คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ✚ r o o m . XIII
Chapter XIII
“จุนมยอน !!”
คยองซูรีบวิ่งเข้าไปในห้อง ก่อนจะเปิดทั้งห้องน้ำ และประตูด้านหลังที่ติดกับระเบียงเพื่อหาจุนมยอน แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา
หรือว่าจะหายดีแล้ว…
หมอหนุ่มเดินลงมาชั้นล่าง เพื่อไปเช็ครายชื่อเจ้าหน้าที่ เผื่อว่าบางทีจุนมยอนอาจจะออกมาทำงานแล้ว
เจ้าหน้าที่ : คิมจงอิน บยอนแบคฮยอน เสี่ยวลู่หาน
รายชื่อบนกระดาน สร้างความงุนงงให้กับคยองซู เพราะไม่มีชื่อของคนที่เขาตามหา
ถ้าจุนมยอนไม่ได้อยู่ในห้องพักคนไข้…
และไม่ได้มาเช็คชื่อเข้าทำงาน…
แล้วเขาไปไหน !?!
“มาทำอะไรตรงนี้เหรอคยองซู ??”
“ผ…ผู้อำนวยการ…”
“บอกกี่ทีแล้วครับ ว่าอย่าทำหน้าเหมือนเห็นผีเวลาเจอผมน่ะ”
“…”
“มาเช็ครายชื่อเจ้าหน้าที่เหรอครับ ?” ชานยอลส่งยิ้มให้ พลางหันไปมองกระดานรายชื่อ
“ค…ครับ…”
ทำไมกันนะ…
รู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก…
เวลาอยู่ใกล้ๆคนๆนี้…
“หืม ? วันนี้จุนมยอนไม่มาเหรอเนี่ย…”
“ผอ. พอจะทราบมั้ยครับ ว่าเขาไปไหน”
คยองซูรวบรวมความกล้าถามคนที่เป็นถึงผู้อำนวยการ บางทีเขาอาจจะรู้ว่าเจ้าหน้าที่ลาไปไหน เพราะน่าจะเขียนจดหมายลาแจ้งไว้
“ไม่รู้หรอกครับ”
“…”
“จะว่าไป ผมเห็นคุณสนิทกับจุนมยอนเหมือนกันนะ ไม่รู้หรอกเหรอ ??”
“ไม่ครับ” คยองซูตอบเบาๆพลางส่ายหน้า
“ฮืม…”
‘ สงสัยกลัวฉันมั้ง ? ’
ชานยอลพูด ก่อนจะหันมามองหน้าคยองซู พลางยิ้มไปด้วยเหมือนกำลังเล่นตลก แววตาซุกซนที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์กำลังจ้องมองที่คยองซู ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“กลัว…?”
“ฮะๆ ไม่มีอะไรหรอก ก็คงไม่สบายล่ะมั้ง ลองไปถามพวกจงอินกับเทาดูสิ พวกนั้นน่าจะรู้นะ”
‘ จุนมยอนลาป่วยครับ เขาลากลับบ้านไปแล้ว… ’
เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งคู่ สายตาทั้งสองคู่หันกลับไปตามต้นทางของเสียง
“อ้าว แบคฮยอน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ??” ชานยอลทักเป็นคนแรก
เขารู้สึกไม่ชอบเลย เวลาที่ต้องอยู่ต่อหน้าทั้งชานยอลและแบคฮยอน ลำพังจากความกดดันในระดับหนึ่งก็มากพอแล้วที่เขาต้องเผชิญ
และเมื่อไหร่ที่แบคฮยอนอยู่
มันจะกดดันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว…
“ผมมาที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ เมื่อเช้าจุนมยอนเดินมาขอลางาน เขากลับไปแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงเขาหรอกครับ”
“เขากลับไปแล้วเหรอครับ ?”
