คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : [S Fic] Darlin' [ -2- ]
-2-
ว่ากันว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น...
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!
อ้อแหงล่ะ... โจ คยูฮยอนกำลังพยายามอย่างมาก ที่จะตื้อชเว ซีวอนให้ตอบคำถามของเขา กะอีแค่ตอบว่า ซุปตาร์ คืออะไร มันยากตรงไหน? ปากของหมอนั่นถ้าพูดแล้วจะมีพิกุลทองร่วงออกมาหรือยังไง? เขาล่ะไม่เข้าใจตาเทวดามากท่าคนนี้เอาซะเลย!
“คุณเทวดา...ฉันแค่อยากรู้ แค่ตอบมาก็เท่านั้น ทำยังไงฉันถึงจะเป็นเหมือนนาย?”
“คุณเดวิล บางทีคุณควรกลับไปอยู่ในที่ของคุณดีกว่านะครับ” ชเว ซีวอนหันมาพูดกับเขา ก็แค่เพียงชั่วครู่น่ะ ก่อนจะหันกลับไปสนใจกับแก้วกาแฟตรงหน้า...ชั้นล่างของบริษัทที่เขาคาดว่าคงใช้ผลิตพวกคนหล่อคนสวย มีมุมเล็กๆ และร้านคอฟฟี่ช้อปหน้าตาน่ารักอยู่ร้านหนึ่ง และเมื่อเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดั่งพระเจ้าปั้นเลือกที่จะทำตัวเอกเขนกที่นี่ เดวิลอย่างเขาจึงจำต้องย้ายตัวเองตามติดคนๆ นี้มาด้วย...อ่า แล้วทำไม เขาต้องตามชเว ซีวอน มาด้วยล่ะ...
“ห๊ะ?” เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เทวดารูปงามว่า ถึงได้เอามือป้องหูพลางเอียงคอมองคนตรงหน้าที่กำลังทำสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด บางทีการได้กวนอารมณ์สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า เทวดา มันก็แปลกไปอย่างล่ะนะ คยูฮยอนคิดเสมอว่าพวกคนบนฟ้าจะโกรธจะหงุดหงิดใครเป็นหรือเปล่า และจากที่เขาเห็น หัวคิ้วของซีวอนกระตุกแบบนั้น...ให้ตายสิน่า เทวดากับเดวิลก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หร๊อกกกก
“ย่าห์!! โจ คยูฮยอน”
“เบาๆ ก็ได้...นายนี่ใจร้อนชะมัด”
“ต้องการอะไร บอกมาเลยดีกว่าคุณเดวิล...บางทีการที่คุณลงทุนขึ้นมาบนโลกมนุษย์มันอาจไม่ได้มีเหตุผลเพียงแค่นี้...” ชเว ซีวอนไม่สนใจแก้วกาแฟไร้ชีวิต และแน่นอน...เทวดามากท่าอย่างหมอนั่นก็หันกลับมาสนใจเขาสักที ใบหน้าของเดวิลหน้าแมวแย้มยิ้มกว้างอย่างปิดไม่มิด พลางส่งเสียงหัวเราะในลำคอราวกับว่านี่แหละ คือสิ่งที่เขารอคอยให้ชเว ซีวอนพูดมันออกมา...
“ก่อนอื่นตอบคำถามฉันก่อน...”
“ว่า...”
“ซุปตาร์คืออะไร”
“คือผม...” เรื่องนี้ เขาคิดว่าเขารู้อยู่แล้วนะ = =!!
“มันคือนาย ใช่! แต่ฉันหมายถึง...”
“อ้อ...คือบุคคลที่มีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับ เป็นคนของประชาชน แน่นอนว่า...คุณสมบัติแบบนี้ ไม่เหมาะกับคุณหรอกนะ คุณเดวิล” ไอ่เทวดามากท่าเลิกคิ้วส่งกลับมาให้เขา “ฉะนั้นอย่าพยายามไปเลยคุณเดวิล...ลำบากเปล่าๆ หน่า” หน๊อย!!! ฟังพูดเข้าสิ!!!
