เล่ห์รัก...ลวงใจ

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่10 (100%)

"แพรว แพรว ผมไม่ไหวแล้ว แพรว แพรว ซี๊ด" 

 

เสียงควรญครางของก้องภพดังขึ้น

 

"อือ คุณก้องคะ แพรว ขออีกนิดนะคะ ทนหน่อยไม่ได้เหรอ"

พีรญาตอบด้วยน้ำเสียงอิดออด

 

"ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ พอได้แล้วนะ นะครับ แพรว"     ก้องภพมองพีรญาด้วยสายตาอ้อนวอน

 

"คุณก้องคะ อีกนิดนะคะ  แพรวยังอยากนอนอยู่เลย"    พีรญาพูดมาอย่างอ้อนๆ             แต่ผิดกับก้องภพที่นอนกำมืออยู่

 

 

"แพรวผมไม่ไหวแล้ว โอ้ย"      ก้องภพดึงแขนที่ใช้เป็นหมอนให้พีรญาออกมา   ทำเอาพีรญาตกใจตื่นเลยทีเดียว

 

"โอ้ย แพรว ช่วยผมด้วย ผมเป็นเหน็บชา ที่แขน"             ก้องภพ สะบัดแขนไปมาเพื่อให้มันมีความรู้สึก หลังจากที่ให้พีรญานอนหนุนมาทั้งวัน

 

"มาคะแพรวนวดให้"              พีรญาค่อยๆนวดที่แขนก้องภพ ไม่รู้ทำไมภาพที่พีรญานวดให้ มันทำให้ก้องภพรู้สึกรักพีรญามากขึ้น ถ้าเธอรักเขาบ้างก็คงดี ชีวิตคู่ของเขาคงจะสมบรูณ์จนหลายคนอิจฉาเลยและ

 

 

"หายรึยังคะ ถ้าหายแล้วก็ลุกไปล้างหน้าแล้วไปทานข้าวเย็นเถอะคะ     คุณก้องยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลยหนิคะ"             พีรญาพูดโดยไม่มองหน้าก้องภพ   มือก็ยังบีบนวดที่แขนก้องภพ     เธออยากทำหน้าที่ภรรยาที่ดี   ถึงแม้ว่าชีวิตคู่ของเธอยังอึ้มครึ้มก็ตาม   หวังว่าสักวัน เธอจะทำหน้าที่นี่ได้สมบรูณ์แบบสักที

 

 

"แพรวขอผมกอดแพรวหน่อยนะ"                ว่าแล้วก้องภพก็รวบตัวพีรญาเข้าไปกอด    อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้พีรญารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าทำไมอ้อมกอดของเขามันถึงอบอุ่นอย่างนี้    จะเป็นไรมั้ยถ้าเธออยากอยู่ในอ้อมกอดนี่ตลอดไป

 

 

"ผมยังไม่หิวเลย อยากอยู่แบบนี้นานๆ   แพรวคิดเหมือนผมมั้ย"     ก้องภพพูดออกมาจากใจจริง เขาอยากอยู่แบบนี้ไปนาน โอบกอดเธอไว้ 

 

มือหนาประคองหน้าของเธอขึ้นมา เขาค่อยๆก้มหน้าลงไป ใกล้ๆขึ้นเรื่อย จมูกโด่งๆสัมผัสกับแก้มนุ่มๆของเธอ ก่อนจะเคลื่อนหน้ามาใกล้ริมฝีปากอิ่มของเธอ  

 

"ฮัดชิ้วๆๆๆ"     เสียงนั้นทำให้ก้องภพหยุดชะงักทันที พร้อมกับละอองน้ำลายที่กระจายเต็มหน้าไปหมด

 

"คุณก้อง แพรวขอโทษ"   พีรญาขอโทษขอโพยก้องภพ เป็นการใหญ่   ยิ่งเห็นละอองน้ำลายตัวเองแล้วก็ยิ่ง รู้สึกผิด แต่ในใจกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ 

 

"แพรว ทำอะไรเนี่ย รับผิดชอบเลยนะ"      ก้องภพนั่งหน้าตูม พร้อมกับหากระดาษทิชชูมาเช็ดหน้า

 

"ฮ่าๆๆ   คุณ คุณก้องไปล้างหน้าเถอะคะ น้ำลายแพรวมีแต่เชื้อโรคนะคะ"      พีรญาไม่อาจกลั้นหัวเราะได้ ทำเอาก้องภพหน้าง้อเลยทีเดียว

