ้นมาในโสตประสาทของหมอหนุ่มทันที
เป็นไปได้มั้ย....
ว่าบางที เซฮุนอาจจะ...
ก๊อก ก๊อก
“ค...ครับ ?” ความคิดทั้งหมดในหัวของคยองซูต้องหยุดลง เมื่อมีเสียงเคาะประตูห้องทำงาน
‘ ผม เสี่ยวลู่หาน เองครับ ’
เสียงเจ้าของมือที่เคาะประตูดังเล็ดลอดออกมาจากหน้าห้องทำงาน บุคคลที่เขากำลังนึกถึงช่างมาได้จังหวะเสียจริงๆ
“เข้ามาได้เลยครับ ผมไม่ได้ล็อกห้องเอาไว้”
“อันยองครับหมอ”
“ครับ...” หมอหนุ่มรับคำทักทายพลางยิ้มแห้งๆ
“เห็นหมอคริสเล่าให้ผมฟัง ว่าหมอโดนมินซอกเล่นแรงจนได้แผลเลยเหรอครับ ?”
ลู่หานเริ่มเข้าประเด็นอย่างเร็ว จนคยองซูเองก็ตั้งตัวไม่ทัน อย่าบอกนะว่าลู่หานมาหาเขาเพียงเพราะเรื่องนี้
“ก็...นิดหน่อยครับ”
“ตายจริง หมอ...ไม่นิดแล้วนะครับ มินซอกไม่เคยเล่นกับใครจนได้แผลขนาดนี้”
พอพูดจบ ร่างบางก็เดินเข้ามา พร้อมก้มหน้าลงมาใกล้ๆหมอหนุ่ม มือเรียวค่อยๆแตะที่บริเวณหางคิ้วตรงส่วนที่มีปลาสเตอร์ยาแปะไว้
“ก...ก็...”
“มินซอกนี่นิสัยเสียจริงๆ”
“ไม่หรอกครับ ผมผิดเองแหละ”
“ไม่ได้หรอกครับ ไปเถอะหมอ เดี๋ยวผมจะให้มินซอกขอโทษหมอเอง”
“ม...ไม่เป็นไรจริงๆครับ”
“อย่าตามใจเขาให้มากเลยหมอ ทุกคนในโรงพยาบาลน่ะ โอ๋มินซอกกันหมด เพราะแบบนี้มินซอกก็เลยเป็นแบบนี้ไง” ลู่หานพูดพลางชักสีหน้า
“แต่ว่า...”
“หมอครับ มินซอกไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เขาอายุมากกว่าผมซะด้วยซ้ำ อย่าตามใจเขาให้มาก ขืนปล่อยไป มินซอกก็จะอยู่ในสภาพนี้ตลอดไป หมอเองก็คงไม่อยากเห็นคนไข้ต้องมาอยู่ในสภาพที่เรียกว่าเป็นบ้าตลอดชีวิตหรอกนะครับ”
ร่างบางพูดจบ ก็หันมามองหมอหนุ่มด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแววตาของคนที่กำลังจริงจัง
หรือเขาตั้งแง่กับลู่หานผิดมาตลอด...
ลู่หานอาจจะไม่ใช่คนที่เลวร้ายจริงๆอย่างที่เขาคิดและกลัวมาตลอด...
“ไปเถอะครับหมอ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง” ลู่หานว่าพลางจูงมือคยองซูเดินมาที่ตึกคนไข้ โดยไม่เปิดโอกาสให้หมอหนุ่มทัดทานแต่อย่างใด
เขาคิดจะทำอะไรกันนะ...?
ทันทีที่ทั้งคู่มาหยุดอยู่หน้าห้อง 403 ร่างบางก็จัดการเคาะประตูห้องเพื่อเรียกคนในห้องซึ่งเป็นคู่กรณีของคยองซูออกมา
ครืด~
ประตูห้องถูกเลื่อนออก เผยให้เห็นคนไข้เจ้าของห้องที่กำลังยิ้มหน้าระรื่น เข้ากับหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กๆ
แต่ทันทีที่ร่างเล็กตรงหน้ารู้ว่าใครเป็นคนเคาะห้อง จากใบหน้าที่กำลังเปื้อนยิ้มกลับถอดสี มือเล็กที่กำลังจับประตูห้องเริ่มสั่นเมื่อพบว่าใครอยู่ตรงหน้า
“อ...อา...ลู่...” มินซอกพูดในสภาพที่ติดขัดราวกับกลัวคนๆนี้ก็ไม่ปาน
“ไง ไม่ได้เจอกันนานพอสมควรนะ ฉันยุ่งๆ ก็เลยไม่ค่อยมีเวลามาหาเลย”
“…”
“นายรังแกหมอคยองซูเหรอมินซอก ?”
