คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ✚ r o o m . I
Chapter I
“อันยองฮาเซโย…ผม โดคยองซู แพทย์บรรจุใหม่ของโรงพยาบาลจิตเวชโซล ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”
“ขอโทษนะครับที่ไม่ได้มีงานเลี้ยงต้อนรับอะไร โรงพยาบาลของเราเป็นโรงพยาบาลเล็กๆน่ะครับ แถมตอนนี้ทุกๆคนก็ติดงานกันอยู่ด้วย”
“ม…ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว”
“ถ้างั้น เดี๋ยวรบกวน…บุรุษพยาบาล คิมจงอิน พาคุณหมอคยองซูไปเดินสำรวจโรงพยาบาลทีนะ”
“ครับ ผู้อำนวยการ”
ผู้ชายที่ชื่อ คิมจงอิน พยักหน้าพร้อมรับคำเล็กน้อย ก่อนจะผายมือให้คยองซูเป็นเชิงให้เดินนำเขาออกจากห้องรับรองไป
ตอนนี้คยองซูกำลังเดินตามหลังผู้ชายที่ถูกสั่งให้มาเป็นไกด์ทัวร์โรงพยาบาลจิตเวชเล็กๆแห่งนี้ ร่างเล็กเดินตามคนตัวสูงอย่างตื่นเต้น แต่ดูเหมือนว่าจงอินจะไม่พูดไม่จาอะไรกับเขาเลย จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง
“หย…หยุดทำไมเหรอครับ ?”
“จากนี้ไป ที่นี่คือห้องทำงานของคุณหมอนะครับ หากขาดเหลืออะไร บอกพวกผมได้นะครับ”
“ค…ครับ”
“แล้วก็…ห้องทางซ้ายมือของคุณหมอ คือ ห้องทำงานของคุณหมอคริส ส่วนถัดจากคุณหมอคริสไปคือห้องของคุณหมอจงแด”
“…”
“ไปต่อนะครับ ต่อไปผมจะพาไปทำความรู้จักกับคนไข้และบุรุษพยาบาลของที่นี่”
“ค…ครับ”
ร่างเล็กตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ แต่จงอินกลับไม่ได้มองมัน เขารีบหันหลังกลับพร้อมเดินนำหน้าไปยังอาคารเล็กๆที่อยู่หลังห้องทำงานแพทย์
“โอ้โห…ตกแต่งอาคารน่ารักจังเลยนะครับ” คยองซูมองไปรอบๆอาคารที่ถูกตกแต่งด้วยสติ๊กเกอร์มากมาย ให้อารมณ์เหมือนโรงเรียนอนุบาลเลย
“ที่นี่จะเป็นที่ที่พวกบุรุษพยาบาลอย่างพวกผมและคนไข้อยู่ครับ”
“อืม…”
“ที่นี่มีบุรุษพยาบาลสี่คน มีผม…คิมจงอิน แล้วก็มี เสี่ยวลู่หาน ตอนนี้เขาไม่อยู่หรอก ออกไปประชุมแทน ผอ. น่ะครับ”
“ใช่คนนี้…รึเปล่าครับ ?”
ร่างเล็กค่อยๆชี้ไปที่รูปที่แปะอยู่บอร์ดหน้าอาคาร นิ้วชี้ของคยองซูหยุดอยู่ตรงที่รูปของผู้ชายคนหนึ่ง รอยยิ้มที่ดูน่ารัก ผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตากลมโต ชวนให้มองได้ตลอดเวลา
“ทำไมหมอถึงคิดว่าเป็นคนนั้นเหรอครับ ?”
