คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 0 case prologue
0 case – prologue
ว่ากันว่า กระต่าย คือ ความไร้เดียงสา
สุนัขจิ้งจอก คือ สัญลักษณ์ของความเจ้าเล่ห์
เสือ คือ ผู้ล่าที่ไร้ความปราณี
อินทรี คือ ความเฉียบขาดและเด็ดเดี่ยว
ม้าลาย คือ ผู้เก็บความลับที่ยอดเยี่ยมที่สุด
ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นตัวแทน ทุกตัวล้วนเป็นสัตว์ป่า
ที่ร่วมมือกัน
“อ. . .อะไรนะ ?”
“อืม. . .ก็อย่างที่บอกไปตั้งแต่แรกนั่นแหละ”
“นี่ไม่ตลกเลยนะ. . .จะให้กูไปร่วมสืบคดีกับตำรวจท้องถิ่นอย่างงั้นหรอ ?”
“ถูกต้องนะครับ”
ให้ตายเถอะ. . .
ผมทำได้แต่เพียงสบถอยู่ในใจเงียบ ๆ คนเดียว คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันตามอารมณ์ที่พุ่งพล่าน ผมตวัดตามองชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
ซึ่งชายตรงหน้าผมก็กำลังจ้องเขม็งมาที่ผมเช่นกัน เรานั่งมองกันเงียบ ๆ ได้ซักพัก จนชายตรงหน้าผมก็จัดการสั่งให้ลูกน้องของเขาออกไปจากห้องที่เราทั้งสองคนนั่งอยู่ในตอนนี้
จะว่ายังไงดี. . .มันเป็นห้อง ‘สอบปากคำ’ ที่มีเก้าอี้และโต๊ะตั้งอยู่กลางห้อง ซึ่งแน่นอน มันย่อมมีเครื่องดักฟัง และกล้องวงจรเป็นธรรมดา แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นไอ้ ‘กระจก’ ตรงหน้าผมนี่สิ ถึงมันจะสะท้อนภาพตัวผมที่กำลังนั่งด้วยอาการไม่สบอารมณ์อยู่ แต่ผมรู้
ว่าเบื้องหลังกระจกนั่น. . .มีคนกำลังยืนมองพวกเราอยู่
“ถึงมึงจะไล่ลูกน้องมึงออกไปก็ใช่ว่ามันจะเป็นส่วนตัว”
ผมยกมือขึ้นมาผสานกันไว้บนโต๊ะเหล็ก โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ พลางสายตาก็กวาดมองกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งอยู่ที่มุมห้อง
“หึ. . .ช่างมันเถอะน่า”
ชายตรงหน้าผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่า ‘เพื่อน’ ของผมกลั้วหัวเราะในลำคอพลางกลอกตาไปมา มันทิ้งตัวลงพิงกับพนักพิงเก้าอี้ ก่อนที่จะกวาดสายตาจริงจังมองผมอีกครั้ง
“เอาเป็นว่ามึงต้องรับคดีนี้ โอ – เค – มั้ย ?”
มันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยตามสไตล์ของมัน แถมยังเน้นคำว่า โอเคมั้ย ซะจนชัดถ้อยชัดคำอักขระชัดเจนถูกต้องอีกต่างหาก
คิดว่าจะขู่ผมได้งั้นหรอ ? ฝันไปเหอะว่ะ
“จุนมยอน. . .”
“อะไร ?”
“ถามจริง ๆ นะ ,ทำไมต้องเป็นกูด้วยว่ะ ? คนที่หน่วยก็มีกันอีกตั้งเยอะตั้งแยะ”
ผมยกมือขึ้นมากำเอาไว้ตรงหน้า เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับค่อยคลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน ตอนนี้ผมโคตรจะปวดหัวเลย
พึ่งเสร็จคดีเก่ามายังไม่ทันไร งานใหม่ก็เข้ามาอีก
“. . .”
“เบื้องบนหรอวะ ?”
“เออ”
มันพยักหน้าหงึกหงักให้กับคำถามที่ผมเพิ่งจะถามไป มันตอบกลับมาเพียงแค่คำสั้น ๆ เท่านั้น ก่อนที่แววตาของมันจะทวีความจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม
“ความจริง,คดีนี้มันก็ไม่ได้ยากอะไรนักหรอกหน่า และเหตุผลอีกอย่าง. . .”
มันจบประโยคไม่เท่านั้น ก่อนที่จะค่อย ๆ โน้มลำตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย พร้อม ๆ กับนิ้วเรียวยาวของมันที่ชี้มาที่ผม
“เขาต้องการให้มึงไปทำงานนี้. . .เข้าใจนะ - จงอิน ?”
สวัสดีมิตรรักและแฟนฟิคทุกท่าน ^/l\^
ฤกษ์งามยามดี ณ ที่นี่ ได้มาเปิดฟิคใหม่
อาจจะไม่ไฉไล แต่ก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะ
ติชมคอมเม้นให้กำลังใจกันได้ตามอัธยาศัย และขอฝากแท็กให้ #วอพค
กันมา ณ ที่นี้เถิดดดดดดดด /(__ __)\
ขอขอบคุณธีมจาก : :-Daisy ✿
ความคิดเห็น