คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ✚ r o o m . XXV
STATUS : Update 100%
' August 25 , Sunday : 15.00 PM '
ฝากพื้นที่บ่นนิดนึงนะครับแหม่...
ใครเม้นแล้วเม้นอีกรอบก็ดีนะครับแหม่... อย่าแค่ว่าอัพแล้วซุ่ม
ไม่งั้นเดี๋ยวจะได้รอจนเหงือกแห้งอีกรอบนะครับแหม่...
คราวนี้จะปล่อยให้รอยันสิ้นปีเลยนะครับแหม่...
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับแหม่... #หลบเท้ารีด
ปล. (ข่าวดีรึข่าวร้าย) อาจจะมีแพลนรวมเล่มแล้วนะ เก็บเงินรอกันไว้ (-/////-)
PS. Sorry for late, I ave some problem with my work :')
‘ คยองซูอา… ’
‘ เป็นของฉันเถอะ ’
น้ำเสียงเย็นเฉียบที่ฉาบมากับคำพูดในเชิงอย่างว่า รวมไปถึงปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของผู้อำนวยการที่เขาเคยรู้จัก ใจของคยองซูจากเดิมที่ไม่เป็นสุขอยู่แล้วกลับเพิ่มอัตราเร็วในการทำงานมากกว่าเดิม ฝ่ามือเล็กเย็นเฉียบไปตามอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศในห้องทะเบียน รวมไปถึงความหวาดกลัวที่มาเป็นส่วนเติมเต็ม
ไม่ได้นะคยองซู !!
‘ ผู้อำนวยการของเราเป็นคนซาดิสต์เอาเรื่องเลยล่ะครับ ’
‘ ผู้อำนวยการปาร์คเคยชอบจุนมยอนมาก่อน… ’
‘ เทาหลอกให้จุนมยอนไปหาผู้อำนวยการ ’
ความหวาดกลัวและความตื่นตระหนก ทำให้หมอหนุ่มคิดได้เพียงแค่นั้น เรื่องในอดีตที่อี้ชิงและเซฮุนเคยเล่ามา
ไม่จริง…
“ปล่อยผมนะ !!”
“คุณนี่ดื้อแพ่งจัง ไม่เห็นว่าง่ายเหมือนจุนมยอนเลยนะ”
“…”
“ท่าทางผมจะพูดถูกสินะ” ชานยอลไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือมีทีท่าว่าจะอ่อนลงแต่อย่างใด มิหนำซ้ำเขายังคงพูดพร้อมรอยยิ้มใสซื่อเหมือนกับว่านี่คือเรื่องปกติ
“ไม่จริง… ผมรู้นะ ว่าวันนั้นคุณทำอะไรกับจุนมยอน ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากหนี แต่เขาหนีไม่ได้…”
“หืม ? ฮะๆ เอาอะไรมาพูดน่ะ พูดแบบนี้ผมเสียหายนะ” ร่างสูงอมยิ้ม ก่อนจะแอบหัวเราะออกมาเบาๆราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก
“ใครก็ได้ ช่วย….”
หนทางสุดท้ายที่ร่างเล็กพอจะทำได้ คือการเรียกร้องขอให้ใครสักคนช่วยเหลือ ถึงแม้หนทางจะดูริบหรี่ แต่ทว่าตัวของผู้อำนวยการเองยังคงไว้กว่าที่ร่างเล็กจะพูดจบ มือหนาเลื่อนขึ้นมาปิดปากที่กำลังตะโกนร้องหาคนช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว
“อย่าเสียงดังสิ รบกวนคนไข้คนอื่นๆนะครับ”
“…”
“แล้วก็ไม่ต้องคิดจะร้องให้ใครมาช่วยหรอกครับ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากคุณกับผมแล้วล่ะ แถมบุรุษพยาบาลของวันนี้อย่างจงอินก็ไปขนของที่ไปรษณีย์ กว่าจะกลับก็นานเอาการอยู่”
ร่างสูงกระซิบข้างใบหูของคยองซูเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนมือออกมาจากใบหน้าเล็กหลังจากเห็นว่าอีกฝ่ายสงบลงกว่าตอนแรก
“ปล่อย…ผม…”
คำพูดขอร้องของหมอหนุ่มกลับกลายเป็นเพียงคำพูดทวนลม เมื่อร่างสูงตรงหน้าเริ่มมีปฏิกิริยาเปลี่ยนไปอีกครั้ง ใบหน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าผู้อำนวยการกำลังลดต่ำลงมาบริเวณลำคอของคยองซู
“ไม่เอา !! ปล่อยผม ปล่อย !!”