 

"ไม่รู้และ ยังไงแพรวก็ต้องรับผิดชอบ เย็นนี้ไปงานเลี้ยงกับผมด้วย"          พอดีเย็นนี้มีงานเลี้ยงของลูกค้า ก้องภพก็เลยต้องไป ใจจริงเขาก็อยากให้เธอไปตั้งแต่แรก แต่ติดตรงที่ไม่พูดกันก็เลยไม่รู้จะบอกยังไง มาตอนนี้คุยกันดีแล้วก็ถือโอกาสบังคับให้ไปซะเลย

 

"จริงเหรอคะ แพรวไม่มีชุดนะคะ"   พีรญาดีใจอยู่ลึกๆที่เขาชวนไป อย่างน้อยๆเขาก็กล้าพาเธอไปเปิดตัวว่าเป็นสามีภรรยากัน

"แพรวใส่ชุดไหนก็สวย นะครับ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย เวลาใครชวนให้อยู่ต่อจะได้บอกว่าเมียผมอยากกลับแล้ว"       ก้องภพไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาทำให้หัวใจของพีรญาเต้นไม่เป็นจังหวะเลย    ก็เพราะไอ้คำพูดที่พูดว่าเมีย    นั่นเขาคิดอย่างนั้นจริงๆใช้มั้ย เขาหายโกรธเธอแล้วใช่มั้ย หรือว่าแค่เผลอไปเท่านั้น

 

 

"คะ ถ้าคุณก้องอยากให้แพรวไป แพรวก็จะไป"        รอยยิ้มสวยๆผุดขึ้นบนใบหน้า มันทำให้ก้องภพอดไม่ได้ที่จะดึงพีรญามาหอมแก้มฟอดใหญ่ ไม่รู้ว่าเขาบ้าไปรึป่าวที่ใจร้ายกับคนน่ารักอย่างเธอได้ลงคอ

งานแต่งงานเล็กๆจัดขึ้นด้วยบรรยายกาศอบอุ่น มันทำให้พีรญาที่ก้าวเข้ามาในงานนึกถึงงานแต่งที่หรูหราของตัวเอง แต่กลับไม่มีอบอุ่นเอาซะเลย

"สวัสดีครับคุณก้อง วันนี้มากับภรรยาด้วยเหรอครับ" เจ้าบ่าวที่ยืนอยู่หน้างานทักทาย ก้องภพที่เดินควงคู่มากับพีรญา ทั้งสองดูเหมาะสมกันจนคนอื่นๆมองด้วยความอิจฉา

"ครับผมกับภรรยาขอให้คุณทั้งคู่ครองรักกันไปนานๆนะครับ"
 ก้องภพอวยพรคู่บ่าวสาว แต่อีกใจลึกๆก็อยากให้คำอวยพรนี้เป็นจริงสำหรับคู่ของเขาทีเถอะ

"ขอบคุณครับ เชิญเข้าไปหาอะไรทานข้างในงานก่อนนะครับ"           เจ้าบ่าวเจ้าสาวพูดชวนให้ก้องภพและพีรญาเข้าไปในงาน

ข้างในงานมีแต่พวกนักธุรกิจ ที่รู้จักกันดี บางคนพีรญาก็คุ้นๆหน้าเพราะเคยเห็นเมื่อครั้งที่มางานตัวเอง

สายตาของก้องภพหันไปประสานสายตากับดนัยพอดิบพอดี เพราะดนัยกำลังมองมาทางก้องภพและพีรญาเช่นกัน ก้องภพรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาซะดื้อๆ ยิ่งเห็นดนัยมองมาทางพีรญาก็ยิ่งแล้วใหญ่ มันยิ่งทำให้เขาโอบเอวพีรญาไว้ตลอด เหมือนจะแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเจ้าของพีรญา

ดนัยเห็นภาพนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ ที่ก้องภพแสดงกิริยาเหมือนเด็กๆ นี่แสดงว่าวิธีของพีรญาได้ผลพวงมาตั้งแต่คราวที่แล้ว แต่แกล้งคนอย่างก้องภพก็สนุกดีเหมือนกัน ยังไงก็ขอแกล้งให้หายเหงาที่วันนี้ไม่มีรับขวัญมาเป็นเพื่อนดีกว่า ว่าแล้วดนัยก็เดินตรงไปหาก้องภพและพีรญาทันที

