ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Annoy - 1
1
แฮ่กๆ
พระเจ้าช่วยกล้วยจั้มโบ๊ะ! อีก 5 นาทีประตูเรียนจะปิดแล้ว พระเจ้าช่วย ช่วยน้องแบคด้วยฮือ วันแรกของการก้าวมาโรงเรียนนี้น้องแบคไม่อยากสายนะฮือๆ
"อ้าว นักเรียนคนนั้นนะ เร็วๆหน่อย! ประตูจะปิดแล้ว !" ครูอย่ามากระตุ้นผมเส้ ผมก็รีบอยู่
ฟึบ
"แฮ่กๆ" วู้ววว ยะฮู้ววว ในที่สุดการเข้าเรียนวันแรกในโรงเรียนนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดีขั้นหนึ่งดีละ จะได้ไม่ต้องมาเข้าแถวสายให้อับอายคนทั้งโรงเรียน ขึ้นห้องดีก่าอิอิ~
แกร๊ก
"อ่ะ พูดถึงก็มาพอดีเลย นี่คงเป็นเด็กใหม่ มาแนะนำตัวสิ" อาจารย์สุดสวยและเอ็กซ์โครต บอกให้ผมไปแนะนำตัว คือตอนนี้แม่งห้องโครตเงียบ เอ่อ จะทำไงดีว้ะ เมิงอย่าเงียบเด้!
"สะ...สวัสดีนะ เราชื่อแบคฮยอนเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่ ยังไงก็ฝากตัวด้วยน้ะ" พูดออกไปแล้วแนะนำตัวออกไปแล้ว เด็กห้องนี้มันหยิ่งหรือว่าอะไร ประมือหน่อยเส้ ปรบมือให้เกียรตินะรู้จักมั้ย !
"อ่ะ เข้าไปนั่งที่เลยจ้ะ ตรงที่ว่างนั่นนะเห็นมั้ย" โอ้ว ริมหน้าต่างเสียด้วย เฮ้อออดีจริง
ผ่าง
อีหน้าต่างอ่ะโอเค แต่อีคนที่นั่งข้างกูเนี่ย กูไม่โอเค อีเหร้! จ้องกูขนาดนี้ นี่ถ้ากูไปนั่งไม่โดนแดกส์เลยอ่อว้ะ
"เดี๋ยวครับ!.." น่าน พูดถึงแม่งก็ยกมือเรียกละ อ่อ! อยากเปลี่ยนที่นั่งช้ะ ดีๆ กูก็อยากเหมือนกัน
"นายต้องบอกชื่อฉายานายมาก่อนถึงจะนั่งได้" อีเหร้ ฉายาโรงเรียนเก่ากูนี่ดูไม่ได้เลย
"ต้องบอกด้วยอ่อ?" ผมหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากครูแต่ครูเพียงแค่ยักไหล่ โอ๊ย โรงเรียนนี้ยังมีคนปกติเหลือรอดชีวิตอยู่ปะกูถามจากสิ่งที่กรั่นกรองออกมาจากหัวเลยอะ
"แบล็กเมล์..." ผมตอบออกไป
"ทำไมถึงได้ฉายานี้" เมิงไม่ถามยันคนตั้งฉายาให้กูเลยละว้ะไอฟายเยอร์!
"แบล็ก คือเมื่อก่อนเราอ้วนๆดำ สิวเยอะ มันเลยเรียกว่าแบล็ก ส่วนเมล์...." อีเหี้ยเรื่องนี้น่าอับอายกูไม่บอกได้มั้ย
"เมล์อะไรบอกมาดิว้ะ" โอ๊ย อีนี่ก็เร่งกูจัง รอเป็นมั้ยว้ะ!