โธ่...พ่อคุณคนดัง ดังแล้วแตะต้องไม่ได้เชียวนะ นี่...ที่ดักคอเขาไว้อย่างนี้ เพราะกลัวท่านโจ คยูฮยอนจะดังเปรี้ยงปร้างมากกว่าหรือไงถ้าเกิดเขาได้เป็นที่ซุปตาร์อะไรนั่นน่ะ
เดวิลหน้าแมวยกขาชันขึ้นบนเก้าอี้พลางวางหน้าลงบนหัวเข่า ดวงตาคู่โตจดจ้องไปยังเทวดาหน้าหล่อที่ทำได้ตัวได้น่าหมั่นไส้เป็นบ้า และแน่ละ เขาจะไม่ย่นย่อต่อความร้ายกาจของหมอนี่เป็นแน่ กระนั้นก็เถอะเขาก็ไม่ได้พูดอะไรไปมากว่าการนั่งมองคนตรงหน้าดื่มด่ำของรสชาติกาแฟ พูดคุยกับคนโน้นทีคนนี้ที คนๆ นี้เสน่ห์...มากๆ เลยล่ะ ไม่ว่าจะการพูดจา ท่าทาง...คนบนฟ้าสรรค์สร้างชเว ซีวอนได้อย่างดีเยี่ยมเลยทีเดียว
เดี๋ยวก่อนนะ...แล้วเขามานั่งชื่นชม ชเว ซีวอนทำไมกันล่ะเนี่ย = =
“พี่ซีวอน...”
“...ว่ายังไงคะ สาวน้อย...” โจ คยูฮยอนกระพริบตามองหญิงสาวที่เดินมานั่งข้าง ชเว ซีวอนพร้อมกับโน้มศีรษะซบลงบนไหล่หนา อ้อ...นั่นน่ะ คุณซอลลี่นั่นเอง หล่อนหัวเราะคิกคิกเมื่อได้ยินคำพูดของคุณเทวดามากท่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ฝ่ามือหนายกขึ้นบีบแก้มของเธอก่อนจะหันกลับมาสนใจเขาที่เอาแต่มองทั้งคู่สลับกันอยู่เช่นนั้น
“ใครคะเนี่ยพี่ชาย...” เอ๊...เป็นพี่น้องกันหรอกหรอ ถ้าอย่างนั้นคุณซอลลี่ก็เป็นนางฟ้าสิ เอ๊ะ...แต่ทำไมเขาไม่ได้กลิ่นนางฟ้าเมื่อตอนที่ถูกเธออุ้มล่ะ
“เด็กหลงทางน่ะ” ชเว ซีวอนตอบหญิงสาวไปแบบนั้น ไอ่เขาเองก็ถึงกับต้องถลึงตามองพ่อเทวดาร้ายกาจตรงหน้าอย่างคาดโทษ มาหาว่าเขาเป็นเด็กหลงทางได้ยังไงกันเล่า!
“หลงทาง? แล้วนี่...นายหลงทางมาจากไหน เป็นเด็กต่างจังหวัดหรอ?”
จากการที่เขาขึ้นมาบนโลกมนุษย์บ่อยๆ และการแปลงกายเป็นลูกแมวเพื่อป้องกันการสูญเสียพลังแล้วล่ะก็ ฉะนั้นเขาถึงได้มีพฤติกรรมที่เอนเอียงไปทางแมวเหมียวสักหน่อย อย่างเช่นในตอนนี้ ตอนที่เขานั่งกอดเขามองทั้งคู่หวังจะเอาท่าไม้ตายด้วยการเอนคอไปทางซ้ายนิด ลดโทสะที่ดวงตาลงอีกหน่อย...
ได้ผลชะงักล่ะ
“ครับ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดน่ะ” ว่าแต่ เด็กต่างจังหวัดคืออะไรกันนะ...ถือว่าตามน้ำไปก่อนล่ะกัน
“อ่า แย่จังนะ...แล้วอย่างนี้จะไปไหนมาไหนถูกงั้นหรอ พ่อแม่ล่ะ”
“พ่อแม่หรอ ผมไม่มีหรอก...” เดวิลไม่มีพ่อแม่หรอกเพราะเขาถูกสร้างมาโดยพลังของท่านปู่...ฉะนั้นอย่างน้อยเขาก็ตอบคำถามข้อนี้ของคุณซอลลี่ได้โดยไม่ต้องแถอย่างข้างๆ คูๆ
“เห็นหน้านายแล้วนึกถึงเจ้าแมวหลงทางตัวนั่นจัง...ไม่รู้หายไปไหนแล้ว...”
