คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [SF] boy Festa ;) #UP! | ควันหลงสงกรานต์ |
Boy Festa ;)
Music : Second chance - Singular
โอกาสเพียงครั้งเดียวที่อุตส่าห์หนีคุณแม่ผู้เข้มงวดออกมาเที่ยวต่างประเทศ
ทว่าความฝันเที่ยวเทศกาลที่ขึ้นชื่อที่สุดของเมืองไทยก็เป็นอันต้องพังครืน...
"เสียใจว่ะพี่...แม่พี่ให้ผมตามพี่มาอ่ะพี่คยูฮยอน"
"ตามมาเพื่อ?"
"เกิดพี่ไปอ่อยใครขึ้นมา...ผมก็แย่อ่ะดิ"
"แย่ตรงไหนไม่ทราบ"
"ก็เพราะพี่ควรคู่กับชเว ซีวอนอย่างผมไง"
...ไอ้เด็กเวร!!!
----------------------------------------------------------------------
จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่...โจ คยูฮยอนมองไม่เห็นอะไรนอกจากความหงุดหงิด...หงุดหงิดที่ทริปการท่องเที่ยวชิลๆ แบบบินเดี่ยวที่สู้อุตส่าห์วางแผนมาเสียดิบดีกลับพังลงไม่เป็นท่า หงุดหงิดที่คุณแม่แสนเข้มงวดดันรู้ความเคลื่อนไหวเรื่องทริปนี้ทั้งที่เขาปิดปากเงียบมาตลอด หงุดหงิดที่ไอ้คนที่มันคาบข่าวไปบอกแม่ของเขาก็คือ ไอ้เด็ก ม.ต้นตัวควาย(?)ที่บังเอิญสล่อนสอดรู้สอดเห็นเสียจนได้เรื่อง!
ดวงตาคู่โตของเด็กหนุ่มวัยมัธยมปลายจ้องมองไอ้เด็กข้างบ้านที่กำลังหลับผล็อยไม่สะทกสะท้านความผิดหลังจากก้นแตะเบาะบนเครื่องบินที่มีปลายทางสู่ประเทศเขตร้อนอย่างประเทศไทย คยูฮยอนคิดว่าเขาอยากมาเที่ยวในช่วงนี้เพียงลำพัง...เขาไม่ชอบใจนักหากการไปเที่ยวแบบนี้มีคุณแม่คนสวยมาคอยคุมพฤติกรรม...ฉะนั้นไอ้เรื่องแผนลับเที่ยวเดี่ยวจึงบังเกิด...แต่ก็นั่นแหละ...ไอ้การที่ไอ้เด็กควายนี่มานั่งอยู่ข้างๆ เขาบนเครื่องบินในวันนี้...มันน่าเจ็บใจชะมัด
“เวรกรรม!” เขาสบถไปตามประสา...และนั่นก็คงทำให้คนข้างๆ(ท่าทางจะแสร้งหลับ)ได้ยินกระมัง ดวงตาคมๆ ที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ตั้งแต่ยังไม่ทันจะโตเป็นหนุ่มก็ตวัดขวับจดจ้องมายังเขา ซ้ำยังตั้งใจตรึงสายตาไว้ไม่ยอมเฉมองไปทางใด...
เหอะ!! ชเว ซีวอน ไอ้เด็กเวร ใจกล้านักนะ!!
“เอาหน่าพี่...มีผมไปเที่ยวเป็นเพื่อน จะได้ไม่เหงาไง” แล้วคิดว่าเขาอยากได้เพื่อนร่วมทริปเป็นไอ้เด็กตัวโตแก่แดดตัวควายนี้หรือไง...ถามกันบ้างดิ ไม่ใช่พูดเองเออเอง!!
เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาโตวาวดุจแมวไม่ตอบรับคำพูดในเชิงระบอบชเว ซีวอนนิยม(?)เจ้าตัวทำได้เพียงพ่นเสียงเหอะออกมาอย่างขัดใจพลางสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง...โสตประสาทได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วแต่ลำคอจากไอ้เด็กข้างๆ ไอ้เขาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้เป็นแม่เหตุใดถึงได้ไว้ใจเจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่นักหนา ก็แค่ตัวควาย(?)กว่าเขา แม่ถึงกับเอามาตัดสินว่าน้องซีวอนที่น่ารักของแม่จะปกป้อง โจ คยูฮยอนคนนี้ได้หรือไง...
บ้าจริง!!
เทศกาลสงกรานต์น่ะ...คยูฮยอนเคยได้ยินเพื่อนในกลุ่มที่มีโอกาสได้มาเที่ยวในช่วงนี้เล่าให้ฟังอย่างออกรสว่าเป็นเทศกาลที่ควรจะไปสัมผัสดูสักครั้ง และจากการที่เขาใช้เว็บชื่อดังจัดการค้นหาข้อมูล...ทุกสิ่งอย่างมันก็เหมือนทำให้เขาตาแววไปหมด...เทศกาลแบบนี้ที่เกาหลีไม่มีแน่ๆ ไอ้การที่จู่ๆ ก็สาดน้ำใส่กันน่ะ เขาคิดว่ามันน่าสนใจและน่าลองมาสัมผัสบรรยากาศแบบนี้อย่างที่เพื่อนๆ เคยมาเที่ยวกับครอบครัวบ้าง...แต่ใครจะรู้ว่าคุณแม่คนสวยดันไม่เห็นด้วยที่เขาจะมาเที่ยวในช่วงนี้เพราะหล่อนติดทำงานที่ต่างจังหวัด ทั้งยังบอกว่าหากมาเที่ยวเมืองไทยในช่วงนี้พวกค่าที่พักมันแพงลิบลิ่ว คนก็เยอะจนอาจไม่เป็นส่วนตัว...สู้เที่ยวช่วงถัดจากนี้ไปอีกสักเดือนคุ้มกว่าเป็นไหนๆ กระนั้นก็เถอะ...จุดสำคัญของโจ คยูฮยอนคือเทศกาลสงกรานต์นี่หน่า...ไอ้เรื่องตัดสินใจทุบกระปุกเอาเงินเก็บที่มีอยู่มาลงทุนอย่างลับๆ จึงเป็นหนทางสุดท้าย...