ว่ากันว่า คนเรายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ และแน่นอนว่าปาร์คชานยอลในตอนนี้เองก็เช่นกัน ร่างสูงไม่ได้สนใจคำขอร้องและคำสั่งห้ามของผู้ใต้บังคับบัญชาแต่อย่างใด มิหนำซ้ำ การกระทำของร่างสูงเองก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
ร่างเล็กได้แต่ก้มหน้าก้มตา ดวงตากลมโตค่อยๆปิดเปลือกตาลง ราวกับว่าจะปล่อยให้เรื่องราวมันเกิดขึ้นโดยที่เขาจะไม่ขอรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ใครก็ได้…
ช่วยด้วย…!!!
ถึงกระนั้น ร่างเล็กก็ทำได้แค่ภาวนาในใจ หวังแค่ให้ใครสักคนจะผ่านมา เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วช่วยเหลือเขาออกไปจากเหตุการณ์บ้าๆในครั้งนี้ ในขณะที่ตัวของปาร์คชานยอลเองกำลังมีความสุขกับสิ่งที่เขากำลังตรงหน้า โดยไม่ได้สนใจที่จะมองหน้าของร่างเล็กอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
ตึ้ง !!!!
เสียงปริศนาตรงหน้าดังขึ้น ดวงตาที่ปิดสนิทของคยองซูค่อยๆเบิกลืมขึ้นมา พร้อมกับที่อาการชาวาบทั้งร่างกายหายไป ก่อนจะพบว่า ร่างสูงที่เพิ่งอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อไม่นานมานี้…
หายไปแล้ว !
“อะไรกัน…”
คยองซูพยายามดึงสติของตัวเองกลับมา พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นอะไรบางสิ่งบนพื้น
“ผ…ผู้อำนวยการ !”
ชื่อตำแหน่งของร่างสูงถูกเรียกออกมาจากคนตัวเล็กที่กำลังยืนมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้ชานยอลกำลังนอนไร้สติอยู่บนพื้น พร้อมกับวัตถุบางอย่างที่วางอยู่ข้างๆร่างสูง
เข็มฉีดยา … ?
“เข็มฉีดยา… เกิดอะไรขึ้น ผู้อำนวยการ !!”
‘ ขอบคุณผมซักคำก็ดีนะหมอ… ’
คำพูดจากด้านหลัง ทำให้หมอหนุ่มต้องหันกลับไปมอง จะว่าไปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะแม้แต่ตัวเขาเองในตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
“แบคฮยอน !”
เมื่อรู้ว่าใครยืนอยู่ด้านหลัง ก็ทำให้คยองซูแทบหยุดหายใจ ใบหน้าเฉยเมยของร่างบางที่จ้องมองมายังเขา มันยังคงดูน่ากลัวเหมือนทุกครั้ง
“อย่าทำหน้าเหมือนเจอผีสิ ผมเอง… บยอน แบคฮยอน”
“คุณ…”
“ขอบคุณผมซักหน่อยก็ดีนะ”
“ผมไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้น ?”
“…”
“…”
‘ แกล้งโง่เหรอหมอ ?? ’
คำพูดของแบคฮยอน ทำให้คยองซูเกิดอาการใบหน้าชาวาบ คำพูดที่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน แต่ทว่าใบหน้าของร่างบางยังคงนิ่งเหมือนเคย
“ผมไม่รู้…”
“ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวเรื่องผู้อำนวยการ ผมจะจัดการเอง…”
“ผม…”
“ผมบอกให้ออกไป ส่วนเรื่องหมอปาร์คน่ะปล่อยไป ไม่ต้องห่วง เขาแค่สลบเพราะฤทธิ์ยาสลบที่ผมฉีดไปเมื่อครู่นี้เท่านั้นแหละ”
“…”
“แล้วก็…”
‘ หมอติดหนี้บุญคุณผมแล้วนะ… ’
“ขอบคุณจริงๆครับ”
‘ ส่วนเรื่องการชดใช้หนี้บุญคุณ มันมีโอกาสแน่นอนครับ แค่รอเวลาเท่านั้น… ’
“…”
“ออกไปได้แล้วล่ะครับ”
“ครับ…ขอบคุณมากครับ”
หมอหนุ่มโค้งให้บุรุษพยาบาลอีกครั้ง แล้วจึงเดินออกมาจากห้องทะเบียน ร่างเล็กเดินมาหยุดอยู่ที่ระเบียงหน้าตึกคนไข้ ก่อนจะเลือกไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้องพักคนไข้
หมอหนุ่มปล่อยให้ความเหนื่อยล้าออกมาพร้อมกับลมหายใจ นั่งทอดกายอยู่หน้าห้องพักคนไข้ โดยที่ในหัวยังคงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆเมื่อไม่นานมานี้ โดยมีประเด็นสำคัญอยู่ที่แบคฮยอน
‘ ส่วนเรื่องการชดใช้หนี้บุญคุณ มันมีโอกาสแน่นอนครับ แค่รอเวลาเท่านั้น… ’
เพราะไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของบุรุษพยาบาลหนุ่ม ทำให้คำพูดนั้นกลายมาเป็นกุญแจที่ทำให้คยองซูมานั่งขบคิดเพียงลำพัง ก่อนที่สายตาของคยองซูจากที่ก้มทอดมองลงที่พื้น ค่อยๆเปลี่ยนขึ้นมากวาดมองไปรอบๆข้างแทน ตอนนี้ไฟของห้องพักคนไข้ปิดเกือบหมดแล้ว
ยกเว้นห้อง 403
ห้องของมินซอก…
“ดึกป่านนี้มินซอกยังไม่นอนอีกเหรอ ?”