ทันทีที่ได้ยินว่าแบคฮยอนกำลังพูดถึงจุนมยอน ความอึดอัดที่มีต่อแบคฮยอนก็กลายเป็นความห่วงจุนมยอนขึ้นมาแทน เลยถามออกไปโดยไม่ได้สนใจตัวเอง
“ครับ…ไม่ต้องห่วงเขาหรอก…”
‘ ห่วงตัวเองจะดีกว่า… ’
คำพูดสุดท้ายของแบคฮยอนทำให้หัวใจของคยองซูแทบจะหยุดเต้น มาอีกแล้ว สายตานิ่งๆและเย็นชา กับคำพูดที่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรเลย
น่ากลัว…
บุรุษพยาบาลคนนี้…
น่ากลัวพอๆกับลู่หาน…
“แบคฮยอนอา…” ชานยอลดุขึ้นมา
“ผมพูดอะไรผิดเหรอครับหมอ ?”
แบคฮยอนหันไปถามชานยอลที่ยืนกอดอกพร้อมขมวดคิ้วใส่ร่างบางเล็กน้อย แต่ดูเหมือนแบคฮยอนจะไม่ได้กลัวแม้แต่น้อย
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร…” ชานยอลตอบแบบเนือยๆ
“ผมอุตส่าห์เตือนเขาเพราะหวังดีแท้ๆ…”
“หวังดีอะไรล่ะ ?”
“เตือนให้เขาห่วงตัวเอง…”
‘ ที่ต้องมาอยู่ใกล้ๆคนแบบหมอไงครับ… ’
“แบคฮยอน…” เสียงชานยอลเริ่มกดต่ำลง
คยองซูเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก ดูเหมือนตอนนี้คนตรงหน้าเขาทั้งสองคนจะเริ่มทำสงครามเย็นกัน อยากจะวิ่งหนีออกไป แต่ก็ทำไม่ได้
ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว…
ไม่ชอบเลย….
เขาควรจะทำยังไงดี ??
“หมอคยองซู อย่าสนใจเลยครับ เราก็พูดทำนองนี้กันเป็นประจำ” แบคฮยอนพูดขึ้นมา หลังจากที่เห็นสีหน้าของคยองซู
“นั่นสิครับ สนิทกันมากก็แบบนี้แหละ” ชานยอลพูดพลางยิ้มเหมือนเคย
“ค..ครับ…”
ถึงจะตอบสั้นๆ แต่สายตาก็ไม่ได้มองทั้งสองคนแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะจ้องมองเขามาเป็นจุดเดียว
“ผมว่า ผมขอตัวก่อนจะดีกว่าครับ”
ส่งยิ้มให้นิดๆ ก่อนจะโค้งให้ทั้งสองคน แล้วรีบเดินออกมาให้เร็วที่สุดจากตรงนั้น ถึงแม้ว่าจะพยายามเก็บอาการกลัวที่รู้สึกในตอนนี้ให้ได้มากที่สุด
ยังไงก็คงเก็บได้ไม่มิดหรอก…
.
.
.
.
.
ผ่านไปแล้วสามวัน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจุนมยอนจะมาทำงานที่โรงพยาบาล ถึงจะบอกว่าลากลับบ้าน
มันนานไปแล้วนะ…
รู้สึกใจไม่ดีชอบกลๆ…
จะว่าไปมันก็น่าสงสัย สามวันที่ผ่านมา เขาพยายามถามทั้งจงอินและเทา แต่ทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าจุนมยอนกลับบ้าน ทั้งๆที่สนิทกัน และยังบอกกลับมาอีกว่า ติดต่อจุนมยอนไม่ได้
แต่คนที่รู้ว่าจุนมยอนกลับบ้าน…
กลับเป็น …
บยอนแบคฮยอน…!!
อ้า … ไม่สิคยองซู แบคฮยอนบอกเองว่า วันนั้นเขามาทำงานแต่เช้า และจุนมยอนก็มาขอลางานแต่เช้า แต่ไม่พบใคร
คิดว่าแบคฮยอนคงไม่โกหก…
และก็คงไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก…
คิดว่าแบบนั้นนะ…
“หมอ…”
“คุณจงอิน ??”
นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ที่คยองซูยืนคิดเรื่องจุนมยอน จนกระทั่งจงอินเรียกเขา ถึงได้รู้ตัวว่าปล่อยให้สติหลุดออกไป
อีกแล้วนะคยองซู…
ร่างเล็กได้แต่ตำหนิตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะหันไปตอบรับคำทักทายของเจ้าของเสียงที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่
“หมอ…ผมว่ามันแปลกๆ…”
จงอินไม่รีรอที่จะพูด เขาพูดสิ่งที่เขากำลังคิดในตอนนี้ออกมา โดยไม่ได้เกริ่นหรือพูดอ้อมๆอะไรให้มากความ
“แปลกๆ…?”
“…”
“มีอะไรรึเปล่าครับ ?”
“หมอ…”
“…”
“หมอก็รู้ใช่มั้ย ว่าจุนมยอนเป็นเพื่อนสนิทผม”
“ค..ครับ…”
“หมอว่ามันไม่น่าแปลกเหรอ ว่าไมจุนมยอนลางานไป 3 วัน แต่ทำไมผมกับเทาไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เราสนิทกัน”
“ก็…”
คำพูดของจงอิน ทำให้คยองซูถึงกับไปไม่ถูก เขาเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้เมื่อครู่นี้นี่เอง แต่เจ้าตัวกลับมาพูดให้เขาฟังอีกรอบ
“บางทีผมอาจจะเป็นห่วงจุนมยอนมากไป…” ร่างสูงว่าพลางถอนหายใจ
“อย่าว่าแต่คุณเลย ผมก็ห่วงจุนมยอนเหมือนกัน”
“…”
“…”
แม้ว่าจะยืนอยู่ด้วยกัน แต่กลับไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากทั้งสองคน ความเครียดที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความอึดอัด ทำให้คยองซูเองก็รู้สึกไม่ดีนัก
“หมอ เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำซักครู่นะ”
“ครับ”
จงอินเดินแยกตัวออกไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ด้านในสุดของตึกเจ้าหน้าที่ ปล่อยให้คยองซูยืนอยู่คนเดียว จนกระทั่งผ่านไปประมาณห้านาที จงอินก็เดินกลับมา พร้อมมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีซักเท่าไหร่
“มีอะไรรึเปล่าครับ ?”
หลังจากที่สังเกตได้ว่า บุรุษพยาบาลตรงหน้ามีสีหน้าแปลกๆ ก็อดสงสัยไม่ได้ เลยตัดสินใจถามออกไป
“หมอ…เมื่อเช้าหมอได้เข้าห้องน้ำมั้ย ?”
“ผมยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลยครับ มีอะไรรึเปล่า ?”
แม้จะงงๆ ที่จู่ๆจงอินก็ถามอะไรแปลกๆ และดูไม่เกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกันเลยแม้แต่น้อย
แต่แน่นอนว่า…
สร้างความสงสัยให้คยองซูได้อีกแล้ว…
“เมื่อกี๊นี้ ผมไปล้างหน้า ผมไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองรึเปล่า…”
“…”
‘ กลิ่นในห้องน้ำมันแปลกๆ… ’
จงอินพูดประโยคนั้น พลางสบตากับคยองซู ทิ้งความสงสัยให้คยองซูได้เป็นอย่างดี
“หืม ?”
“หมอลองไปที่ห้องน้ำดูสิ”
ว่าแล้ว จงอินก็เดินนำหน้าไป เป็นลางนัยๆว่า ยังไงหมอก็ลองเดินตามผมมาเถอะ ทั้งที่คยองซูเองก็ไม่ค่อยอยากจะไป แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธจงอินซักเท่าไหร่
หวังแค่ว่า…
จงอินคงจะคิดมากไป…
คงไม่มีอะไรมากกว่านั้น…
ถึงแม้จะใจคอไม่ค่อยดี แต่อีกใจก็อยากรู้ว่ากลิ่นที่จงอินว่านั้นมันเป็นอย่างไร เลยยอมตัดใจเดินตาม จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
“เอ…ไม่มีกลิ่นแบบเมื่อกี๊แล้วเหรอ ??”