"เราเคยตกรถเมล์..." ผมพูดออกไปแล้ว
"โว้ะ แค่ตกรถเมล์ก็รอคันใหม่ดิว้ะ แค่นี้เอามาตั้งเป็นฉายา.." เอ่ออ
"คือ ไม่ใช่ตกแบบนั้น คือเราตกรถเมล์แล้วหน้าจิ้มขี้หมา..." พูดออกไปแล้ว ท้อปซีเครทกู เหล่าปวงประชาทั่วหล้านภาลัยรู้หมดแล้ว! แม่จ๋าแบคถูกรังแก!
"กร้าาาาาาาาาาาาาาาก!!!!" แม่งขำกันทั้งห้อง ไม่เว้นแม้แต่อีหน้าเครียดที่ผมต้องนั่งข้างๆ แม้แต่ครูประจำชั้น โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมส์ TT.
"อะแฮ่มๆ ฮึ่ม ไปแบคฮยอนไปนั่งที่ หมดคาบโฮมรูมแล้วสวัสดี"
"สวัสดีค่ะ/ครับ"
หลังจากที่ครูออกไปแล้ว ช่วงนี้ก็เรียกได้ว้ะเป็นช่วงปล่อยนกปล่อยกาออกจากปาก เสียงดังยิ่งกว่าตลาดนกกระจอก แต่เสียงเหล่านั้นไม่ได้ลดความน่ากลัวของผู้ชายที่ผมต้องนั่งข้างด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว
"นี่ สวัสดีนะ เราชื่อแบคฮยอน นายละ" พูดออกไปแล้วอีหอย!
"ชื่อนายนะ ฉันรู้แล้ว ส่วนชื่อฉันนะ 'ปาร์คชานยอล' " หมอนี่ท่าทางหยิ่งแบบกวนๆชะมัด ฮึ่ย ไม่อยากญาติดีด้วยหรอก ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งรู้จักกันหรือฉันต้องการเพื่อนนี่ยันโครมแล่ว!
"..."
"แล้วต่อไปนี้ฉันคือคนที่ต้องดูแลนายตลอดปี ระหว่างที่นายยังเป็นเด็กใหม่ในปีนี้ โอเค้?" ถ้ากูตอบว่าไม่โอเค เมิงจะเปลี่ยนคนดูแลให้กูมั้ย?
"อืมๆ"
"ดีมาก เป็นเด็กดีละกัน" ว่าแล้วมันก็ยิ้มพร้อมตบหัวผมเบาๆเหมือนเด็ก โว้ยย ไม่อยากเชื่อว่าเมิงยิ้มเป็นกะเค้าด้วยกูก็นึกว่าดีแต่ทำหน้าโหด
"ฉันเป็นเด็กดีเหมือนหน้าตานั่นละ" ผมตอบกลับไปอย่างกวนบาทา
"ให้มันจริงเท้ออ" มันตอบมาด้วยน้ำเสียงสูง
"แน่นอนนนน!" ผมตอบกลับไปด้วยแววตามุ่งมั่น กูไม่ได้มุ่งมั่นที่จะเป็นคนดีหรอกนะ กูมุ่งมั่นเฉย ไม่มีไรมาก
พักกลางวัน
โอ๊ย เชี่ย คนเยอะอะไรนักหนาว้ะ นี่โรงอาหารหรือสถานเลี้ยงหนอน อีเหร้ ยั้วเยี้ยๆ เต็มไปหมดแม่ง สุดท้าย ผมก็เดินมาร้านที่โล่งที่สุด
"ป้าครับ เอาจาจังมยอนที่นึง"
"ของผมด้วยครับ" โอ๊ยเมิงเป็นเพื่อนกูเหรอมาสั่งกับกูเนี่ย ผมด่ามันในใจแต่พอเงยหน้าขึ้นไปเท่านั้นละครับ รู้เลย อีเหร้! ปาร์คชานยอล
"อ้าว นายเองเหรอไม่ไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนเหรอ หรือนายไม่มีเพื่อน?" ผมถามออกไปเล่นๆ
"ไม่มีเพื่อนหรอกชั้นมันก็แค่เด็กไม่ดีคนนึงไม่อยากมีใครคบ" มันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนมาก เฮ้ยย น้องแบคขอโต้ดดดด
"ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นเว่ย เพื่อนอ่ะมีแต่นี่มาดูแลเด็กก่อน" โอ๊ย อีสลัดครับ อีกนิดเดียวกูจะเชื่อเมิงแล้วอีกนิดเดียวจริงๆ ฝากไว้ก่อนเถอะเมิง
"เออ!! ไปละแม่งหงุดหงิด!" ผมเดินไปกระแทกจานข้าวลงบนโต๊ะที่อยู่ใกล้ที่สุด หวังว่าอีชานยอลจะไม่ตามมา แต่ผิดคาดครับ แม่งตามมานั่งอยู่ตรงข้ามผม. กูรู้ว่ากูหน้าตาดี แต่ไม่ต้องตามกูเหมือนรายการตามติดชีวิตดาวก็ได้!
