ร้อยเล่ห์ ซาตาน

ลำดับตอนที่ #8 : ทำตามแผน

               
         พอเดินเข้ามาในบ้าน นราวดี ก็ขอโทษมารดาเรื่องที่เธอลืมกุญแจบ้านแล้วนอนค้างที่บ้านนู้น ตามที่คุณเจนนิเฟอร์ได้ โทร ฯ มาบอกที่บ้านเธอ เมื่อเช้านี้ และเธอได้บอกมารดาเรื่องที่คุณเจนนิเฟอร์ จะจัดงานวันเกิดแบบเป็นส่วนตัว มีแค่สองครอบครัววันเสาร์นี้ แล้วเธอก็ขอตัวขึ้นไปนอนพักผ่อนต่อ 

          พอเดินเข้ามาในห้องนอน เธอก็เดินไปนั่งที่โต๊ะที่วางโน้ตบุ๊ค เปิดลิ้นชักแล้วหยิบกรอบรูปของคริสโตเฟอร์ขึ้นมาดู ตั้งแต่วันที่เขาว่าเธอในคืนนั้นที่เธอกลับมานอนร้องไห้ พอรุ่งขึ้นอีกวันเธอก็หยิบกรอบรูปเขาที่เธอวางไว้บนหัวเตียงมาเก็บใส่ลิ้นชักนี้ไว้ และเธอก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพี่คริสอีกเลย วันเสาร์นี้เธอจะกล้าทำตามแผนเหรอ เขาคงเกลียดเธอมากกว่าเดิมอีก แต่ถ้าเธอไม่ทำเขาก็จะเป็นของ ผู้หญิงอื่น เธอทำใจไม่ได้ ถ้าผู้หญิงอื่นจะมาเคียงข้างเขา ทำก็ทำจะไปแคร์ทำไมถ้าเขาจะเกลียดเธอในเมื่อทุกวันนี้ เขาก็เกลียดเธออยู่แล้วแค่เกลียดเธอมากขึ้นกว่าเดิมแค่นั้นเอง 

           ส่วนชายหนุ่มพอออกจากบ้านมา ก็มาแวะรับ เอกชัย ไมเคิล และภวัส แล้วก็มุ่งตรงสู่เขาใหญ่ การไปเที่ยวครั้งนี้ มีแต่ผู้ชายล้วน เพราะเขาคิดจะเข้าไปส่องสัตว์ตอนกลางคืน และอยากไปเที่ยวกันเฉพาะเพื่อนจึงไม่มีผู้หญิงมาในทริปนี้ด้วย

                ''  ไอ้คริส เมื่อคืนไปส่งคุณแก้มที่ไหนวะ '' ภวัสถาม
                ''  เมื่อคืน แก้มนอนบ้านฉัน ฉันโทร ฯ ให้คุณแม่ เปิดห้องให้นอน '' ตอบเพื่อน
                ''  บ้านอยู่ใกล้กันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ส่งเขาที่บ้าน '' ไมเคิลถาม
                ''  เขาไม่เคยเมาขนาดนั้น เลยกลัวทางบ้านเขาจะตกใจที่เห็นสภาพนั้น ''
                ''  นี่ดีนะ ที่คุณนิด เข้าใจแก ยอมให้ฉันไปส่ง '' เอกชัยพูด 
                ''  ใช่ คุณนิดเธอมีเหตุผล สมกับเป็น ม.ร.ว ''  คริสโตเฟอร์ตอบ 
                ''  ตกลงเมื่อไหร่ แกจะเลือกได้สักทีวะ หรือจะอยู่เป็น คาสโนว่า แบบนี้ '' ภวัสถาม
                ''  ฉันก็อยู่ แบบนี้แหละ ไม่ได้เดือดร้อนใครนิ '' ตอบแบบไม่แคร์ แล้วทุกคนก็ไม่มีใครสนทนากันอีก 
 

