คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : The Luxury Girls: Bomi & Baekhyun | 10 Broken down
“แบฮยอน”เสียเรียอันื่นระหนอโรั้อโถทาเินหน้าห้อุเินอโรพยาบาล แบฮยอนที่ยัอยู่ในุนอนเสื้อยืาเวอร์มอเาเินไปมาอยู่หน้าห้อ หน้าเาีเผือเมื่อหันมาทาโรและลู่หานที่วิ่มาหา
“โบมี โบมีเป็นยัไบ้า”โรถามทันทีที่ถึัวแบฮยอน เาส่ายหน้า
“หมะ หมอ หมอยัไม่ออมา”แบฮยอนพยายามส่เสียพูออมา ่อนหน้านี้เา็อเิว่าะพูับหมอไ้้วย้ำ เพราะเลือโบมีออมาะนเาหวั่นใ ีที่หมอมินโฮเยเอเสอย่านี้บ่อยๆ เาเลยบอให้แบฮยอนั้สิแล้วบออาารโบมีออมา ไม่ั้นเาะไม่สามารถ่วยเธอและลูไ้ทันเวลาและถูวิธี แบฮยอนนั่ลบนเ้าอี้อย่าอ่อนแรเมื่อลู่หานเป็นนลาเาไปนั่ ส่วนโรลับเป็นนเินวนไปวนมาแทน
“โร แ โบมีอ่ะ โบมี”อึนีวิ่โวยวายามเ้ามาับนาอึน ทั้สอนยัอยู่ในุนอนสวมเพียเสื้อลุมทับเท่านั้น
“ันไม่รู้แ หมอยัไม่ออมา”โรอบ่อนเม้มปาแน่น ทั้สามสาวยืน้อหน้าัน้วยสายาหวั่นวิเป็นอย่ามา แบฮยอนเอแทบะไม่สนใใรเอาแ่้อไปที่ประูห้อุเิน ลู่หานมอเาสลับับโรที่เบ้หน้าใล้ร้อไห้เ็มทีแล้ว
“โบมีมัน้อไม่เป็นอะไร ลูมัน็้อไม่เป็นอะไร”นาอึนอไหล่ทั้โรและอึนีปลอบ แม้ในใเธอเอ็ยัหวั่นอยู่ไม่น้อย
“ทำไมมันถึเิเรื่ออย่านี้ึ้นไ้ว่ะ”อึนีพึมพำ้วยวามหุหิ โรธอะไร็ามที่ทำให้เพื่อนเธออยู่ในสภาพอย่านี้
“หรือว่าเพราะมันเรียเรื่อ่าว”โรพูึ้นมา ทุนนิ่วหน้า
“เรียมาๆ็ทำให้แท้เ็ไ้นะ”นาอึนพึมพำเห็น้วย
“ไม่แ หลานัน้อไม่เป็นอะไร หลานันะ้อปลอภัย”อึนีส่ายหน้าับวามิฟุ้่านอัวเธอเอและเพื่อนๆ ส่วนแบฮยอนนั้นไม่ไ้สนใฟัใรเ้าอยู่แล้ว ใเา่ออยู่ที่ที่เียวือ้านหลัประูห้อุเินบานนั้น ที่มีภรรยาและลูอเารับารรัษาอยู่ เาไม่อยาิว่าะเิอะไรึ้นับนทั้สอ เาแ่อให้ทัู้่ปลอภัย รอบรัวเาำลัะสมบูร์แล้ว ไ้โปรอย่าพราพวเ้าไป แบฮยอนพึมพำภาวนาออยู่ในใ
แล้วเวลาที่แบฮยอนิว่ายาวนาน ทั้ๆที่ผ่านไปแ่30นาที ที่เารอ็มาถึเมื่อหมอมินโฮผลัประูออมาในุผ่าั ึผ้าปิมูออแล้วเินมาหาเา แว่บแรที่แบฮยอนเห็นแววาอหมอมินโฮ็ทำเอาแบฮยอนไม่อยาลุึ้นไปหาแล้ว แ่ลู่หาน่วยพยุเาลุึ้นมา
“ภรรยาผม...เป็นยัไบ้ารับ ลู...”แบฮยอนพยายามถามออไป ทุนที่เหลือมายืนอออยู่พร้อมหน้า หมอมินโฮเม้มปา่อนะเยหน้ามอแบฮยอนแล้วบอ่าวให้เารับรู้
“ผมเสียใ้วยนะรับ…”แ่ำนี้ออาปา็ทำเอาแบฮยอนเือบล้มทั้ยืนแล้ว ถ้าไม่ไ้ลู่หานที่ยันัวเาเอาไว้อยู่ ส่วนโร อึนี และนาอึน่าเอามือปิปาลั้นเสียร้ออัวเอ
“...ภรรยาุแท้ลูรับ อาารรุนแรเินว่าที่เราะหยุภาวะารแท้ไ้”หมอมินโฮแ้้วยน้ำเสียเห็นใ แบฮยอนนิ่วหน้าพยายามระพริบไล่น้ำาที่ำลัเอ่อออมา แ่เพื่อนๆทั้สามนอโบมีไม่อาลั้นน้ำาไว้ไ้อีแล้ว ่าปิปาัวเอร้อไห้ันออมาเบาๆ
“แล้วโบมี ภรรยาผม...”
