คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ✚ r o o m . IX
Chapter IX
บทสนทนาเพียงไม่กี่นาทีของร่างเล็กก็จบลง ก่อนที่เขาจะพาร่างกายอันโทรมๆของตัวเองเดินออกมาจากห้อง 404
‘ ฉันไม่น่ามาตกอยู่ในสภาพนี้เลยเนอะ ว่ามั้ย เพื่อน ’
คำพูดที่ฟังดูน่าสงสารปนไปด้วยความสมเพชตัวเองของอี้ชิงดังขึ้นมาในโสตประสาทของจุนมยอน ตามมาด้วยคำพูดและเรื่องในอดีตของเขากับอี้ชิง...
รวมไปถึงอดีตที่เขาคิดว่ามันเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขา...
ผู้อำนวยการปาร์คชานยอล !
.
.
‘ ว่ากันว่า...
คนเราจะสามารถจดจำความทรงจำต่างๆได้แม่นยำที่สุดในช่วง 180 วันแรก...
ก่อนที่มันจะค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ
แต่มันคงไม่ใช่กับจุนมยอน ! ’
“จุนมยอน นายเข้ามาในห้องของฉันแล้วนายก็มานั่งเงียบใส่ฉันเหรอ ?”
เสียงของคนที่นั่งข้างๆเขาดังขึ้น ทำให้ความคิดทุกอย่างชะงักลง ก่อนที่จะหันไปมองหน้าเจ้าของห้องที่พูดเมื่อครู่นี้
เขาปล่อยให้ตัวเองเดินเข้ามาถึงห้อง 402 ของ หวงจื่อเทา หวังจะมาหาเพื่อนคุยยามดึก เขารู้ดีว่าเทาเป็นคนนอนดึก และไม่ชอบสุงสิงกับใคร
แต่คิดว่า วินาทีนี้คงไม่เหลือใครนอกจากเทา...
ไม่เหลือใครที่คิดว่าจะให้คำปรึกษาเขาได้
“ข...ขอโทษ...”
“นายนี่จริงๆเลยนะ”
“เทา...”
“…”
“ฉัน...ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว...”
“...”
“พอเห็นหน้าหมอปาร์ค...”
“…”
‘ เรื่องนั้น มันกลับเข้ามาอีกแล้ว ฉันควรจะทำยังไงดี ! ’
“จุนมยอน”
“…”
“ฉันเคยเตือนนายตั้งแต่แรกแล้วนะ มาเสียใจตอนนี้มันก็สายไปแล้ว แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นอดีตไปแล้ว นายก็ลืมมันไปซะ”
“ฉันลืมไม่ได้...”
“...”
“ตลอด 1 ปีหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้น ฉันไม่...”
“นายอยากรู้มั้ย... ว่าทำไมฉันถึงเอาแต่ไล่หมอคยองซู”
ร่างสูงอยู่ในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงยิงคำถามมาหนึ่งนัด มันอาจจะไม่ตรงประเด็นกับที่บุรุษพยาบาลกำลังพูดถึงเท่าไหร่นัก แต่มันกลับเรียกความสนใจให้คนตัวเล็กได้อย่างดี
“…”
แน่นอนว่า ถึงจุนมยอนจะไม่พูดอะไร แต่สายตาที่ฟ้องถึงความอยากรู้มองตรงไปยังหวงจื่อเทา
“เพราะว่า...”
.
.
.
.
.
.
….
นายรู้จักฉันน้อยไปแล้ว...
หวงจื่อเทา !!!
.
.
.
.
.
“จ...จริงเหรอ !!!”
“ฮื่อ... ออกไปได้แล้วไป จะเที่ยงคืนแล้ว ฉันจะได้นอนซักที”
“เทา...”
“…”
“นายคิดอะไรอยู่ ?”
“…”
“…”
“จุนมยอน ถึงตอนนี้จะผ่านไปหนึ่งปีกว่าแล้ว ฉันรู้ว่านายรู้อะไรในโรงพยาบาลนี้เกินครึ่งแล้วก็จริง แต่มันก็ยังมีอีกหลายอย่างที่นายยังไม่รู้”
“แล้วนายจะปิดฉันไปอีกนานแค่ไหน”
“นั่นอยู่ที่ตัวนายเอง”
“เทาเทาอ่า...”
“…”
“ฉันเป็นห่วงหมอคยองซู”
“นั่นก็อยู่ที่ตัวเขาเองเหมือนกัน ขอโทษนะจุนมยอน ฉันช่วยนายได้แค่นี้”
“…”
“แล้วที่เหลือ ก็ขึ้นอยู่กับตัวนาย ว่านายจะช่วยเขามั้ย ?”