ก็นั่นมันเขาเองหนิ ฮิฮิ
“นี่ โจ คยูฮยอน...คิดจะทำอะไรน่ะ” เสียงของ ชเว ซีวอนดังแทรกเข้ามาหูของเขา หมอนั่นไม่ได้ขยับปากพูดหรอก แต่ส่งโทรจิตมาหาเขาต่างหาก...หน้าตาของคุณเทวดาในตอนนี้เอาเป็นว่าไม่เชิงบูดบึ้งหรอกนะ แต่ก็ดูน่าตลกอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ...คยูฮยอนเลิกคิ้วตอบเหมือนที่ถูกซีวอนยอกย้อนคืน ไม่ลืมจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยทั้งที่ดวงตาคู่กลมยังกระพริบปริบไม่ต่างจากลูกแมวเชื่องๆ
“เปล่าซะหน่อย...”
“แล้วที่ทำตัวน่าสงสาร หมายความว่า?”
“หรอ? นี่ฉันทำตัวน่าสงสารหรอ... เปล่าเลยนะ...คุณซอลลี่เธอเป็นนางฟ้าจิตใจดีต่างหาก”
“ซอลลี่ไม่ใช่คนของคนบนฟ้า”
“แต่เธอเป็นน้องสาวนายหนิ”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”
หลังจบการโต้เถียงภายใต้โทรจิต เขาก็ถูกชเว ซีวอนลากตัวออกจากร้านกาแฟ แน่นอนว่าคุณซอลลี่เองทำได้เพียงร้องอุทานแต่ไอ้จะห้ามอะไร เธอน่ะคงไวไม่เท่าพี่ชายตัวเองในตอนนี้แล้วล่ะ เดวิลหน้าแมวถึงได้ถูกเทวดามากท่ากึ่งดึงกึ่งลากออกมาภายนอกตัวตึก ตรงไปยังลานจอดรถชั้นใต้ดิน...ฝีเท้าที่ก้าวถี่ๆ ของชายหนุ่มหยุดกะทันหันในบริเวณปลอดคนอาจเรียกได้ว่าเป็นมุมที่เงียบเชียบและนั่นก็ส่งผลทำให้ใบหน้าของเขากระแทกเข้ากับแผ่นหลังกว้างๆ โดยไม่ทันตั้งตัว
“โอ้ย! เจ็บ” เด็กหนุ่มร้องอุทานอย่างหงุดหงิดมือเรียวยกขึ้นจับหน้าผากรวมไปถึงจมูกรั้นที่รู้สึกเจ็บไม่หยอก...ดวงตาตวัดมองไอ่เทวดาตัวดีที่มักกดสายตามองเขาเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กหัวดื้อไม่มีผิด
แต่โจ คยูฮยอนไม่ยอมรับหรอกนะว่าตัวเองเป็นเด็กหัวดื้อน่ะ!
“คุณเดวิล...”
“นี่ เลิกเรียกฉันว่าคุณเดวิลสักที...อยากให้คนเขารู้หรือไง ว่าฉันเป็นยมทูตน่ะ” พ่อคนที่มันชอบกวนประสาทก็ยังคงดีกรีความยียวนได้อย่างต่อเนื่อง ชเว ซีวอนหัวเราะหึตามด้วยการกดยิ้มมุมปากพลางฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นแล้ววางแปะลงที่ศีรษะของเขา แน่นอนว่าโจ คยูฮยอนต้องปัดมือนั้นทิ้งอยู่แล้ว...ใครจะยอมให้เทวดาขี้เก๊กมาเล่นหัวท่านเดวิลโจคนนี้ได้กัน!
“งั้นคุณก็ควรเลิกเรียกผมว่าคุณเทวดาด้วย เท่าเทียมกัน...โอเค?”