จงอินลองเดินวนในห้องน้ำอย่างงงๆ พร้อมกับทำสีหน้าแปลกๆ คยองซูเลยพอจะเดาได้ว่า สิ่งที่จงอินพูดคงไม่ได้โกหก
“แล้วกลิ่นมันเป็นยังไงเหรอครับ ??”
“บอกไม่ถูกครับ…แต่มันแปลกๆ…มันไม่ใช่กลิ่นของห้องน้ำ…”
“…”
กึ้ก !
หมอหนุ่มเริ่มรู้สึกใจไม่ดี ใบหน้าขาวของคยองซูเริ่มซีดลงกว่าเดิม คงเป็นผลจากการทำงานหนัก บวกกับคิดมากเรื่องจุนมยอน เลยตัดสินใจเปิดก๊อกน้ำ หวังจะใช้น้ำเย็นๆชโลมหน้าพอให้ค่อยยังชั่ว
แต่ทว่า มันกลับไปเป็นแบบนั้น ทันทีที่มือเล็กหมุนบิดก๊อกน้ำหน้ากระจก สีหน้าของจงอินก็เริ่มเปลี่ยนไป
“หมอ !!!!”
กลิ่นอะไรบางอย่างเริ่มลอยโชยมา ก่อนที่จะเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนคยองซูแทบจะวิ่งออกไปอาเจียนให้ได้
กลิ่นเหม็นเน่า…
แต่ไม่ใช่กลิ่นห้องน้ำ…
“หมอ…กลิ่นนี้แหละ !!” จงอินเบิกตาโพลง พร้อมกับอธิบายหน้าตาตื่น
“…”
คยองซูค่อยๆใช้นิ้วแตะน้ำที่ไหลผ่านก๊อก ก่อนที่จะดมมือของตัวเองที่เพิ่งสัมผัสน้ำจากก๊อกมา
ไม่ผิดแน่…
กลิ่นมาจากน้ำแน่ๆ !
“ผมว่า น้ำอาจจะสกปรกน่ะครับ”
คยองซูพยายามอธิบายอย่างใจเย็นๆ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากให้บุรุษพยาบาลข้างๆรู้สึกไม่ดีไปด้วย
“แต่ถึงอย่างนั้น…มันก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะ” จงอินพูดพลางขมวดคิ้ว
“ผมว่า…”
“เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูแท็งค์น้ำบนดาดฟ้าหน่อย บางทีอาจจะมีหนูตายอยู่ในแท็งค์ก็ได้ ชอบมีพวกสัตว์เล็กๆน้อยๆตายบนดาดฟ้าน่ะครับ ขืนปล่อยเอาไว้ เดี๋ยวคนไข้จะเดือดร้อน”
“อ…เอางั้นก็ได้ครับ”
.
.
.
จงอินและคยองซูเดินบันไดกันขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาล ด้านบนของที่นี่เป็นพื้นที่โล่ง และมีลมพัดโกรกอยู่ตลอดเวลา
“แท็งค์น้ำอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวผมจะเอาสวิงติดไปด้วย เผื่อเอาไปช้อนซากหนู”
จงอินชี้ไปที่ถังลูกบาศก์ที่ทำจากเหล็กขนาดใหญ่มหึมา ก่อนจะเดินตรงไปปีนบันไดแท็งค์น้ำ โดยมีสวิงอยู่ในมือ ส่วนตัวคยองซูยืนรออยู่หน้าประตูที่ติดกับบันไดทางลง
ร่างสูงใช้แรงทั้งหมดที่มีงัดฝาปิดแท็งค์ด้านบน ด้วยน้ำหนักและรูปทรง ทำให้ใช้เวลานานพอสมควร กว่าที่จงอินจะงัดมันออกมาได้
“อ…โอเคมั้ยครับ ?” คยองซูตะโกนถาม
“งัดฝามันออกได้ก็ไม่มีอะไรต้องห่….”
จงอินหยุดประโยคสนทนา หลังจากที่เขาหันไปมองด้านในของแท็งค์น้ำ ทำให้คยองซูเกิดความสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง
อย่าเงียบสิคร…
‘ จุนมยอน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ’
…TO BE CONTINUED…
ความคิดเห็น