        หลังจากวันนั้น 3 วัน คริสโตเฟอร์ก็กลับมา พอมาถึงบ้าน มารดาก็บอกเขาว่า วันเสาร์นี้ ซึ่งเป็นวันเกิดเธอ เธอจะทานข้าวที่บ้านนี้ พร้อมกับครอบครัวของ นราวดี และจะไม่เชิญแขกมาร่วมงาน และตัวเขาก็ไม่ต้องชวนใครมาทั้งนั้น เธอจะจัดแบบคนกันเอง และนางก็เล่าให้บุตรชายฟังว่านาง โทร ฯ ไปบอกบ้านนู้นว่า นราวดีลืมกุญแจบ้าน แล้วเรากลับมาพอดี  เลยให้น้องมานอนที่นี่ เพราะไม่อยากให้น้องเรียกคุณพ่อ คุณแม่ เพราะดึกมากแล้ว 
       

       นราวดีมีงานเดินแบบทุกวัน วันนี้เธอมีเดินแบบที่พารากอน อีกครั้ง เธอจึงโทร ฯ ชวน วิไลวรรณ ให้ออกมาก่อนเวลา เพื่อมาช่วยเธอเลือกของขวัญให้คุณเจนนิเฟอร์ 

                   ''  แกจะซื้ออะไรให้ท่าน '' วิไลวรรณถาม
                   ''  ไม่รู้เหมือนกัน ซื้อของขวัญให้คนที่มีพร้อมทุกอย่าง ซื้อยากนะ '' นราวดีตอบ 
                   ''  ใช่ แล้วเราจะเลือกอะไรดี ให้เหมาะกับท่าน '' วิไลวรรณถาม
                   ''  ไม่ต้องเลือกแล้ว เดี๋ยวฉันโทรไปสั่งต้นหยกมงคล ต้นไม้มงคลให้คุณป้าดีกว่า มันมีคุณค่าทางจิตใจ มากกว่าราคา '' นราวดีบอกเพราะเธอนึกถึงต้นไม้ชนิดนี้ขึ้นมาได้                 

                    ''  เราไปหาข้าวทานกันดีกว่า ฉันหิวแล้ว '' วิไลวรรณชวน

            แล้วทั้งสองคนก็มานั่งทานอาหาร ในร้านอาหารภายในห้าง ขณะที่กำลังนั่งทานอยู่นั้น ภวัส กับไมเคิล ก็เดินเข้ามาในร้าน ไมเคิลเห็น นราวดีนั่งอยู่ก็สะกิดเรียกภวัส แล้วทั้งสองหนุ่มก็เดินเข้ามาทักสองสาวที่นั่งทานข้าว 


                   ''  สวัสดีครับ คุณแก้ม คุณวิ '' ภวัสทัก
                   ''  สวัสดีค่ะ พี่ภวัส พี่ไมเคิล นั่งทานข้าวด้วยกันนะคะ  '' นราวดีทักตอบ แล้วเอ่ยชวน สองหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธ ภวัสไปนั่งข้างวิไลวรรณ ไมเคิลมานั่งข้างนราวดี
แล้วสองหนุ่มก็สั่งกับข้าวเพิ่ม ระหว่างที่รอก็ชวนคุย 
                    ''  คุณแก้มเรียกที่พี่ว่า พี่วัสดีกว่า และเรียกพี่ไมค์ ไม่ต้องเรียกชื่อเต็มหรอก '' ภวัสบอก
                    ''  งั้นพี่วัส ก็เรียกแก้มนะคะ ไม่ต้องเรียกคุณแก้ม แล้วนี่ วิค่ะ เพื่อนสนิทแก้ม ขอโทษนะคะที่วันนั้น ไม่ได้แนะนำให้รู้จักกัน แต่ก็รู้จักกันแล้ว '' นราวดีพูดถึงวันที่เธอเมาแล้วภวัสขึ้นไปอุ้มเธอ เพราะเธอรู้จากวิไลวรรณว่า ภวัสป็นคนไปเอาตัวเธอลงมาจากฟลอร์กลางผับ  
                    ''  ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะคะพี่วัส และ ยินดีที่ไดรู้จักค่ะพี่ไมค์ '' วิไลวรรณบอกแล้วยิ้มให้ 
                    ''  พี่วัสคะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยแก้มวันนั้น '' นราวดีบอก
                    ''  ไม่เป็นไรจ๊ะ '' ภวัสตอบรับ
                    ''  แล้วน้องแก้มกับน้องวิ มาทานข้าวกันอย่างเดียวเหรอ '' ไมเคิลถาม
                    ''  เปล่าค่ะ เรามาเดินแบบที่นี่ค่ะ แต่เรามาก่อนเวลา เลยมาทานข้าวกันค่ะ '' วิไลวรรณตอบ 
                    ''  แล้วพี่ล่ะคะ '' นราวดีถาม
                    ''  พี่มาคุยเรื่องงานกัน '' ไมเคิลตอบ หลังจากนั้นพออาหารมาทุกคนก็นั่งทาน จนอิ่มเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ไมเคิลขอจ่าย สองสาวก็ยอมให้จ่าย หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไป ก่อนไปได้แลกเบอร์โทร ฯ ด้วย