"นั่งด้วยคนนะ" เมิงไม่ต้องถามก็ได้ถ้าจะนั่งขนาดนี้
"เอออออ เดี๋ยวนายกินจาจังมยอนใส่น้ำตาล?" รสชาติแม่งไม่ได้กลมกล่อมอยู่แล้วอ่อว้ะ
"..."แล้วมันก้ไม่ตอบยักไหล่อย่างเดียวจนผมต้องกินของตัวเองเข้าไป
พรวดดดดด~
อีเหร้! ซึ้งเลยกู ป้าเค้าทำกะละมังน้ำปลาหลุดมือป่าวว้ะ ถ้าจะเค็มเหมือนกินน้ำทะเลขนาดนี้ โอ๊ย ป้าควรเลิกขายเลยอ่ะจริง รสชาตินี่แบบ หมาไม่แดกพูดเลย
"ฮ่าๆๆ" อีคนที่นั่งข้างมันต้องรู้อยู่แล้วแน่ๆว่าร้านนี้มันเค็ม กูก็ว่าละทำไมไม่มีคน!
"ช่วยเตือนฉันสักนิดนี่มันจะตายใช่มั้ย!?!" ผมตะคอกกลับไป
"ฮ่าๆๆๆ" แต่มันก็ไม่หยุดขำ
"ฮึ่ยยย" แล้วสุดท้ายผมก็กลับไปเติมน้ำตาลแล้วกลับมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกลับมาหมอนี่
"นี่ฉันอิ่มแล้วเดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนนะ" ผมบอกชานยอล
"อื้ม เอาสิ เดี๋ยวตามขึ้นไป เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อน" เมื่อชานยอลว่าจบเราก็แยกย้ายกันไปเค้าก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
ทางเดินบันได
ผมตอนนี้ อยู่ที่บันไดกำลังจะเดินขึ้นตอนนี่อยู่ชั้นสาม
"เดี๋ยวก่อน!...นายนะ!!" หืมเขาเรียกผมเหรอ ?ผมหันกลับไป เค้าเป็นใครไม่รู้แต่เขามากันสามคน คนแรกตาโตผมดำ อีกคนตาเป็นประกายหน้านหวานและอีกคนหน้ากลมและเด็ก
"ฉันเหรอ? มีอะไรอ่ะ ?" ผมถามออกไป
"นี่นายรู้จักกับชานยอลได้ไง!"เหมือนว่าคนที่เป็นคนตาโตจะพูดขึ้นมา
"ก็อยู่ห้องเดียวกันแล้วก็นั่งข้างกันไง?" ผมตอบกลับไป แล้วไง ? ผมเป็นเพื่อนกับเค้าแล้วไง?