แล้วก็อย่างที่เข้าใจ...
มารผจญมักขัดโชคขัดลาภคนเราได้เสมอ!
“นั่นมันเตียงฉัน!!” คยูฮยอนแหวเสียงใส่ไอ้เด็กตัวโตที่บัดนี้นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงนอนเดี่ยวภายในห้องโรงแรมสี่ดาวตั้งแต่เขายังไม่ทันจะลากกระเป๋าจากหน้าประตูห้องพักเสียด้วยซ้ำ คนโดนแหกปากใส่ไม่ใคร่จะสนใจสรรพเสียงถึงได้เอาหน้าซุกกับหมอน เสียงทุ้มที่เพิ่งจะแตกหนุ่มบ่นอุบให้เจ้าของห้องได้กำหมัดเล่นไปพลางๆ
“แล้วผมจะนอนไหนอ่ะ ถ้าไม่ใช่เตียงนี้”
“นอนพื้นโว้ย!! ฉันเสียเงินค่าห้องพักเอง ฉะนั้นโน่น! นายต้องนอนพื้นอย่าคิดริอาจมายุ่งย่ามกับเตียงของฉัน!” คนอายุมากกว่าก็ยังคงคงน้ำเสียงวางอำนาจไว้เช่นเคย แต่ก็นั่นแหละ ไอ้คนที่มันอายุน้อยกว่าก็ยังคงเส้นคงวาที่จะยียวนกวนประสาทเขาไม่เลิกรา คยูฮยอนปรายสายตามองไอ้เด็กตัวควายที่น้อยคว่ำหน้าอยู่บนเตียงในขณะที่เขาก็จนใจที่โวยวายต่อ เขาเลือกที่จะหันไปเก็บสัมภาระให้เข้าที่เข้าทาง ดวงตาคู่กลมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลากำลังจะเที่ยงตรง
คยูฮยอนได้ยินมาว่าเทศกาลสงกรานต์จัดขึ้นสามวัน...แต่ ณ ช่วงเวลาที่เขาเหยียบอยู่ที่ผืนแผ่นดินเมืองหลวงของไทยคือวันที่สองของการเล่นสาดน้ำ และดูจากแดดที่กำลังเปรี้ยงได้ใจ อุณหภูมิความร้อนที่แทบจะแผดเผาให้ผิวเกรี้ยมไปเป็นเดือน เด็กหนุ่มคิดว่าเขาไม่ใจกล้าพอและควรจะถอยทัพรอให้บรรยากาศภายนอกเป็นใจอีกสักหน่อยเห็นจะดีกว่า
“รู้รึเปล่าว่าสงกรานต์น่ะถ้าไปเล่นคนเดียวอ่ะ โดนลากเลยนะครับ”
ลาก...? ลากอะไร
คยูฮยอนขมวดคิ้วตึงพลางเบนสายตากลับไปยังร่างสูง(เกินกว่าเด็กวัยม.ต้น)ที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งกอดหมอนอยู่บนเตียง ใบหน้าหล่อเหลา(เกินเด็กอีกนั่นแหละ!)เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เรียวปากหยักยิ้มขึ้นเหมือนรู้อะไรบางอย่างและแน่นอน...ไอ้เด็กนี้ทำตัวราวกับจะสั่งสอนเขายังไงชอบกล เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นกอดอกบ้าง ร่างโปร่งบางอิงแผ่นหลังเข้ากับตู้เสื้อผ้าพลางทอดสายตาโต้ตอบดวงตาสีชาที่มองตรงมาอย่างไม่เกรงกลัว ไม่เกรงใจหรือไม่ใกล้เคียงคำว่า สัมมาคารวะ เลยสักนิด
“ยังไง?”
“ก็พี่อินฮวานเคยมาเที่ยวสงกรานต์เมื่อปีก่อน ตอนนั้นพี่แกแค่เดินหลงกับกลุ่มเพื่อนไปแป็บเดียว เกือบโดนกระเทยควายลากไปปล้ำแน่ะ” ชเว ซีวอนพูดพลางหัวเราะไปพลางประหนึ่งสะใจที่พี่ชายบังเกิดเกล้าเกือบโดนลากไปปล้ำ(?)อย่างไม่ปกปิด ไอ้เรื่องนี้เขาก็เคยได้ยินเพื่อนเล่ามาหรอก ไอ้โดนลากหรือเกือบโดนลวนลามประมาณนั้น...นี่ขนาดพี่ชายของซีวอนอย่างพี่อินฮวานที่ขึ้นชื่อเรื่องร่างสูงใหญ่แล้วยังโดนลากไปง่ายๆ แล้วโจ คยูฮยอนล่ะ?
อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ตัวบอบบางขั้นลมพัดแล้วปลิว...แต่สถานการณ์แบบนั้น
เขาคิดว่า...มันคงน่าขนลุกขนพอง!
“ฉันดูแลตัวเองอยู่แล้ว ไม่โดนลากไปง่ายๆ หรอก มีแต่นายเถอะ...โดนลากขึ้นมาแล้วจะขำให้!” คยูฮยอนเบ้ปากเมื่อสิ่งที่เขาได้รับกลับมาจากการโต้เถียงคือรอยยิ้มยียวนที่ไม่ทราบว่าไอ้เด็กชเว ซีวอนมันปั้นยิ้มขึ้นมาตลอดเวลาได้อย่างไร โครงหน้าหล่อร้ายแนบลงกับหมอนในขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งขัดสมาธิจ้องตรงมายังเขา
“พี่คยูฮยอน...แต่มีอีกวิธีหนึ่งนะ วิธีป้องกันไม่ให้โดนลากอ่ะ”
“วิธีอะไรอีก”
“ทำว่าเราเป็นแฟนกันก็จบ...” ว่าแล้วเชียว!