“นไ้เสียเลือมารับ มีไ้ และอนนี้เธอปิเสธารรัษาาเรารับ”หมอมินโฮรายาน และออมาบอุประส์อีอย่านึอเาในารรัษาโบมี
“ถ้าเธอยัไม่ยอมรับารรัษา อาะเิอาารแทร้อนเ่นาริเื้อในระแสเลือไ้ เรา้อทำารรัษา่อรับ ไม่อย่านั้นะมีอันราย่อนไ้”หมอมินโฮถอนหายใเบาๆ มอแบฮยอนที่อนนี้ยืนหน้าีอยู่
“ผมะเ้าไปหาเธอ ผมเ้าไปหาเธอไ้มั้ยรับ”แบฮยอนหันไปถาม หมอมินโฮมีสีหน้าหนัใ แ่เา็ไม่มีทาเลือ เพราะถ้านไ้ยััืนอยู่อย่านี้ เธออาะเสียเลือมานเป็นอันรายไ้
แบฮยอนที่อนนี้อยู่ในุลุมอทาโรพยาบาลหลัาผ่านาร่าเื้อ่าๆ ที่ะทำให้เาผ่านเ้ามาให้ห้อผ่าัปลอเื้อนี้ไ้ เา้อลุมผม ใส่ผ้าปิปา และถุมือเพื่อวามปลอภัยอโบมี แบฮยอนเินามหมอมินโฮเ้ามาในห้อผ่าั แล้วเมื่อเห็นโบมีนอนอยู่บนเียผ่าั ้วยใบหน้าีเผือและอิโรย็ทำเอาใเาแทบสลาย
“โบม”แบฮยอนส่เสียอู้อี้ออไป โบมีหันมามอที่เา้วยสายาเือบะเลื่อนลอย
“แบ”โบมีพึมพำลับมาเบาๆ แบฮยอนเ้าไปประิเียผ่าั
“โบม”แบฮยอนยมือลูบใบหน้าเธอผ่านถุมือยา เ็น้ำาที่ไหลออมาาหาาอเธอ
“ลู...ลู ันไม่ยอมให้เาเอาลูไป ันไม่ยอม”โบมีพึมพำบอ้วยท่าทีอ่อนแรเ็มที หมอมินโฮยืนเอาผ้าลุมมือทั้สอ้าเพื่อเรียมารรัษา่อ
“โบม อึ เรา้อ...ยอมปล่อยเ้าไปนะ”แบฮยอนลืนน้ำลายและพูออมาอย่ายาลำบา เพราะมัน็เป็นสิ่ที่เาไม่้อารเหมือนัน โบมีมอหน้าเา้วยสายาที่พร่าเลือนไป้วยน้ำา
“ันทำไม่ไ้ แบ ัน...”โบมีหายใอย่าอ่อนแร
“โบม เธอเสียเลือไปมานะ เธอ้อให้หมอรัษา่อ”แบฮยอนพยายามเลี้ยล่อม แ่โบมีส่ายหน้าเบาๆ แบฮยอนเม้มปาแน่น
“ไ้โปรเถอะ โบม ันเสียเธอไปไม่ไ้นะ ทำเพื่อันนะ”แบฮยอนบีบมือโบมีที่อนนี้เย็นเียบแน่น โบมีมอสบาเาผ่านวาปรือๆ แบฮยอน็มอเธอผ่านวาที่ลอไป้วยน้ำาเ่นเียวัน ่อนที่โบมีะพยัหน้าเบาๆ แล้วหมอมินโฮ็เินเ้ามาแทนที่แบฮยอนทันที เาพยัหน้าให้พยาบาลพาแบฮยอนออไป ่อนะรีบทำารรัษา่อนที่อาารโบมีะหนัไปว่านี้
“โบม ินน้ำสัหน่อยเถอะ”แบฮยอนยื่นแ้วน้ำให้โบมีในอนเ้าอวันรุ่ึ้น หลัาที่เธอออาห้อผ่าัมาพัฟื้น่อในห้อพัผู้ป่วยพิเศษแล้ว แ่ั้แ่ื่นมาโบมีไม่พูับใรเลย ไม่แม้ระทั่ับพวโร อึนี และนาอึนที่อยู่รอเธอออาห้อผ่าัทั้ืน้วยเหมือนัน นพวนั้นลับไปแล้วโบมี็ยันั่เหม่อออไป้านนอหน้า่าอย่าเียว
“โบม อย่าเป็นอย่านี้เลย”แบฮยอนทนไม่ไ้วาแ้วลับโ๊ะ้าเียผู้ป่วย ่อนะึเธอมาอเอาไว้แน่น โบมีเม้มปาหลับาล้วยวามเ็บปว
“หมอบอแล้วว่ามันไม่ใ่วามผิอเธอ มันเป็นารแท้ที่เิึ้นเอ เิึ้นับใร็ไ้ เิึ้นเมื่อไหร่็ไ้ เราไม่มีทารู้เลยว่ามันะเิึ้น โบม มันไม่ใ่วามผิอเธอ”แบฮยอนปลอบเธอามที่หมอมินโฮบอับเาเมื่อหนึ่ั่วโมที่แล้ว
“เป็นารแท้โยธรรมาิรับ เิไ้ับุแม่ที่อายุรรภ์ยัไม่รบ12อาทิย์ ไม่สามารถบอสาเหุไ้ ที่สำัือนไ้อย่าเรียแล้วโทษัวเอเ็านะรับ ุยัอายุน้อยทัู้่ยัสามารถมีบุรใหม่ไ้เสมอนะรับ อนนี้ที่้อทำือนไ้้อรัษาัวให้แ็แร่อนนะรับ”
“ันเยไม่้อารเ้า นายำไ้มั้ย”โบมีพูึ้น้วยน้ำเสียแหบแห้ แบฮยอนผละออมามอหน้าโบมีที่อนนี้มอหน้าเา้วยสายาเหม่อลอย
“ันเยิแม้ระทั่มีวามิที่ะทำแท้เอาเ้าออ”โบมีพูออมา้วยน้ำเสียเรียบๆ แ่แบฮยอนรู้ีว่า้าในใเธอำลัเ็บปว
“แ่เธอไม่ไ้ทำ เธอไม่ไ้ทำร้ายเ้า มันไม่ใ่วามผิเธอ”แบฮยอนย้ำอีรั้ โบมีนิ่วหน้า
“แ่ันวระรู้...วระรู้...”
