คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [S Fic] Just Me. [ -5- ]
-5-
“คุณคยูฮยอนเธอไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ คุณซอฮยอน”
“งั้นหรือจ้ะ ขอฉันเข้าไปดูคยูฮยอนหน่อยนะ...”
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงพูดคุยที่แว่วมาจากประตูห้องนอน... ชเว ซอฮยอนคงเพิ่งกลับจากการเที่ยวพักผ่อนต่างจังหวัดกับกลุ่มเพื่อนกระมัง...ดวงตาคู่กลมปรือเปิดมองหญิงสาวในชุดลำลองสบายๆ ดวงหน้าขาวใสและรอยยิ้มละมุน หล่อนหย่อนกายนั่งลงข้างๆ พลางยื่นมือมาแตะสัมผัสที่หน้าผาก...
“ตัวยังรุมๆ อยู่เลยนะ แต่เดี๋ยวนอนพักอีกสักหน่อยก็คงดีขึ้นเองล่ะ...”
ชเว ซอฮยอนเป็นหลานสาวคนเดียวของตระกูลชเว แน่นอนว่านอกจากเธอจะเป็นผีเสื้อตัวสวยท่ามกลางชายหนุ่มในตระกูลแล้ว เรื่องดีกรีความเฉลียวฉลาดถึงขั้นเป็นนักศึกษาแพทย์ กิริยามารยาทเหมาะสม ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นที่กล่าวถึงซ้ำยังเป็นที่รักของใครๆ
“ไปเที่ยวมา...เป็นยังไงบ้างครับ สนุกไหม?” เสียงแหบพร่าที่เอ่ยขึ้นจากเรียวปากอิ่ม อดไม่ได้ที่ซอฮยอนจะแย้มยิ้มเอ็นดู หล่อนแนบฝ่ามือไปยังข้างแก้มของเด็กหนุ่มแผ่วเบาพลางส่งยิ้มตอบรับคำถามเมื่อครู่
“ก็สนุกดีจ้ะ...ว่าแต่เราเถอะ ทำไมถึงป่วยออดๆ แอดๆ แบบนี้ ก่อนพี่จะไปเธอก็ป่วย...แล้วนี่ยังไงกันล่ะ รักษาสุขภาพหน่อยสิ...” แม้ปากจะบ่นกระปอดกระแปดไปตามประสาหากหญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ความหงุดหงิดลงไปในน้ำเสียงเลยแม้แต่น้อย ซอฮยอนยังคงใช้เรียวนิ้วไล้ไปตามโครงหน้าขาวจัดพลางวกมือขึ้นกลับมาคีบปลายจมูกรั้นนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว รอยยิ้มป่วยๆ ของคยูฮยอนน่ะ เธอเห็นมาบ่อยเสียจนเคยชิน... ชินเสียจนไม่ชอบใจนัก... ไม่ชอบใจที่ดูเหมือนน้องเล็กของบ้านไม่ใคร่จะดูแลตัวเอง ดื้อหัวรั้นแบบนี้...อีกหน่อยคงต้องกรอกวิตามินดักไข้แล้วกระมัง
“พี่ซอฮยอนทำตาดุ” นั่นไงล่ะ...แม้แต่ทำตาดุ เจ้าตัวก็ไม่ยอม ซอฮยอนส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ถือสา หล่อนก้มลงไปแตะเรียวปากที่หน้าผากมนนั่นอย่างที่ปฏิบัติเป็นประจำตั้งแต่ครั้นจำความได้... เด็กคนนี้ก็มักทำให้เธอรักและเอ็นดูได้เสมอ คิดในเช่นนั้นหญิงสาวก็นึกย้อนไปถึงพี่ชายตัวดี รายนั่นไม่ยักจะถนอมเธอเลยสักนิด...เพียงแค่คิดความหงุดหงิดก็แล่นพล่านไปหมด
“นอนเถอะจ้ะ...พี่ไม่กวนแล้ว”
เธอกล่าวเพียงแค่นั้น มองรอยยิ้มบางๆ และดวงตาที่หรี่หลับลงอีกครั้ง ชเว ซอฮยอนกระชับผ้านวมผืนหนาให้คลุมร่างของน้องชายมากขึ้น ร่างโปร่งขยับกายนอนตะแคงเพื่อคว้าเอาหมอนข้างมากอดไว้หลวมๆ พลันดวงตาคู่สวยกลับสะดุดกับอะไรบางอย่างเมื่อเส้นผมสีเข้มละต้นคอกระจายออก เนื้อผิวเหนือลำคอขาวใกล้กกหูมีรอยแดงจางๆ เธอไม่แตะต้องหรือรบกวนเด็กหนุ่มไปมากกว่าการสังเกต
ซอฮยอนกระพริบตามองรอยนั้นอย่างพินิจ
...คยูฮยอนยังเด็ก บางทีเธอคงคิดมากไป
ชเว ซีวอนคิดว่าเขากำลังหน้าตึง...
