คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ✚ r o o m . XXIII
LOADING... 100%
#130602 LE STATUT : UPDATE (Le finir !)
ถึงแม้จะพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เซฮุนพูดในตอนเช้า แต่ก็ยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนปรากฏออกมา
ฟังดูไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ ?
ถึงจะฟังดูไม่ค่อยน่าเชื่อ เพราะเทากับจุนมยอนค่อนข้างสนิทกัน แม้ว่าเขาจะเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แต่เท่าที่สังเกต จุนมยอนเองก็ดูเทคแคร์เทาดีทุกอย่าง
แต่ก็ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันว่าสิ่งที่เซฮุนจะไม่ใช่เรื่องจริง…?
‘ มินซอก ! อย่างอแงสิ ! ’
‘ ฉันโกรธอี้ชิงแล้ว ! ’
‘ เฮ่อ… ไม่เอาน่า อย่าง้องแง้งสิ ’
เสียงงุ้งงิ้งๆของคนไข้สองคนที่ต่างเรียกชื่อของอีกฝ่ายดังขึ้นจากทางแยกด้านหน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนที่จะเผยให้เห็นใบหน้าของเจ้าของชื่อ
“เจอกันอีกแล้วนะหมอ…”
อี้ชิงทักทายขึ้นมา ในขณะที่แขนข้างหนึ่งกอดคอมินซอกเอาไว้ ส่วนคนตัวเล็กที่ถูกกอดคอก็ทำหน้าหมั่นเขี้ยวเพื่อนตัวเอง
“อี้ชิง…มินซอก…”
“ทำหน้าตาแบบนี้ แสดงว่าไปหาเซฮุนมาแล้วสินะครับ”
“ก็…”
“แล้วจงอินไปไหนเหรอครับ ?”
“ไปจัดการทะเบียนคนไข้ที่ห้องทะเบียนครับ”
บทสนทนานี้เกิดขึ้นจากตัวของคยองซูกับอี้ชิง ทั้งๆที่มีกันอยู่สามคน แต่ดูเหมือนมินซอกจะพยายามก้มหน้าก้มตาหลบสายของหมอหนุ่ม
คยองซูไล่สายตาลงมาเพื่อดูแขนของคนไข้ตัวเล็ก แขนของมินซอกยังคงมีผ้าพันแผลพันไว้ และเหมือนมินซอกเองจะรู้ตัวว่าร่างกายส่วนไหนของตัวเองกำลังถูกมอง มือเล็กค่อยๆขยับไปจับแขนข้างที่มีผ้าพันแผล ในขณะที่สายตายังคงก้มลงมองที่พื้น
“ทำใจหน่อยนะหมอ เจอแบบนี้เข้าไป เป็นใคร…ก็ทำใจยาก”
“ครับ ??”
“มินซอกไม่ได้โกรธหรือเกลียดหมอหรอก เขาแค่รู้สึกไม่ดีน่ะ”
“…”
“ไปหาเซฮุนมาแล้ว ได้ความมาว่ายังไงบ้างล่ะหมอ ?”
“เอ่อ…คือ…”
“ดูท่าทางเขาจะเล่าให้หมอฟังละเอียด ยิบ เลยสินะ”
“…”
“นี่ หมอ… ผมจะไปหาเซฮุนซักหน่อย ฝากดูแลมินซอกทีได้มั้ยครับ ?”
“ผม…?”
คยองซูทวนคำขอของอี้ชิง พลางชี้มาที่ตัวเองอย่างงุนงง ทั้งที่อี้ชิงก็รู้อยู่ว่าตอนนี้มินซอกคิดยังไงกับเขา
แต่ก็ยัง…
“จริงๆผมก็ไม่ได้อยากจะฝากหมอเท่าไหร่หรอก เดี๋ยวจะโดนหมอจงแดเขม่น แต่เจ้าตัวดันติดเวรช่วงเช้า ผมเห็นหมอว่าง ก็เลย…”
‘ อี้ชิง อย่าทิ้งฉัน ’
มินซอกที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ก็พอจะได้ยินทั่วกันทั้งสองคน ยิ่งทำให้คยองซูรู้สึกไม่ดีมากขึ้น ความอึดอัดเริ่มเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง จากที่มินซอกไม่กล้าสบตาเขาฝ่ายเดียว แต่ตอนนี้ เขาเองก็ไม่กล้าที่จะสบตาคนไข้คนนี้เช่นกัน
“มินซอก ฉันไปไม่นานหรอก…”
“อี้ชิงทิ้ง…”
‘ แต่ถ้านายอยากไปเจอเซฮุน ฉันก็จะไม่ห้ามนายนะ มินซอก ’
“…”
คำพูดสุดท้ายของอี้ชิง ส่งผลให้มินซอกที่ตั้งท่าจะโวยวายอี้ชิงถึงกับหยุดชะงัก และแน่นอนว่าคยองซูเองก็แปลกใจไม่น้อย
มินซอกที่กำลังตั้งท่าจะโวยวาย
กลับสงบลง…
หลังจากที่ได้ยินชื่อของ เซฮุน…!?!