“อื้มๆ นายมีเรื่องอะไรก็รีบๆ ว่ามาสิ...” เพราะ...เขารู้สึกปั่นป่วนในท้องอีกแล้วน่ะสิถึงได้เอ่ยปากเร่งเร้าพ่อซุปตาร์ที่เอาแต่ยิ้มขำ ให้ตายสิน่า...นี่มันอาการของพลังในร่างอ่อนกำลัง...ผลจากการที่เขาคงอยู่ในร่างมนุษย์ที่ทุกคนสามารถมองเห็นนานเกินไป...โดยปกติการแปลงกายเป็นลูกแมวสามารถป้องกันพลังได้ดีที่สุด และการอยู่บนโลกมนุษย์โดยที่ไม่มีใครสามารถเห็นได้ก็ถือเป็นอีกวิธีที่เขาใช้เป็นประจำเวลาขึ้นมารับวิญญาณสู่ประตูนรก แต่กับวันนี้...เขางัดเอาพลังในส่วนที่ไม่ค่อยได้ใช้มาทำให้มนุษย์ทุกคนสามารถมองว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์ปกติ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าหากท่านปู่รู้เรื่องนี้เข้า...เขาจะต้องรับโทษอะไรบ้าง
จะว่าไป...โจ คยูฮยอนลงทุนกับงานนี้มากไปรึเปล่านะ ลงทุนเพื่อมาให้ชเว ซีวอนยียวนแถมยังกั๊กไม่ตอบคำถามที่เขาอยากรู้อยู่เรื่อยน่ะ
“โจ คยูฮยอน...นี่คือสิ่งที่คุณควรรู้...”
“.........”
“คือหนึ่งผมไม่รับประกันว่าถ้าคุณอยู่บนโลกมนุษย์แล้วจะปลอดภัย สอง...ซอลลี่ไม่ใช่นางฟ้า เธอเป็นน้องสาวของผม มันอาจดูไม่เป็นเหตุเป็นผลสำหรับคุณแต่กระนั้นการที่ผมลงมาอยู่บนโลกมนุษย์นั่นก็มีเหตุผลที่ซับซ้อน สามการเป็นดาราดังไม่ใช่เรื่องดีหรอก...และสี่ คุณควรกลับไปซะ”
“นี่นายไล่? ไล่ฉันงั้นสิ” โจ คยูฮยอนคิดว่าตัวเองเสียงดังขึ้นมาหน่อยในประโยคหลัง เขาไม่รู้หรอกนะว่าชเว ซีวอนต้องการจะสื่ออะไร จะสื่อว่าบนโลกมนุษย์ที่พวกเขายืนอยู่ตรงนี้มีแต่อันตรายที่ไม่อาจทราบได้ซ่อนอยู่ หรือกะจะพูดเพื่อไล่เขาไปให้จบเรื่องก็พอ
“ที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณหรอก”
“ชเว ซีวอน...แล้วนายมีสิทธิ์อะไรถึงได้อยู่บนโลกมนุษย์กัน หน้าที่บนสวรรค์มันไม่มีแล้วหรือไง”
“ผมมีหน้าที่ของผม...เลิกยุ่งเถอะ” แล้วหน้าที่ของหมอนี่มันคืออะไรเล่า!! ทำตัวหล่อๆ เพื่อเป็นดาราดังอย่างเดียวหรือไง!!
“นี่!!”
“ขอร้องล่ะ...กลับไปซะเถอะ”
โจ คยูฮยอนไม่ได้มองว่าเสียงเรียบๆ ของชเว ซีวอนกับการปฏิเสธอย่างนิ่มนวลมันเป็นประโยคที่ฟังแล้วสบายหู...เปล่าเลย มันกลับทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดพิกล...จะบอกว่าเกือบฉุนขาดก็ได้ล่ะนะ และยิ่งเมื่อตอนหมอนั่นแผ่อำนาจของคนบนฟ้าจนทำให้เขารู้สึกแย่ไปหมดจนทำให้อะไรไม่ถูกเพราะพลังที่มีน้อยนิดอยู่แล้วล่ะก็...คงไม่มีทางเลือกที่เด็กหนุ่มจำต้องแปลงกายกลับเป็นลูกแมวดวงตาสีฟ้าอีกครั้ง
คนที่เขามองว่าเป็นเทวดามากท่าย่อเข่าลงกับพื้น พลางวางมือลงบนหลังคอของเขาเอง ลูกแมวตัวกลมขู่ฟ่อพลางยกเท้าหน้าพยายามปัดฝ่ามือหนานั่นแต่กระนั้น ชเว ซีวอนก็คงสามารถใช้มือลูบที่กลุ่มขนสีเทาสลับขาวไม่ลืมจะอมยิ้มขำ หมอนี่กำลังยิ้มเยาะเขาอยู่ล่ะสิท่า!
น่าหมั่นไส้เป็นบ้า!