ยังไม่ปล่อยให้คนไข้ตัวเล็กพูด ลู่หานก็ยิงคำถามใส่คนตัวเล็กทันที ส่วนมินซอกพยายามหันหน้าหลบสายตาของลู่หาน
ทำไมมินซอกถึงได้ดูกลัวลู่หานขนาดนี้...
“ไม่เอา...อย่ายุ่ง...” ร่างเล็กพูดด้วยปากที่สั่นจนจับใจความได้ยาก
“ฉันถามว่ารังแกหมอคยองซูทำไม...” ไม่พูดเปล่า มือเรียวของลู่หานก็จับไปที่มือของมินซอกที่พยายามจะเลื่อนปิดประตูห้อง
“ไม่เอา !! ปล่อยฉัน !! ฮือ...” มินซอกสะบัดตัวเองแรงขึ้น ก่อนที่เริ่มร้องไห้เหมือนเด็กๆ โดยที่ไม่สบตากับบุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆคยองซู
หมอหนุ่มเริ่มใจไม่ดี เขาไม่ได้ต้องการที่จะให้คนไข้คนนี้มาขอโทษ มันเป็นเรื่องสุดวิสัยที่ไม่คิดว่าจะเกิน แต่ดูเหมือนบุรุษพยาบาลคนนี้เองก็ไม่ยอมเสียด้วย
“พอเถอะครับลู่หาน ผมไม่ได้...”
“ผมบอกแล้วไง ว่าอย่าตามใจให้มาก” คราวนี้ลู่หานหันมาพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแข็งเหมือนกับกำลังไม่พอใจ
“ปล่อยฉัน ปล่อย ปล่อย !!!!”
“ฉันบอกให้ขอโทษหมอคยองซูไง...”
“ไม่เอา !! ปล่อย !!!”
“ยังจะดื้ออยู่อีกเหรอ !! จะขอโทษมั้ย”
“พอเถอะครับ สงสารมินซอกนะ...”
“มินซอกจะเสียนิสัย เพราะทุกคนคิดแบบหมอนี่ล่ะครับ” ลู่หานเริ่มหันมาชักสีหน้าใส่คยองซู
จริงๆนี่มันเป็นเรื่องของเขานะ...
ทำไมบุรุษพยาบาลคนนี้ถึงได้ดูเดือดร้อนแทนเขาเหลือเกิน...
‘ มีอะไรกัน ? ’
“จงแด !!!” มินซอกที่กำลังพยายามยื้อตัวเองกับลู่หานรีบตะโกนเรียกเจ้าของเสียงที่ถามเหตุการณ์เมื่อครู่นี้
“มีอะไรกัน จู่ๆทำไมถึงมาที่นี่...” หมอหนุ่มอีกคนที่เพิงเดินมาถึงได้แต่สงสัย
“หมอมาก็ดี บอกคนไข้ของหมอที ว่าให้ขอโทษหมอคยองซูด้วย”
“หืม ? อ้อ...มาที่ห้องมินซอกเพราะเรื่องนี้เองเหรอ” จงแดถามพร้อมกระตุกยิ้มเล็กน้อย
ย้ำ...ว่ากระตุกยิ้ม...
“จงแด ช่วยฉันด้วย ฮือ....” ร่างเล็กใช้แรงทั้งหมดที่มีกระชากแขนของตัวเองออกมาจากมือของบุรุษพยาบาล แล้ววิ่งไปหลบที่ด้านหลังของจงแดทันที
“ลู่หาน มาที่นี่ทำไม...”
“ถามโง่ๆนะหมอ ก็มาหามินซอกเพื่อให้ขอโทษหมอคยองซูไง”
“แน่ใจเหรอ ว่ามาแค่นั้น...?”