“ค…ความรู้สึกน่ะครับ”
“ท่าทางคุณหมอนี่จะความรู้สึกจิตสัมผัสแรงดีนะครับ ใช่ครับ นั่นล่ะ เสี่ยวลู่หาน”
“ค…ครับ”
คยองซูไม่ได้รู้สึกยินดีกับคำชมของจงอินแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกหวิวๆใจชอบกลกับคำพูดนั่น…แถมสายตาของเขายังจ้องมองไปที่บอร์ดรูปอย่างเยือกเย็นอีก
‘ อ้าว จงอิน กลับมาแล้วเหรอ ! ’
เสียงปริศนาดังขึ้นจากข้างหลังของทั้งสองคน ทำให้สายตาทั้งสองคู่หันกลับไปพร้อมกัน ก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ด้านหลังของทั้งคู่
“ไง…” จงอินยกมือทักทายพอเป็นพิธี
“อ้าว นี่สินะครับ คุณหมอคนใหม่น่ะ อันยองฮาเซโย…”
ผู้ชายเจ้าของรอยยิ้มหวานโค้งตัวลงเก้าสิบองศาเป็นเชิงทักทายให้กับคยองซู ส่วนคนตัวเล็กก็โค้งกลับพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“ขอตัวก่อนนะครับ เผอิญถูก ผอ. เรียกพบพอดีน่ะ ไว้เจอกันใหม่นะครับ ฉันไปก่อนนะจงอิน…”
“อืม…” จงอินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ทำให้คยองซูเริ่มรู้สึกแปลกๆ
“อ๊ะ ตายจริง ! ฉันลืมถามชื่อเขาสนิทเลย” คยองซูบ่นพึมพำกับตัวเอง
“แบคฮยอน…เขาชื่อ บยอนแบคฮยอน หนึ่งในบุรุษพยาบาลนี่แหละครับ”
“ครับ…”
“ตอนนี้ก็เหลืออีกคนที่คุณยังไม่ได้เจอหน้าสินะครับ”
“ค…ครับ”
“หาตัวไม่ยากหรอกครับ เดินๆไปเดี๋ยวก็เจอ ระหว่างนี้ก็ไปสำรวจห้องพักของคนไข้ก็แล้วกันนะครับ”
พูดจบ จงอินก็เดินนำหน้าคยองซูไปอย่างเร็วจนคนตัวเล็กเดินตามแทบไม่ทัน จะรีบร้อนอะไรกันนักหนาน้า
“นี่ห้อง 401 เป็นห้องของคนไข้ชื่อ โอเซฮุน คุณอยากจะลองแวะเข้าไปทักทายเขาหน่อยมั้ย ไม่ต้องกลัวหรอก เขาเป็นคนไข้อารมณ์รุนแรงแค่ระดับปานกลาง จริงๆเขาเป็นคนดีนะ”
“ก..ก็ดีครับ” คยองซูยิ้มรับพร้อมพยักหน้าเบาๆ
มือหนาเคาะลงไปที่ประตูห้องที่มีหมายเลข 401 ติดอยู่ชัดเจน ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป แล้วเดินเข้าไปในห้อง ก่อนที่คยองซูจะเดินตามเข้าไป
“หวัดดี…”
ทักทายสั้นๆของ โอเซฮุน คนไข้ห้อง 401 ก่อนที่เจ้าตัวจะวางเครื่องเกมส์ PSP ลงบนโต๊ะข้างๆเตียง แล้วหันมามองทั้งสองคนที่ถือว่าเป็นแขกของห้องเขาด้วยใบหน้าเฉยเมย
เฉยเมยมาก…มากจนดูน่าตกใจ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เขาก็เป็นแบบนี้แหละ” จงอินพูดเบาๆพอให้คยองซูได้ยิน
“คือ…”
“ผมชื่อโอเซฮุน สบายใจได้ ผมไม่มีพิษภัยอะไรหรอก หน้าตาผมมันทำให้ผมดูเป็นคนแบบนี้”
“ค…ครับ…”
“หมอใหม่เหรอจงอิน ?”
“อืม”
“ชื่ออะไรล่ะ ?”
