ร้อยเล่ห์ ซาตาน

ลำดับตอนที่ #18 : โทร ฯ ไปง้อเมีย

                                                          Happy new year  2011  naka 
 
                                                                 สุข สมหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างที่หวังนะคะ 

                                                                      ร่ำรวย เงินทอง ทุก ๆ คน นะคะ  


      กรุง ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

          ''   คุณปู่ค่ะ พอลล่าขอบคุณนะคะที่คุณปู่เปิดบริษัทโมลเดลลิ่งให้พอลล่า '' เธอเอ่ยขอบคุณ คุณคริสเตียโนหลังจากกลับมาถึงบ้าน วันนี้เป็นวันเปิดตัวบริษัทโมเดลลิ่งของเธอ
          ''   ปู่เปิดให้เพราะพอลล่าขยันช่วยพอลทำงาน และปู่กลัวพอลล่าหนีไปเมืองไทยไปเป็นซุปเปอร์โมเดลที่นู่น ปู่เลยยอมเปิดบริษัทให้พอลล่า '' คุณคริสเตียโนเอ่ยยิ้ม ๆ 
          ''   ที่แท้ยอมเปิดให้เพราะกลัวพอลล่าหนีไปอยู่เมืองไทยนี่เอง '' พอลล่ากล่าวอย่างงอน ๆ  ทุก ๆ คน ในครอบครัวที่นั่งคุยกันอยู่ ต่างหัวเราะเมื่อไต้ยิน ทั้งคู่ทะเลาะกัน แบบเด็ก ๆ อีกแล้ว
          ''    หนูแก้มเหนื่อยไหมลูกเป็นนางแบบให้พอลล่าในงานวันนี้ '' คุณคริสเตียโน่ถาม
          ''     นิดหน่อยค่ะคุณตา ตื่นเต้นด้วย แก้มไม่ได้เดินแบบมาเกือบปีและแก้มก็เดินแบบที่นี่เป็นครั้งแรกด้วยค่ะ  แต่แก้มมีความสุขนะค่ะ แก้มได้ทำในสิ่งที่แก้มรัก '' นราวดีตอบ
          ''     เป็นอะไรลูกเดินหน้ามุ่ยมาเชียว '' คุณคริสเตียโน่เอ่ยถามคุณเจนนิเฟอร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
          ''     ทะเลาะกับตาคริสมาค่ะ '' เธอตอบ
          ''     มันงี่เง่าอะไรอีก วันนี้ ''  คุณปีเตอร์ถาม
          ''     โทร ฯ มาอาละวาด เรื่องที่เราให้หนูแก้ม เดินแบบวันนี้ซิค่ะ '' คุณเจนนิเฟอร์บอก 
          ''     พี่คริสว่ะยังไงครับ '' พอลถามบ้าง          
          ''     เขาว่าทำไมให้แก้มเป็นนางแบบที่นี่ ไม่ถามเขาก่อน '' คุณเจนนิเฟอร์เล่า
          ''     แล้วย้อนมันไปหรือเปล่า ''  คุณคริสเตียโน่ถาม
          ''     ค่ะ หนูถามว่าทำไมต้องบอกแก ในเมื่อหนูแก้มเซ็นต์ใบหย่าทิ้งไว้ให้แล้ว เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกับแก แกแค่เอาไปให้ ภวัส จัดการให้ก็เรียบร้อยแล้ว '' คุณเจนนิเฟอร์เล่า
          ''      แล้วตาคริสว่าไงอีก ''  คุณปีเตอร์ถาม
          ''      ก็โวยวายเหมือนเดิมค่ะ ว่าไม่หย่า ถ้าอยากหย่าให้กลับมาคุยกันที่เมืองไทย ตอนนี้ยังเป็น สามี ภรรยา กันเหมือนเดิม '' คุณเจนนิเฟอร์เล่า
          ''      สมน้ำหน้ามัน ปล่อยให้มันโวยวายไปอีกสักสองปี สามปี อยากเก็กแมนนัก '' คุณคริสเตียโน่บอก    ส่วนนราวดีนั่งเงียบไม่พูดอะไร หลังจากนั้นทุกคนก็ขึ้นบ้านไปพักผ่อนเพราะดึกมากแล้ว