"นายห้ามยุ่งกับเค้าเด็ดขาด เค้าเป็นของฉัน!" โฮะๆ ที่แท้ก็บ้าผู้ชายนี่เอง มีเรื่องสนุกซะล้าววว
"อ่อ คงจะไม่ได้หรอกนะพอดี ชานยอลหนะ เค้าได้รับมอบหมายให้ดูแลฉัน" ผมพูดแล้วส่วยนิ้วไปมาพร้อมกับชี้นิ้วเข้าตัวเองแล้วทำหน้ากวนตีน
"หนอย! นายกล้าลองดีกลับชั้นเหรอ! ลู่หาน! ซิ่วหมิน! จับตัวมันไว้" อ่าวๆ ซวยแล้วกูอีสองตัวข้างหลังมันวิ่งมาล้อคแขนผม แม่จ๋าช่วยด้วย
"เฮ้ยปล่อยๆ ปล่อยนะเว่ย! ฉันบอกให้ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกให้คนช่วยนะเว่ย!" ผมขู่พวกเขาออกไปด้วยสายตาจริงจัง จริงจังไว้ก่อนอย่ากลัวให้มันเห็น
"ไม่มีใครช่วยแกหรอกเพราะฉันคือโด คยองซู ลูกของผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ยังไงละ ฮ่าๆ" มันพูดพร้อมกับจิ้มลงที่กลางหน้าผากผม หนอย ลูกผอ.แล้วไงนี่สงสัยคงเลี้ยงแบบตามใจแน่ๆ
"แล้วไง?" ถ้าให้คนอื่นช่วยไม่ได้ไหนๆก็ต้องโดนแล้วกูขอกวนตีนอีกสักดอก
"หึ จะโดนตบอยู่แล้วยังไม่เจียมตัว!"
เพี๊ยะ
ว่าแล้วมันก็ฟาดลงมาที่หน้าผม เอาซะผมหน้าหัน นี่แม่งมือคนหรือตีนช้างโครตเจ็บเลย อีชานยอลเมิงอยู่หนาย ขี้อยู่เหรอมาช่วยกูเร็วววววว
ซ่า
อีตาโต นี่เมิงคิดว่าอยู่งานสงกรานต์ถนนข้าวสารเหรอ? สาดเข้ามาได้ อีเหร้ อายไลเนอร์กูไหลหมด ดีนะที่ซื้อชนิดทนน้ำ
"ผลักมันลงไป แล้วไปเคลียร์กับกลัองวงจรปิด ฉันไปละ" โหยพูดจบมันก็เดินไปอย่างสง่าขอให้แม่งสะดุดขี้ยางลบ
"..." ผมหันไปส่งสายตาอ้อนวอนพร้อมกระพริบตาปริบเรียกความน่าสงสารให้คนทั้งสอง อย่าเลยนะ เก๊าเพิ่งเป็นเด็กใหม่เก๊าไม่ยู้เยื่อง สงสารเก๊าเตอะ
"โชคดีนะ อย่างมากแค่ขาหัก" โอ้ย อีเหร้ จะผลักอยู่แล้วยังอุตส่าห์บอกกูอีก
พลั่ก
"อ้ากกกกกกกกกกก!" ผมร้องลั่นกูกลัวเจ็บ ฮือ พระเจ้าช่วยกล้วยจั้มโบ๊ะ แม่จ๋าช่วยลูกด้วยฮือ ลูกกลัวแล้ว
ฟึบ
เอ้ะ ไม่ค่อยเจ็บ ผมรีบยกมือไหว้ขอบคุณพระศรีรัตนตรัยที่ช่วยลูกไว้ ขอบคุณคร้าบบบบบ
"ไหว้ทำไม ? เห็นฉันเป็นศาลพระภูมิเหรอ ?" เสียงนี้มันคุ้นๆ ผมค่อยลืมตาข้างขวาขึ้นมาทีละนิด ชานยอลเหรอ? เมื่อไม่แน่ใจจึงลืมมันทั้งสองข้าง
ผ่าง