คยองซูนั่งพึมพำอยู่คนดียว พลางมองไปยังห้อง 403 ที่เปิดไฟห้องอยู่อย่างไม่วางตา ราวกับแอบเป็นห่วงคนไข้คนนี้ชอบกล
‘ มินซอก !! ’
เสียงของใครบางคนดังลอดออกมาจากห้อง 403 เป็นเสียงตวาดที่กำลังเรียกชื่อเจ้าของห้อง น้ำเสียงที่ฟังดูราวกับไม่พอใจอะไรบางอย่างเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะดังลอดออกมาจากห้อง 403 ไม่ดังมากก็ตามที แต่ก็พอจะทำให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่หน้าห้องได้ยินชัดเจน
‘ จงแดดุฉันทำไมเล่า ! ’
‘ มินซอกก็รู้ใช่มั้ยว่าผมไม่ชอบ ! ’
ทันทีที่ได้ยินชื่อของใครอีกคน ก็พอที่จะทำให้คยองซูเดาได้ทันทีว่า บุคคลที่อยู่ในห้อง 403 อีกคนเป็นใคร และได้ยินว่าทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกันทุกอย่าง
‘ ฉันเกลียดจงแด เกลียด !! เกลียดจงแด !! ’
ครืด !!!
เสียงประตูห้องที่ถูกเลื่อนออกอย่างแรง ก่อนจะปรากฏร่างของเจ้าของห้อง 403 ที่ตั้งท่าจะเดินออกมาจากห้อง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับคนที่นั่งอยู่หน้าห้อง
“คยองซู…”
“เอ่อ… ผมขอโทษ คือผมกำลังจะไปพอดี ขอตัวนะ…”
“คยองซู ช่วยด้วย !!”
มินซอกวิ่งปรี่ออกมาจากห้อง ก่อนจะวิ่งไปหลบหลังหมอหนุ่ม หวังจะใช้เป็นที่กำบังตัวเอง และแล้วก็ตามมาด้วยที่มีอีกคนออกมาจากห้อง 403
“มินซอก มาหาผม…”
“ไม่ไป !”
“หืม ? หมอคยองซูมาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ??” คิมจงแดเปลี่ยนจุดสนใจจากมินซอกมาที่อีกคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของมินซอกแทน
“ผมแค่แวะมาผ่านมาน่ะครับ แล้วก็เจอ…”
“ผมไม่มีเวลามาฟังคุณหรอก มินซอก มานี่…”
“ไม่ ! คยองซู ฉันขอไปด้วยคนสิ”
“ครับ ?? ไปไหน ??”
“ไปที่ไหนก็ได้” มินซอกตอบแบบแผ่วๆพอที่จะให้คยองซูได้ยินเพียงคนเดียว
“แต่…”
ถึงจะไม่อยากปฏิเสธคนตัวเล็กที่อยู่ด้ายหลัง แต่เมื่อคยองซูหันกลับมามองด้านหน้าแล้ว สายตาคมที่แฝงไปด้วยความเย็นชา พร้อมกับท่าทางที่ยืนกอดอกและกำลังมองมาที่เขา ก็ยิ่งทำให้เขาลำบากใจมากขึ้น
“มินซอก ตามมานี่ !!”
เหมือนกับเส้นเชือกแห่งความอดทนเส้นสุดท้ายของจงแดขาดลง ร่างสูงกระชากคนตัวเล็กที่อาศัยตัวคยองซูเป็นที่กำบังเดินรุดหน้าไปยังบันได โดยที่มินซอกพยายามดึงตัวเองหนีออกมา แต่ก็ไม่สามารถสู้อารมณ์คนโกรธได้ ก่อนที่จงแดจะพามินซอกเดินขึ้นไปเรื่อยๆ จากชั้นหนึ่ง ไปยังชั้นสอง … สาม … และจบลงที่ทั้งสองคนไปหยุดอยู่บนชั้นดาดฟ้า
“มินซอกก็รู้ใช่มั้ย ว่าผมไม่ชอบที่มินซอกทำแบบนั้น”
“แต่จงแดทิ้งฉันไปตั้งหลายวันนะ !”
