ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (exo) THE HOSPITAL. [END] | RE-PRINT.

    ลำดับตอนที่ #10 : ✚ r o o m . IX

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.21K
      16
      19 เม.ย. 56

    Chapter IX

     

    บทสนทนาเพียงไม่กี่นาทีของร่างเล็กก็จบลง ก่อนที่เขาจะพาร่างกายอันโทรมๆของตัวเองเดินออกมาจากห้อง 404

     

    ฉันไม่น่ามาตกอยู่ในสภาพนี้เลยเนอะ ว่ามั้ย เพื่อน

     

    คำพูดที่ฟังดูน่าสงสารปนไปด้วยความสมเพชตัวเองของอี้ชิงดังขึ้นมาในโสตประสาทของจุนมยอน ตามมาด้วยคำพูดและเรื่องในอดีตของเขากับอี้ชิง...

     

    รวมไปถึงอดีตที่เขาคิดว่ามันเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขา...

     

    ผู้อำนวยการปาร์คชานยอล !

     

    .

    .

     

    ว่ากันว่า...

     

    คนเราจะสามารถจดจำความทรงจำต่างๆได้แม่นยำที่สุดในช่วง 180 วันแรก...

     

    ก่อนที่มันจะค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ

     

    แต่มันคงไม่ใช่กับจุนมยอน ! ’

     

     

    จุนมยอน นายเข้ามาในห้องของฉันแล้วนายก็มานั่งเงียบใส่ฉันเหรอ ?

     

    เสียงของคนที่นั่งข้างๆเขาดังขึ้น ทำให้ความคิดทุกอย่างชะงักลง ก่อนที่จะหันไปมองหน้าเจ้าของห้องที่พูดเมื่อครู่นี้

     

    เขาปล่อยให้ตัวเองเดินเข้ามาถึงห้อง 402 ของ หวงจื่อเทา หวังจะมาหาเพื่อนคุยยามดึก เขารู้ดีว่าเทาเป็นคนนอนดึก และไม่ชอบสุงสิงกับใคร

     

    แต่คิดว่า วินาทีนี้คงไม่เหลือใครนอกจากเทา...

     

    ไม่เหลือใครที่คิดว่าจะให้คำปรึกษาเขาได้

     

    ข...ขอโทษ...

    นายนี่จริงๆเลยนะ

    เทา...

    “…”

    ฉัน...ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว...

    ...

    พอเห็นหน้าหมอปาร์ค...

    “…”

     

    เรื่องนั้น มันกลับเข้ามาอีกแล้ว ฉันควรจะทำยังไงดี ! ’

     

    จุนมยอน

    “…”

    ฉันเคยเตือนนายตั้งแต่แรกแล้วนะ มาเสียใจตอนนี้มันก็สายไปแล้ว แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นอดีตไปแล้ว นายก็ลืมมันไปซะ

    ฉันลืมไม่ได้...

    ...

    ตลอด 1 ปีหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้น ฉันไม่...

    นายอยากรู้มั้ย... ว่าทำไมฉันถึงเอาแต่ไล่หมอคยองซู

     

    ร่างสูงอยู่ในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงยิงคำถามมาหนึ่งนัด มันอาจจะไม่ตรงประเด็นกับที่บุรุษพยาบาลกำลังพูดถึงเท่าไหร่นัก แต่มันกลับเรียกความสนใจให้คนตัวเล็กได้อย่างดี

     

    “…”

     

    แน่นอนว่า ถึงจุนมยอนจะไม่พูดอะไร แต่สายตาที่ฟ้องถึงความอยากรู้มองตรงไปยังหวงจื่อเทา

     

    เพราะว่า...

    .

    .

    .

    .

    .

    .

     

    ….

     

    นายรู้จักฉันน้อยไปแล้ว...

     

    หวงจื่อเทา !!!

     

    .

    .

    .

    .

    .

     

    จ...จริงเหรอ !!!”

    ฮื่อ... ออกไปได้แล้วไป จะเที่ยงคืนแล้ว ฉันจะได้นอนซักที

    เทา...

    “…”

    นายคิดอะไรอยู่ ?

    “…”

    “…”

    จุนมยอน ถึงตอนนี้จะผ่านไปหนึ่งปีกว่าแล้ว ฉันรู้ว่านายรู้อะไรในโรงพยาบาลนี้เกินครึ่งแล้วก็จริง แต่มันก็ยังมีอีกหลายอย่างที่นายยังไม่รู้

    แล้วนายจะปิดฉันไปอีกนานแค่ไหน

    นั่นอยู่ที่ตัวนายเอง

    เทาเทาอ่า...

    “…”

    ฉันเป็นห่วงหมอคยองซู

    นั่นก็อยู่ที่ตัวเขาเองเหมือนกัน ขอโทษนะจุนมยอน ฉันช่วยนายได้แค่นี้

    “…”

    แล้วที่เหลือ ก็ขึ้นอยู่กับตัวนาย ว่านายจะช่วยเขามั้ย ?

