...ขอวิจารณ์นะคะ...
#การวิจารณ์ครั้งนี้ออกมาใจรีดเดอร์โดยตรง เพราะฉะนั้นอย่าโกรธกันนะคะ

เนื้อเรื่องถือว่ายังแต่งออกมาได้ดีค่ะ เพียงแต่ว่ายังมีบางอย่างทำให้ตัวเอกชายซึ่งก็คือเมฆาน้อยเกือบตกอยู่ในสภาพที่เรียกว่าโทนี่ แจน กันเลยทีเดียวแต่ยังดีที่มีตัวถ่วงอย่างที่พระเอกผ่ายแพ้บางหรือติดหนี้อะไรในทำนองนี้จนไม่ดูโอเวอร์จนเกินไปค่ะ

ส่วนเรื่องการเล่ายังมีบางจุดที่ไรเตอร์ดูงงๆ กับการเล่าของตัวเองเหมือนกันจนบางทีทำให้อ่านแล้วไม่เข้าใจ แต่โดยรวมก็ถือว่าดีค่ะ

การพูดเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้นิยายดูมีชีวิตชีวาไม่เหมือนการจัดแต่ง บางทีถึงอาจจะเปรียบเสมือนหลุดไปในโลกนั้นจริงๆ บทพูดในนิยายจัดอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาก แต่กลับในโลกที่แท้จริงในบางครั้งพูดจาวกวนจนเหมือนไร้จุดหมายไปในปริยาย

และหลังๆ(ภาค 2)ก็เริ่มมีเรื่องราวจากโลกให้ความเป็นจริงจนทำให้ผู้อ่านสนใจจนอยากติดตามต่อไปเช่น อดีตของเมฆาน้อย ความลับที่อาเคย่าปกปิดไว้หรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องสไวน์และดาร์กไลน์


เอาล่ะค่ะ หลังจากที่วิจารณ์มาแล้วแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นตัวรีดเดอร์ที่พึ่งอ่านไปถึงตอนที่ 127 เท่านั้นเลยไม่สามารถวิจารณ์เรื่องราวต่อจากนี้ได้ แต่ถ้าอ่านจนถึงตอนปัจจุบันเมื่อไหร่จะมาติชมกันอีกครั้งค่ะ
.#Art Music.

สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะ เราเองพึ่งอ่านถึงตอนปัจจุบัน (รอบที่สอง) เมื่อกี้นี้เอง เราก็มั่นใจถึงข้อดีและข้อเสียเรียบร้อยแล้ว

ข้อดี
พล็อตเรื่องน่าสนใจ น่าติดตาม ความยาวไม่มากจนน่าเบื่อแต่ก็ไม่น้อยจนเกินไป รวมๆก็ถือว่าดีค่ะ

ข้อเสีย
ในเรื่องพระเอกมีคำแทนตัวว่า ‘ข้า’ เยอะมากจนรู้สึกแย่นิดๆ แถมยังมีคำว่าผมมาผสมอีกด้วย ในหนึ่ง-สามบรรทัดจะมีคำว่า ข้า อยู่สี่ถึงห้าครั้ง แต่ถ้าประโยชน์ยาวๆมีคำว่า ข้า อยู่แปดถึงสิบสี่ซึ่งถึงมาเยอะมากๆ บางประโยคสามารถตัดได้ก็ตัดหน่อยนะคะ

สรุปนะ มีข้อดีเยอะมากๆแต่มีข้อเสียแค่สองข้อเองสู้นะคะ :]

เนื้อหาถือว่าโอเคเลยทีเดียวพระเอกไม่เวอร์หรือเก่งจนทำให้นิยายเรื่องนั้นหมดสนุกไป บทพูดของตัวละครถือว่าดีสามารถสื่อสารแล้วทำให้คนอื่นเข้าใจในสิ่งที่ตัวละครต้องการจะพูด พระเอกไม่เกินหน้าเกินตาตัวละครอื่นๆจนทำให้รู้สึกว่ามีพระเอกอยู่คนเดียวจัดการคนทั้งโลกได้ โดยรวมๆแล้วก็ถือว่าดีไม่วกวน ทำให้อ่านแล้วงง
สรุปก็ประมาณนี้นะ
#ขอชมเลยมากเก่งมาก :)
#เนื้อเรื่องไม่วกวน
#อ่านแล้วสนุก
#พระเอกไม่เกินหน้าเกินตาตัวละครอื่นๆ