เล่ห์รัก...ลวงใจ

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่9

พีรญากลับมาบ้านก้องภพได้ห้าวันแล้ว เธอผอมลงกว่าเดิมจนคนในบ้านทัก โดยเฉพาะแม่นมอิ่มที่แอบมองพีรญาอยู่หลายครั้ง เธอมักจะอยู่ในห้องทั้งวันไม่ยอมออกมา จนป้าอิ่มต้องขึ้นมาดูบ่อยๆ

"หนูแพรว เป็นอะไรรึป่าว หน้าตาไม่ดีเลยดีเลย ไม่สบายรึป่าวคะ" แม่นมอิ่มเอามือมาคลำที่หน้าผากของพีรญา
แม่นมอิ่มเห็นพีรญาไม่ลงไปข้างล่างซักทีก็เลยขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเธอนอนอยู่บนเตียงด้วยชุดนอนอยู่เลย


"ไม่เป็นไรคะ แม่อิ่ม แพรวแค่มึนหัวนิดหน่อยคะ" พีรญาตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชา จะให้เธอสบายดีได้ยังไง ก็ในเมื่อต้องกลับมาทนอยู่กับคนใจร้ายอย่างนั้น ตั้งแต่กลับมาเธอพูดกับก้องภพนับคำได้
นี่และที่เขาบอกกันว่าคับที่อยู่ได้คบใจอยู่ยาก


"ตัวร้อนขนาดนี้จะไม่เป็นไรได้ไงคะ เดี๋ยวป้าหายามาให้ทานนะคะ แล้วนี่คุณก้องรู้แล้วยังไปทำงานอีกเหรอเนี่ย ใจดำจริงๆ" แม่นมอิ่มพูดแทงใจพีรญาอย่างมาก เขาจะมารู้อะไร แค่หน้าเธอเขายังไม่อยากจะมองเลย จะให้มารู้ว่าเธอไม่สบายเป็นไปไม่ได้


"คุณก้องเขางานยุ่งคะ อย่าไปว่าเขาเลย แพรวไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย" ไม่รู้ทำไมเธอต้องแก้ตัวให้เขาด้วย เขามันคนใจดำเหมือนที่แม่นมอิ่มพูดไม่มีผิดเลย


"ถ้างั้นเดี๋ยวก็ลุกมากินอาหารเช้าแล้วก็ยานะคะ เดี๋ยวป้าลงไปเอามาให้" แค่แม่นมอิ่มเดินออกจากห้องไป น้ำตาของพีรญาก็ไหลออกมาทันที ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกอึดอัดอย่างนี้
เหมือนต้องอยู่ในห้องแคบๆรอคอยให้เขามาเปิดประตู มันเหมือนหายใจจะไม่ออก ไม่รู้ว่าเมื่อเราเขาถึงจะหายโกรธเคืองเธอซักที







แม่อิ่มลงมาข่างล่างก็อดไม่ได้ที่จะโทรไปต่อว่า ก้องภพ ที่ใจดำ ไม่ยอมพาพีรญาไปหาหมอ แล้วยังไม่ยอมบอกใครไว้อีกว่าพีรญาไม่สบาย ไม่เข้าใจเหมือนักนว่าตั้งแต่กลับมา ก้องภพและพีรญาเป็นอะไร ดูเหนื่อยๆกันทั้งคู่ เหมือนมีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ


"ฮัลโหล คุณก้อง นี่ป้าเองนะ ทำไมปล่อยให้หนูแพรวอยู่บนห้องคนเดียว ทำไมไม่มาบอกป้าว่าหนูแพรวไม่สบาย ทำไมทำแบบนี้คะ นี่ถ้าป้าไม่ขึ้นไปดูสงสัยหนูแพรวคงจะนอนไข้ขึ้นอยู่อย่างนั้น" แม่นมอิ่มต่อว่าก้องภพเป็นชุด


"แพรวไม่สบายมากเหรอครับ แม่อิ่ม" ก้องภพตกใจมากที่แม่นมอิ่มโทรมาต่อว่า ทำไมเขาถึงไม่รู้ว่าเธอไม่สบายละ ทั้งที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน นี่เขาใจร้ายมากไปไหม เธอถึงมาป่วยแบบนี้