“ย่าห์!! ชเว ซีวอน...นายมันเด็กเมื่อวานซืนจริงๆ” เขาทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นพลางก้าวยาวๆ ออกจากห้องพักไปเสียดื้อๆ...เขินงั้นหรอ? ก็เปล่าหรอก...บนใบหน้าหล่อๆ นั่นน่ะเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ้อล้อชวนโมโห ...บางทีห้องอาหารที่โรงแรมอาจทำให้โจ คยูฮยอนใจเย็นได้มากกว่าการอยู่ร่วมห้องกับไอ้เด็กตัวควายในเวลานี้เป็นไหนๆ!!!
จุ้นจ้าน วุ่นวาย... ชเว ซีวอนน่ะ ที่ 1 เลยเถอะ!!
ไอ้เด็กข้างบ้านที่บังอาจทำตัววางอำนาจจนแม่ของเขาไว้ใจได้อย่างน่าประหลาด สีหน้าท่าทางที่ดูเกินเด็ก ม.ต้นหรือแม้กระทั่งสภาพทางกายภาพ มันก็คงสามารถหลอกตาแม่ของเขาได้ล่ะนะ แต่สำหรับโจ คยูฮยอน ผู้ซึ่งโดนไอ้เด็กแก่แดดกวนประสาทอยู่ทุกวี่ทุกวัน ชเว ซีวอนก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากเด็กปีนเกลียวนักหรอก
เด็กหนุ่มนึกประหลาดใจกับสภาพเตียงที่กลับมาสู่สภาพเดิมไร้เงาของไอ้เด็กปีนเกลียว โจ คยูฮยอนคลายปมคิ้วที่ค่อนข้างจะผูกแน่นจากเมื่อครู่ครั้นได้ยินเสียงกุกกักหน้าประตูห้องน้ำก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อร่างสูงภายใต้ผ้าขนหนูสีอ่อนที่พันอยู่ช่วงเอว เขาคิดว่าตัวเองแอบอ้าปากค้างไปตั้งหนึ่งวิก่อนจะหุบฉับเมื่อดวงตาคู่คมสบตรงมาพอดิบพอดี
เด็ก ม.ต้น สมัยนี้แม่งหัดเล่นกล้ามกันแล้วหรอวะ! ถึงมันจะไม่ได้ดูเหมือนนายแบบในนิตยาสาร แต่ก็ต้องยอมรับเลยล่ะว่าดูดีเอามากๆ (ให้ตายเถอะ! เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย!!)
“อ้าว นึกว่าออกไปอ่อยใครที่ข้าวสารแล้วซะอีก”
ปากชวนทะเลาะชะมัด!!
คยูฮยอนเชิดปลายคางอย่างที่ถนัดพลางเบือนสายตาออกจากรูปร่างอันสมส่วนของเจ้าเด็กนั่นเสีย เขาผ่อนลมหายใจเหนื่อยหน่าย ดวงตาจ้องมองท้องฟ้าสีสด แสงแดดเปรี้ยงๆ ไม่มีทีท่าจะลดพลังงานความร้อน ไอร้อนจากบานกระจกกั้นระเบียงอดไม่ได้ที่จะทำให้คยูฮยอนนึกหงุดหงิด เขาน่ะไม่ชอบฤดูร้อน...กระนั้นกลับดันด้นมาเมืองไทยทั้งๆ ที่รู้ว่าที่นี่ร้อนตับแลบ...น่าขำชะมัด พอมาถึงที่เขากลับระเหี่ยใจที่ต้องออกมาเดินเล่นน้ำท่ามกลางอากาศร้อนระอุ ร่างโปร่งทิ้งกายนั่งลงที่ปลายเตียงไม่วายจะปั้นหน้าบึ้งตึง
“เล่นพรุ่งนี้ดีกว่า...วันนี้มันร้อนเกินไป ชักไม่อยากออกไปไหนซะแล้วสิ”
“พี่ก็งี้ตลอดอ่ะ...”
“...O.O” เสียงทุ้มที่ว่าคงไม่เท่าใบหน้ายียวนที่โน้มลงมาใกล้ในระยะสายตา ชเว ซีวอนระบายยิ้มเผล่ทั้งที่ยังไม่ทันจะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยดี น้ำเย็นๆ หยดผ่านเส้นผมสีเข้มลงมากระทบผิวแก้มให้ลมหายใจสะดุด คยูฮยอนมั่นใจเชียวล่ะว่าเขาไม่เคยเขินไอ้เด็กบ้านี้ไม่ว่ามันจะเคยจู่โจมเขาด้วยวิธีใดก็ตาม แต่กับครั้งนี้...ดูเข้าสิ...ดวงตาสีชาหรือแม้กระทั่งรูปหน้าที่ประกอบเป็นชเว ซีวอนช่างไม่ยุติธรรมกับคนอย่างโจ คยูฮยอนเลยสักนิด...
หมอนี่เด็กกว่าเขาก็เกือบสามปี เหตุไฉนไยเขาถึงได้รู้สึกตัวเองกลับกลายเป็นพวกไม่ประสีประสากัน!!
“อะอ้าว หน้าแดง...ท่าทางเมืองไทยจะร้อนเกินไปสำหรับแมวเปอร์เซียอย่างพี่คยูฮยอนสินะ ฮ่าๆๆ” ฝ่ามือกึ่งเย็นลูบที่แก้มข้างซ้ายของเขาก่อนริมฝีปากหยักที่ชอบยิ้มกวน(ส้น)จะจัดการแนบลงมาเร็วๆ พลางผละออกมามองใบหน้าขาวที่กำลังร้อนฉ่า แน่ล่ะ ไม่ใช่เพราะอากาศร้อนแน่ๆ ดวงตาคู่โตเบิกค้างไปเกือบนาที รู้ตัวอีกครั้งก็ตอนนี้ซีวอนขยับกายออกห่างจากวิถีที่เขาจะส่งไม้ส่งมือเป็นเครื่องบรรณาการ เสียงหัวเราะไม่เกรงใจก็คงไม่สู้ใบหน้าหล่อร้ายที่หันมาเลิกคิ้วตามแบบฉบับ ก่อนหมอนั่นจะหายวับไปแต่งตัวในห้องน้ำอีกรอบ...
โอ้ยยยย ขอให้โดนกระเทยควายฉุดตอนเล่นสงกรานต์ เพี้ยง!!