“จริงๆผมก็ไม่ได้อยากจะมาเหยียบห้องนี้เท่าไหร่หรอกนะ”
“พอเถอะครับ” พอเห็นเหตุการณ์เริ่มไม่ดี หมอหนุ่มก็ทำได้เพียงแค่ห้าม
“สั่งสอนคนไข้ตัวดีของหมอด้วยก็แล้วกันนะครับ ปล่อยให้เล่นถึงขั้นเป็นแผลเนี่ย มันก็ไม่ใช่เบาๆแล้วนะครับ”
“นายนี่มัน...”
“ผมทำไมเหรอครับ ? หมอจงแด...” ร่างบางพูดพลางส่งยิ้มหวานให้
“…”
“ว่าไงมินซอก ฉันให้โอกาสนายอีกครั้ง จะขอโทษหมอคยองซูมั้ย ?”
บุรุษพยาบาลหนุ่มเริ่มเปลี่ยนประเด็นหันมาสนใจคนที่กำลังหลบอยู่หลังจงแดแทน
“ฮือ...จงแดช่วยด้วย”
“ผมว่าเรากลับกันเถอะครับลู่หาน มินซอกเขาไม่ได้ตั้งใจทำผมจริงๆ”
คยองซูรวมความกล้าทั้งหมด ออกคำสั่งกึ่งขอร้องให้บุรุษพยาบาลออกมาจากอาณาเขตห้อง 403 ถึงแม้ว่าเขาจะกลัวลู่หานไม่แพ้มินซอกก็ตามที
ถึงแม้จะกลัว แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้
“…” ร่างบางหันมามองหมอหนุ่ม ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
รอยยิ้มนี้ มันมาอีกแล้ว....
“เอาเถอะครับ ถ้าในเมื่อหมอขอร้องขนาดนี้ ผมเองก็ไม่อยากขัดใจซักเท่าไหร่ แต่ผมขอเตือนหมอจงแดไว้ก่อนเลยก็แล้วกัน ว่าอย่าตามใจคนไข้คนนี้ให้มาก ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไหร่ ใช่มั้ยมินซอก...”
พูดจบ ลู่หานก็เดินไปหาร่างเล็กที่เกาะหลังจงแด ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วส่งยิ้มหวานอันเป็นเอกลักษณ์ให้เช่นเคย
“ออกไป !! อย่ายุ่งกับฉัน !” มินซอกทำได้แค่ไล่บุรุษพยาบาลให้ออกไปห่างๆตัวเอง
“อย่าอวดเก่งให้มากนะครับ”
“ลู่หาน !!” จงแดเริ่มขึ้นเสียง
อยากออกไปจากตรงนี้เหลือเกิน...
หมอหนุ่มทำได้แค่คิดในใจ แต่เมื่อฟ้าเริ่มเห็นใจก็ตรงที่ลู่หานเดินกลับออกมาอยู่ตรงหน้าจงแดเหมือนเดิม และเดินกลับออกไป ส่วนคยองซูก็เดินตามลู่หานออกไปอย่างขวัญเสียนิดๆ แต่ทว่า...
“ผมขอเตือนอะไรหมอก่อนจะไปนะ...” ลู่หานพูดพลางหันหลงกลับมองหน้าจงแด
‘ อย่าลืมสำนึกบุญคุณของผมไว้ด้วยก็แล้วกัน ถ้าไม่มีผม...หมอไม่มีวันได้สนิทกับมินซอกแบบนี้หรอก ’
…TO BE CONTINUED…
✚ ฝากข้อคิด.
ตอนที่ 7 มาแล้น~ ช่วงนี้ไรท์คึกๆก็เลยรีบปั่นรีบอัพ
ช่วงนี้รีดเดอร์ทำตัวน่ารัก ไรท์เลยไม่อยากปล่อยให้รอนาน รักทุกคนมากๆนะคะ
ขอให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ ^^
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่เม้นนะคะ เป็นกำลังใจที่ดี และเป็นรีดที่น่ารัก จุ๊บๆ
ตอนต่อไปยังคงเหมือนเดิมว่า จะมีหรือไม่มี อยู่ที่คุณสมบัติอันพึงประสงค์ของรีดเดอร์
ขอบคุณมากๆค่า <3
ปล. อัพรอบต่อไป ไม่ระบุจำนวนเม้น แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม สัดส่วนยอดดูกับยอดเม้น
ความคิดเห็น