เขาเป็นผู้ใหญ่มากพอ แต่การที่ตัวเขาเองต้องมานั่งให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่งจ้องหน้าด้วยสายตาไร้ความอ่อนน้อมมันน่าหงุดหงิดเอาการ ชายหนุ่มนั่งกอดอกมาได้สักพักแล้วกระมัง แน่นอนว่าดวงตาของเขาก็ไม่ได้เบนหนี ดีแต่จะสู้ก่อสงความประสาทย่อมๆ กับไอ้เด็กหนุ่มที่เขาไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย... เจ้าตัวบอกเพียงว่าเป็นเพื่อนสนิทของคยูฮยอน หากการสาดสายตาไม่เป็นมิตรของคนตรงหน้า มันทำให้ซีวอนคิดว่าตัวเองคล้ายจะโดนหยามด้วยคำพูดร้ายแรงหากแต่ไอ้เด็กนี้ไม่ได้เปล่งถ้อยคำออกมา
“อ้าว ทงเฮ...มาหาคยูฮยอนหรือจ้ะ ดูเหมือนว่าเพื่อนของเราจะไม่สบายเอาน่ะสิ เพิ่งหลับไปเมื่อตะกี้นี้เอง” เสียงของ ชเว ซอฮยอนทำให้คุณอาของบ้านรู้สึกกรุ่นในอารมณ์อย่างแปลกประหลาด หลานสาวของเขาพูดคุยกับเจ้าเด็กนี้เป็นตุเป็นตะ นั่นก็แสดงว่าหมอนี่สามารถเข้ามาย่างกายในบ้านชเวเป็นกิจวัตร อีกครั้งที่ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนต้องสูดหายใจลึกเพื่อกลบความรู้สึกไม่ชอบใจในดวงตาคู่คมที่จ้องตรงมาอย่างไม่เกรงกลัว
“คยูฮยอนคงไม่ต้องการให้ใครรบกวน” ชายหนุ่มประกาศชัดด้วยน้ำเสียงติดจะเรียบเฉย หากแต่ใบหน้าของไอ้เด็กเมื่อวานซืนกลับประดับไปด้วยรอยยิ้มยียวน ดวงตาคู่คมตวัดจ้องเขาเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเพียงนิดคล้ายจะเยาะให้โมโหเล่น
“คยูฮยอนป่วยทีไร ก็ผมนี่แหละครับที่นั่งเฝ้าไข้เขามาตลอด ไม่ใช่การรบกวนอะไรเลย” ร่างของไอ้เด็กเมื่อวานซืนก้าวผ่านเขาไปราวกับบ้านตระกูลชเวเป็นสิ่งที่หมอนั่นคุ้นชินมาแสนนาน แน่นอนว่าคยูฮยอนเองก็เป็นคนคุ้นชินของหมอนี่เช่นกัน...ชเว ซีวอน ผ่อนลมหายใจออกมาเพียงนิดพลางเหลือบสายตามองหลานสาวที่ยังไม่ได้เคลื่อนกายออกจากห้องรับแขก หล่อนทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หากก็ไม่ไขความข้องใจอะไรไปมากกว่าการเม้มริมฝีปากและเปลี่ยนเป็นส่งยิ้มให้ผู้เป็นอาเสียแทน
“เด็กนั่นน่ะ” ซีวอนหยุดปากไว้เพียงเท่านั้นพลางถอนหายใจอีกครั้ง... ทำไมคยูฮยอนถึงไม่เคยบอกกันว่ามีเพื่อนสนิทที่ทำตัวประหนึ่งคนในครอบครัวมากขนาดนี้...ไม่ใช่ไม่ชอบใจคยูฮยอนหรอก เพียงแต่เขาไม่ถูกชะตากับหมอนี่ และดูเหมือนเจ้าเด็กนี่ก็ไม่ชอบขี้หน้าเขาไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