    “…”

    ฉันช่วยนายได้แค่นี้จริงๆ ถ้าฉันช่วยนายมากกว่านี้...

     

    พวกนั้น ก็คงไม่ปล่อยฉันไว้เหมือนกัน

     

     

    นาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเที่ยงคืนเศษๆ จุนมยอนเลยปล่อยให้เทาได้พักผ่อนตามที่เขาควรจะทำ โรงพยาบาลเวลานี้สภาพไม่ต่างอะไรกับป่าช้าที่เงียบสงัด เวลานี้ก็คงไม่มีคนไข้คนไหนมีปัญหา บางทีถ้าเขาขอใช้เวลานี้ยืนมองบรรยากาศสลัวๆแล้วปล่อยให้สายลมพัดพาความคิดฟุ้งซ่านที่มีอยู่ออกไป ก็คงไม่มีใครว่าอะไรใช่มั้ย

     

    ทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะจุนมยอน ??

     

    เสียงทักทายดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้บุรุษพยาบาลหนุ่มต้องหันกลับมา และเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่มีฐานะเป็นเจ้านายของตัวเอง ร่างเล็กจึงต้องปฏิบัติตามธรรมเนียมคือโค้งให้เล็กน้อย

     

    ข...ขอโทษครับ

    หืม ? ขอโทษอะไร ?

    เรื่องที่แอบอู้งานมาอยู่ตากลมตรงนี้น่ะครับ

    ช่างมันเถอะ

    แล้วนี่หมอมาทำอะไรที่นี่ครับ ?

    มาหาอี้ชิงน่ะ

    แต่ว่าอี้ชิง…”

     

    จุนมยอนพูดหยุดค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะหันกลับไปมองที่ห้อง 404 ที่ดับไฟสนิทแล้ว

     

    ก็ในเมื่ออี้ชิงหลับแล้ว...

     

    แล้วคริสจะไปทำอะไรในห้องนั้น ??

     

    ฉันก็ไม่รู้นะว่าอี้ชิงหลับรึยัง แต่ในเมื่อเค้าเป็นคนนัดฉันไปที่ห้องเอง จะให้เบี้ยวนัดก็เสียมารยาท

    “…”

    ว่าแต่คืนนี้ใครเข้าเวรดึกกับนายล่ะ ?

    เอ่อ...ถ้าจำไม่ผิดก็...

     

    ผมเองครับหมอ

     

    ลู่หาน อ๊ะ ! ใช่ๆ วันนี้เวรของผมกับลู่หานครับ

    อ้าว นายเข้าเวรด้วยเหรอ ไม่ยักกะรู้คริสว่า

    หมอเคยสนใจอะไรอย่างอื่นด้วยเหรอครับ...

     

    นอกจากตัวเอง

     

    คำพูดสุดท้ายของลู่หาน ทำให้ทั้งจุนมยอนและคริสต่างเงียบกริบกันทั้งคู่ โดยไม่มีใครส่งเสียงอะไรอีกเลยแม้แต่น้อย

     

    ทำไมครับหมอ ผมพูดแทงใจดำเหรอ

    ลู่หาน...

     

    คริสเริ่มกดเสียงต่ำลง รวมไปถึงดวงตาคมที่เริ่มแฝงไปด้วยความแข็งกร้าว จนจุนมยอนเริ่มใจไม่ดี

     

    หมอนี่ก็แปลกคนนะครับ คนไข้เขานอนอยู่ดีๆ หมอก็ยังดันทุรังจะมาปลุกเขาอีก

    ฉันบอกแล้วไง ว่าอี้ชิงนัดฉันไว้เองนี่ ถ้าฉันไม่มา คงเสียมารยาท

    ผมว่า การที่หมอจะไปปลุกเขาตอนดึกนั่นล่ะครับ เสียมารยาทมากกว่า ไม่สิ... ผมว่าคำนั้นยังเบาไป...

     

    อย่างหมอน่ะ เรียกว่า มารยาททราม เลยจะเข้าท่ากว่า

     

    ลู่หาน !!!”

     

    คริสเริ่มขึ้นเสียง แต่ดูเหมือนว่าลู่หานเองก็ไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด หนำซ้ำ กลับส่งรอยยิ้มแบบเหยียดๆไปให้ร่างสูงที่ยืนจ้อง

     

    ไม่ว่าทั้งสองคนจะมีความรู้สึกอะไรกันในตอนนี้ แต่ที่แน่ๆ คนที่อยากจะยุติปัญหาของทั้งคู่ก็คงหนีไม่พ้นจุนมยอน ที่ยืนอยู่ระหว่างหมอหนุ่มกับบุรุษพยาบาลเพื่อนร่วมงาน

     

    แทงใจดำอีกแล้ว เฮ่อ...