ชานยอลจริงๆด้วยโอ้ย ขอบคุณพระเจ้าที่คุ้มครองลูกช้างตัวน้อย
"หยุดทำสายตาซึ้งได้ปะ ขนลุกหวะ แล้วก็ ลงไปด้วย หนัก" ลง ลงจากอะไร นี่กูอยู่บนอะไร ผมจึงบอกรอบตัวก็ไม่มีไรนี่ ผมจึงหันไปทำหน้าสงสัย
"สงสัยอะไร? เอามือออกจากคอฉัน แล้วเอาขาลงพื้นนี่มันยากมากใช่มั้ย" เมื่อผมสังเกตุตัวเองดีๆ ก็พบว่าเค้ากำลังอุ้มผมท่าเจ้าสาวอยู่ หว่า อายจังแกกกก~ โถ่ถังกะละมังซักผ้า
"อืมๆๆ ลงแล้ว อะแฮ่มๆ" เก๊กไว้ก่อนเดี๋ยวเสียฟอร์ม
"แล้วหน้าเนี่ยไปโดนอะไรมา"ว่าแล้วมันก็จิ้มมาที่แก้มซะแรง หยุดจิ้มเดี๋ยวแก้มช้ำ จะบอกมันดีมั้ยนะ? จะได้เตือนมัน หรือไม่บอกดี บอกมันดีกว่าชานยอลจะได้ปลอดภัยจากอีตาโตกับแก๊งค์ของมันสักทีโครตไม่น่าไว้ใจอ่ะ
"โดนคนตาโตๆ ลูกผอ. ตบ" ผมบอกออกไปพร้อมกับทำตาและน้ำเสียงหน้าสงสาร
"อื้อ ไม่แปลก คนที่ยุ่งกับฉันโดนแบบนี้ทุกคน~" โหย อีนี่จิตใจมันยังหลงเหลือความเป็นคนอยู่หรือเปล่า? ตอบได้หน้าระรื่นหน้าตบมากอ่ะ
"หึยยย" ผมก็ได้แต่ทำหน้าบูดจะให้ทำยังไงกันเล่า!
"ทำไมห่วงกลัวว่าฉันจะหลงผิดคนเหรอ?" นายนั่นพูดพร้อมทำหน้ากวนตีนยื่นเข้ามาใกล้ผม
"ปะ...ป่าวเหอะ!" โอ๊ยย อากาศร้อนจัง หน้าแดงเพราะอากาศร้อนหรอกนะ
"แหม่หน้าแดงเชียว แต่ก็ไม่แปลกที่นายจะหลงชอบคนอย่างฉัน เพราะฉันออกจะหน้าตาดีและยังใจดีอีกที่ช่วยนาย" อีหลงตัวเอง
"โหยนี่! แล้วถ้าเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ฉันคิดว่านายตกส้วมไปแล้ว!" ฮึ่ยหน้าโมโห
"แหม่ คนเรามันก็เช็คความหล่อกัน หน่อย ไปๆ ขึ้นห้องเดี่ยวสาย" ว่าแล้วมันก็ลากผม ย้ำ! ว่าลาก
"เอออ!" แล้วผมก็ทำปากขมุบขมิบด่ามันในใจ
หลังเลิกเรียน
"นี่แบคฮยอน ตื่นๆ มาเข้าเรียนวันแรก แล้วยังจะมาหลับตั้งแต่คาบแรกยันคาบสุดท้ายเลยนะ เดี๋ยวพ่อก็ยันโครมหรอก" โอ๊ย อะไรเนี่ยผมกำลังฝันว่าผมนั่งเดทกับน้องฮยอนอาม.ต้นนมบึ้มที่เพิ่งเจอตอนเข้าห้องน้ำนี้เอง แล้วอยู่ดีดีก็มีมารผจญนามว่าปาร์คชานยอลมาขัดขวางอ่ะ แง! น้องฮยอนอาไปหมดแล้ว ฮือTT.
"ไม่ต้องมาทำหน้าครวญครางเลยแบคฮยอนรีบเก็บของเดี๋ยวพาไปหอพัก!" เออ รู้แล้วน่า! เอ้ะ!?! หอพัก!?!