ว่าแล้ว โจ คยูฮยอนก็อ้าปากงับลงบนมือนั่นด้วยเขี้ยวเล็กๆ เต็มแรง...แต่เขาก็คงลืมไปนั่นแหละว่าตัวเองเป็นแค่ลูกแมวที่แทบไม่มีพิษไม่มีภัยอะไรเลยในตอนนี้...(ตอนที่พลังใกล้หมดจนต้องแปลงกายเป็นลูกแมวเพื่อชาร์ทพลังน่ะนะ) หมอนั่นหัวเราะร่าพลางเลื่อนปลายนิ้วเกาที่ปลายคางของเขาไปเรื่อย คยูฮยอนส่งเสียงขู่ฟ่อไปอีกครั้งตามด้วยการส่งโทรจิตไปหาชเว ซีวอนเป็นการปิดท้าย(อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้ต่อกรกับไอ่เทวดาขี้เก๊กให้ถึงที่สุดหน่อยเถอะ)
“นายหนีฉันไม่พ้นหรอกนะ ชเว ซีวอน!!”
ชายหนุ่มยังคงมองผ่านบานกระจกรถยนต์ขณะที่การจราจรบนท้องถนนในกรุงโซลค่อนข้างจะติดขัดเนื่องจากฝนตกหนักไม่หยุด เขาเพิ่งเลิกงานจากกองถ่าย...ส่วนซอลลี่มีงานแยกกับเขาในช่วงบ่ายเธอถึงได้กลับบ้านไปก่อนแล้ว ชเว ซีวอนเป็นเทวดาที่มีหน้าที่ปกป้องมนุษย์อย่างใกล้ชิด นี่คือเหตุผลแรกที่เขาสามารถลงมาบนโลกมนุษย์ได้ และการที่เขาต้องเป็นถึงบุคคลที่มีชื่อเสียงก็เพื่อปกป้องคุ้มครองน้องสาวของเขานั่นแหละ...หญิงสาวในวัยสิบเก้า แต่หากแท้จริงแล้วเธอมีอายุขัยที่สั้นจนน่าตกใจ ย้อนกลับไปในตอนที่เขายังเป็นมนุษย์...เขาเสียชีวิตในประเทศที่ค่อนข้างห่างไกลในตอนที่ไปออกค่ายเป็นอาสาสมัครเมื่อราวๆ สิบปีก่อน...ชเว ซีวอนกลายเป็นบุคคลสาบสูญโดยที่ครอบครัวไม่รู้เลยว่าตัวเขานั่นเสียชีวิตไปแล้ว และการที่เขาได้ขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ก็ทำให้เขารู้ว่า อายุขัยของน้องสาวคนเดียวนั่นช่างสั้นจนน่าใจหาย ซอลลี่ปราศจากคนดูแลมาหลายปีเพราะพ่อแม่เขาหย่าขาดและต่างคนต่างแยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่ เธอเลือกที่จะอยู่คนเดียวเพราะไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง...
และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่เขาต้องหวนกลับมาอีกครั้ง เพื่อกลับมาหาน้องสาวและดูแลเธอจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต...ซึ่งนั่นมันก็อีกไม่นาน
มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากทีเดียวกับการที่เขาค่อนข้างฝืนกฎของคนบนฟ้า...แต่ข้อแลกเปลี่ยนกับการที่เขามาอยู่บนโลกมนุษย์นั่น คือการที่เขาสามารถใช้พลังของคนบนฟ้าเพื่อปกป้องคนที่รักได้เพียงไม่กี่ครั้ง และถ้าสิทธิ์ของการใช้พลังหมดไป ก็เท่ากับว่า...เขาต้องกลับไปอยู่บนสวรรค์โดยไม่ได้อยู่เคียงข้างน้องสาวในวันที่หล่อนจากไป เอาเป็นว่า...เทวดาทุกองค์ก็ยังไม่ได้ตัดเรื่องกังวลบนโลกมนุษย์ไปเสียทุกคนหรอก...ความห่วงหาอาวรณ์ต่อคนในครอบครัวยังมีอยู่มากเชียวล่ะ
เหตุผลของเขามันซับซ้อนยิ่งนัก
และชเว ซีวอนก็มั่นใจเชียวล่ะว่าการอธิบายให้โจ คยูฮยอนเข้าใจคงเป็นเรื่องยากพอๆ กับแก้โจทย์ฟิสิกส์ยากๆ ที่ไม่มีใครสามารถทำได้เป็นแน่!