“โด คยองซูครับ”
“อืม…”
“ตามสบายเถอะจงอิน ฉันแค่พาคุณหมอมาทำความรู้จักกับนายน่ะ ฉันไปละ บาย…”
“บาย - -/”
โอเซฮุน ยกมือบ๊ายบายให้จงอินเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอื้อมไปหยิบเครื่องเกมส์ PSP ของเขามานั่งกดต่อ ส่วนจงอินก็เดินนำคยองซูมายังห้องถัดไป
“ต่อไป ห้อง 402 หวงจื่อเทา เขาเป็นคนจีน แต่ไม่ต้องห่วง เขาพูดอ่านเขียนเกาหลีได้ สื่อสารกันได้ อยากเรียนภาษาจีนกับเขาก็ได้นะครับ ทุกวันนี้เขาก็สอนผมวันละคำสองคำ”
“ค…ครับ”
“เทาเทาอา… ฉันจงอินเอง ขอเข้าไปหน่อยนะ”
คราวนี้จงอินไม่ได้เคาะประตูเหมือนกับห้องของเซฮุน แต่เขาเรียกชื่อของคนไข้คนนั้นด้วยสำเนียงที่ดูสนิทสนมกัน ก่อนจะถือวิสาสะบิดประตูห้องเข้าไปหลังจากเรียกจบโดยไม่ได้ฟังคำตอบรับของคนที่พักอยู่ในห้อง
“หนีห่าว…”
“ฉันพาคนมาให้นายรู้จัก”
“ฉันรู้แล้วล่ะ เมื่อเช้าจุนมยอนเล่าให้ฉันฟังแล้ว คุณหมอใหม่สินะ…”
“อืม หมอครับ นี่…หวงจื่อเทา คนไข้ห้อง 402”
“อ…อันยองครับ”
‘ ออกไปได้แล้ว ’
คำสั้นๆที่เทาตอบกลับมา ทำเอาคยองซูหน้าถอดสี นี่เขามาไม่ทันไรก็ถูกคนไข้คนนี้ไล่ออกจากห้องซะแล้วเหรอ
“เทา ฉันเพิ่งพาคุณหมอมานะ จะไล่เขาออกแล้วเหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณจงอิน บางทีคุณเทาอาจจะอยากพักผ่อนน่ะ ผมกับคุณอาจจะมารบกวนเขาน่ะครับ”
‘ ออกไป… ’
เทายังคงพูดคำเดิม ทำให้คยองซูเริ่มกลัวๆคนไข้คนนี้ขึ้นมา ส่วนจงอินก็มองด้วยสายตาที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
โรงพยาบาลนี้มัน…อะไรกัน !?!
“ไปกันเถอะครับหมอ ยังเหลืออีกสองห้อง ขอตัวก่อนนะเทา”
“อืม…”
เทาตอบกลับด้วยสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วหันหลังให้กับจงอินและคยองซู สุดท้ายทั้งคู่ก็ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องพัก 402
“จริงๆเทาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก เขาก็เป็นแบบนี้แหละ อารมณ์ขึ้นๆลงๆน่ะครับ ผมลืมบอกไป เทาเป็นคนไข้อาการระดับถือว่าค่อนข้างรุนแรง แต่…”
“หืม…?”
“เอาล่ะ ถึงห้อง 403 แล้ว”
“เมื่อกี๊คุณค้างว่า แต่… แต่อะไรเหรอครับ ?”
“เดี๋ยวคุณหมอก็ทราบเองแหละครับ ผมไม่ขอพูดอะไรมากดีกว่า”
จงอินเคาะประตูห้อง 403 เบาๆ แต่คราวนี้เขากลับยืนนิ่งราวกับรอให้เจ้าของห้องมาเปิดประตูเอง
แกร่ก !
“มีอะไร ??”