    นายพูดแบบนี้ต้องการอะไร เสี่ยวลู่หาน

    เปล่านี่ครับร่างบางพูดพลางส่งยิ้มให้

    ...

    หมอครับ ผมลืมไปว่าเรามี คนนอก ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย มาทะเลาะกันต่อหน้าเขาเนี่ย เดี๋ยวมันจะทำให้ภาพลักษณ์ของหมอเสียนะครับ

     

    คนที่ลู่หานพูด ก็คงจะหมายถึงเขา กับคำว่า คนนอก ทำให้คำพูดที่ดูไม่มีอะไรแรงขึ้นเป็นเท่าตัว ก่อนที่จะเจ้าของคำพูดจะปรายตามามองเขา

     

    จุนมยอน นายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการดูเวรต่อเอง

    ม...ไม่เป็นไร

    น่า ออกไปเถอะ

    “…”

     

    ฉันบอกว่า เดี๋ยวฉันดูแลต่อเองยังไงล่ะ

     

    เสียงของลู่หานกดต่ำลงเล็กน้อย ทั้งๆที่เสียงของเขาไม่ได้ดุกร้าว และใบหน้าของเขาเองก็ไม่ได้แสดงความไม่พึงพอใจแต่อย่างใด แต่นั่นทำให้จุนมยอนเริ่มรู้ตัวดีว่า ลู่หานกำลังไม่พอใจ

     

    ข...เข้าใจแล้ว

    นายนี่เหมือนหมอคยองซูจังนะ ชอบทำหน้าเหมือนกับกลัวฉันอยู่เรื่อย

    “…”

     

    ไม่สิ ต้องบอกว่า หมอคยองซูเหมือนนายต่างหากล่ะ ว่ามั้ย ??

     


    TO BE CONTINUED


    ฝากข้อคิด.

    มาไวทันใจ (รึเปล่า ?) กับตอนที่ 9

    สงสัยกันมั้ย ว่าทำไมพาร์ทนี้บทถึงไปตกที่ จุนมยอน หมดเลย

    ติ๊กต่อก...ติ๊กต่อก...

    ไรท์ไม่เฉลยหรอก หึหึหึ ปล่อยให้คิดเอง

    ไม่ใช่ว่าไรท์ชุ่ย หรือ หมดมุขนะ ถึงได้ปล่อยให้คิดเอง

    แต่มันยังไม่ถึงเวลา 'ปล่อยของ'

    และดูเหมือนว่า
    โอกาสปล่อยของ จะริบหรี่ลงเต็มที

    เพราะตอนนี้ 'ยอดอ่าน' กับ 'ยอดเม้นท์' ไม่สมดุลกันเลย

    อยากจะบอกว่า ตอนที่แล้วคนเม้นน้อยนะ ตอนแรกจะไม่ลงแล้วแหละ

    แต่เห็นใจคนที่เขาอุตส่าห์เม้นหรอก หึหึหึ

    เลยยอมให้อภัยเพราะสงสาร + อยากทิ้งบอมบ์ไว้เพิ่ม

    เอาเป็นว่า จะรอดูตอนนี้ก็แล้วกันนะว่ายอดเม้นท์โอเคมั้ย ?

    ฟังนะคะ ไรท์ไม่ได้หวังยอดคอมเม้นท์ว่าเยอะมั้ย อันนี้ไรท์ไม่สน

    แต่ที่ไรท์แคร์ ก็คือ ทำไมยอดเม้นท์กับยอดอ่านมันคนละสัดส่วนกันเลย

    ถ้าคนอ่าน 10 คน ยอดเม้น 6 เม้น แบบนี้ไรท์โอเคค่ะ

    แต่บางทียอดอ่าน 200 คอมเม้นท์ 40 นี่คืออะไรคะ ?? #อันนี้คือสถิติจากตอนที่แล้ว

    ถ้ายอดเม้นท์ไม่โอเค เรื่องนี้ก็คงถึงคราวอวสานแล้วล่ะ

    อวสานที่นี้คือ จบแบบค้างๆนะ ก็คือไรท์ไม่มาอัพต่อ

    บอกตรงๆเสียกำลังใจ และเสียความรู้สึกมาก !!!

    ไม่มีอะไรจะพูดละ ขอโทษที่เวิ่นยาวนะคะ

    ยังไงก็ยังรักคนอ่านทุกคน และหวังว่าทุกคนก็คงรักไรท์นะคะ จุ๊บ <3

    รักทุกคนค่า รีดทุกคนคือกำลังใจของไรท์
    <3



    ปล. ติดตามความเคลื่อนไหวได้ในทวิตของไรท์นะคะ แปะไว้ในแชปที่แล้วค่ะ ^^

     ปล. อัพรอบต่อไป ไม่ระบุจำนวนเม้น แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม สัดส่วนยอดดูกับยอดเม้น 


     

    Tenpoints!
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×