            เช้าวันเสาร์ นราวดีตื่นแต่เช้า เธองดรับงานวันเสาร์ และวันอาทิตย์นี้ เธอขับรถออกไปรับของขวัญที่เธอตั้งใจให้คุณเจนนิเฟอร์ เธอกลับเข้าบ้านตอนบ่ายแก่ ๆ เธอเอาริบบิ้นมาผูกเป็นโบว์ ที่กระถาง พอเสร็จเธอก็เดินอุ้ม ต้นหยกมงคล ไปบ้านนู้น 

                      ''  Happy Birthday ค่ะ คุณป้า เธอเดินเข้าไป กอดคุณเจนนิเฟอร์ พร้อมทั้งเอาของขวัญของเธอให้ท่าน 
                      ''  ต้นอะไรลูกป้าไม่เคยเห็น ''
                      ''  ต้นหยกมงคลค่ะ เป็นต้นไม้มงคลค่ะ ราคามันไม่แพง นะคะ แก้มคิดไม่ออกค่ะ ว่าจะซื้ออะไรให้คุณป้า เพราะคุณป้าก็มีครบแล้ว แก้มเลยซื้อต้นไม้มงคลค่ะ '' 
                      ''  ป้าไม่สนใจที่ราคาของนะลูก ป้าสนใจคุณค่าทางจิตใจ และคนให้มากกว่านะ '' นางบอก 
                      ''  ค่ะ คุณป้า '' 
                      ''  ทำไมหนูรีบมาล่ะลูก ''
                      ''  หนูมาช่วยทำกับข้าวค่ะ อยากแสดงฝีมือ '' เธอพูดยิ้ม ๆ 
                      ''  ไปในครัวซิลูก ป้าแขกับเด็ก ๆ กำลังช่วยกัน นี่ป้าก็อยู่คนเดียวนะ ไม่รู้สองคนพ่อลูก ออกไปไหนกัน  '' นางบ่น

          ในครัวกำลังชุลมุนเล็ก ๆ ป้าแขกับเด็ก ๆ ในบ้านกำลังช่วยกันทำกับข้าว 

                       ''  สวัสดีค่ะ ป้าแขคิดถึงจังเลย '' นราวดียกมือไหว้ แล้วกอดนาง 
                       ''  ไม่ต้องพูดดีเลยค่ะ เดี๋ยวนี้ป้าไม่ค่อยเจอคุณแก้มเลยนะคะ '' ป้าแขบ่น 
                       ''  แก้มงานเยอะค่ะ ช่วงนี้ ''
                       ''  มิน่าล่ะ ผอมลงนะคะ หน้าตาก็ไม่สดใสด้วย '' ป้าแขทัก พรางมองหน้าเธอ
                       ''  ทำไมมาเร็วล่ะคะ คุณเจน สั่งให้ป้าตั้งโต๊ะ 6 โมงเย็น นี่เพิ่ง 3 โมงกว่าเอง ''
                       ''  แก้มมาช่วยทำกับข้าวค่ะ '' 
                       ''  ดีซิคะ ไม่ได้ทานฝีมือคุณแก้ม นานแล้ว เดี๋ยวป้าเตรียมเครื่องให้ คุณแก้มปรุงนะคะ '' ป้าแขบอก
                       ''  แก้มทำบางอย่างดีกว่าคะ เพื่อคุณคริส ไม่ชอบรสมือแก้ม ''
                       ''  คุณคริส ทานได้ค่ะ เธอไม่เรื่องมากหรอก ''
                       ''  ก็ได้ค่ะ มีอะไรบ้างคะ '' 
                       ''  มีซี่โครงหมูอบราดซอสบาร์บีคิว ต้มยำกุ้ง ปลาเก๋านึ่งซีอิ้ว ยำรวมมิตรทะเล ผัดหน่อไม้ฝรั่งใส่หมูกรอบ  '' 
                       ''  น่าทานทั้งนั้นเลยนะคะ '' เธอพูดจบเธอก็ลงมือทำอาหาร จนเกือบ 5 โมงเย็น เธอจึงขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำ แล้วเธอจะกลับมาทำอาหารต่อ เพราะเสร็จเกือบหมดแล้ว เหลือแค่ทำน้ำยำ กับผัดหน่อไม้ฝรั่ง 