“ไม่หรอโบมี ไม่มีใรรู้ ฟัันนะ มันไม่ใ่วามผิอเธอ ไม่ใ่วามผิอใรเลย เรื่อแบบนี้มันเิึ้นไ้ เราไม่มีทารู้ไ้เลย เ้าใมั้ย”แบฮยอนับไหล่ทั้สอ้าอโบมี เธอสบาเา่อนที่วาอันเหม่อลอยอเธอะุ่มไป้วยน้ำา
“แล้วทำไม้อเป็นเราล่ะ ทำไม้อเป็นเรา”โบมีร้อไห้ออมาในที่สุ แบฮยอนึเธอมาอเอาไว้
“เ้าำลัทสอบเราโบมี เราำลัถูทสอบ แล้วเราะ้อ้ามผ่านวามเ็บปวนี้ไป้วยันให้ไ้ ันะไม่ปล่อยมือเธอไปไหน ไม่มีวัน”แบฮยอนอเธอแน่นึ้น โบมี้มหน้าบลบนไหล่แบฮยอน
“ันเ็บ...มันเ็บปวเินไป”โบมีพูออมา้วยน้ำเสียที่เ็บปวนแบฮยอน้อัฟันแน่นพยายามไม่ให้น้ำาไหลออมาอีน
“เพราะว่าเธอมีหัวใไโบมี เพราะว่าเธอรัเป็น เธอเลยเ็บปว ไม่เป็นไรหรอนะ ไม่เป็นไร”แบฮยอนพึมพำลูบผมปลอบเธอเบาๆ โบมีนิ่ไป
“ถ้านี่ือวามรั...แล้วมันเ็บปวอย่านี้ ัน็ไม่อยารู้ัว่ามันเป็นยัไ ันอยาอยู่อย่านไร้หัวใเหมือนเิม”โบมีพึมพำพูึ้นเบาๆ แบฮยอนะัไปทันที
“โบมี”แบฮยอนลายอ้อมอ ยมือทั้สอ้าประอแ้มที่มีน้ำาอาบอเธอ
“ันเ็บเหลือเินแบฮยอน ฮืออ”แล้วโบมี็ร้อไห้โหออมา แบฮยอนไ้แ่อเธอเอาไว้ แอบเ็น้ำาที่ลอออมาอัวเอเบาๆ เาะ้อเ้มแ็ เาะอ่อนแอไม่ไ้
“โบมีเป็นไบ้าลู”แม่แบฮยอนเินเ้ามาหาลูายในห้อพัผู้ป่วยอลูสะใภ้ ที่อนนี้นอนหลับอยู่บนเียนป่วย ที่แนมีสายน้ำเลือระโยรยา์ิอยู่
“หลับไปแล้วรับ หมอ้อให้ยานอนหลับถึะหลับลไ้ ไม่ั้นโบมีไม่ไ้พัผ่อน”แบฮยอนถอนหายใแผ่วเบา แม่เานั่ลพลามอหน้าลูายที่อนนี้สภาพ็ไม่ไ้่าไปานบนเีย รอยลึที่ใ้าเาบ่บอเป็นอย่าี
“แล้วลูล่ะ เป็นยัไบ้า”แม่มอเา้วยสายาเป็นห่ว แบฮยอนยิ้มฝืน่อนพยัหน้าเบาๆ
“ผมโอเรับ ผมิว่าผมโอเ”แบฮยอนพยายามยิ้ม่อแ่็ไม่ไหว แม่แะไหล่เา้วยวามเห็นใ
“ลูยัอายุน้อย โบมี็เหมือนัน เรายัมีโอาสมีลูไ้อีนะ”แม่เาปลอบ แบฮยอนพยัหน้า
“ผมรู้รับ แ่ว่า...โบมีเ็บปวับเรื่อนี้มาเินไป ผมลัวเธอะรับมันไม่ไหว”แบฮยอนมอไปที่โบมีที่นอนหลับอยู่้วยวามเป็นห่ว
“ลูสอนะ้อผ่านมันไปไ้ แม่เื่ออย่านั้น”แม่บีบมือเาให้ำลัใ แบฮยอนพยัหน้ารับ
“ที่สำัือิใอโบมี อย่าให้เธอโทษัวเอ ไม่มีใรผิในเรื่อนี้นะลู ้อพยายามทำให้เธอเ้าใให้ไ้”แม่เาย้ำ แบฮยอนผหัวเบาๆ
“รับ ผมะพยายาม”
“แล้ว็...แม่แ้เรื่อนี้ให้ท่านยุนทราบไปแล้วนะ”แม่อเธอรายาน แบฮยอนลืนน้ำลายลอเบาๆ
“อนนี้เธอำลัอยู่ในระหว่าเินทาลับมาาอเมริา” แบฮยอนเม้มปาแน่น้วยวามัน
“ส่วนเรื่อ่าว แม่เอและท่านยุนลันแล้วว่าะไม่มีารแถล่าวอะไรอี และเรื่อที่โบมีแท้นี้ะเป็นวามลับ...เพราะไม่อยาให้นนำเสนอ่าวที่ทำร้ายิใโบมีไปมาว่านี้”
“รับ”แบฮยอนถอนหายใเรียๆ
“แล้วทุอย่าะีึ้นเอ แบฮยอน”แม่เาปลอบ้วยแววาอ่อนโยน แบฮยอนพยัหน้าเบาๆ