         หลังจากวางหูโทรศัพท์ คริสโตเฟอร์ก็นั่งถอนหายใจในห้องทำงาน ตั้งแต่นราวดีไปเขาโทร ฯ ไปหาเธอเกือบทุกวันแต่ไม่เคยได้คุยกับเธอเลย ทุกคนที่นั่น กีดกันเขาหมดทุกคน เขาไม่รู้จะไปพึ่งใคร พยายามโทร ฯ บ่อย ๆ คิดว่า สักวันเธออาจจะเป็นคนรับโทรศัพท์เอง แต่เธอไม่เคยรับ ให้พนักงานผู้หญิงที่บริษัทต่อสายให้ แต่ก็ไม่เคยได้ผล  ทางนั่นรู้ทันเขาหมด จะไปที่นั่นเอง คุณพ่อก็อ้างนู้น อ้างนี่ทุกครั้ง ทำให้เขาไม่เคยได้ไปที่นั่นเลย เกือบปีแล้วนะที่เธอไป แต่มันทรมานเหมือนสิบปีเลย

           ''   คุณคริสครับ ต้องออกไปพบลูกค้าแล้วครับ '' อำนาจเดินเข้ามาบอกเจ้านายหนุ่ม
           ''   โอเค ''  ตอบรับแล้วเดินนำออกไป 

       ร้านอาหารหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา สถานที่นัดคุยกับลูกค้าคนสำคัญ ขณะที่ คริสโตเฟอร์และเลขาหนุ่ม จะเดินเข้าไป ในโซนที่จองไว้ สายตาของเขา หันไปเห็นภวัส เพื่อนหนุ่มและวิไลวรรณเพื่อนของนราวดี กำลังนั่งทานอาหารด้วยกัน ก็สงสัย สองคนนี้มาด้วยกันได้ยังไง 

           ''   อำนาจเดินไปรอที่โต๊ะก่อน '' สั่งเลขาจบก็เดินไปที่โต๊ะเพื่อน
          
          ''    เฮ้อ วัสมาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอ สวัสดีครับ คุณวิ  '' ทักเพื่อนและวิไลวรรณ
          ''    สวัสดีค่ะ คุณคริสโตเฟอร์ ''  วิไลวรรณทักตอบ
          ''    นายมาที่นี่เหมือนกันเหรอ '' ภวัสถาม
          ''    มาคุยกับลูกค้า '' เขาตอบ
          ''    คุณวิ สบายดีเหรอครับ '' ถามหญิงสาว
          ''    ค่ะ คุณคริสโตเฟอร์ '' เธอตอบสั้น ๆ คิดอย่าง งง งง ร้อยวันพันปี ไม่เคยคุยกับเธอวันนี้มาคุยกับเธอ บ้าหรือเปล่าเนี๊ยะ 
          ''    แก้มติดต่อคุณบ้างหรือเปล่า '' คริสโตเฟอร์ถามเข้าเรื่องที่อยากรู้ 
          ''    ค่ะ โทรคุยกันบ้าง หรือ แชทหากันบ้าง '' เธอตอบ
          ''    คุณมีเบอร์ติดต่อแก้มไหม หรือ อีเมล์ก็ได้ '' 
          ''    เวลาแก้มโทรมาหาฉัน ก็ใช้เบอร์บ้านค่ะ อีเมล์ฉันขอถามแก้มก่อนนะคะ '' ตอบเขา
          ''    แกมีอะไรว่ะไอ้คริส มาถึงก็ถามน้องวิเรื่องน้องแก้มอย่างเดียวเลย แกจะไม่คุยกับฉันบ้างเหรอ '' ภวัสเบรค 
          ''    กับแกคุยเมื่อไหร่ก็คุยได้ แต่กับคุณวิ นาน ๆ จะได้เจอ ได้ถามเรื่องแก้ม '' เขาตอบ
          ''    ส่วนมากแก้มโทรหาคุณตอนไหนครับ '' ถามอีก
          ''    ไม่แน่นอนค่ะ '' 
          ''     คุณติดต่อกันบ่อยไหม ''
          ''     ไม่บ่อยค่ะ นาน ๆ ครั้ง '' 
          ''     ถ้าแก้มติดต่อมา คุณวิช่วยบอกแก้มว่าผมคิดถึง และอยากคุยกับเขานะครับ '' คริสโตเฟอร์ขอร้อง
          ''     ฉันไม่รับปากคุณนะคะ '' เธอบอก
          ''     ทำไมหล่ะครับ '' ถามอย่างสงสัย
          ''     แก้มไม่ให้ฉันเอ่ยถึงคุณให้ฟังค่ะ '' ตอบเขา 
          ''     เหรอครับ แต่ยังไงฝากคุณบอกแก้มด้วย ว่าผมยังรอเธอกลับมา '' พูดจบก็เดินหน้าเศร้ากลับไปที่โต๊ะที่อำนาจนั่งรออยู่คนเดียว เพราะลูกค้ายังมาไม่ถึง