“…”
“ฉันช่วยนายได้แค่นี้จริงๆ ถ้าฉันช่วยนายมากกว่านี้...”
‘ พวกนั้น ก็คงไม่ปล่อยฉันไว้เหมือนกัน ’
นาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเที่ยงคืนเศษๆ จุนมยอนเลยปล่อยให้เทาได้พักผ่อนตามที่เขาควรจะทำ โรงพยาบาลเวลานี้สภาพไม่ต่างอะไรกับป่าช้าที่เงียบสงัด เวลานี้ก็คงไม่มีคนไข้คนไหนมีปัญหา บางทีถ้าเขาขอใช้เวลานี้ยืนมองบรรยากาศสลัวๆแล้วปล่อยให้สายลมพัดพาความคิดฟุ้งซ่านที่มีอยู่ออกไป ก็คงไม่มีใครว่าอะไรใช่มั้ย
“ทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะจุนมยอน ??”
เสียงทักทายดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้บุรุษพยาบาลหนุ่มต้องหันกลับมา และเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่มีฐานะเป็นเจ้านายของตัวเอง ร่างเล็กจึงต้องปฏิบัติตามธรรมเนียมคือโค้งให้เล็กน้อย
“ข...ขอโทษครับ”
“หืม ? ขอโทษอะไร ?”
“เรื่องที่แอบอู้งานมาอยู่ตากลมตรงนี้น่ะครับ”
“ช่างมันเถอะ”
“แล้วนี่หมอมาทำอะไรที่นี่ครับ ?”
“มาหาอี้ชิงน่ะ”
“แต่ว่าอี้ชิง…”
จุนมยอนพูดหยุดค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะหันกลับไปมองที่ห้อง 404 ที่ดับไฟสนิทแล้ว
ก็ในเมื่ออี้ชิงหลับแล้ว...
แล้วคริสจะไปทำอะไรในห้องนั้น ??
“ฉันก็ไม่รู้นะว่าอี้ชิงหลับรึยัง แต่ในเมื่อเค้าเป็นคนนัดฉันไปที่ห้องเอง จะให้เบี้ยวนัดก็เสียมารยาท”
“…”
“ว่าแต่คืนนี้ใครเข้าเวรดึกกับนายล่ะ ?”
“เอ่อ...ถ้าจำไม่ผิดก็...”
‘ ผมเองครับหมอ ’
“ลู่หาน อ๊ะ ! ใช่ๆ วันนี้เวรของผมกับลู่หานครับ”
“อ้าว นายเข้าเวรด้วยเหรอ ไม่ยักกะรู้” คริสว่า
“หมอเคยสนใจอะไรอย่างอื่นด้วยเหรอครับ...”
‘ นอกจากตัวเอง ’
คำพูดสุดท้ายของลู่หาน ทำให้ทั้งจุนมยอนและคริสต่างเงียบกริบกันทั้งคู่ โดยไม่มีใครส่งเสียงอะไรอีกเลยแม้แต่น้อย
“ทำไมครับหมอ ผมพูดแทงใจดำเหรอ”
“ลู่หาน...”
คริสเริ่มกดเสียงต่ำลง รวมไปถึงดวงตาคมที่เริ่มแฝงไปด้วยความแข็งกร้าว จนจุนมยอนเริ่มใจไม่ดี
“หมอนี่ก็แปลกคนนะครับ คนไข้เขานอนอยู่ดีๆ หมอก็ยังดันทุรังจะมาปลุกเขาอีก”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าอี้ชิงนัดฉันไว้เองนี่ ถ้าฉันไม่มา คงเสียมารยาท”
“ผมว่า การที่หมอจะไปปลุกเขาตอนดึกนั่นล่ะครับ เสียมารยาทมากกว่า ไม่สิ... ผมว่าคำนั้นยังเบาไป...”
‘ อย่างหมอน่ะ เรียกว่า มารยาททราม เลยจะเข้าท่ากว่า ’
“ลู่หาน !!!”
คริสเริ่มขึ้นเสียง แต่ดูเหมือนว่าลู่หานเองก็ไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด หนำซ้ำ กลับส่งรอยยิ้มแบบเหยียดๆไปให้ร่างสูงที่ยืนจ้อง
ไม่ว่าทั้งสองคนจะมีความรู้สึกอะไรกันในตอนนี้ แต่ที่แน่ๆ คนที่อยากจะยุติปัญหาของทั้งคู่ก็คงหนีไม่พ้นจุนมยอน ที่ยืนอยู่ระหว่างหมอหนุ่มกับบุรุษพยาบาลเพื่อนร่วมงาน
“แทงใจดำอีกแล้ว เฮ่อ...”