เขานึกถึง โจ คยูฮยอนขึ้นมาในตอนที่มองไปยังริมฟุตบาทที่มีลูกแมวตัวอ้วนนอนขดอยู่ภายใต้ร้านแผงลอยเก่าๆ นั่นน่ะไม่ใช่โจ คยูฮยอนแน่...แมวเดวิลร้ายกาจอย่างนั้นไม่มีทางมานอนขดอยู่ริมถนนอย่างนี้หรอก... ป่านนี้คงอาจกลับสู่โลกแห่งความตายไปแล้ว หรือไม่ก็คงกำลังคิดแผนการแผลงๆ อะไรสักอย่าง...คาดเดาอะไรไม่ได้หรอกกับเดวิลจอมเจ้าเล่ห์น่ะ
ชเว ซีวอนกลับมาถึงบ้านพักที่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักโดยการใช้เวลาฝ่าฟันสภาวะรถติดไปกว่าค่อนชั่วโมง ตัวบ้านในตอนนี้เปิดไฟสว่าง...นั่นก็แสดงว่าซอลลี่กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย เขาเปิดประตูเข้าสู่ตัวบ้านก็พบกับรอยน้ำฝนเปรอะเป็นทางยาวไปถึงห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มย่นหัวคิ้วเพียงนิดพลางเดินตามรอยน้ำนั่นไป จนเห็นน้องสาวของเขาที่ในตอนนี้ตัวเปียกมมะลอกมะแลกนั่งอยู่บนพื้นห้อง ในมือมีผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ หากเธอไม่ได้เช็ดผมให้ตัวเองน่ะสิ...
ดูเหมือนจะมีตัวอะไรสักอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าขนหนูนั่นกำลังขยับตัวยุกยิก...
“เจ้าลูกแมว...ทีหลังอย่าหลงไปเที่ยวไหนอีกนะ ไหนดูสิ...ตัวสั่นไปหมดแล้ว...”
...ลูกแมว??
อย่าบอกนะ!
“ซอลลี่...ทำอะไรอยู่น่ะหื้ม? ตัวเปียกขนาดนี้ไปอาบน้ำเถอะ” เขาเอ่ยถามพลางนั่งลงบนโซฟากลางห้อง น้องสาวของเขาก็ยังคงเป็นนางฟ้าองค์น้อยๆ เสมอ เธอเพียงแค่ระบายยิ้มขำพลางเช็ดตัวให้เจ้าลูกแมวที่เขาไม่แน่ใจว่านั่นคือโจ คยูฮยอนหรือไม่ต่อไป ไม่นานเธอก็ลุกขึ้นและโอบอุ้มลูกแมวตัวเล็กๆ ที่ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่วางลงบนหน้าตักของเขา
...ดวงตาสีฟ้าแบบนี้น่ะ
จะใครซะอีก!!!
“งั้นซอลลี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะพี่ชาย ฝากเช็ดตัวเจ้าลูกแมวหลงตัวนี้ด้วยนะ...”
“เมี้ยววววววววววววว”
...โจ คยูฮยอน!!!
Talk*
กลับมาแล้ววววววววว กลับมาจริงๆ แล้ว โฮ้วววววววววววววววว จริงๆ คือไม่ได้หายไปไหนนะ ปั่นฟิคบ้านวอนคยูอยู่คร้า(มีใครซื้อบ้างยกมือนะ 55555) ใครที่ฟอลทวิตเราจะรู้ว่านอกจากเวิ่นไปเรื่อย บ่นๆๆแล้วก็ มีช่วงนึงเราประสบอุบัติเหตุแบบว่าแว๊นซ์มอไซต์ล้มไปสองรอบติดๆ กว่าจะหายดีก็นานอยู่ T^T กลับมาอย่างเป็นทางการ เยสสสสสส จะพยายามเก็บเกี่ยวเวลาช่วงปิดเทอมอัพฟิคให้เยอะที่สุดท่าที่จะทำได้นะ กรี๊ดดดด >< ตอนนี้มาแบบอึน มึน มากๆๆ 55555
สำหรับฟิคคุณเทวดากะนุ้งแมวเดวิลเป็นฟิคสั้นนะ อีกสักตอนไม่ก็สองตอนก็จบแล้ว แล้วเจอกันตอนหน้ากับฟิคฉลองวันวอนคยูเน๊ อิอิอิอิ
ความคิดเห็น