"นี่ๆๆ เดี่ยวนะโรงเรียนนี้เค้าให้อยู่หอพักเหรอ?" ไม่จริงน่า! ผมไม่ได้เตรียมของอะไรมาเลยนะ
"ก็ใช่นะสิ นี่อย่าบอกนะว่านายไม่ได้อ่านกฎของโรงเรียนอ่ะ โหยนายนี่มันสุดๆเลยว้ะ" แง! ก็เค้าไม่รู้ง่า!
"ทำไงดีอ่ะๆๆๆๆ ฮือ เราไม่อยากนอนชุดนี้ ไหนจะอายไลน์เนอร์คู่ใจ ไหนจะแป้งที่ต้องโบ๊ะก่อนนอน ไหนจะต้องใช้โฟมสครับกำจัดสิว ไหนจะต้องใช้ขมิ้นขัดตัว ไหนจะต้องบอกพ่อแม่...."
"โว้ย! หยุดสาธยายได้แล้ว รีบเก็บของเดี๋ยวพาไปบ้านนายแล้วเก็บของมาเข้าหอ!" ผมจ้องหน้าชานยอลปริบๆ
"นั่งจ้อง แล้วกระเป๋าจะมาหามั้ยห้ะ ไปเก็บของเร็ว!" โหยนี่เพื่อนหรือพ่อ ถ้าจะด่าขนาดนี้เอากูไปเป็นลูกบุญธรรมเถอะ
"ครับๆ พ่อปาร์คๆ คิคิ" ผมพูดประโยคหลังแผ่วเบาแล้วขำ พ่อปาร์คตลกจัง คึคึคึ
"ขำอะไรเก็บของๆๆ" อีนี่ก็เร่งจัง
"เอออๆๆ เก็บอยู่ๆๆ" ฮึ่ย หน้าโมโห เป็นพ่อก็ไม่ใช่เร่งมันอยู่นั่นละ
ซุปเปอร์มาเก็ต
ไม่ต้องสงสัยครับ ว่าทำไมเรามาอยู่ตรงนี้ คือเรื่องมันมีอยู่ว่าผมอ่ะ อยากได้ครีมบำรุงหน้าของ csb ที่เพิ่งออกกับขนมจุกจิกครับ แต่ผมมีลางว่าคนอย่างปาร์คชานยอลจะไม่ให้แน่นอน หลายๆคนคงคิดว่านอนคนเดียวมันจำเป็นต้องหลบอีปาร์ค ด้วยเหรอ? ผิดคาดครับ ระหว่างเดินไปบ้านผมมันบอกว่า มันต้องนอนห้องเดียวกับผมเพราะครูสั่งคิดดูครับ เช้าก็ปาร์คชานยอล กลางวันก็ปาร์คชานยอล เย็นก็ปาร์คชานยอล ก่อนเข้านอนก็ปาร์คชานยอลคงได้เบื่อหน้ากันไปข้างและเพื่อไม่ให้เป็นปัญหาในการซื้อครีม ผมเลยบอกเค้าไปว่า
'นี่ๆปาร์คชานยอล เราไปซื้อของเข้าหอพักกันมั้ย'
'ไม่ต้องซื้อหรอกซื้อทำไม ข้างๆมีร้านสะดวกซื้อ'
'โหย ถ้าร้านสะดวกซื้อบางทีกินอาหารแต่แบบเดิมๆมันขาดสารอาหารนะ นายรู้มั้ย ว่าคนผิวดีอย่างฉันต้องผัก 5 สี ต้องทานสลัดตอนเช้า ดื่มแต่น้ำผักผลไม้ และที่สำคัญทานเนื้อแค่ตอนกลางวัน แถมก่อนนอนก็ต้องดื่มนมด้วยนะแล้วอีกอย่าง....'