             อาบน้ำเสร็จ เธอก็แต่งหน้า วันนี้เธอปล่อยผมยาว แล้วใส่ที่คาดผม เธอสวมเสื้อสายเดี่ยวสีฟ้า กางเกงขาสั้นสีขาว พอแต่งตัวเสร็จ เธอก็ไปบอกพ่อกับแม่ว่าเจอกัน ที่บ้านนู้น เธอจะไปทำกับข้าวที่เหลือ เพราะใกล้ 6 โมงแล้ว 

               เธอเดินเข้ามาบ้านนี้อีกครั้งแต่ไม่เจอใคร เธอเลยเดินเข้าไปในครัว เพื่อทำกับข้าวที่เหลือต่อให้เสร็จ เพราะใกล้เวลาแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ทำกับข้าวเสร็จ เธอเลยเดินออกมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง เห็นคุณเจนนิเฟอร์กำลังนั่งคุย กับคุณพ่อคุณแม่ของเธอ แต่ไม่เห็นคุณดิลก กับเขา 

                ''  แก้มมานี่ลูก '' คุณเจนนิเฟอร์เรียก เธอเลยเดินไปนั่งข้าง ๆ นาง
                ''  ว่าไง แม่ครัว กับข้าวเสร็จแล้วเหรอลูก '' คุณมงคลแซว
                ''  เสร็จแล้วค่ะ คุณป้าจะให้ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ '' นราวดีถาม
                ''  เดี๋ยวให้ เด็ก ๆ จัดการลูก เรานั่งคุยกันนี่แหละ รอสุดหล่อของบ้านสองคนอาบน้ำ ไม่รู้ไปไหนกันมา สองคนพ่อลูก เพิ่งเข้าบ้านมาเมื่อกี นี้เอง '' นางบ่น 

             ผ่านไป 20 นาที สองคนพ่อลูกก็เดินลงมา คุณเจนนิเฟอร์เลยแนะนำ ให้คริสโตเฟอร์ รู้จักคุณมงคล และ คุณวนิดา บิดา มารดา ของนราวดี 

           คุณมงคลและคุณวนิดามองชายหนุ่มตรงหน้า หล่อยิ่งกว่าในรูปที่อยู่ในห้องนอนของลูกสาวอีก มิน่าล่ะ นราวดีถึงได้รักผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้ ส่วนนราวดีก็มองผู้ชายที่เธอ ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้คุยมา 1 เดือน เขายังคงหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน วันนี้เขาใส่กางเกงยีนส์สีดำ กับเสื้อยือคอโปโลสีฟ้า เหมือนสีที่เธอใส่ พอทักทายกันเสร็จทุกคนก็เดินไปในห้องอาหารของบ้าน อาหารถูกตั้งโต๊ะไว้แล้ว ทุกคนจึงนั่ง 