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปหานายนะมินซอก ขอเวลาไปคุยกับเซฮุนซักห้านาที เดี๋ยวฉันมา ฝากดูแลมินซอกด้วยนะหมอ เขาไม่ทำอะไรหมอแล้วล่ะ”
“ถ้าเป็นแบบนั้น…”
“…”
“ก็ได้ครับ”
แม้จะรับปากมาอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ลงถ้ามีใครขอร้อง แน่นอนว่าเขาก็คงปฏิเสธไม่ได้ ยิ่งอีกฝ่ายเป็นคนไข้ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ปฏิเสธไม่ได้มากกว่าเดิม
“ฉันจะกลับห้อง”
ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆกระตุกแขนเสื้อกราวด์ของคยองซูเบาๆ ก่อนที่จะยอมเงยหน้าขึ้นมามองเขาหลังจากที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามาครู่ใหญ่
“ค…ครับๆ”
ตลอดทางที่เดินมา จากหน้าห้องฉุกเฉินมาถึงห้องพักหมายเลข 403 มีเพียงแค่เสียงฝีเท้ากับลมพัดอยู่ระหว่างทั้งสองคน ไม่มีใครเอ่ยปากพูดแม้แต่คนเดียว
ไม่สิ…
ไม่แม้แต่ที่จะมองหน้ากันเลยเสียมากกว่า…
ทันทีที่ถึงห้อง มินซอกรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่ได้ปิดประตูห้องเสียทีเดียว
“นี่…”
“ครับ ?”
‘ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันทีสิ… ’
“ผมเหรอ ?”
“ตรงนี้มันมีใครอีกมั้ยล่ะ ??”
“…”
“เข้ามา”
มินซอกขอร้องแกมบังคับ ทำให้คยองซูที่ยังคงรู้สึกผิดกับมินซอกยิ่งปฏิเสธไม่ลง ร่างเล็กค่อยๆก้าวเท้าเข้าไป ก่อนจะเลือกนั่งที่โซฟาริมประตูห้อง
“…”
ผ่านไปเกือบห้านาที ไม่มีประโยคสนทนาหรือคำพูดแม้แต่คำเดียวออกมาจากปากของทั้งสองคนเหมือนกับตอนที่เดินมาจากห้องฉุกเฉินไม่มีผิด
ไม่สิ…
ต่างกันนิดหน่อย…
ต่างกันตรงที่… มินซอกกำลังนั่งมองเขาอยู่จากบนเตียง !
“นี่ คยองซู…”
ประโยคที่มินซอกพูดออกมา ทำลายความเงียบตลอด 5 นาทีจนหมดสิ้น และตัวหมอหนุ่มเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อย ที่มินซอกเรียกชื่อเขาออกมาอีกครั้ง
ใบหน้าของมินซอก…
ปากของมินซอก…
แอบยิ้ม…!?!
“ครับ ?”
“ฉันมีอะไรจะเล่าให้นายฟังแหละ”
“เล่าให้ผมฟัง ??”
“ไม่รู้ทำไม จู่ๆฉันนั่งมองหน้านาย ก็อยากเล่าขึ้นมาเฉยเลย…”
พูดจบ มินซอกก็หัวเราะออกมา ทิ้งความสงสัยและอึดอัดให้คยองซูอีกระลอก ความรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเครื่องปรับอากาศในห้องทำงานได้ดียิ่งขึ้น
น่ากลัว…
คิมมินซอก…
‘ ฉันเคยมีเรื่องกับเซฮุนด้วยแหละ ’
“ม…มีเรื่อง ??”