"สวัสดีครับคุณแพรว คุณก้องภพ"       การเรียกพีรญาอย่างสนิทของดนัย ทำให้ก้องภพหน้าตึงขึ้นมาทันที

"สวัสดีคะคุณดนวย เป็นไงคะมาคนเดียวเหรอคะ"
 เอาอีกแล้ว การที่พีรญาเรียกดนัยตามรับขวัญ ทำให้ก้องภพบีบเอวพีรญาเล็กน้อยอย่างลืมตัว พีรญารู้ทันทีว่าเธอทำให้ก้องภพโกรธขึ้นมาซะแล้ว

"ผมเหงาเลยครับคุณแพรว เลขา(สุดที่รัก)ไม่มาด้วย ถ้าคุณแพรวกับคุณก้องไม่ว่าผมขออยู่กับคุณสองคนได้มั้ยครับ นึกว่าสงสารผมเถอะครับ"
 ดนัยเติมเชื้อไฟให้ก้องภพโกรธอีกแล้ว พีรญาเองก็รู้ว่าดนัยจะแกล้งก้องภพ แต่ดนัยไม่ได้คิดเลยว่าเธอนั้นแหละที่จะต้องลำบาก

"คงไม่ได้หรอกครับเพราะผมกับแพรวกำลังจะกลับแล้ว ขอตัวนะครับ"
 
ว่าแล้วก้องภพก็เดินจูงมือพีรญาออกมาจากงานอย่างรวดเร็ว พีรญารู้ทันทีว่าวันนี้เธอต้องแย่แน่ๆ ยิ่งก้องภพแสดงอาการโกรธซะขนาดนี้ก็นึกกลัวว่าเขาจะทำให้เธอเสียใจอีก

"คุณก้องคะเป็นอะไร รีบออกมาทำไมคะ แพรวหิวจะแย่      อาหารในงานน่ากินทั้งนั้นเลย"
 พีรญาพยายามพูดให้ก้องภพอารมณ์เย็นลง แต่มันไม่ได้ทำให้สีหน้าของเขาดีขึ้นมาเลย

"คุณก้องอย่าเงียบสิคะ แพรวหิวจริงๆนะคะ โกรธอะไรแพรวก็พูดออกมาสิคะ หรือเป็นเพราะคุณดนัย คุณก้องไม่ต้องคิดมากนะคะ คุณดนัยเขาชอบยายขวัญต่างหาก แพรวเป็นเพื่อนขวัญเขาก็ต้องทำคะแนนหน่อย"
 พีรญายังไม่แน่ใจว่าดนัยชอบรับขวัญจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้ขอเอาตัวรอดไว้ก่อนดีว่า

"หิวเหรอ กินอะไรดีละ กินผมแทนได้มั้ยครับ"
 อยู่ๆก้องภพก็หันมารวบตัวพีรญาเข้ามากอด ยิ่งไอ้คำที่กระซิบข้างๆหูยิ่งแล้วใหญ่ มันยิ่งทำให้พีรญาหน้าแดงขึ้นมาซะดื้อๆ

"คุณก้องปล่อยแพรวเถอะคะ นี่มันลานจอดรถนะคะ คนเต็มไปหมดเลย แพรวอาย" พีรญาพยายามดันตัวก้องภพออก แต่ก็ไม่เป็นผล มีนกลับทำให้ก้องภพกอดพีรญาแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

ไม่รู้ทำไมแค่ได้ยินพีรญาอธิบายให้ฟังแค่นั้น มันก็ทำให้ก้องภพอารมณ์ขึ้นมาทันที แค่รู้ว่าเธอไม่ได้สนใจคนอื่นก็เพียงพอแล้ว

ตอนนี้รอแค่ว่าคำว่ารักที่มันมาจากหัวใจจริงๆของเธอ เมื่อไหร่เขาจะได้ยินมั้ยบางเท่านั้น

"ป่ะ ผมจะพาไปกินกระเพาะปลาเจ้าอร่อย" แล้วก้องภพก็ขับรถพาพีรญาไปกินกระเพาะปลาเจ้าอร่อย        ปล่อยให้หัวใจเป็นคนพาไปมากกว่าความโกรธแค้นที่มี มันก็มีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมากก่อนเลยทีเดียว

++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณนะคะ ที่เป็นกำลังให้  ขอบคุณมากๆคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์แล้วก็คะแนนโหวตด้วยนะ

กระซิกๆ  ปลาบปลื้มจนน้ำลายไหล เฮ้ยไม่ใช่ น้ำตาไหล

ขอบคุณคะ