“อ้อ...นั่นน่ะ อี ทงเฮค่ะ เขาเป็นเพื่อนสนิทคยูฮยอน คุณอาอย่าไปถือสาท่าทางยียวนของเขาเลย จริงๆ แล้วทงเฮเป็นเด็กดีมากๆ เลยนะคะ ไอ้เรื่องดูแลคยูฮยอนน่ะ เจ้าตัวนะบอกว่าเป็นเรื่องถนัดเลยล่ะค่ะ”
ซอฮยอนกล่าวแค่นั้นก่อนจะขอตัวไปพบแม่ของหล่อนที่กำลังง่วนอยู่กับงานเอกสารของโรงพยาบาลเอกชนซึ่งครอบครัวชเวมีหุ้นส่วนอยู่มากพอตัว เหลือทิ้งไว้เพียงบรรยากาศงุ่นง่านที่ชเว ซีวอนนึกไม่ชอบเอาการ ความรู้สึกที่แปลไม่ออกว่าตนเองรู้สึกเช่นไรมันน่าหงุดหงิดอย่างประหลาด หึงน่ะหรือ...ก็อาจใช่ แต่หวงในตัวคยูฮยอนน่ะมีมากกว่า...
แล้วทำไม ชเว ซีวอนถึงได้หวง โจ คยูฮยอนนักล่ะ...
“ฉันไม่เคยห้ามนาย ถ้านายอยากจะรักคุณอาแสนรักของนายน่ะนะ แต่เรื่องแบบนี้...ยังไงฉันก็ไม่ชอบว่ะ”
เสียงของอี ทงเฮกำลังดังขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ที่คุกรุ่นซ้ำยังแอบแฝงนัยประชดในรูปประโยคอย่างไม่เกรงใจ เขาจ้องมองเพื่อนตัวขาวด้วยสายตากึ่งหงุดหงิด...ก็ป่วยแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ เนื้อผิวมีจ้ำแดงแบบนี้...มองปราดเดียวเขาก็รู้ว่าคยูฮยอนป่วยเพราะใคร... อี ทงเฮ สนิทกับคยูฮยอนมากขนาดไหน...ก็มากพอที่เขารู้ว่าคยูฮยอนน่ะซ่อนความร้ายกาจไว้ได้มากอย่างที่ไม่ค่อยมีใครจะคาดคิด ...ทงเฮรักคยูฮยอนมากขนาดไหน ก็มากพอทีความรักแบบแรกพบมันจะเปลี่ยนเป็นรักที่ปราศจากนัยยะเกินเลย
อี ทงเฮรักคยูฮยอนมากจริงๆ แต่เพียงในฐานะเพื่อนเท่านั้น...เรื่องนี้ ทงเฮรู้ดี และพยายามเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมาตลอด ไอ้เรื่องหวงเพื่อนน่ะ...ทงเฮคิดว่าเขาสามารถทำตัวยียวน กร่างกับคนอื่นไปทั่วเพียงเพราะไอ้คนที่กำลังนั่งหน้าบูดทอดสายตามองเขามาจากบนเตียงนั่นแหละ เขายืนกอดอกฉับในขณะที่กดสายตามองเอาเรื่อง...จนแล้วจนรอดคยูฮยอนก็ดึงมือเขาให้นั่งลงบนเตียงก่อนเจ้าตัวจะเลื้อยตัวเองเอาหัวทุยๆ มาหนุนตักของเขาจนได้
“ฉันโตแล้วนะ” โตบ้าอะไร...ทำตัวแบบนี้ ใครว่าโตแล้วกัน... ทงเฮใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้านหนึ่งพลางใช้กำปั้นเขกมะเหงกมอบคืนให้แก่คนปากดี... ถ้าการที่โตแล้วของคยูฮยอน คือการที่ได้มีเซ็กซ์กับใครสักคน...คยูฮยอนก็คงไม่ต่างอะไรจากเด็กไม่ประสีประสาไม่รู้จักโลกข้างนอกดีพอหรอก ความรักของคยูฮยอน...แต่ถ้ามันเป็นเพียงความใคร่อยากของผู้ชายคนนั้นล่ะ ใครกันที่น่าสงสาร...