          ''    น้องวิโกหกมันทำไม '' ภวัสถาม
          ''    วิโกหกอะไรเพื่อนพี่คะ '' แกล้งถามทั้งที่รู้ 
          ''     ยังจะแกล้งถามพี่อีก วิมีเบอร์โทร ฯ ส่วนตัวแก้ม วิคุยกันทุกวัน ไม่ทางโทร ฯก็แชทหากัน วิยังโกหกมัน '' ภวัสบอก
          ''     ทำไมวิต้องบอกผู้ชายที่ทำร้ายเพื่อนวิด้วย เพื่อนวิเจ็บ วิก็เจ็บด้วยค่ะ '' เธอบอก
          ''      ก็เหมือนกัน เพื่อนพี่เจ็บ พี่ก็เจ็บด้วย แต่พี่อยากให้วิมีเหตุผลมากกว่านี้ '' ภวัสตอบ
          ''       แล้ววิไม่มีเหตุผลตรงไหน เราจะมาทะเลาะกัน เพราะเรื่องนี้เหรอคะ วิไม่มีเวลาให้พี่วัส บ่อย ๆ นะคะ อยากทะเลาะกับวิก็ตามใจ '' เธอถามเขา เพราะเริ่มโมโหแล้ว นานๆ ทั้งสองคนจะมีเวลาว่างตรงกัน ไปไหนด้วยกันบ้าง ภวัสและเธอกำลังดูใจกันอยู่ เขาโทร ฯ หาเธอบ่อย ๆ หลังจากได้เบอร์โทรของเธอในวันที่บังเอิญเจอกันและนั่งทานอาหารด้วยกันที่พารากอน ในวันที่เธอไปช่วยนราวดีซื้อของขวัญวันเกิดคุณเจนนิเฟอร์ แต่แล้วก็ไม่ได้เดินซื้อ เพราะนราวดีตัดสินใจโทร ฯ สั่งต้นหยกมงคล แต่ทั้งสองคนเพิ่งจะไปไหน มาไหนด้วยกันตอนที่นราวดีไปอังกฤษแล้ว แต่เพื่อนของภวัสยังไม่มีใครรู้เพราะเขารอให้มั่นใจในตัววิไลวรรณก่อนค่อยบอกเพื่อน ๆ ส่วนวิไลวรรณก็เล่าให้นราวดีฟัง เพราะเธอไม่อยากปิดบังเพื่อน เผื่อบางทีเพื่อนจะได้ช่วยเธอคิด