“ให้น้องอยู่เป็นเพื่อนน่ะดีแล้ว...เราจะได้ไม่เหงา รู้ไหม...น้องดูแลเราได้ เอาเถอะจ้ะ ก็แม่เป็นห่วงคยูฮยอนหนิ...”
เด็ก ม.ต้น มันจะดูแลเด็ก ม.ปลายได้ยังไงกัน!!
อยากจะตะโกนออกไปดังๆ จริงๆ ว่าแม่คิดผิดมากๆ ในเมื่อตอนนี้คนที่กำลังลากร่างหนักๆ ของไอ้เด็กเวรลงจากเตียงก็คือคนที่คุณแม่ที่รักฝากให้ไอ้เด็กชเวมันดูแลยังไงล่ะ!! เสร็จจากการพูดคุยผ่านโทรศัพท์ทางไกล คยูฮยอนเองก็เพิ่งจะรู้สึกว่าที่สิ่งมีชีวิตตัวโตร่วมห้องที่ปกติปากมากพูดจ้อไม่หยุดกลับเงียบเสียงจนผิดวิสัย และนั่นก็ทำให้คยูฮยอนเข้าใจในทันที
นิ่งเป็นหลับ...รายนั่นน่ะ มันแย่งชิงเตียงของเขาไปแล้วน่ะสิ!!
ไม่ยอมนะโว้ยยยยยยยย โจ คยูฮยอนแม่งจ่ายค่าห้องด้วยเงินของตัวเองเลยนะ!!
“เชี่ยแม่งตัวหนักชิบหาย” คยูฮยอนสบถไม่ขาดปากเมื่อยามที่เจ้าตัวลากแขนของไอ้เด็กเวรลงจากเตียงได้อย่างยากลำบาก ใบหน้าหล่อร้ายฝังอยู่บนหมอนใบโตซ้ำยังทำเสียงละเมอคลายรำคาญที่ถูกยุ่งย่ามในเวลาพักผ่อน คยูฮยอนเหลือบสายตามองนาฬิกาฝาผนังตีเวลาใกล้จะเที่ยงคืน ไอ้เขาก็นั่งเล่นอินเตอร์เน็ตจนติดลม คุยโทรศัพท์ฟังเสียงบ่นจนหูชาถึงได้ไม่ทันระวังว่าเตียงจะโดนข้าศึก(?)ยึดพื้นที่เข้าให้
“งื้ออออ” -3- มึงมีสิทธิมาทำเสียงงุงิไม่อยากลงจากเตียงด้วยหรอวะ!!
“ไอ้เด็กชเวลงจากเตียงกูได้แล้ว!!”
“พูด กู ไม่สุภาพนะพี่~~”คยูฮยอนทำเสียงหึขึ้นจมูกพลางกดสายตามองดวงตาคู่คมที่ปรือมองเขาอย่างอาจหาญ ท้าทาย และกวนประสาทให้หงุดหงิด ชเว ซีวอนนอนมองเขาอยู่บนเตียงทั้งที่แขนข้างหนึ่งถูกเขาถูลากถูกังมาเกือบห้านาทีเศษ คยูฮยอนคิดว่าบางทีหน้าตาของเขาในตอนนี้มันคงตลกพิลึก เขาถึงได้รู้สึกหน้าตึงขึ้นมาในทันทีที่ไอ้เด็กนั่นมันเลิกคิ้วส่งมาให้พร้อมด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาด
ประหลาดมากเลยล่ะ ประหลาดที่เขารู้สึกหน้าร้อนฉ่า ร้อนฉ่าแบบนี้เคยโดนรุ่นพี่ที่ปลื้มเอามากๆ ส่งยิ้มมาให้น่ะ!!
“ละ...ลงมาจากเตียงได้แล้ว ฉันง่วง”
“นอนด้วยกันก็ได้หนิพี่ กลัวอะไรอ่ะ...หรือว่าพี่กลัวผม”
“ไม่ใช่สักหน่อย!!” รีบปฏิเสธเสียงแข็ง พลางตวัดสายตาจ้องใบหน้าของไอ้เด็กบ้าที่ทำตัวแก่แดดขึ้นทุกวี่วัน ร่างที่นับวันก็ยิ่งสูงเกินวัยภายใต้เสื้อกล้ามสีขาวพอดี ดวงตาสีชาที่มักฉายแววเหมือนพวกผู้ใหญ่ชอบรู้ทันคน ท่าทางสบายใจค่อนไปทางเจ้าแผนการเหมือนคิดวิธีดักทางเขาได้ตลอดเวลา...มันน่านัก!!! เด็กม.ต้นสมัยนี้ทำไมทำตัวน่าหมั่นไส้จังวะ!!
“ถ้าอยากไปเล่นน้ำด้วยสภาพอ้อยเต็มประสิทธิภาพพี่ก็ควรนอนได้แล้วนะครับ เกิดพรุ่งนี้ไปข้าวสารแล้วไม่มีใครสนใจจะปะแป้งมันคงน่าเศร้านะคร้าบบบบบ~”
แล้วยังไงวะ ใครจะปะแป้งหรือไม่ปะก็ช่างแม่งดิ (ถึงแม้เพื่อนของเขาจะกระซิบบอกมาก็เถอะว่าการปะแป้งในเทศกาลสงกรานต์มันจะเป็นการเช็คเรตติ้งให้ตัวเองอีกวิธีหนึ่งก็ตาม)
“มึงอ่ะลงไปนอนพื้น”
“ไม่สุภาพเลยยยยยยยยย”
“ชเว ซีวอน กูเตะมึงกลับเกาหลีพรุ่งนี้แน่ถ้ามึงจะทำตัวกวนส้นกูแบบนี้ ไอ้...”
“เตะให้ผมกลับไปฟ้องแม่พี่อ่ะหรอ?”
กวนตีน!!!
“พ่อมึงตะ..”
ตุ้บ!!!