“แต่ผมไปประชุมมานะ”
“ก็ฉันเหงานี่ แค่ฉันไปเล่นกับคนอื่น จงแดมาโกรธอะไรฉันเล่า !!”
‘ คนอื่นก็มีตั้งเยอะ ทำไมต้องเป็นลู่หาน !! ’
“…”
“หาเหตุผลดีๆมาตอบด้วย…”
‘ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว… ’
คำพูดสุดท้ายของจงแด ทำให้คยองซูที่วิ่งตามทั้งสองคนมาเพราะอดเป็นห่วงมินซอกไม่ได้ถึงกับยืนไม่ติด เขาได้ยินทุกประโยคที่ทั้งสองคนคุยกันบนลานดาดฟ้า ในขณะที่ตัวเขาเองยืนฟังอยู่บริเวณบันไดทางลงดาดฟ้า
‘ นายคงไม่อยากเห็นหมอจงแดโกรธแบบวันนั้นหรอก ใช่มั้ย ? ’
คำพูดที่ลู่หานใช้พูดขู่มินซอกในวันที่มินซอกเกิดอาการดื้อแพ่งกับลู่หาน ผุดขึ้นในห้วงความทรงจำของคยองซู
หรือจะเป็นแบบที่ลู่หานบอกไว้จริงๆ…
“ฉันจะเล่นกับใครมันก็เรื่องของฉันไม่ใช่รึไง”
“มินซอก !”
“ฉันแค่เล่นกับลู่หานนะ…”
‘ ไม่ได้ไปรวมหัวกัน ฆ่าคน ซักหน่อย ’
“มินซอก !!!!”
“นายจะดุฉันไปถึงไหน !”
“มินซอกก็เลิกปั่นหัวผมซักที ผมไม่ชอบที่มินซอกไปยุ่งกับลู่หาน เข้าใจมั้ย !”
“…”
“แล้วที่ผมไม่พอใจ เพราะผมรู้ว่ามินซอกไม่ได้แค่เล่นกับลู่หาน รอยมือแดงๆที่แขนมินซอกคืออะไร !!”
“นายนี่มันจริงๆเลยนะจงแด ฉันเล่นกับลู่หาน ก็เลย…”
“อย่ามาโกหกผม ผมรู้ว่าลู่หานทำอะไรมินซอก มินซอกเจ็บตัวเพราะลู่หานขนาดนั้นแต่กลับไม่บอกผม เพราะอะไร !!”
“…”
“มินซอก เขาทำกับมินซอกขนาดนั้น ทำไมถึงยอมเขาอีก…”
“…”
“ผมไม่ชอบลู่หาน มินซอกก็รู้”
“ใช่…รู้ดีด้วย…”
“ถ้ารู้แล้วทำทำไม ?”
“…”
“ที่ผมไม่ชอบลู่หานไม่ใช่เพราะแค่มินซอกชอบลู่หาน แต่เพราะเขาทำให้ทุกคนที่นี่เปลี่ยนไป…”
‘ มินซอกจะยอมให้เขาทำลายอดีตของพวกเราทุกคนเหรอ ?? ’
คยองซูที่แอบยืนฟังบทสนทนาของทั้งสองคนได้แต่ยืนปะติดปะต่อเรื่องราวแบบงงๆ เรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันคงจะเป็นเรื่องราวในอดีต แต่คยองซูก็คิดได้แค่นั้น เมื่อสังเกตเห็นว่า คนตัวเล็กกำลังยืนก้มหน้าพร้อมปาดน้ำตาอยู่เงียบๆหลังจากฟังจงแดพูดอยู่ฝ่ายเดียวมาพักใหญ่
“มินซอกก็รู้ดีใช่มั้ย ลู่หานทำให้ทุกคนที่นี่เปลี่ยนไป เขาทำให้มินซอกกับเซฮุนเป็นแค่คนรู้จักกัน ทำให้อี้ชิง เซฮุน และตัวของมินซอกเองกลายเป็นสภาพนี้ มินซอกให้อภัยเขาเหรอ ?”
“ฉันไม่อยากฟัง…ฮึก…”
“มินซอก เรื่องทั้งหมดที่ผมพูดมา ผมยังให้อภัยเขาได้ แต่มีเรื่องเดียวที่ผมให้อภัยลู่หานไม่ได้…”
“อะไร…”
‘ เขาทำให้คนที่ผมรักกลายเป็นฆาตกร… ’
‘ มินซอกฆ่าจุนมยอนใช่มั้ย !?! ’
- TO BE CONTINUED -
Ps. : กรี๊ดได้ในแท็กเดิม #ดฮปท
ความคิดเห็น