'พอๆๆ เออ ไปก็ได้รำคาญ'
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ละครับคึคึ ตอนนี้ผมก็กำลังทำทีเดินซื้อผักสลัดอยู่ตรงซุ้มสลัด ผมหยิบถุงขึ้นมาใส่ข้าวโพด กะหล่ำม่วง กะหล่ำปี กรีนโอ้ก และก็อีกหลายๆอย่าง รอจังหวะเหมาะสมที่จะปลีกตัวไปซื้อครีม
"ชานยอลๆ เราปวดชิ้งฉ่องอ่ะ ไปเข้าห้องน้ำได้ปะ?" แผนแรกเริ่มปฏิบัติการ
"อ้าวจะไปเข้าห้องน้ำอ่อ" ก็บอกอยู่ว่าไปห้องน้ำ ได้ยินว่าไปซักผ้าหรือไง
"อืมๆ" ผมตอบออกไป
"งั้นรอแปปเดี่ยวเราไปจ่ายตังค์แล้วไปพร้อมกันเลยละกันนะ" เมื่อมันพูดจบมันรีบวิ่งไปจ่ายตังค์และกลับมาด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้
"ปะ ไปเข้าห้องน้ำกัน.." ว่าแล้วมันก็จูงมือผมไป ผมเลยยิ้มแหยๆ ให้มันทีนึง แผนแรกไม่ได้ผล แผนสอง
"ชานยอล เดี่ยวเราไปดูของกินตรงนู้นแปปดิ ชานยอลเข้าห้องน้ำไปก่อนละกัน"
หมับ
"นี่นายแปลกไปหรือป่าวเดี๋ยวอยากเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวอยากดูของกิน มีอะไรปิดบังฉันหรือป่าว?"ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงกดดันเป็นการปิดท้าย โอ้บระเจ้า ลูกยังไม่อยากโดนด่ากลางห้าง
"คือ..." ผมจะแก้ตัวว่าไรดีอ่ะ ตอนนี้เหงื่อเริ่มตก อัตราการเต้นของหัวใจเริ่มเร็วขึ้น
"บอก มา" ชานยอลพูดเสียงต่ำแถมชัดถ้อยชัดคำซะด้วย
"เราอยากซื้อครีมบำรุงหน้าที่ออกใหม่แต่กลัวโดนชานยอลด่าว่าไร้สาระ" ความจริงทุกอย่างถูกเปิดเผยต่อสาธารณะชนคนทั้งห้าง ผมพูดพร้อมกับหลับตาปี๋เนื่องจากกลัวโดนด่า
"ก็แค่นั้น เดี่ยวพาไป" เค้าพูดพร้อมสะบัดมือแล้วเดินนำ
"เอ่อ...ชานยอล" ผมเรียกเค้าอีกครั้ง
"อะไร จะไปซื้อมั้ยครีมเรียกอยู่นั่น"
"คือมันต้องไปทางนั้น"ผมชี้ไปยังทิศทางตรงข้ามกับที่ชานยอลเดินไป เค้าทำท่าเก๊กฟอร์มแล้วก็เดินไปทางที่ถูก ฮ่าๆ น่าขำชะมัดนานๆทีจะเห็นเสียฟอร์มกร้ากๆ น่าถ่ายรูปไว้บูชาซะจริง!