“รู้ตัวรึเปล่าว่านายเหมือนเด็กที่กำลังจะใจแตกเข้าไปทุกที” ทงเฮจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำขลับ ดวงตาไม่ฉายแววใดๆ ความรู้สึกของคยูฮยอนมันเหมือนกับกล่องความลับที่กุญแจหายสาบสูญ...หรือไม่แน่กุญแจมันอาจไม่มีมาตั้งแต่แรก ริมฝีปากสีอ่อนแย้มยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยปากตอบโดยไม่ต้องนึกตรึกตรอง
“รู้...”
“รู้แล้วทำทำไม...”
“ก็ฉันรักซีวอน” น้ำเสียงของคนพูดปราศจากความหวาดกลัว...ทั้งดวงตายังแสดงออกถึงความมั่นใจในคำพูดของตนนั่นมากเสียจนทงเฮนึกส่ายหน้า คยูฮยอนไม่ใช้คำว่า อา แต่กลับเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นอย่างถือสิทธิ...คำพูดคำจาของคยูฮยอนนับวันก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความรั้นและอยากแหกคอกมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่อยากนึกเลยว่าถ้าเกิดวันหนึ่ง...วันที่ความลับมันไม่ใช่ความลับอีกต่อไป...ความเข้มแข็งของคยูฮยอนหรือความรักจากผู้ชายคนนั้นมันจะปกป้องความสัมพันธ์บ้าๆ ที่เขาไม่เคยเห็นด้วยนี้ไปได้อย่างไร
“แต่เขาเป็นอาของนาย”
“ไม่...เขาไม่ใช่อาของฉัน ไม่ใช่...และไม่มีวันใช่ ฉันไม่ใช่คนของชเว ฉะนั้นฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นหลานของเขา”
ทงเฮพรูลมหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาจับจ้องแววตาดุจแมวที่มองตอบมาเช่นกัน คำตอบของคยูฮยอนชัดเจนทั้งคำพูดและสายตา ร่างขาวจัดของเพื่อนสนิทขยับกายเข้ามาใกล้พลางใช้แขนอีกข้างเกี่ยวกอดช่วงเอวของเขาไว้หลวมๆ ใบหน้าน่ารักซุกอยู่ใกล้หน้าท้อง เสื้อนอนของคยูฮยอนคอกว้างพอที่จะทำให้เห็นเนื้อผิวหลังลำคอไล่เรื่อยไปถึงหัวไหล่ที่เสื้อพอจะเผยให้เห็นรอยคิสมาร์คที่ยังคงเด่นชัด ผู้ชายคนนั้นไม่พยายามทำรอยให้เห็นในส่วนที่ใครจะสังเกต ทงเฮมองภาพนั้นอย่างนึกหน่าย...มือแกร่งไล้เรียวนิ้วไปตามเส้นผมลื่นมือ...
เพื่อนอย่างเขาก็คงทำได้แค่นี้...
“เขาทำให้นายเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรือไง”
เสียงกีต้าร์ไฟฟ้าของห้องนอนฝั่งตรงข้ามกำลังทำให้คยูฮยอนปวดประสาท ดวงคู่กลมตวัดมองนาฬิกาฝาผนัง ...นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ!! เด็กหนุ่มตัวขาวตะโกนร้องอยู่ในใจ วันทั้งวันเขานอนอยู่บนห้องโดยไม่ได้ขยับตัวไปไหน ทงเฮกลับไปตั้งแต่เย็น ส่วนเขาก็ทานข้าวทานยาตามคำสั่งของซอฮยอนและหลับไปอีกหลายตื่น ใกล้จะเคลิ้มหลับลึกนั่นแหละที่เสียงกีต้าร์ดังสนั่นโดยฝีมือของคนที่ไม่ต้องเดาให้ยากว่าเป็นใครก็ดังลอดผ่านประตูมาได้อย่างน่าหงุดหงิด
คยูฮยอนปัดหมอนใบโตที่ใช้อุดหูจนหมอนเจ้ากรรมตกลงจากเตียงพลางสาวเท้าฉับๆ โดยไม่สนใจว่าร่างกายที่เพิ่งยังไม่ทันจะหายดีจากรสรัก มือขาวเอื้อมไปเปิดประตูห้องนอนพลางถลึงตามองบานประตูฝั่งตรงข้ามหวังจะให้คนในห้องสะทกสะท้าน ...ทำแบบนี้คงอยากจะแกล้งกันสินะ...