ไม่ใช่ว่าเขาบ้าคลั่งจนจับไอ้เด็กชเวมันทุ่มลงพื้นหรืออย่างไรหรอก แต่เป็นเขาต่างหาก!! เขาที่โดนไอ้เด็กตัวควายมันดึงให้ลงบนไปหน้าคว่ำกับเตียงซ้ำยังถูกล็อคเอวให้ขยับตัวไม่ถนัดด้วยท่อนแขนแข็งแรงนั่นอีก โว้ยยย ตกลงแล้วหมอนี่มันเป็นเด็ก ม.ต้นจริงหรือเปล่าห๊า!! ทำไมมันถึงได้มีแรงฉุด(?)กระชากเขานัก!!
“ปล่อยกูนะ!!”
“ม่ายยยยย ผมจะนอนแล้ว” สันจมูกโด่งเคลื่อนเข้ามาใกล้หลังคอของเขา ลมหายใจอุ่นรินรดอยู่ไม่ห่าง คนอายุมากกว่าดิ้นขยุกขยิกอยู่ชั่วครู่ก็รู้ว่าสิ่งที่พยายามมันคงไม่เป็นผล เจ้าตัวถึงได้นอนหน้าบูดทอดสายตามองโคมไฟสีส้มนวลที่ยังคงเปิดค้างไว้ข้างๆ เตียงเหมือนมันจะสามารถช่วยให้เขาหายหงุดหงิดได้ มือฝ่าหนาเกี่ยวกระชับช่วงเอวของเขาให้เบียดชิดอก...ก็เป็นเสียอย่างนี้ แล้วคนอย่าง โจ คยูฮยอนจะเกิดมาก่อน ไอ้เด็กชเว ซีวอนทำไมกัน ในเมื่อไม่ว่าจะเกิดช้าหรือเร็วกว่ามัน...เขาก็เสียเปรียบอยู่ร่ำไป...
ให้ตายสิ! ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน?
ซ่า!!!
น้ำเย็นๆ หนึ่งถังได้กระมังที่สาดเข้าให้เต็มๆ จนเปียกโชกไปทั้งกายหลังจากก้าวเท้าเข้ามาในถนนเลื่องชื่ออย่าง ถนนข้าวสาร ดูเหมือนคนไทยจำนวนไม่น้อยที่จะรู้ว่าเขาเป็นคงต่างชาติถึงได้ดิ่งมาสาดน้ำปะแป้งกันจ้าละหวั่น คยูฮยอนยิ้มตอบรับไมตรีจากกลุ่มคนไทยที่ขออนุญาตเขาด้วยภาษาอังกฤษแล้วปะแป้งตามประเพณีก่อนกลุ่มคนไทยที่ว่าจะยิ้มกว้างพร้อมด้วยเสียงซุบซิบที่เขาฟังไม่ออกเมื่อพวกเธอหันมาเห็นไอ้เด็กตัวควายที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา...
ชเว ซีวอนสวมเสื้อกล้ามสีดำ ทับด้วยเสื้อลายดอกสีฟ้าสดที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะแวะซื้อตรงทางเข้า หมวกแก็ปสีขาวที่ห้อยอยู่กระเป๋าหลังกางเกงสามส่วน ในมือถือปืนฉีดน้ำขนาดใหญ่ บนรูปหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มที่คงคิดว่าออลคิลผู้หญิงได้ทั้งถนน ...ฮอตจังนะพ่อคุณ!!
“ป่ะ”
ไอ้เด็กชเวไม่ว่าเปล่า ฝ่ามือหนาเอื้อมมารั้งมือของเขาไปกอบกุม เรียวนิ้วเกี่ยวสอดประสานอย่างรู้งาน คยูฮยอนเผลอขมวดคิ้วให้ไอ้คนมือไวไปตามประสา หากจนรอดจนรอดเพราะผู้คนที่เบียดเสียด นักท่องเที่ยวหรือคนไทยที่เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานเป็นพิเศษด้วยเพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของเทศกาล ฝ่ามือที่คิดจะบิดหนีในทีแรกถึงได้ปล่อยให้กอบกุมกันอยู่เช่นนั้นชนิดเลยตามเลย...การเดินฝ่าฝูงชนท่ามกลางสายน้ำหรือแม้กระทั่งแสงแดดร้อนๆ ถึงจะหงุดหงิดในช่วงแรกๆ แต่คยูฮยอนกลับรู้สึกว่าเทศกาลแบบนี้มันสนุกไม่หยอกก็ตอนนี้ที่ได้ใช้ปีนฉีดน้ำฉีดไล่กับเด็กตัวเล็กๆ นั่นแหละ
“ซีวอนๆ ช่วยด้วย!!!” เขาร้องเรียกชื่อของไอ้เด็กชเวเสียงดังก็ตอนที่เด็กๆ หลายต่อหลายคนเอาแต่รุมสาดน้ำเขานั่นแหละ เด็กหนุ่มตัวขาวเบือนหน้าหนีสายน้ำที่ถูกสาดมาอย่างไม่ไร้ความปรานี(?)จวบจนเมื่อร่างสูงของบอดี้การ์ดจำเป็นอย่าง ชเว ซีวอนก้าวเท้าเร็วๆ มายืนซ้อนด้านหลังพร้อมกับรวบเอวให้เขาพลิกหน้ามาปะทะแผ่นอกหนีการรุมประชาทัณฑ์จากเด็กๆ เสียงหัวเราะทุ้มต่ำประสานไปกับเสียงหัวเราะใสแจ๋วของเด็กๆ จนเมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะสงบลง เด็กหนุ่มถึงได้รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเขากับไอ้เด็กชเวมันใกล้เสียจนน่าใจตกใจ
“ไอ้เราก็นึกว่าโดนลากไปปล้ำ ที่แท้ก็โดนเด็กรุม”
“นายน่ะสิจะโดนเกย์ลากไปล้วงน่ะ”
“ผมดูแลตัวเองได้นะพี่...ดูดิ ใส่แค่เสื้อยืดมา เสื้อคลุมก็ไม่รู้จักใส่...ตัวเปียกแบบนี้ เสื้อมันแนบเนื้อจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วพี่” อันที่จริงเขาไม่ได้ใส่เสื้อบางขนาดนั้น แต่คยูฮยอนก็อุตส่าห์รับเสื้อลายดอกสีฟ้าสดมาใส่คลุมจนได้ ทั้งยังหมวกแก็ปสีขาวที่ไอ้เด็กตัวควายจัดการสวมให้โดยที่เขาไม่ทันจะเรียกร้อง อีกครั้งที่มือเรียวถูกเกี่ยวไปเกาะกุมอีกครั้ง...