          ''      วิพาล วิไม่มีเหตุผล '' ภวัสบอก
          ''      ถ้าวิไม่มีเหตุผล พี่วัสก็ไม่ต้องมาพูดกับวิ '' เธอบอกเขาแล้วเดินออกไปจากร้านทันที  ส่วนภวัสเรียกพนักงานมาเก็บเงิน และขับรถกลับบ้าน ผู้หญิงอะไรเอาแต่ใจ อยากงอนก็งอน เขาไม่ง้อหรอก 
        
          ''      แก้มฉันทะเลาะกับพี่วัสเมื่อวานนี้ '' วิไลวรรณบอก เมื่อนราวดีโทรมาหา
          ''      เรืองอะไร ''
          ''      ก็อีตาคริสโตเฟอร์ของแกนั่นแหละ ''
          ''      ทำไม เขารู้แล้วเหรอว่าแกกับพี่วัสกำลังดูใจกันอยู่ ''
          ''      เขาไม่รู้หรอก เขาบังเอิญไปเจอฉันกับพี่วัสนั่งทานข้าวด้วยกัน เขาเลยเข้ามาถามฉันเรื่องแก ''
         ''       แล้วแกตอบว่าไง ''
         ''        แล้ววิไลวรรณก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ทั้งหมดให้นราวดีฟัง แหม ร้อยวันพันปีไม่เห็นอยากจะเสวนากับฉัน เมื่อวานทำมาเป็นทักทายฉัน ฉันเลยตอบว่าไม่ค่อยได้ติดต่อแก ไม่มีเบอร์แกข้อหาหมั่นไส้ว่ะ '' วิไลวรรณเล่ายาว
         ''       ดีแล้วฉันยังไม่อยากติดต่อเขา แล้วแกจะมารับฉันที่สนามบินได้ไหม '' นราวดีถาม
         ''       ได้ฉันงดรับงานวันมะรืนนี้ แต่แกแน่ใจนะ ว่าอยากนอนที่บ้าน แกไม่กลัวเจอเขาเหรอ '' วิไลวรรณถาม
         ''        ฉันไปแค่อาทิตย์เดียว และอยู่ต่างจัดหวัดตั้งหลายวันคงไม่เจอ ถึงเจอเขาก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก '' นราวดีตอบ
         ''         ว่าแต่แกเถอะ แกจะเอายังไงเรื่องพี่วัส '' 
         ''         ฉันยังไม่อยากคุยเรื่องเขาตอนนี้ ฉันไปทำงานก่อนนะ แล้วเจอกันวันมะรืนนี้นะ '' วิไลวรรณบอก แล้ววางหู

       สนามบินสุวรรณภูมิ วิไลวรรณมารอรับนราวดี พอเธอเห็นนราวดีเดินมาจึงเดินเข้าไปหา 
           ''   คิดถึงแกจัง '' นราวดีทัก
           ''   ฉันก็คิดถึงแก ไปบ้านแกเลยนะ คุณพ่อ คุณแม่แกรออยู่ '' 
           ''   ไปซิ ฉันก็อยากเจอท่าน '' แล้วทั้งสองคนก็ขึ้นรถไปบ้านของนราวดี 

           ''   สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่ สบายดีนะคะ '' ยกมือไหว้คุณมงคลและคุณวนิดาและกอดท่านด้วยความคิดถึง
           ''    พ่อกับแม่ สบายดีลูก แล้วหนูล่ะ '' คุณมงคลบอก
           ''     หนูสบายดีค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ไม่ต้องห่วง ''
           ''     ไปทานข้าวกันลูก ไปหนูวิ '' คุณวนิดาเรียก