“ผม็หวัให้มันเป็นอย่านั้นรับ ผมเอ็หวัอย่านั้น”
“ไ้ยัสูอยู่เลยนะะ ออนุาเ็ัวนะะ”พยาบาลเ้ามาวัไ้โบมีอีรั้ในอนเย็นอวัน่อมา แบฮยอนนั่อยู่บนโฟา้าเียมอ้วยวามเป็นห่ว มอพยาบาลที่เรียมอุปร์เ็ัวให้โบมี
“ออนุานะะ”พยาบาลหันมาบอเา แบฮยอนพยัหน้าให้แล้วพยาบาล็ึผ้าม่านรอบเียปิเพื่อเ็ัวให้โบมี เานั่พิโฟาถอนหายใออมาเบาๆ ่อนะหยิบมือถือออมาเ็่าว แน่นอนว่า่าวอโบมีและเายัอยู่ในวามสนใ แม้ะไม่มีารประโม่าวเท่าวัน่อน แ่็ยัถูพูถึอยู่ี แบฮยอนส่ายหน้าให้ับบา่าวที่ยัเียนไ้ไร้สาระเ่นเิม ่อนที่แบฮยอนะนิ่วหน้าเมื่อเห็น่าวที่เริ่มโมีไปทาท่านประธานาธิบีอีหลาย่าว
“มีอะไรเหรอ”โบมีถามเมื่อพยาบาลเ็ัวเสร็แล้ว
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอ”แบฮยอนรีบส่ายหน้าปิเสธ แ่โบมีไม่เื่อ
“เอามาูหน่อย”โบมีแบมืออมือถือาแบฮยอน เามีท่าทีลัเลใ โบมี้อหน้าเา
“พยอนแบ เอามาู”เธอสั่เสียเ้มึ้น แบฮยอนเลยไ้แ่ถอนหายใแรๆแล้วส่มือถือไปให้ โบมี้มลอ่าน่าวในมือถืออยู่พัให่ ่อนะส่ืนไปให้แบฮยอน
“โบมี”แบฮยอนมอหน้าโบมีอย่าไม่แน่ใ เธอนั่เียบอยู่บนเียพลาถอนหายใออมาเบาๆ
“บาทีเป็นอย่านี้็อาะีแล้ว็ไ้...เป็นลูที่ีันยัเป็นไม่ไ้ แล้วันะเป็นแม่ที่ีให้ใรไ้ยัไ”โบมียิ้มเยาะัวเอเศร้าๆ แบฮยอนมอโบมี่อนะนั่ลบนอบเียนป่วยอโบมี
“เยิบไปหน่อยสิ”แบฮยอนันนป่วย แทบะอุ้มให้ยับัวเพื่อให้เาลไปเอนนั่ลบนเีย้าๆเธอระวัให้ัวเอไม่นอนทับสายน้ำเลือ ่อนะโอบไหล่โบมีึเธอมาไว้ในอ้อมแน โบมีที่ไม่่อยมีแรอยู่แล้ว็ไม่ไ้ฝืนอะไร แ่็ไม่ยอมบไหล่เานแบฮยอน้อันศีรษะเธอวาลบนไหล่เาเอ
“อย่าิมาไ้มั้ย โบม ันอล่ะนะ”แบฮยอนลูบไหล่เธอปลอบเบาๆ โบมีถอนหายใมอหน้าเา
“หรือว่านายไม่ิ นายไม่โทษันเลยสันิเลยเหรอ”โบมีเลิิ้วถาม แบฮยอน้อมอลไปในาเธอ่อนอบ้วยน้ำเสียที่มั่น
“ไม่” โบมี้อาเาอบนิ่ๆ
“นายไม่เสียใ นายไม่โมโหันเลยเหรอ ัน...เพราะัน”โบมีลืนน้ำลายเบาๆลั้นแรสะอื้นที่ำลัะเิึ้น แบฮยอนโอบไหล่เธอแน่นึ้น
“ไม่ ันไม่โมโหเธอ แ่ใ่ ันเสียใ ันเสียใมา”แบฮยอนลูบแ้มโบมีอย่าทะนุถนอม เธอเยหน้ามอเา้วยวาที่เริ่มแ่ำ แบฮยอนูบับน้ำาเธอเบาๆ ัวเาเอ็ระพริบาถี่่อนเยหน้าึ้นเมื่อรู้สึว่าน้ำาัวเอเริ่มลอเบ้า
“ถ้าเลือไ้...”เสียแบฮยอนาหายไป แ่่อนที่น้ำาเาะไหลลอาบแ้ม โบมี็ยมือึ้นเ็น้ำาให้เา แบฮยอนพิหน้าผาเาับหน้าผาเธอ
“ถ้าเลือไ้ ัน็ไม่อยาสูเสียลูไปเหมือนัน”แบฮยอนพู้วยน้ำเสียแผ่วเบา น้ำาโบมีไหลออมาเรื่อยๆเมื่อเห็นวามเ็บปวในแววาเา
“แ่ในอนนั้น...ันลัวะสูเสียเธอไปมาว่า ันลัวเธอะาย โบมี”แบฮยอนสารภาพ ราวนี้น้ำาเาไหลอาบสอแ้ม โบมียมือุมใบหน้าเา้วยมือทั้สอ้า เธอเอ็ร้อไห้หนัึ้นเรื่อยๆ