“นายพูดแบบนี้ต้องการอะไร เสี่ยวลู่หาน”
“เปล่านี่ครับ” ร่างบางพูดพลางส่งยิ้มให้
“...”
“หมอครับ ผมลืมไปว่าเรามี คนนอก ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย มาทะเลาะกันต่อหน้าเขาเนี่ย เดี๋ยวมันจะทำให้ภาพลักษณ์ของหมอเสียนะครับ”
คนที่ลู่หานพูด ก็คงจะหมายถึงเขา กับคำว่า คนนอก ทำให้คำพูดที่ดูไม่มีอะไรแรงขึ้นเป็นเท่าตัว ก่อนที่จะเจ้าของคำพูดจะปรายตามามองเขา
“จุนมยอน นายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการดูเวรต่อเอง”
“ม...ไม่เป็นไร”
“น่า ออกไปเถอะ”
“…”
‘ ฉันบอกว่า เดี๋ยวฉันดูแลต่อเองยังไงล่ะ ’
เสียงของลู่หานกดต่ำลงเล็กน้อย ทั้งๆที่เสียงของเขาไม่ได้ดุกร้าว และใบหน้าของเขาเองก็ไม่ได้แสดงความไม่พึงพอใจแต่อย่างใด แต่นั่นทำให้จุนมยอนเริ่มรู้ตัวดีว่า ลู่หานกำลังไม่พอใจ
“ข...เข้าใจแล้ว”
“นายนี่เหมือนหมอคยองซูจังนะ ชอบทำหน้าเหมือนกับกลัวฉันอยู่เรื่อย”
“…”
‘ ไม่สิ ต้องบอกว่า หมอคยองซูเหมือนนายต่างหากล่ะ ว่ามั้ย ?? ’
…TO BE CONTINUED…
✚ ฝากข้อคิด.
มาไวทันใจ (รึเปล่า ?) กับตอนที่ 9
สงสัยกันมั้ย ว่าทำไมพาร์ทนี้บทถึงไปตกที่ จุนมยอน หมดเลย
ติ๊กต่อก...ติ๊กต่อก...
ไรท์ไม่เฉลยหรอก หึหึหึ ปล่อยให้คิดเอง
ไม่ใช่ว่าไรท์ชุ่ย หรือ หมดมุขนะ ถึงได้ปล่อยให้คิดเอง
แต่มันยังไม่ถึงเวลา 'ปล่อยของ'
และดูเหมือนว่า โอกาสปล่อยของ จะริบหรี่ลงเต็มที
เพราะตอนนี้ 'ยอดอ่าน' กับ 'ยอดเม้นท์' ไม่สมดุลกันเลย
อยากจะบอกว่า ตอนที่แล้วคนเม้นน้อยนะ ตอนแรกจะไม่ลงแล้วแหละ
แต่เห็นใจคนที่เขาอุตส่าห์เม้นหรอก หึหึหึ
เลยยอมให้อภัยเพราะสงสาร + อยากทิ้งบอมบ์ไว้เพิ่ม
เอาเป็นว่า จะรอดูตอนนี้ก็แล้วกันนะว่ายอดเม้นท์โอเคมั้ย ?
ฟังนะคะ ไรท์ไม่ได้หวังยอดคอมเม้นท์ว่าเยอะมั้ย อันนี้ไรท์ไม่สน
แต่ที่ไรท์แคร์ ก็คือ ทำไมยอดเม้นท์กับยอดอ่านมันคนละสัดส่วนกันเลย
ถ้าคนอ่าน 10 คน ยอดเม้น 6 เม้น แบบนี้ไรท์โอเคค่ะ
แต่บางทียอดอ่าน 200 คอมเม้นท์ 40 นี่คืออะไรคะ ?? #อันนี้คือสถิติจากตอนที่แล้ว
ถ้ายอดเม้นท์ไม่โอเค เรื่องนี้ก็คงถึงคราวอวสานแล้วล่ะ
อวสานที่นี้คือ จบแบบค้างๆนะ ก็คือไรท์ไม่มาอัพต่อ
บอกตรงๆเสียกำลังใจ และเสียความรู้สึกมาก !!!
ไม่มีอะไรจะพูดละ ขอโทษที่เวิ่นยาวนะคะ
ยังไงก็ยังรักคนอ่านทุกคน และหวังว่าทุกคนก็คงรักไรท์นะคะ จุ๊บ <3
รักทุกคนค่า รีดทุกคนคือกำลังใจของไรท์ <3
ปล. ติดตามความเคลื่อนไหวได้ในทวิตของไรท์นะคะ แปะไว้ในแชปที่แล้วค่ะ ^^
ปล. อัพรอบต่อไป ไม่ระบุจำนวนเม้น แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม สัดส่วนยอดดูกับยอดเม้น
ความคิดเห็น