หลังจากที่คนในห้องออกมาเปิดประตู ทำเอาคยองซูแทบสะดุ้ง คนที่เปิดประตูไม่ได้อยู่ในชุดของคนไข้ แต่กลับอยู่ในชุดยูนิฟอร์มแพทย์
“ขอโทษที่รบกวนครับ คุณหมอจงแด”
จงอินโค้งศีรษะให้เล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษ ส่วนคยองซูได้แต่ยืนมือสั่น ก่อนจะโค้งศีรษะทักทายให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ส…สวัสดีครับ…”
“อืม…”
“ค…คุณจงอินครับ ทำไม…”
‘ ใครมาเหรอจงแด ?? ’
เสียงหวานใสของคนอีกคนหนึ่งในห้องดังแทรกขึ้นมา ก่อนที่เจ้าของเสียงจะมายืนเกาะที่หลังของหมอหนุ่ม แล้วค่อยๆชะโงกหน้ามามอง
ใบหน้ากลมดิ๊ก ดวงตากลมโต แฝงไปด้วยความขี้เล่นในสายตาของคนมอง ตัวเล็กๆขาวๆ กำลังยืนมองทั้งสองคนพลางกะพริบตาปริบๆ
“คุณหมอใหม่น่ะครับ มินซอก”
“คุณหมอใหม่ ??”
“คุณหมอคนใหม่ที่ผมเล่าให้ฟังเมื่อกี๊ไงครับ”
“อ๋อ…หวัดดี ชื่อไรเหรอ ??” ร่างเล็กละสายตาจากหมอหนุ่ม ก่อนจะหันมาทักทายคยองซูที่ยืนมือไม้สั่น
“เอ่อ…ผม โด คยองซูครับ”
“ฉันชื่อมินซอกนะ”
“ค…ครับ”
ตอนนี้คยองซูได้แต่ยืนกำมือตัวเองเพื่อห้ามไม่ให้มือเจ้ากรรมมันสั่น ทำไมความรู้สึกที่มาห้องนี้มันแปลกๆอย่างเห็นได้ชัด ทั้งๆที่คนไข้คนนี้ก็ดูน่ารัก แถมยังมีคุณหมอคอยคุมอยู่ แต่ทำไมเขารู้สึก
รู้สึกว่า…มันน่ากลัว
น่ากลัวจนไม่รู้จะอธิบายยังไง !!
“หมดธุระแล้วใช่มั้ยจงอิน ?”
“ครับหมอ… ผมแค่พาคุณหมอใหม่มาสำรวจพื้นที่น่ะครับ”
“ว่างๆก็มา เล่น ที่ห้องนี้ได้นะ ^^”
เสียงของคนไข้ตัวเล็กยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนที่มือของหมอหนุ่มจะปิดประตูห้องไป ปล่อยให้จงอินกับคยองซูยืนอยู่หน้าห้อง
เล่น…
ทำไมมันถึงฟังดูแปลกๆนะ…
คุณหมอคนใหม่รู้สึกสัมผัสได้ทันทีว่า คำว่า เล่น ของคนไข้คนนั้น…ไม่คงไม่ใช่การเล่นแบบทั่วๆไปเหมือนที่คนอื่นเล่นซักเท่าไหร่
ช่างมันเถอะ….
ฉันคงคิดมากไป…
“อย่ามัวแต่เหม่อครับคุณหมอ ยังเหลือคนไข้อีกห้องที่หมอควรรู้จัก…”
“ขอโทษทีครับ” หมอหนุ่มยิ้มน้อยๆให้บุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ถึงแล้วครับ…ห้อง 404”
“ค…ครับ”
กึ่ก…กึ่ก…
เสียงของประตูที่กำลังจะถูกเปิด แต่กลายเป็นว่าประตูห้องถูกล็อกเอาไว้ อา…สงสัยว่าเจ้าของห้องจะไม่อยู่
“สงสัย อี้ชิง จะไม่อยู่น่ะครับ”
“เขาชื่อ อี้ชิง … เป็นคนจีนเหรอครับ ?”
“ครับหมอ…”
“…”
“สงสัยว่าอี้ชิงจะไม่อยู่ เรากลั…”
เพล้ง !!!!!!!!
เสียงของแก้วที่กระทบกับพื้นดังขึ้นมาจากห้องที่มีหมายเลขแปะไว้หน้าห้องไว้ว่า 404 ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไป
…TO BE CONTINUED…
✚ ฝากข้อคิด.
ยอดดูร้อยอัพ แฟนคลับนับสิบ ยอดเม้นไม่ถึงสิบ น้อยใจนะเออ.
ความคิดเห็น