“ันรู้สึผิ่อลูเรา แ่ัน็ีใที่เธอไม่เป็นอะไร”แบฮยอนพู้วยวามเศร้า โบมีรู้สึว่าหัวใเธอถูบีบเมื่อเห็นแบฮยอนเศร้าอย่านี้ เาไม่เยแส้านนี้ให้เธอเห็นเลย
“แบฮยอน ฮืออ แบ”โบมีอแบฮยอนแน่นแล้วร้อไห้ เาเอ็อเธอเอาไว้แล้วปล่อยให้น้ำาไหลเบาๆ
“ันไม่รู้ว่าเราะผ่านเรื่อนี้ไปไ้ยัไ วามทรำนี้อยู่ไปลอีวิที่เหลืออเราทั้สอน แ่โบม ำเ้าัวน้อยนี้ไว้้วยวามทรำที่ีเถอะนะ อย่าเศร้าเสียใเมื่อนึถึเ้า แ่นึถึเ้า้วยวามสุ ว่าเพราะเ้าถึทำให้พ่อแม่ไ้มาอยู่้วยัน ยิ้มเมื่อนึถึเ้าเถอะนะ”แบฮยอนพูพลา่อยๆพยายามยิ้มออมา โบมีผละออมาาอ้อมแนเาแล้วมอ้อานรหน้า
“ันไม่รู้ว่าะทำไ้มั้ย...แ่ว่า ันะพยายามนะ ะพยายามมีวามสุ พยายามทำให้นายมีวามสุ ให้เรามีวามสุ”โบมีทำให้แบฮยอนยิ้มออมาริๆเมื่อไ้ยินเธอพูถึำว่าเรา เาโอบอเธอไว้แน่น ูบพรมที่หน้าผา แ้ม และริมฝีปาเบาๆ
“เราะมีวามสุโบม เพราะเ้าทำให้เรามีวามสุ และไม่ว่าหนูอยู่ไหนพ่ออบุที่มาหาพ่อับแม่ แม้ะเป็นเวลาสั้นๆ แ่พ่อมีวามสุมาและหวัว่าเราะไ้เอันอี มาหาพ่อับแม่อีรั้นะ”แบฮยอนเยหน้าพูทั้น้ำา โบมีุหน้าลับไหล่แบฮยอนแล้วร้อไห้ เธอไม่อยาเป็นอย่านี้ โบมีไม่เยนึเลยว่าเธอะผูพันับใรไ้มานานี้ ับนที่เธอไม่เยไ้เห็นหน้า้วย้ำ แ่เธอ็รั...นี่ใ่มั้ยวามรั มันไม่้อมีเื่อนไอะไรทั้นั้น เหมือนับที่เธอรู้สึในทุรั้ที่มอแบฮยอน เธอผละออมาเยหน้ามอแบฮยอน เาเอ็มออบเธอยิ้มๆ สายาเาที่มอรมามันเ็มไป้วยวามรั...ทำไมเธอถึมอออว่ามันือวามรั นี่เป็นสายาเิมสายาเียวที่แบฮยอนใ้มอเธอลอมา ทำไมเธอถึเ้าใมันในอนนี้ เมื่อเธอมอ้อไปในาอเาอีรั้แววาเาสะท้อนแ่เพียแ่เธอ เวลาที่เธอมออบเามัน็เป็นสายาเียวันอย่านี้ใ่มั้ย โบมีหลับาล้าๆเอนบไหล่แบฮยอน อบุเ้าัวน้อยที่มาให้เธอรั และสอนให้เธอรู้ว่าวามรัืออะไร
แบฮยอน่อยๆลืมาในอนเ้า ระพริบาไล่วาม่ว่อนะนอนมอเพานที่ไมุ่้นเย ริสิ เาอยู่ที่โรพยาบาลสินะ แบฮยอนรีบลุึ้นาโฟา้าเียนป่วย ่อนะนิ่วหน้าเมื่อมอไปบนเียแล้วไม่เห็นโบมีอยู่รนั้น...มันมีแ่เียเปล่าๆ แบฮยอนผุลุึ้นยืนทันที
“โบม โบมี”แบฮยอนะโนเรียพลาเินผลัประูห้อน้ำเ้าไป ็ไม่เอใร แบฮยอนเริ่มรู้สึไม่ี เาวิ่ออไป้านนอห้อรไปยัวอร์พยาบาลทันที
“ภรรยาผมไปไหนรับ”แบฮยอนเาะเาท์เอร์ถาม
“่ะ?”พยาบาลหันมามอเาทวนๆ
“ภรรยาผม ยุนโบมี นไ้ห้อพิเศษ404น่ะรับ อยู่ไหน”แบฮยอนถามอย่าร้อนใ พยาบาลที่อยู่รนั้นมอหน้าันไปมา
“เอ่อ ือว่า”พยาบาลเวรมอเาอย่าไม่แน่ใ
“ภรรยาผมไปรวอะไรอยู่หรือเปล่ารับ ห้อไหน ทาไหน เี๋ยวผมามไปเอ”แบฮยอนเริ่มหุหิเพราะไม่มีใรอบอะไรเาเลย
“ือว่า นไ้ื่อยุนโบมี หมอเ็นออาโรพยาบาลให้แล้ว่ะ”พยาบาลนนั้นอบ