“ขอบใจ”
“ไว้ขอบใจตอนรอดออกจากข้าวสารดีกว่าพี่”
-w- ทำมาเป็นยิ้มหล่อ เหอะ!
แต่...
ก็จริงอย่างที่ไอ้เด็กชเวว่านั่นแหละ รอดออกจากข้าวสารนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ
โจ คยูฮยอนคิดว่าตัวเองกำลังอยู่ท่ามกลางสงคราม...สงครามที่มีน้ำและแป้งเป็นอาวุธน่ะสิ!! มือของเขายังคงถูกเกาะกุมโดยชเว ซีวอนอยู่ก็จริง แต่มือนับสิบที่เอื้อมมาปะแป้งพัลวันทำเอาซีวอนจำต้องเอาตัวมาบังซ้ำยังสาวเท้าถี่เร็ว กระนั้นก็ตามเขากลับถูกมือของใครสักคนเอื้อมมาตะปบเข้าที่ข้างแก้มทั้งสองข้างซ้ำๆ ย้ำๆ ไม่ยอมปล่อย ไอ้เด็กชเวหันขวับมาจ้องคู่กรณีครู่นึงก่อนจะพูดประโยคบางอย่าง แน่นอนว่าประโยคดังกล่าวมันชัดเจนมากๆ เลยล่ะ!
“Don’t touch him! He’s my boyfriend”
ดูเหมือนใครอื่นจะไม่ใคร่สนใจกับประโยคเมื่อครู่ ทำเหมือนกับได้ยินประโยคนี้จนชินหู ผู้ชายคนนั้นที่ปะแป้งเขาจนแก้มระบมส่งยิ้มแหยๆ มาให้ก่อนจะวิ่งหายไปในฝูงชน ผู้หญิงหน้าตาดีกลุ่มหนึ่งที่ยืนเคว้งตาแป๋วจ้องอยู่ไม่ห่างระบายยิ้มเขินๆ ทำเสียงวี้ดว้ายพักนึงก่อนเจ้าหล่อนทั้งหลายจะเดินเกาะกลุ่มกันไปอีกทาง ก็จะเหลือแค่เขาสิที่ช็อค!!
“พี่คยูฮยอนหันหน้ามาดิ” หมอนั่นว่าน้ำเสียงฟังดูไม่สบอารมณ์พลางยกฝ่ามือที่ว่างเช็ดแป้งที่เปรอะไปทั้งหน้าออกอย่างเบามือ สีหน้าติดจะหงุดหงิดไม่น้อยอดไม่ได้ที่เขาจะหัวเราะออกมานิดหน่อย แทบจะทันทีที่คิ้วหนาๆ ขมวดมุ่น คยูฮยอนเอื้อมมือไปเช็ดรอยแป้งที่เปรอะแก้มของคนตรงหน้าพลางเลื่อนมือขึ้นไปเขกมะเหงกให้สักที
“จริงจังไปได้...เทศกาลนายก็รู้”
“ก็ไม่ชอบอ่ะ”
“ไม่ชอบยังไง”
“ไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวพี่อ่ะ ใครก็ไม่รู้ แม่งเห็นแล้วหงุดหงิด ไหนดูดิ...แป้งเต็มหน้าเลย แม่งๆๆๆ ไม่ชอบ!!!”
“O/////////O”
ห่าราก...เอามือเช็คแป้งอย่างเดียวก็ได้โว้ยยยย ไม่ต้องเอาหน้ามาเช็ด ยังกะลูกแมว!!
ไอ้เรื่องแช่ง ชเว ซีวอนให้โดนกระเทยควายลากไม่ยักจะเป็นผล ให้ตายสิน่า~
เอ๊ะ หรือไม่แน่ *w*
ใกล้กับทางออกของถนนข้าวสารมีกลุ่มเล่นสงกรานต์ขนาดใหญ่ที่กำลังคลั่ง(?)ในสายน้ำอย่างเต็มที่ ฝ่ามือของเขาถูกบีบแน่นอัตโนมัติ...คยูฮยอนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของไอ้เด็กชเวที่ดูจะสูญเสียความมั่นใจไปนิดหน่อยเมื่อเห็นร่างของสาวประเภทสองร่างใหญ่สักประมาณสองถึงสามคน...
ยังไงเสีย ชเว ซีวอนก็ชเว ซีวอนเถอะนะ *ป้องปาก*
“พี่คยูฮยอนจับมือผมไว้แน่นๆ นะ เพราะเราจะวิ่งกัน”
“นี่นายกลัวหรอ?”
“เปล่ากลัวพี่ แต่หวงสวัสดิภาพซีวอนน้อยต่างหาก”
ไม่ทันจะพูดกันได้จบประโยคดูเหมือนเหงื่อกลับถูกจับเรด้าร์ได้แล้วกระมัง สาวประเภทสองคนหนึ่งถึงได้กันมามองซีวอนตาวาวก่อนจะหลุบตามองมือของพวกเขาที่กุมกันไว้แน่น เขาคิดว่าเธอ(?)อาจถอดใจ แต่ก็เท่านั้นแหละ เจ๊กระเทยที่ว่าตรงดิ่งมายังพวกเขาก่อนจะจัดการลากแขนชเว ซีวอนไปให้เพื่อนสาว(?)ได้ชื่นชม คยูฮยอนเองก็ถูกแรงเหวี่ยงดึงไปด้วยเช่นกัน ตอนนี้แล้วเขาถึงได้ยืนอยู่ข้างซีวอนที่บังเอิญตัวแข็งทื่อเพราะถูกเจ๊กระเทยที่ว่าหอมแก้มไปแล้วฟอดใหญ่
ไอ้เด็กชเววิญญาณหลุดไปแล้ว~ #ยืนไว้อาลัย
“Your boyfriend, right?” เจ๊กระเทยที่ว่าหันมาถามเขาด้วยสีหน้าระรื่นใช่ได้เลยล่ะ คยูฮยอนเหลือบสายตามองคนที่ยังช็อคไม่เลิก ใบหน้าหล่อจัดเปรอะแป้งไปหมด นี่ยังไม่นับรวมรอยจุ๊บแก้มอีกนะเออ -3-
คยูฮยอนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง...เฮ้อ ไอ้เขาก็สงสารถ้าตอบว่าไม่ใช่ขึ้นมา ซีวอนน้อยโดนล้วงแน่ๆ เชื่อสิ!