        หลังจากอิ่มนราวดีกับวิไลวรรณก็ขึ้นไปนอนคุยกันบนห้องวันนี้วิไลวรรณนอนที่นี่หลังจากนอนคุยกันนานแล้วทั้งสองก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เช้าวันรุ่งขึ้นวิไลวรรณก็ออกไปทำงานแต่เช้าพร้อมถุงของฝากที่นราวดีให้ นราวดีก็โทร ฯ ไปที่บ้านของคริสโตเฟอร์ พอรู้ว่าเขาออกไปทำงานแล้ว เธอจึงเดินไปบ้านนู้น หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ

           ''    สวัสดีค่ะคุณพ่อ สบายดีไหมค่ะ '' เธอยกมือไหว้และทักทายคุณดิลกที่นั่งรอเธออยู่ ในห้องนั่งเล่น
           ''    พ่อสบายดี แล้วหนูล่ะสบายดีไหมลูก เดินทางเหนื่อยไหม ''  คุณดิลกถาม
           ''    ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ค่ะ นี่ของฝากจากคุณแม่และแก้มค่ะ '' เธอตอบพร้อมหยิบถุงของฝากให้ท่าน
           ''    หนูจะไปเกาะสมุยวันไหนลูก '' คุณดิลกถามเพราะท่านรู้ว่า นราวดีมาเยี่ยมบิดา มารดาและมาทำงานที่นี่ หนึ่งอาทิตย์
           ''     ไปพรุ่งนี้ค่ะ ทีมงานรอแก้มที่นั่น เพราะเดินทางมาก่อนแก้ม'' เธอตอบ
           ''     คุณพ่อจะเปิดตัว Sweet & Sexy Magazine ด้วยใช่ไหม '' คุณดิลกถามนราวดีเพราะรู้ว่าคุณคริสเตียโน กำลังจะเปิดตัวหนังสือและให้บริษัทในเครือธนากรสกุลดูแลตลาดแถบเอเซีย และบริษัทของคุณคริสเตียโนดูแลตลาดแถบนั้น โดยมีนายแบบและนางแบบที่อยู่ในสังกัดโมลเดลลิ่งของบริษัทที่พอลล่ารับผิดชอบอยู่ 
           ''      ค่ะคุณพ่อ คุณตารู้ว่าพอลล่าอยากเป็นนางแบบมาก ท่านกลัวไม่มีใครช่วยคุณพอลทำงานท่านเลยลงทุนเปิดบริษัทโมลเดลลิ่งให้ และท่านก็คิดว่าควรจะเปิดตัวหนังสือแฟชั่นด้วยเพื่อให้ครอบคลุม นายแบบกับนางแบบจะได้ถ่ายแฟชั่นให้หนังสือเราด้วย และมาเปิดตลาดที่นี่เพื่อให้แก้มดูแล ถ้าแก้มกลับมา แต่คุณตามีข้อแม้กับพอลล่าว่าพอลล่าจะต้องช่วยคุณพอลบริหารงานในส่วนอื่นด้วย คุณตาจึงเปิดให้ค่ะ '' เธอตอบ
           ''      หนูทานข้าวเช้ามาหรือยังลูก พอดีวันนี้ตาคริสเขามีงานด่วนเช้าเขาเลยออกไปก่อน พ่อเลยมานั่งอ่านหนังสือที่นี่ก่อนเพราะยังไม่หิว แต่พ่อกำลังจะไปทาน '' คุณดิลกชวน
           ''      แก้มทานมาแล้วค่ะ งั้นแก้มกลับบ้านก่อนนะคะ พอดีสาย ๆ พี่เดชจะแวะมาหาที่บ้านค่ะ ''  เธอบอกพร้อมขอตัวกลับบ้าน