"ใช่คะ ตัวร้อนมากเลย นี่ป้ากำลังจะเอาอาหารเช้ากับยาไปให้ คุณก้องนะคุณก้องน่าตีจริงๆ ถ้าอย่างนั้นป้าวางสายก่อนนะ" แล้วกม่นมอิ่มก็ว่าสายไป ทิ้งให้ก้องภพยังยืนถือโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น


นี่เขาคงเป็นสามีที่แย่ที่สุดในโลก เมียไม่สบายยังไม่รู้ แต่เขาก็แอบสงสัยว่าเธอผอมลงกว่าแต่ก่อนเยอะทีเดียว มันคงเป็นเพราะเขา เขาคงใจร้ายกับเธอเกินไปจริง

ก้องภพแทบไม่เป็นอันทำงาน ในเมื่ออยู่ก็ไม่ได้ทำแล้ว ก็เลยกลับบ้านไปดูพีรญา ไม่รู้เธอจะเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนรึป่าว ในใจของก้องภพคิดไปต่างนานา







ก้องภพเปิดประตูเข้าไปก่อนเห็นพีรญานอนหลับอยู่ด้วยสีหน้าซีดเซียว เห็นเธอตอนนี้แล้ว ก็นึกอยากจะต่อยตัวเองให้ด้วย นี่เธอป่วยขนาดนี้เขายังไม่รู้เรื่องอีก
มือหนาของเขาลูบไปที่ผมเธออย่างเบามือ ไม่รู้ทำไมขนาดเธอป่วยยังดูสวยอยู่เลย แต่รอยยิ้มบนหน้าเธอมันเริ่มจะเห็นยากขึ้นทุกวันๆ


พีรญารู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้ๆ เหมือนได้กลิ่นไอของเขา ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่เขาใจร้ายกับเธอขนาดนี้ เธอยังรู้สึกอยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ สงสารเธอจะบ้าไปแล้วจริงๆ เขาใจร้ายขนาดนั้น ทำไมต้องอยากอยู่ใกล้ๆเขาด้วย


"แค่ก แค่ก" เสียงไอเบาๆของพีรญาทำให้ก้องรีบลุกไปหยิบน้ำมาให้เธอทันที พีรญาตื่นขึ้นมาเห็นก้องภพก็แปลกใจ เพราะเมื่อเช้าเขาออกไปทำงานแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้

"ดื่มน้ำก่อนนะแพรวจะได้รู้สึกดีขึ้น" ก้องภพค่อยๆประคองพีรญาดื่มน้ำ ตอนนี้เธอเองก็เหนื่อยเกินจะต่อต้านแล้ว ไม่รู้ทำไมทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นคนใจร้าย แต่ก็รู้สึกดีที่มีเขาอยู่ใกล้ๆตอนนี้ น้ำเปล่าที่เขาป้อนให้ทำไมมันอร่อยขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้งที่จริงแล้วก็กินทุกวัน แต่วันนี้มันอร่อยกว่าทุกวัน


"คุณก้องกลับมาทำไมคะ" คำถามของพีรญาทำเอาก้องภพตอบไม่ถูกเลยทีเดียว จะบอกว่าเป็นห่วงก็ดูยังไงไม่รู้ ถ้าจะพูดความจริงสักวันมันคงไม่เป็นอะไรหรอก


"ก็ผมเป็นห่วงแพรว ไม่สบายทำไมไม่บอก ดูสิตอนนี้ไม่สวยแล้ว หน้าก็โทรม ผมก็ยุ่ง ฮ่าๆ" ก้องภพพยายามพูดให้ขำ แต่เปล่าเลย มันกลับทำให้น้ำตาของพีรญาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เพราะดีใจที่อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นห่วงเธอ ถึงแม้เขาจะหรอกให้เธอดีใจก็ตาม ก้องภพเมื่อเห็นน้ำตาของพีรญาก็รู้สึกไม่ดี นี่เขาทำอะไรลงไปเนี่ย เธอคือคนที่เขารักมากที่สุดไม่ใช่เหรอ ไม่เอาแล้วไอ้ความแค้นบ้าบอ ตอนนี้ขอทำตามหัวใจตัวเองก่อนก็แล้วกัน