ความสงสัยเริ่มตรงเข้ามาหาหมอหนุ่มอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่คนไข้ตัวเล็กกำลังพูดถึงมัน จู่ๆมินซอกก็เปิดประโยคขึ้นมาว่าเคยมีปัญหากับเซฮุน
ไม่เข้าใจ…
“ฉันรู้ว่านายสงสัยที่อี้ชิงพูดเมื่อตะกี๊นี้”
“…”
“ฉันเคยมีปัญหากับเซฮุน…อืม…จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ นิดหน่อยก็ไม่ใช่ เล่าไม่ถูกเลยแฮะ ฮ่าๆ”
“มินซอก…”
‘ อี้ชิงมาเล่าให้ฉันฟัง ว่าเทาแอบไปบอกนาย ว่าฉันชอบลู่หาน… ’
“ว่าไงนะครับ ??”
ประโยคของมินซอก ทำให้คยองซูแทบจะหยุดหายใจ มันจะเป็นไปได้อย่างไร ก็ในเมื่อคืนนั้นที่เขาคุยกับเทามันก็ดึกมากแล้ว และก็มั่นใจด้วยว่าคนไข้ทุกคนคงนอนหมดแล้ว
ไม่จริงน่า…
หรือว่าอี้ชิงจะ…
เทา…
“ให้ตายสิ เทานี่ปากมากชะมัด เอาเรื่องไม่ควรจะพูดมาพูด…”
“…”
“นี่ นายฟังฉันอยู่รึเปล่า คยองซู ?”
“เอ่อ…ครับๆ”
‘ น่าแปลกนะ ฉันกับเซฮุนมีอะไรเหมือนกันหลายอย่าง จนคนในโรงพยาบาลบอกว่าพวกเราเหมือนคนที่มาจากโลกคู่ขนานกัน เราชอบอะไรที่เหมือนๆกัน ทั้งหนังสือ แนวเพลง งานอดิเรก ความรักในอาชีพนี้ กีฬา… ต่างกันก็แค่ฉันอายุมากกว่าเซฮุน 4 ปี ’
‘ ฉันเคยคิดมาตลอด ว่าเราจะเป็นเพื่อนคู่หูที่รู้ใจกันมากที่สุด เราสนิทกันมาก มากจนแทบจะเป็นคนๆเดียวกัน มากจนที่คริสไว้ใจฝากให้ฉันดูแลเซฮุนแทนเขาเวลาที่เขาไม่ว่าง แต่แล้วมิตรภาพของเราก็จบลง… ’
‘ หลังจากที่ เสี่ยวลู่หาน เข้ามา ! ’
“…”
“ตกใจอะไร นี่เรื่องของฉัน ฉันยังจะไม่เห็นเครียดอะไรเท่านายเลยนะ”
“ก็มัน…”
“อย่าใส่ใจเลยคยองซู อดีตของเราที่นี่มันไม่ได้สวยหรูหรอก ทุกคนมีเรื่องแย่ๆของกันและกันทั้งนั้น…”
“…”
‘ ฉันกับเซฮุนดันไปชอบลู่หานเหมือนกัน แต่อาจจะเป็นเพราะฉันกับลู่หานอายุเท่ากัน เราเลยสนิทกันเร็วมาก ตอนนั้นฉันกับเซฮุนก็เริ่มห่างๆกัน ลู่หานเป็นคนอัธยาศัยดีมาก เขาสนิทและเข้ากับทุกคนที่นี่ได้ดี ฉันชอบลู่หานข้างเดียว แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าลู่หานไม่ได้คิดอะไรทั้งกับฉันและเซฮุน… ’
“…”
‘ แต่เซฮุนเลือกที่จะฆ่าฉัน เพื่อกำจัดคู่แข่ง… ’
“ว…ว่าไงนะ !”
“นายฟังไม่ผิดหรอก…”
“…”
“น่าแปลกใจนะ จากที่เป็นเพื่อนรัก กลับกลายเป็นเลือกที่จะฆ่าเพื่อนเพียงเพราะคนนอกเข้ามา”
“…”
“วันนั้น หลังจากที่ฉันกลับมาจากประชุมที่ปูซานกับผู้อำนวยการ ฉันก็เดินไปหาเซฮุนที่นั่งพักอยู่ในห้องฉุกเฉิน เราสัญญากันไว้ ว่าจะมาเล่นเกมด้วยกัน…”
มินซอกหยุดเล่า ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเหมือนคนขาดอากาศหายใจก็ไม่ปาน ใบหน้าขาวเริ่มเปื้อนรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเลศนัยบางอย่าง
“มานี่สิ…”
ร่างเล็กลุกขึ้น ก่อนจะจูงมือคยองซูออกมาจากห้อง 403 ทั้งสองคนเดินตรงไปยังห้องน้ำใกล้ๆกับห้องฉุกเฉิน ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้ากระจกภายในห้องน้ำ
“พาผมมาที่นี่ทำไมครับ ?”