      สายของวันขณะที่นราวดีกำลังทำอาหารกลางวันในครัว ณรงค์เดชก็ขับรถมาถึงบ้าน วันนี้คุณมงคลไม่ไปทำงานเพราะนราวดีอยู่บ้าน ท่านอยากอยู่พร้อมกันก่อนที่นราวดีจะไปทำงานที่เกาะสมุยในวันพรุ่งนี้ คุณวนิดาเดินไปเปิดประตูรั้วบ้านให้ณรงค์เดชเข้ามา หลังจากที่ณรงค์เดชทักทายคุณมงคลและคุณวนิดาเรียบร้อยแล้ว ณรงค์เดชจึงเดินเข้าไปหานราวดีในครัว เมื่อคุณวนิดาบอกว่าเธอกำลังทำอาหารกลางวัน

            ''     สวัสดีจ๊ะแก้ม '' เขาทัก
            ''     สวัสดีค่ะพี่เดช '' เธอทักตอบ
            ''     สบายดีไหมแก้ม ''
            ''     สบายดีค่ะพี่เดช แล้วพี่เดชสบายดีนะคะ '' เธอถาม
            ''     ครับพี่สบายดี แล้วนี่แก้มทำอะไรทานล่ะ ''
            ''     ทำบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงค่ะ พอดีแก้มอยากทานค่ะ ที่นู่นมีก็ไม่อร่อยค่ะ  '' เธอบอก 
            ''     ดีเลยพี่ชอบบะหมี่เกี๊ยว แล้วขนมหวานล่ะ  '' เขาถาม
            ''     น้ำกะทิแตงไทยค่ะ '' เธอตอบ
            ''     เดี๋ยวพี่ช่วยทำนะ นานแล้วที่ไม่ได้ทำอาหาร '' เขาบอกแล้วทั้งสองคนช่วยกันทำอาหารและขนมจนเสร็จ หลังจากนั้นจึงนั่งทานกันที่โต๊ะอาหารทั้งครอบครัวจนอิ่ม เธอจึงย้ายมาคุยกับณรงค์เดชที่ห้องนั่งเล่น

            ''      แก้มจะกลับมาอยู่ที่นี่เมื่อไหร่ ''
            ''      ยังไม่รู้ค่ะ คงอีกปี สองปี ให้บริษัทที่เพิ่งเปิดขยายเพิ่มกว่านี้ '' 
            ''      แล้วแก้มคิดยังไง ถ้าต้องกลับมาใช้ชีวิตกับคริสโตเฟอร์อีกครั้ง ''
            ''      แก้มคงพูดกับพี่เดชว่าไม่ได้รักเขาแล้ว ไม่ได้เต็มปาก แต่แก้มสามารถมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้โดยไม่มีเขา ไม่ยุ่งกับเขาต่างคนต่างอยู่ แก้มเจ็บแล้วแก้มจำค่ะ '' นราวดีบอก
            ''       ดีแล้วล่ะ พี่ไม่อยากเห็นแก้มเจ็บอีก พี่อยากเห็นแก้มคนที่สดใส ร่าเริง
มีแต่รอยยิ้มให้คนรอบข้าง '' ณรงค์เดชบอก
            ''       แก้มหวังค่ะว่าสักวันแก้มจะกลับมาเป็นแก้มคนเก่า ''
            ''       พี่เอาใจช่วยนะ แก้มอย่าลืมว่ายังไงพี่อยู่ข้างแก้มเสมอ ''
            ''       พรุ่งนี้แก้มออกจากบ้านกี่โมง พี่จะได้มารับไปส่งที่สนามบิน ''
            ''       แก้มต้องขึ้นเครื่องเก้าโมงเช้าค่ะ พี่เดชไม่ต้องมารับแก้มหรอกค่ะ ''
            ''       ทำไมล่ะ ''
            ''       มันเช้าค่ะ แก้มว่าจะออกจากบ้าน หกโมงครึ่งค่ะ ''
            ''       ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มารับแก้มล่ะกัน ไม่ต้องเกรงใจพี่ ''
            ''       โอเคค่ะ ''  หลังจากเธอรับปากเขา เขาก็ขอตัวกลับบ้าน ไม่อยู่ทานอาหารเย็นที่นี่