หอพักชาย
"นี่ชานยอลพรุ่งนี้มีงานอะไรเหรอ เห็นคนในโรงเรียนอัพตัสเฟสกันเต็ทเลยอ่ะว่า ตื่นเต้นจังเลยพรุ่งนี้ อยากให้ถึงพน.เร็วๆจังพรุ่งนี้มันวันสวรรค์อะไรประมาณนี้อ่ะ" คือตอนแรกผมเห็นก็เฉยๆนะ แต่พอเยอะๆเข้ามันก็เลยแปลกใจผมก็เลยหันไปหาชานยอลที่กำลัฃจัดของอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า
"อ่อ พรุ่งนี้มีงานแบ่งห้องกีฬาสีแล้วก็คัดตัวนักกีฬา ถ้าเอาง่ายๆที่พวกนั้นตื่นเต้นก็คงพรุ่งนี้ไม่มีการเรียนการสอน" เมื่อชานยอลอธิบายขยายความผมก็ร้องอ่อทันที
"แล้วนี่กีฬาสีตอนนายอยู่โรงเรียนเก่านายทำอะไรบ้างอ่ะ" ชานยอลถามพร้อมกับเดินมานั่งตรงเตียงผม
"ฉันอ่อ ไม่ลงอ่ะขี้เกียจตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่าละ รู้สึกว่ามันน่าเบื่ออ่ะ" ผมตอบออกไปตามความจริง
"..." หมอนั่นทำหน้าเหวอเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง ก็กูพูดเรื่องจริงหนิ
"อย่าทำหน้าโอเว่อร์ได้ปะ ทำไม นายคิดว่าฉันจะทำอะไรละ" ผมถามออกไปใจนึงก็กวนตีนนะแต่อีกใจก็สงสัย
"ก็คิดว่าหน้าอย่างเธอจะเป็นละ...คนเก็บขยะให้สแตน" ห้ะ !?! อีบ้า คนเก็บขยะให้สแตน หืม! ถึงกูจะหน้าเหมือนป้าข้างถนนแต่กูก็ไม่ได้ไปเก็บขยะโว้ย!
"นี่ เอาอะไรมาพูด! ฉันไม่ได้เก็บขยะที่สแตนโว้ย! หนักสุดก็คือดูแลนักกีฬาบาส แล้วไม่อยากจะคุยหรอกนะหน้าสวยๆอย่างฉันอ่ะ เคยมีรุ่นพี่ที่ฮอตที่สุดมาจีบนะโว้ยจะบอกให้" ผมพูดความจริงนะคร้าบ ก็คนมันฮอต จะให้ทำยังไงได้ ฮิฮิ
"เออ เชื่อ" ว่าแล้วมันก็เดินไปปิดไฟวิ่งไปคลุมโปงที่เตียงมัน หืมปากเมิงบอกว่าเชื่อแต่หน้าเมิงนี่ดูถูกกูมาก เออ เมิงหล่อนิ ห้ะ !?! หล่อ ไม่ใช่มันไม่หล่อ โอ๊ย ร้อน หรือว่าเขิน ไม่ๆๆๆ
"นี่จะนอนก็นอนอย่ามัวแต่สะบัดหัวเดี๋ยวหัวก็หลุดหรอก"
"เอ้ออ นอนแล้ว!" ฮึ่ยย
5 นาทีผ่านไป
"นี่แบคฮยอน..."
"..."
"หลับแล้วเหรอ"
"..."
"เฮ้ออ"
ในขณะที่อีกคนหลับสบายไม่มีใครรู้ว่าอีกคนกำลังใจสั่นกับเรื่องที่เกิดกับตัวเองในวันนี้ จริงๆแล้วฉายาบ้าบอนั่นไม่มีหรอก แต่อยากแกล้งเพราะอยากคุย แล้วไอตรงบันไดนะ ไม่อยากปล่อย อยากออุ้มไปส่งถึงห้องให้รู้ว่าปลอดภัยแต่กลัวจะโดนสงสัย แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่าเก็บขยะ เรานึกว่านายจะเป็น...ลีดโรงเรียน เฮ้อ แบคฮยอนก็หน้าตาดี แต่มีลางว่าถ้าไม่รีบแสดงความเป็นเจ้าของตอนนี้ จะโดนหมาคาบไปแดกอย่างแน่นอน เอาวะ ได้เวลารุก แล้ว ปาร์คชานยอล!
#สนุกมั้ยเอ่ยกับตอนแรกเรื่องนี้เป็น short fic [SF] นะค้าตอนหน้าพี่ปาร์ครุกฆาต! ถ้าสนุกอย่าลืมติดแท็ก #ฟิคพระเจ้าช่วยกล้วยจั้มโบ๊ะ นะค้าาาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น