‘ หลังจากที่ฉันไปหาเซฮุนที่ห้องฉุกเฉิน เขาก็ขอให้ฉันออกมาที่ห้องน้ำเป็นเพื่อน เราสองคนหยุดยืนมองกระจกแบบนี้ โดยที่เซฮุนยืนอยู่ด้านหลังของฉัน… ’
“…”
‘ มันเอามีดที่พกไว้แทงเข้าที่ด้านหลังของฉัน… และที่อ่างน้ำตรงนี้ดันมีน้ำที่ระบายไม่ได้ขังอยู่ในอ่างนี้ มันก็เลยเอาหัวฉันกดลงไปในอ่างน้ำ หวังจะเชือดให้ฉันตายสนิท ส่วนมืออีกข้างของมันก็จับแขนฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันตอบโต้มันกลับได้ ’
“แต่คุณก็รอด…”
‘ วินาทีนั้นมันทรมานจนฉันจำได้จนถึงทุกวันนี้ เซฮุนไม่ได้แทงฉันแล้วเอามีดออก มีดเล่มนั้นมันยังคงปักอยู่กลางหลังฉัน ตอนนั้นฉันคิดว่ายังไงฉันก็ตายแน่ๆ แต่กลับมีคนบางคนมาช่วยฉันเอาไว้… ’
“…”
“สงสัยมั้ยล่ะ ว่าใครมาช่วยฉันเอาไว้”
“...”
‘ ผู้ชายที่ฉันเกลียดชังที่สุดอย่าง คิมจงแด ’
“ผู้ชายที่เกลียดชัง ??”
“อืม…”
‘ พูดแบบนี้ ถ้าหมอจงแดได้ยินเข้า เขาจะเสียใจนะมินซอก… ’
เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าห้องน้ำ ทำให้ทั้งสองคนที่ยืนอยู่หน้ากระจกต้องหันกลับไปมองเจ้าของเสียง
เสี่ยวลู่หาน !?!
TO BE CONTINUED…
✚ Renseignements.
เห็นรีดบ่นคิดถึง #หลงตัวเองฝุดๆ
เลยกลับมาเร็วทันใน #เหรอ ดังสายฟ้าฟาด
ใครเมนพี่ลู่ นางกำลังจะกลับมาแล้วค่ะ #ทิ้งบอมบ์ไว้ตู้มเบ่อเร่อ
หลายคนบอกว่าอ่านเรื่องนี้แล้วไม่กลัวเนื้อเรื่องเลย แต่กลัวไรท์เตอร์ !!! #ผ่างงงงง
หมายความว่าไงคะ พูดงี้เดี๋ยวปั๊ดจับผ่าเป็นสองซีกเป็นน้องเทาซะเลยแน่ะ !
ช่วงนี้งานเยอะมาก แต่พยายามโละให้หมดๆ
เดี๋ยวกลางเดือนนี้โรงเรียนไรท์หยุด 10 วัน จะมาอัพให้หนำใจไปเลย กิ๊วๆ
ปล้ำลุง : สครีมได้ในแท็กเดิม #ดฮปท สครีมได้ทั้งเรื่องเน่กับกำหนดการอัพไรท์อ่านทุกแท็ก กรั่กๆๆๆ
กำหนดการอัพเดทครั้งต่อไป : หลังจากที่ B2ST ปล่อยทีเซอร์คัมแบ็คตัวแรก #โหดไปป้ะ ?
(ไรท์โหดไปป้ะ ?? 5555555555)
ปล. ของ ปล. : ทำไมยิ่งแต่งเรตติ้งเปอร์เซ็นต์ยิ่งตกเว้ยเฮ้ย (เหลือ 97%) #ร้องไห้แบบสุดขั้ว
แถมตอนที่แล้วยอดเม้นน้อยนะเออ เดี๋ยวจะได้อัพหลังบีสท์คัมแบ็คจริงๆ (นี่แค่หยอกเล่นอยู่นะ -_____-+)
ความคิดเห็น