“อะไรนะรับ”แบฮยอนะโนถามเสียั นบรราพยาบาลที่อยู่รนั้นสะุ้
“นไ้ออาโรพยาบาลไปแล้ว่ะ”พยาบาลอบพลามอแบฮยอนอย่าเรๆ
“อะไรนะรับ ออาโรพยาบาลไปแล้ว ภรรยาผมเนี่ยนะ”แบฮยอนะโนเสียัึ้นอย่าไม่สนใว่าที่นี่ือโรพยาบาล พยาบาลที่ับลุ่มอยู่รนั้นเริ่มทำอะไรไม่ถู แบฮยอนสูลมหายใเ้าออพยายามวบุมอารม์โมโหอัวเอ
“ไปามหัวหน้าพยาบาลุมา หมอเวร ผ.อ.โรพยาบาล ใร็ไ้ ผมไม่แร์ ผมอยารู้ว่าภรรยาผมออาโรพยาบาลไปไ้ไ ในเมื่อผมที่เป็นสามีไม่รู้เรื่อ”แบฮยอนพูเสียเ้ม และไม่ให้้อบอ้ำสอ พยาบาลรนั้นวิ่เ้าไป้านในทันที
“หวัว่าุะให้ำอบผมไ้นะ ว่าภรรยาผมออาโรพยาบาลไปไ้ยัไ ในเมื่อผมยัไม่อนุา”แบฮยอนถามทันทีที่หัวหน้าพยาบาลเินออมา
“เอ่อ ทาเรา้ออโทษ้วยนะะ ที่ไม่ไ้แ้ให้ทราบ แ่ว่า...าินไ้อไว้ว่าไม่ให้แ้นะ่ะ” แบฮยอนนิ่วหน้าอย่าไม่พอใ
“าินไ้? ผมเนี่ยแหล่ะรับาินไ้”แบฮยอนไม่เ้าใ ในที่นี้เาือาิใล้ิที่สุอนไ้แล้ว
“ิันหมายถึ ุแม่อนไ้น่ะ่ะ เธอเป็นนพานไ้ออาโรพยาบาลไป”
“แม่นไ้...ท่านประธานาธิบียุนอย่านั้นเหรอ”แบฮยอนมวิ้วแน่น
“่ะ เธอมาพานไ้ออไปเมื่อเ้ามืนี้เอ”หัวหน้าพยาบาลพยัหน้าเบาๆ แบฮยอน้อับอบเาท์เอร์ไว้ันเ ท่านยุนมาพาโบมีออาโรพยาบาลไปโยที่ไม่ไ้บออะไรับเาเลย มันหมายวามว่ายัไัน
แบฮยอนมาทรุนั่ลบนโฟาัวเิมในห้อผู้ป่วยพิเศษอโบมี เพียแ่ว่าอนนี้นป่วยไม่อยู่แล้ว และเา็หาเธอไม่เอ แบฮยอนเินหาโบมีไปทั่วโรพยาบาล ทั้บุเ้าไปหาหมอมินโฮ ไล่ไปนถึผอ.โรพยาบาล แ่ที่ไ้ือำอบเียวันือ โบมีออาโรพยาบาลไปแล้ว และท่านยุน หรือท่านประธานาธิบีเาหลีใ้นั้นแหล่ะเป็นนพาเธอไป แบฮยอนนั่่อมัว มือทั้สอ้าประสานันุมหน้าผาเาที่ำลั้มล่ำเอาไว้ โบมีหายไปไหน? เธอยอมไปับแม่เธอไ้ยัไ? แ่ในะที่แบฮยอนำลั้มหน้าเรียอยู่เา็ไ้ยินเสียประูเปิออ และไ้ยินเสียฝีเท้าเินเ้ามา เาผุลุึ้นยืนทันที แ่็้อผิหวัอีรั้ที่นที่เ้ามาไม่ใ่โบมี ายที่ใสุ่สูทสอนที่แบฮยอนุ้นหน้าีเพราะว่าพวเาือบอี้าร์อท่านยุน
“โบมีอยู่ไหน”แบฮยอนถามทันที อย่าน้อยๆพวนี้็้อรู้ทั้สอนส่ายหน้าเบาๆ
“นั้นไม่ใ่เรื่อทีุ่้อรู้อนนี้นะ”าย้านวาอบ แบฮยอนนิ่วหน้าใส่
“พวนายเอาภรรยาันไป ัน้อรู้ไ้อยู่แล้วล่ะ”แบฮยอนเสียแ็ใส่
“ุหนูยุนโบมีลับไปับุแม่เธอ ท่านยุนมีสิทธิ์พาลูสาวเธอลับไป”อีนนึแย้เบาๆ
“ภรรยาเป็นสิทธิ์อสามี โบมีเป็นภรรยาที่ถู้อามหมายอัน ถ้าพวนายไม่อยาให้เรื่อมันถึโรถึศาล็พาโบมีลับมาีว่า ไม่ั้นันไม่รับปาหรอว่าะไม่เิเรื่อามหน้านถึนั่าวไ้”แบฮยอนู่้วยสีหน้าริั ทั้สอนยัหน้านิ่ไม่ลัวำู่อเา
“ุล้าทำลายื่อเสียอุหนูยุนริๆเหรอรับ”น้านวาัอเาอย่ารู้ทัน แบฮยอนเมินสายาไปทาอื่น ให้ายเา็ทำลายโบมีไม่ไ้ แน่ล่ะว่าเาไม่มีทาทำเรื่ออะไรที่ระเทือนไปถึโบมีไ้ แม้ว่าเาอยาะเอาเรื่อแม่เธอมาแ่ไหนในอนนี้็เถอะ