“yes...”
“oh really, so handsome guy~ ><” คยูฮยอนพยักหน้าหงึกหงักให้กับเจ๊กระเทยที่เหมือนจะทำหน้าเสียใจ(แค่เหมือนจะทำหน้าเสียใจอ่านะ) กระนั้นก็ยังอุตส่าห์เอื้อมมือมาปะแป้งบนแก้มของซีวอนอีกสักทีซ้ำยังหยิกเนื้อแก้มเป็นการส่งท้าย เด็กหนุ่มตัวขาวลากมือเจ้าเด็กชเวผ่านด่านหฤโหดออกมาได้อย่างหวุดหวิด...สุดท้ายแล้ว ใครกันแน่นะที่ปกป้องใคร ~ #กระหยิมยิ้มย่อง
เอาเป็นว่า...สีหน้าของไอ้เด็กตัวโตตัวดีขึ้นมากหลังจากเดินออกมาจากเขตด้านนอกที่ไม่ค่อยมีคนเล่นน้ำกันสักเท่าไหร่ สูดอากาศเต็มปอดก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะเคลื่อนเข้ามาใกล้(อีกแล้ว) ไอ้ลูกแมวยักษ์เอาแก้มที่เต็มไปด้วยแป้งมาถูไถที่แก้มของเขาพลางระบายยิ้มกว้างประหนึ่งเป็นการขอบคุณที่ถูกช่วยชีวิตจากภัยอันตรายถึงแก่ชีวิต
“อันที่จริง พี่ก็ชอบผมใช่ไหมล่ะ >w<”
“เปล่านะเว้ย!!” -3- ปฏิเสธเสียงไม่ดังเลยสักนิด คยูฮยอนหลุบตามองเท้าตัวเองอย่างไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ใด ไอ้เด็กบ้านี่มันแก่แดดชะมัด... มีพลังวิเศษมาจากไหนถึงได้มาทำให้เขาใจเต้นพร่ำเพรื่อ! ไหนจะแก้มของเขาที่ยังคงถูกลูกแมวตัวยักษ์ได้ใจเนียนถูไถไปเรื่อยเปื่อย
“เขินอ่ะดิ ฮิฮิ ยังไงก็ขอบคุณนะครับพี่คยูฮยอนของผม”
ชเว ซีวอน(น้อย) รอดตายแล้ววววว~
โดนแย่งเตียงอีกแล้ว =3=
กูจ่ายค่าห้องเองนะโว้ยยย อย่าคิดว่าการจับมือเขาเล่นสงกรานต์ทั้งวัน ปกป้อง เนียนเอาหน้ามาถูแก้มเขาแล้วมันจะเป็นค่าจ้างนะไอ้เด็กเวร!!
“พี่คยูฮยอนมานอนดิ ไหนว่าพรุ่งนี้บินไฟลท์เช้าไง...มานอนๆ” ฝ่ามือหนาตบปุๆ ลงบนพื้นเตียงว่างข้างตัว ชเว ซีวอนเหยียดตัวยาวอยู่บนเตียงโดยไม่สำนึกเลยว่าเจ้าตัวไม่ได้จ่ายค่าห้องเลยสักแดงเดียว คยูฮยอนเชิดปลายคางเพียงนิดก่อนจะกดสายตามองคนชอบถือวิสาสะ คิ้วเข้มเลิกมองเขากลับเหมือนว่าเขานั่นแหละที่ชอบทำตัววุ่นวาย เรียวปากหยักเผยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าเด็กม.ต้นเขาจะเป็นกัน
“ชเว ซีวอน...ลงไปนอนพื้น”
“ม่ายยยยยยยยยยย” ไอ้เด็กยักษ์เลื่อนใบหน้าซุกลงบนหมอนใบโตพลางทำเสียงงัวเงียประกาศศักดาว่าง่วงเต็มทน คยูฮยอนสูดหายใจลึกเมื่อความพยายามในขั้นแรกไม่เป็นผล ว่ากันว่าพูดจาดีๆ ไม่ได้...ก็คงต้องใช้กำลัง เอ๋...แต่การใช้กำลังที่ว่า เขาสิที่เสียเปรียบไอ้เด็กนั่น =3=
คนอย่างโจ คยูฮยอนเกิดมาก่อนชเว ซีวอนก็เท่านั้นนี่หว่า ให้ตายเถอะ!!
“ขยับไปดิ นอนไม่ได้!”
“ฮิฮิ >w<” ดูมันหัวเราะเข้าสิ!! มันน่าเอาตีนลูบหน้าไหม!!!
ยอมให้วันเดียวเท่านั้นล่ะวะ!!
เด็กหนุ่มตัวขาวทิ้งกายนอนลงข้างๆ ลูกแมวยักษ์พลางคว้าเอาหมอนที่มีเพียงใบเดียวมาหนุนหัวตัวเองเสียแทน คยูฮยอนตวัดสายตามองใบหน้าหล่อร้ายพลางตะแคงข้างเบือนหนีสายตายียวน แต่ใครจะรู้ว่าสงครามประสาทกลับก่อตัวขึ้นเสียจนน่าโมโหเมื่อครั้นไอ้เด็กชเวแย่งหมอนคืนไปได้อย่างน่าเจ็บใจ
“เอาหมอนคืนมาดิ ไอ้เด็กนี่หนิ!”
“ถ้าพี่เอาหมอนไป แล้วผมจะใช้อะไรหนุนอ่ะ”
“เรื่องของนาย! วุ่นวายจังโว้ยยย”
“พี่อ่าแหละวุ่นวาย มานี่เลย!!”