ก็เอาสิ...ถ้าคิดว่าเขาอยู่ทนให้แกล้งน่ะ ชเว ซึงฮยอน!
คยูฮยอนหันหลังกลับเข้าไปในห้อง คว้าทั้งหมอนทั้งผ้าห่ม ก้าวขายาวๆ ออกจากห้องนอนพลางปิดประตูโครมใหญ่ ไม่วายจะหันไปเตะบานประตูฝั่งตรงข้ามให้หายหงุดหงิด โจ คยูฮยอนไม่นอนท่ามกลางเสียงกีต้าร์บาดหูนั่นแน่...เด็กหนุ่มย่างเท้าไปตามโถงทางเดินก่อนจะเลี้ยวไปทางหัวมุม ซึ่งมุมสุดคือห้องนอนของคุณอาน่ะสิ...
ชเว ซีวอนคงตกใจใช่เล่นเลยล่ะ
“คุณอา...” เสียงเรียกเพียงชั่วครู่ประกอบด้วยจังหวะการเคาะประตู ทำให้โจ คยูฮยอนยืนส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มร่างสูงได้ในเวลาเพียงไม่นาน ชเว ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างขาวหอบหมอนและผ้าห่มมายืนเก้ออยู่หน้าห้องนอนคล้ายกับกำลังอพยพถิ่นฐาน และเมื่อปากอิ่มยู่เข้าหากันและส่งเสียงบ่นมุบมิบก็พอจะทำให้เขาเข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้น
คู่แค้นดันอยู่ห้องตรงข้ามกัน...นี่ก็คงหาเรื่องกันอีก
“พี่ซึงฮยอนเล่นกีต้าร์เสียงดังอึกทึกไปหมด...ผมนอนไม่ได้”
“หมอนั่นก็แค่แกล้ง...” เขาเปล่งน้ำเสียงคล้ายจะปลอบให้เด็กตรงหน้ากลับไปนอนห้องตัวเองเห็นจะดีที่สุด...กระนั้นคยูฮยอนกลับช้อนสายตากระพริบตามองเขาราวกับลูกแมวขอขนม เด็กตัวขาวก้าวเข้ามาใกล้พลางใช้ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ข้างแก้มไม่ห่าง
“คุณอาซีวอน...ผมจะนอนกับคุณอา...นะนะ”
“ดื้อจังนะเรา...”
“อาอนุญาตแล้วใช่ไหม...รักคุณอาที่สุดเลย” ลูกแมวตัวขาวส่งยิ้มเสียจนตาหยีเป็นเส้นโค้งทันทีที่เขาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต สองมือรับเอาหมอนและผ้าห่มจากหลานชายมาถือไว้เสียเอง...เขาถอนหายใจออกมานิดหน่อยก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองยอมอ่อนข้อให้กับเด็กคนนี้มากเกินไปก็ตอนนี้คยูฮยอนเลื่อนใบหน้าเข้ามาแตะริมฝีปากกันครู่หนึ่งนั่นแหละ...
ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้นะ...
Talk*
ตอนมันอิจูลิอีกแล้ว 555555
ไม่รู้จะทอร์คอะไร รู้แค่ว่าพี่ทงหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพิ่มพี่ทงมาเป็นตัวละครอีกหนึ่งตัว...ฮิฮิ (พี่ทงรักคูยอนแบบเพื่อนจริงๆนะ ความรู้แบบประมาณว่ารักมากๆ แต่ด้วยเวลาที่เปลี่ยนไป การรู้จักตัวตน มันทำให้รักแรกพบที่เคยมีให้ มันเปลี่ยนเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนอะไรประมาณนี้ เราเคยเป็นแบบนี้มาก่อนอ่ะค่ะ T^T) ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกว่าทำไมคูยอนแรดจัง ~ อีกไม่กี่ตอนเรื่องนี้ก็จะปิดจบแล้วล่ะ
เราเชื่ออย่างนั้น แฮ่ะ =w=
ความคิดเห็น