“ท่านยุน ฝาอเอสารนี้ไว้ใหุ้รับ”อีนนึยื่นอบาๆให้เา แบฮยอนนิ่วหน้า่อนรับมา
“นี่มันอะไรัน”แบฮยอนถามเสียเ้มึ้นมาทันที เมื่อเปิอเอสารแล้วึระาษแผ่นบาออมา – หนัสือสำัารหย่า –
“ท่านยุน้อารใหุ้เลิยุ่เี่ยวับลูสาวท่าน และำเนินารเรื่อนี้อย่าเียบที่สุ”เาแ้้อวามับแบฮยอน้วยเสียเรียบเย ในะที่แบฮยอนำลััวสั่นเพราะวามโรธ
“นี่มันเรื่อบ้าอะไรัน พาันไปหาโบมีเี๋ยวนี้”แบฮยอนเินไปประิบอี้าร์ที่ัวให่ว่าเาทั้สอนทันที สอนนั้นแ่มอแบฮยอนนิ่ๆ
“เราไม่ไ้รับำสั่นั้นนะรับ เท่าที่ท่านยุนสั่มาืนส่เอสารนี้ให้ถึมือุ และรับลับมาเมื่อุเ็นมันแล้ว”นทา้าน้ายอธิบายอย่าใเย็น แบฮยอนถึับุนึูอเอสารไว้ในมือ
“ั้น็เอาลับไปไ้เลย”แล้วแบฮยอน็ีอนั้นาเป็นหลายเสี่ย่อนเวี้ยใส่ายทั้สอนนั้นที่ยัยืนนิ่ ท่าทาอย่านั้นยิ่ทำให้เาเือ แบฮยอนเ้าว้าอเสื้อทั้สอนนั้นอย่าไม่ลัว
“บอันมาว่าโบมีอยู่ไหน”แบฮยอนะอเสียัลั่น นพยาบาลหลายนวิ่เ้ามาู รวมทั้ผู้ที่พึ่เ้ามาใหม่ อย่าแม่อแบฮยอน้วย
“แบฮยอน”เธอเ้ามาึัวแบฮยอนที่ำลัโรธอยู่ออห่าาบอี้าร์ทั้สอ ึ่พอเห็นแม่แบฮยอนที่เยทำาน้วยันและให้วามเารพ พวเา็รีบโ้ทัทายทันที
“แบฮยอน มานี่”แม่เาถึแบฮยอนให้ยับห่าออมาอี มอลูาย้วยสายาเห็นใ
“แม่รู้เรื่อทุอย่าแล้ว”เธอพูเรียบๆ แบฮยอนหันไปมอเธอทันที
“ท่านยุนโทรมาุยับแม่แล้ว เอาเป็นว่าอนนี้ลูใเย็นๆ่อน”แม่แบฮยอนลูบอเาเบาๆ
“ใเย็นไม่ไ้หรอรับ นั้นเมียผมน่ะแม่ แล้วเธอพึ่ะ...”แบฮยอนถอนหายใพูไม่ออ
“แม่รู้ๆ แ่ว่าอนนี้ท่านยุนำลัอารม์เสียมาเรื่อที่เิึ้นับโบมี เธอ้อารให้โบมีอยู่ใล้เธอมาที่สุ”แม่แบฮยอนอธิบาย
“แล้วมันเี่ยวอะไรับที่้อันผมออไป ผมเป็นสามีโบมีน่ะ เราเป็นรอบรัว เธอะมาแยพวเราไม่ไ้ แม่้อพาผมไปหาโบมีเี๋ยวนี้เลย”แบฮยอนสั่แม่อย่าที่ไม่เยทำมา่อน แม่เารู้ีว่าอนนี้แบฮยอนำลัโรธมา ึ่อยๆหันไปทาบอี้าร์ทั้สอน
“พวเธอบอันไ้มั้ยว่าท่านยุนพาโบมีไปไว้ที่ไหน”แม่เาหันไปถามให้ สอนนั้นส่ายหน้าไม่ยอมบอ แบฮยอนยับไปมาอย่าหัวเสียที่ไม่ไ้้อมูลอะไร
“ผมบอไ้แ่เพียว่า...อนนี้ทั้สอนนั้นไม่ไ้อยู่ในโลรับ”และนั้นเป็นำใบ้ที่บอให้เพื่อเห็นแ่แม่แบฮยอนโยเพาะ เพราะปิสอนนี้ะไม่ปริปาบออะไรทั้นั้นถ้าไม่ไ้ำสั่ แม่แบฮยอนรีบพยัหน้าอบใ แ่นี้เธอ็รู้แล้วว่าท่านยุนะพาัวโบมีไปอยู่ที่ไหนไ้