                ''  วันนี้ไม่ต้องมีคนนั่งหัวโต๊ะนะคะ เรามีกัน 6 คน ถ้ามีคนนั่งหัวโต๊ะ ก็ไม่ครบคู่ คุณเจนนิเฟอร์บอก
                ''  ค่ะ ยังไงแล้วแต่คุณพี่เถอะค่ะ '' คุณวนิดาบอก คุณดิลกเลยย้ายมานั่งเก้าอี้ตัวแรก ถัดมาเป็นคุณเจนนิเฟอร์ ถัดมาเป็นคริสโตเฟอร์ อีกข้างก็เป็น คุณมงคล คุณวนิดา และ นราวดี นี่เธอต้องนั่งตรงข้ามเขาเหรอ แล้วเธอจะทานข้าวลงไหมนี่ ตั้งแต่เจอกันเขายังไม่ทักเธอเลยสักคำ นราวดีคิด 

             พอทานข้าวเสร็จทุกคนก็ย้ายไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน คุณดิลกจึงชมนราวดี 
                   
                  ''  ลุงไม่ได้ทานกับข้าวฝีมือหนูมานาน แต่ลุงคิดว่าวันนี้เป็นฝีมือหนูใช่ไหมลูก ลุงชอบนะ อร่อยดี '' พอคริสโตเฟอร์ได้ยินที่บิดาพูดก็คิดใช่อร่อย เขาคิดแล้วว่าอร่อย แต่รสชาดไม่เหมือนที่เคยกิน ยัยแสบนี่ทำกับข้าวอร่อยด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ
                  ''   ขอบคุณค่ะ คุณลุง ''  นราวดียกมือไหว้ขอบคุณที่ท่านเอ่ยชม
                  ''  มาทำตั้งแต่ กี่โมงล่ะ '' คุณดิลกถาม 
                  ''  3 โมงเย็นค่ะ ''  นราวดีตอบ หลังจากนั้นก็นั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระ จนเกือบ 21.00 น คุณมงคลและคุณวนิดาขอตัวกลับ คุณเจนนิเฟอร์จึงชวนทุกคนดื่มไวน์ เพื่อให้ทุกคนดื่มอวยพรให้เธอ พอเด็ก ยกไวน์กับแก้วเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอจึงบอกให้เด็กเอาไปวางไว้ที่โต๊ะที่ห่างจากทุกคนนั่งอยู่ แล้วให้เด็กออกไปเธอจะบริการเอง  หลังจากนั้นเธอเดินไปริน ไวน์ เพื่อมาเสริฟ์ทุกคน พอทุกคนอวยพรวันเกิดแล้วดื่มให้เธอแล้ว คุณมงคลกับคุณวนิดาขอตัวกลับ แต่คุณเจนนิเฟอร์ขอให้ นราวดีอยู่ก่อนเธอมีเรื่องจะคุยด้วย ถ้าคุยเสร็จแล้วจะให้คริสโตเฟอร์เดินไปส่งที่บ้าน พอคุณมงคลเอ่ยปากอนุญาต แล้วกลับไป คุณดิลกก็ขอตัวขึ้นห้องนอน พอคริสโตเฟอร์จะขอตัวไปบ้าง คุณเจนนิเฟอร์จึงบอกว่าจะคุยกับเขาด้วย แต่ให้ไปคุยในห้องชายหนุ่ม เพราะที่นี่คนเยอะ  ระหว่างที่เดินขึ้นข้างบน คริสโตเฟอร์รู้สึกร้อน ๆ เหมือนจะเป็นไข้ เขามองนราวดีที่เดินนำหน้า เสื้อสายเดียวสีฟ้าตัวนี้ ถ้าเขากระชากออก แล้วได้สัมผัส หน้าอกคู่นั้นมันจะรู้สึกยังไง  หน้าอกของเธอจะเล็กเหมือนหุ่นของเธอไหม หรือจะกำลังเหมาะมือเขา แล้ว สะโพกทีเดินยักย้ายนั่นอีกล่ะ จะน่าบีบขนาดไหน คิดแล้วส่ายหัว นี่เขาเป็นบ้าอะไรถึงมีความรู้สึกแบบนี้กับยัยเด็กแสบนี้ พอเดินมาถึงห้องนอนของคริสโตเฟอร์ คุณเจนนิเฟอร์ก็บอก เธอลืมของไว้ข้างล่างจะลงไปเอา ให้ คริสโตเฟอร์ กับนราวดี เข้าไปก่อนแล้วจะกลับมาคุยด้วย  คริสโตเฟอร์ไม่ยอมจะลงไปเอาให้ แต่นางปฏิเสธบอกจำไม่ได้ว่าลืมไว้ที่ไหนต้องไปหาก่อน แล้วเปิดประตูผลัก นราวดีกีบคริสโตเฟอร์เข้าห้องไป แล้วนางก็ยืนเฝ้าที่หน้าประตู 
    