ก้องภพดึงพีรญาเขาไปกอด อ้อมกอดที่อบอุ่นของเขาทำให้พีรญายิ่งร้องไห้หนักเขาไปใหญ่ ไม่รู้ทำไมอ้อมกอดของเขาถึงอบอุ่นอย่างนี้ เธอเองก็เหนื่อยเหลือเกินกับกำแพงหนาๆที่ก้องภพสร้างขึ้นมาทีละนิด ขอแค่บางครั้งที่เขาลืมเรื่องของเธอ แม้มันจะเป็นเพียงครั้งละแค่นาทีก็ตาม ขอให้เธอได้อยู่กับตัวตนแท้จริงของเขา แค่นั้นก็พอแล้ว


"ร้องทำไม โตขนาดนี้แล้ว" คำพูดที่ออกมาจากใจของเขายิ่งทำให้เธอร้องไห้ออกมาอีก "ฮื่อๆ" เสียงร้องไห้เหมือนเด็กๆ ทำให้ก้องภพหัวเราะออกมา


"เอาใจเย็นๆ เดี๋ยวขี้มูกมาเลอะเสื้อผม" ก้องภพพูดจบเสียงหัวเราะที่เขาไม่ได้ฟังมานานก็ดังขึ้น ขนาดพีรญาไม่สบายรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอก็ยังดูน่ารักเสมอ


"คุณก้องบ้า เดี๋ยวแพรวก็เช็ดน้ำมูกที่เสื้อคุณก้องจริงหรอกนี่แหนะ" พีรญาแกล้งทำเป็นเช็ดหน้าลงบนเสื้อเขาจริงๆ ทำเอาก้องภพรีบดันตัวพีรญาออกจากอ้อมกอด เพราะกลัวน้ำมูกจะเลอะเสื้อจริงๆ


"แพรวอย่าเล่นอะไรสกปรกอย่างนี้สิ ถ้างั้นผมเล่นมั้งอย่าว่ากันนะ" ว่าแล้วก้องภพก้องประกบริมฝีปากลงมาที่เรียวปากบางๆของเธอ ไม่รู้ทำไมจูบนี้มันอ่อนเหวานซะเหลือเกิน นานแล้วที่ไม่เคยได้รับสัมผัสนี้ รสจูบที่แสนจะละมุนละไม เหมือนยาขนานดีที่ทำให้อาการป่วยของพีรญาเกือบหายเป็นปลิดทิ้ง


"อือ คุณก้อง แพรวเป็นไข้อยู่นะคะ เดี๋ยวคุณก้องก็ติดไข้จากแพรวหรอก" พีรญาดันก้องภพให้ออกห่าง แต่ก้องภพไม่ยอม คว้าตัวพีรญาเข้ามากอดอีกครั้ง


"แพรวคุณรักผมมั้ย" มันเป็นคำตอบที่เขาอยากจะฟังมาตลอด รอ รอแค่เธอพูดออกมาเท่านั้น ความโกรธแค้นในตัวเธอคงหมดไป แล้วเราก็จะมาเริ่มต้นใช้ชีวิตเหมือนคู่แต่งงานคู่อื่นจริงๆกับเขาสักที


"แพรว.... ฟอด" พีรญาหอมแก้มก้องภพแทนคำตอบ เธอไม่กล้าพูดมันออกไป ทั้งที่ตอนนี้เธอคิดว่าเธอเริ่มรักเขาแล้วก็ตาม กลัวเหลือเกินถ้าพูดออกไปแล้วจะโดนเขาปฏิเสธเหมือนคราวที่แล้ว ที่เธอยอมเป็นของเขาแล้วอยู่ๆเขาก็บอกเลิกเธอ ถ้าเธอมั่นใจอีกสักนิด ว่าเขาจะไปทำแบบนั้น เธอคงบอกเขาสักวัน



"ขี้โกง ทำไมไม่พูดละ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้แพรวนอนพักดีกว่า เดี๋ยวผมนอนเป็นเพื่อน" แล้วก้องภพก็จัดการล้มตัวนอนบนที่นอนพร้อมกับพีรญา ดีแล้วที่เธอไม่พูดมันออกมา เพราะถ้าเธอบอกว่าไม่ได้รักเขา เขาคงทำใจไม่ได้ ขอแค่ตอนนี้มีความสุขกับเขาบ้างก็พอแล้ว






==============
++++++++

ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากเลยคะ 
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วย
ขอบคุณจริงๆคะ