“แบฮยอน ิน้าว่อนลู”แม่แบฮยอนับวามพยายามในารบอให้เาิน้าวเป็นรั้ที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ หลัาที่พาันลับมาที่บ้านอแบฮยอน เาส่ายหน้าให้ับ้าวผัิมิที่แม่เาทำให้เมื่อี๊ แม่เาไ้แ่ถอนหายใ่อนนั่ลบนเ้าอี้้าๆลูายรโ๊ะิน้าว ยมือลูบผมลูายเบาๆเป็นารปลอบ แบฮยอนเม้มปาแน่น เาไม่อบวามรู้สึแบบนี้ ลับมาบ้านโยไม่มีโบมี แล้วยิ่อยู่ในบรรยาาศที่เยมีโบมียิ่ทำให้เาไม่อบให่ วามรู้สึที่บีบหัวใอย่านี้ ทำเาอยาะลั่าย แ่แม่ที่นั่อยู่้าๆและไม่ไปไหนไลทำให้สบิใไม่อาละวาออมา
“เธอทำอย่านั้นทำไม เธอพาโบมีไปาผมทำไม”แบฮยอนบหน้าลับฝ่ามือ แม่แบฮยอนเลิิ้วบาๆ เธอรู้ว่าท่านยุนทำอย่านั้นทำไม าสายโทรศัพท์ทีุ่ยัน่อนหน้านั้น
“ท่านยุนำลัโรธ...ลูสาวเธอเ็บ”
“แล้วผมไม่เ็บเหรอรับ”แบฮยอนสวนทันวันเยหน้ามอแม่้วยน้ำาลอเบ้า แม่แบฮยอนลูบผมปลอบเา
“ผมเอ็เสียลูไปเหมือนัน แล้ว็เือบะเสียโบมี้วย”แบฮยอนลืนน้ำลายลอ
“ลู้อเ้าใ่อนว่าท่านยุน เธอเป็นนที่เ้าใว่าทุอย่าอยู่ในวามวบุมอเธอทั้หม
รวมทั้เรื่ออโบมี ูาที่เธอเลี้ยูโบมีึ้นมาสิ ีเส้นให้โบมีเินามทุอย่า สำหรับพวลูมันอาะเป็นเรื่อที่เินไป บารั้แม่็ิอย่านั้น แ่นั้นเป็นวิธีที่ท่านยุนะทำให้แน่ใว่าลูสาวเธอะเิบโมาอย่าี ไม่มีอะไรมาทำร้ายลูสาวอเธอไ้”แม่เาพยายามอธิบาย แบฮยอนนิ่ฟัอย่าั้ใ
“เรื่อทั้หมที่เิึ้นับโบมี่อนหน้านี้็ทำให้ท่านยุนหัวเสียมาพออยู่แล้ว ยิ่พอโบมีมาเป็นอย่านี้อี...ไม่มีแม่นไหนอยาเห็นลูัวเอเ็บหรอนะ” แบฮยอนเียบไป
“...มัน็เป็นธรรมาที่ท่านยุนะทำอะไรลไปในสถานาร์แบบนี้”แม่แบฮยอนอธิบายอย่านที่เ้าใและรู้ัท่านประธานาธิบีหินนี้ี แบฮยอนนิ่วหน้า
“อีอย่าิูว่าะเิอะไรึ้น ถ้านั่าวมารู้เรื่อโบมีท้อ่อนแ่แล้ว็แท้อย่านี้ พวนั้นะโมีเล่น่าวนี้อย่าสนุสนานแล้วนที่บอบ้ำที่สุ็ะเป็นโบมีนะลู” แบฮยอนไ้ยินอย่านั้น็นิ่วหน้าิอะไรเียบๆอยู่สัพั่อนะพูออมา
“แ่ผมปล่อยให้เป็นอย่านี้ไม่ไ้ ผมไม่ยอมให้ใรมาแยโบมีไปาผม”
“แม่รู้ แ่ว่า...อนนี้เราวระรอเวลา”แม่แบฮยอนแนะนำ
“รอเวลาเหรอรับ”แบฮยอนทวนอย่าไม่เ้าใ เาไม่อยารอ เามีวามอทนลอมาสำหรับเรื่ออโบมี แ่ไม่ใ่สำหรับอนนี้ ไม่ใ่ในเวลานี้
“ใ่ อีอย่ามัน็ีสำหรับโบมี้วย ให้เธอพัฟื้นาเรื่อราวทั้หม่อนเถอะลู แม่ิว่าอนนี้โบมีเอ็้อารเวลาเหมือนัน”พอแม่เาพูอย่านั้น็ทำให้แบฮยอน่อยๆใเย็นล มัน็ริหลัาเรื่อราวทุอย่า เาไม่อยาไปสร้าวามวุ่นวายใให้เธออีเรื่อ
“แล้ว...”แบฮยอนำลัะถามแม่เา่อ แ่เธอยิ้มให้อย่ารู้ทัน
“แม่รู้ว่า้อทำยัไ”เสียที่มั่นใอแม่เา ทำให้แบฮยอนถอนหายใออมาอย่าโล่อ
“ทำามที่แม่บอพอ แ่อนนี้...ลู้อิน้าว่อนนะ”แม่แบฮยอนหลอล่อให้เาิน้าวเหมือนเ็ๆ แ่แบฮยอน็ยอมิน้าวามที่แม่เา้อาร...รอ่อนนะโบมี แล้วันะไปรับเธอลับมา
To be continue...
อย่าไ้ิะมาปาระเบิที่บ้านไรท์นะ เหอ เหอ อนหน้าบแล้ว่า เม้น์เยอะๆน้า ุ๊บๆ
ความคิดเห็น