            พออยู่ในห้องคริสโตเฟอร์ยิ่งร้อน ยิ่งรู้สึกมีความต้องการ เหงื่อเริ่มซึมออกมา ฝ่ายนราวดี ก็รู้สึก ร้อน ๆ หนาว ครั่นเนื้อครั่นตัว นี่เธอเป็นอะไร ดื่มไวน์ ไปแก้วเดียวจะเป็นไข้เหรอ คริสโตเฟอร์เริ่มมองผู้หญิงตรงหน้า นี่เธอกล้าขนาดนี้เลยเหรอ เธอกล้าในบ้านเขาเลยเหรอ 
       
                  ''  เธอกล้ามากเลยนะที่วางยาฉัน '' ชายหนุ่มพูดเสียงกร้าว
                  ''  วางยาอะไร '' เธอถามเพราะเธอรู้จริง ๆ 
                  ''  ยาเซ็กส์ ไง เธออยากได้ฉันเป็นผัว จนต้องวางยาในบ้านเลยใช่ไหม  '' ชายหนุ่มตอบพร้อมเดินเข้ามาหา
                   ยาเซ็กส์ งั้นเหรอ โอ๊ย ตัวเธอก็โดนยานี้ด้วยใช่ไหม เธอถึงมีอาการแบบนี้ เธอคิด 
             พอหญิงสาวไม่ตอบเขา พร้อมกับความต้องการที่อัดแน่น พร้อมจะระเบิด ชายหนุ่มก็ไม่คิดอะไรอีกแล้ว คิดอย่างเดียวอยากปลดปล่อย ความต้องการของตัวเอง ส่วนนราวดีก็ไม่สนใจคิดอะไรแล้ว เธออยากให้เขากอดเธอ จูบเธอ เธออยากเป็นของเขา คริสโตเฟอร์รีบถอดเสื้อผ้าเธอออก ส่วนเธอรีบถอด เสื้อผ้าเขาด้วย พอเขาเห็นหุ่นเธอ โดยไม่มีเสื้อผ้ากลางกั้น ก็ตื่นตาตื่นใจ หน้าอกที่เขาคิดว่าเล็ก มันไม่ได้เล็กเลย มันเต็มไม้เต็มมือ ไหนจะเอวคอดกิ่ว ไหนจะของสงวนของเธอที่โหนกนูน เขาทั้งสัมผัส ทั้งดูดกลืนกินทุกอย่าง หลังจากที่ประคองเธอไปนอนที่เตียง ส่วนเธอก็ใช้มือจับความเป็นชายที่ใหญ่โตของเขา รูดขึ้นรูดลง ยิ่งทำให้เขาทนไม่ไหว ต้องการปลดปล่อยแล้ว เขาจึงพยายามดันความป็นชายเข้าไปในร่างกายเธอ แต่มันไม่ง่ายเลย มันเหมือนมีเยื่อบางๆ ขวางเขา เขาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะดันเข้าไปในตัวเธอจนมิดได้ สองคนต่างผลัดกันปนเปรอ ความสุขจากฤทธิ์และความปรารถนาจนเกือบเช้า แล้วจึงหลับเพราะความอ่อนเพลียนราวดีนอนหลับในอ้อมแขนของผู้ชายที่เธอรัก ส่วนคุณเจนนิเฟอร์เดินกลับห้องตั้งแต่ได้ยินเสียงทะเลาะ เปลี่ยนเป็นเสียงครางแล้ว เธอคิดว่าเธอรีบกลับมานอนดีกว่าเพราะพรุ่งนี้มีเรื่องให้เธอต้องจัดการอีกหลายเรื่อง