ไม่วายจะทำตัววางอำนาจกับเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ชเว ซีวอนพลิกร่างเขาให้หันมาเผชิญหน้ากันได้อย่างประหลาด(แรงเยอะจังนะมึง) ไอ้เรื่องมือไวก็ยิ่งถนัดนัก เด็กตัวโตคว้าเอาหมอน(ที่ตอนนี้กลับกลายเป็นสมบัติล้ำค่า)มาหนุนศีรษะ แล้วก็ด้วยความถือวิสาสะที่มีอยู่เต็มเปี่ยมอีกนั่นแหละที่ทำให้ชเว ซีวอนกระชับตัวของเขาให้ขยับเข้ามาใกล้ แขนข้างหนึ่งสอดมาใต้ศีรษะพลางจัดแจงให้เขาได้นอนหนุนแขนที่ว่าต่างหมอน คราวนี้ล่ะนะที่คยูฮยอนคิดว่าตัวเองหายใจสะดุดไปหลายวิ...
เชี่ยแม่งงง จมูกชนกันแล้วสัด!!
พ่อแม่ช่างปั้นให้ลูกจมูกโด่งอะไรนักหนาวะ~ T^T
“กะใกล้ไปแล้วเว้ย!”
“ก็เตียงมันแคบหนิพี่” -3- ตอแหล!!
“ฉันอึดอัด”
“ก็อยู่นิ่งๆ สิครับพี่คยูฮยอน หรือพี่จะให้ผมช่วยพี่ให้หายอึดอัด” อ้าวไอ้ห่า พูดเชี่ยไร! โจ คยูฮยอนถลึงตามองคนอายุน้อยกว่าอย่างเอาเรื่อง แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ เขาทำได้แต่ทำสีหน้าบึ้งตึงสุดท้ายแล้วไอ้ลูกแมวตัวยักษ์ก็มักมีลูกอ้อนทำให้เขาหลงไปกับท่าทางน่าหมั่นไส้นั่นได้เสมอ จมูกโด่งเป็นสันเคลื่อนมาถูไปมาที่ปลายจมูกของเขาพลางระบายยิ้มเสียจนแก้มดันตาจนหยีเหมือนลูกแมวเข้าไปใหญ่
แล้วยังไงล่ะ ความซวยก็บังเกิดไม่เลิกราเพราะโจ คยูฮยอนใจเต้นเพราะไอ้เด็กนี่อีกแล้วนะสิ!!!
“อื้อ...ออกไปห่างๆ มั้งก็ได้...”
“นี่พี่คยูฮยอน ผมจะบอกให้นะ ถ้าเกิดผมอายุเท่ารุ่นพี่ยุนโฮ รุ่นพี่ทงเฮ รุ่นพี่จองฮุน หรือรุ่นพี่ชางมิน...ผมก็คงฮอตไม่แพ้กันล่ะหน่า...เกิดผมเป็นหนุ่มฮอตไปแล้ว พี่ไม่ได้ใกล้ชิดผมแบบนี้หรอกนะ”
คำพูดอวดสรรพคุณชวนเชื่อตามแบบฉบับ ชเว ซีวอน คยูฮยอนได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน และไม่คิดจะเก็บมาใส่ใจในคำโอ้อวดเลยสักครั้ง ฟังคำพูดเจ้าตัวสิ...กล้าจริงนะเอาตัวเองไปเปรียบกับรุ่นพี่ม.ปลายปีสามที่มีฐานแฟนคลับล้นเหลือแบบนั้น คยูฮยอนเบ้ปากเมื่อดวงตาสีชาทอประกายแวววาวราวกับจะอวดว่าเจ้าตัวนะหล่อนักหนา...ถึงตอนนี้แล้วเด็กหนุ่มตัวขาวถึงได้หมดคำจะพูดเพราะป่วยการจะโต้เถียงกับคนช่างเจรจา ตากลมๆ ถึงได้หุบฉับลงอย่างไม่ไยดีลูกแมวตัวยักษ์ที่สู้อุตส่าห์งัดไม้เด็ดมาออดอ้อนสารพัด
“หยุดพล่ามแล้วนอนซะ...ไอ้เด็กปากมาก”
“ฮิฮิ ฝันดีนะครับ... ^w^”
โจ คยูฮยอนจะรู้ตัวไหมนะ ...ว่าริมฝีปากสีชมพูดอ่อนของเจ้าตัวน่ะมันนุ่มนิ่มขนาดไหน ชเว ซีวอนเคลื่อนใบหน้าออกห่างจากดวงหน้าขาวจัดที่กำลังหลับพริ้มบนท่อนแขนของเขา เด็กหนุ่ม ม.ต้นจ้องมองคนอายุมากกว่าที่พยายามทำตัวฮาร์ดคอร์กับเขาได้เสมอ...อันที่จริงต้องบอกว่า พยายามทำตัวหงุดหงิดกลบเกลื่อนอาการเขินต่างหากล่ะนะ...พวงแก้มขาวๆ ที่บางทีก็ชอบระเรื่อสีแดงน่ะ อย่าคิดว่าเขาไม่ทันเห็นนะ...รอยยิ้มบางๆ ที่ชอบเผยออกมาเมื่อยามที่คนตัวขาวไม่ทันจะรู้ตัว...เสียงหัวใจเต้นตึกตักจังหวะเดียวกันกับเขา อย่าคิดล่ะ! ว่าคนอย่าง ชเว ซีวอนไม่ได้ยิน
ไว้เมื่อถึงเวลา...ชเว ซีวอนจะจีบโจ คยูฮยอนตัดหน้าไอ้พวกรุ่นพี่หน้าม่อให้หมดเลย!!!
พี่คยูฮยอนน่ะ เป็นของเขาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะนะ
แต่เขาเกิดทีหลังหนิ...
เอาเถอะ ยังไง...พี่คยูฮยอนก็ต้องเป็นของซีวอนสิหน่า~
END*
Talk*
ตัดฉับ พอเถอะ...แค่นี้ฟิคสงกรานต์ก็ช้ามานานนนนนนนนนนนน มากแล้ว TT^TT
#อีดิทเล็กน้อย
ความคิดเห็น