เล่ห์กรรณิการ์

ลำดับตอนที่ #1 : เล่ห์กรรณิการ์ บทนำ

                                       เล่ห์กรรณิการ์ 

           เสียงลมพัดกรรโชกจนต้นไม้ใหญ่รอบบ้านครูดกับหลังคาดังครืดคราด เด็กหนุ่มในวัยสิบเจ็ดปีบิดกายไล่ความเมื่อยขบ ลำคอของเขาแห้งผากตอนที่ย่ำเท้าลงบันไดบ้านไปหาน้ำดื่มก่อนเข้านอน ฝนซู่ใหญ่ตกกระทบหลังคามีเสียงฝีเท้าย่ำตามหลังเขาลงมา ขุนพลหันไปมองเห็นมารดากระชับเสื้อคลุมแนบลำตัวแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนล้า

                เด็กหนุ่มเดินต่อไปยังห้องครัวขณะที่แม่ของเขาไปอีกด้านของตึกใหญ่ เขาถอนใจยาวเหยียดด้วยรับรู้ถึงสถานการณ์เคร่งเครียดที่ครุกรุ่นในครอบครัวมาหลายเดือนแล้ว แม้ว่าบิดาจะเก็บคำเงียบและไม่ได้เล่าถึงปัญหาใดๆ ให้ฟังแต่เขาก็รู้ดีว่า พ่อกำลังประสบปัญหาทางธุรกิจกับหุ้นส่วนที่สร้างบริษัทค้าวัสดุก่อสร้างขึ้นมาด้วยกันหลายปีดูเหมือนว่าพ่อจะแก้ปัญหาที่ถูกทรยศได้ พ่อของเขาเก่งเสมอแต่ผ่านมาไม่นาน พ่อก็กลับมาเคร่งเครียดอีก คราวนี้เขาได้ยินมาว่า

                มันเป็นผลพวงมาจากเศรษฐกิจ

                ขุนพลถอนใจอีกครั้งรู้ว่านั่นไม่ใช่หน้าที่ของเขา พ่อไม่อยากให้เขารับรู้ แม่ก็เช่นกัน หน้าที่ของเขาตอนนี้คือเรียนให้ดีที่สุดแม้ว่าเด็กหนุ่มจะไม่ได้นั่งทานข้าวร่วมกับพ่อมาเป็นแรมเดือน ชีวิตวัยรุ่นมีอะไรมากมายให้เขาอยากเรียนรู้และสัมผัส เขามีสังคมของเขา มีเพื่อนฝูงที่สามารถสรรหากิจกรรมมาชักชวนให้ออกห่างจากสภาวะตึงเครียดในบ้านและลึกๆ แล้ว ขุนพลยังเชื่อมั่นว่า บิดาจะเป็นผู้นำที่แข็งแกร่งอย่างที่เป็นมาเสมอ ท่านจะนำพาบริวารทุกคนพ้นผ่านจากสถานการณ์อึดอัดช่วงนี้ไปได้

                เสียงหนึ่งดังมาจากห้องทำงานด้านซ้ายของตึกชั้นล่างทำให้ขุนพลที่กำลังดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็นสะดุ้งสุดตัว ขนลุกชันไปทั่วร่างเขาเหลียวมองไปยังทิศทางที่มารดาเพิ่งลับหายไปไม่นานแล้วเสียงกรีดร้องของแม่ก็ทำให้เขาวิ่งสุดฝีเท้าด้วยหัวใจที่สั่นรัวไปยังต้นเสียง

                คนรับใช้สองคนและคนขับรถของบิดาวิ่งตามหลังเขามาติดๆ เมื่อแทรกตัวผ่านประตูที่เปิดแง้มเขาก็เห็นมารดาประคองร่างที่กำลังสั่นกระตุกแรงๆ ของบิดาเอาไว้แล้วคร่ำครวญไม่หยุดปาก ขุนพลตัวแข็งค้างเขาเบิกตามองภาพนั้นอย่างคนที่ช็อกสุดขีด ร่างสูงค่อยขยับเท้าที่หนักเหมือนถูกหินถ่วง ดวงตาคมพร่าเลือนเมื่อเข้าไปคุกเข่าอยู่ข้างแม่ ในมือของพ่อมีปืนอยู่ด้วยและที่ขมับด้านขวาก็มีเลือดไหลออกมาเป็นทางจนโชกไปทั้งร่างของพ่อ

                “อิฐ...”

                ดวงตาที่เบิกกว้างของพ่อและเสียงที่แหบแห้งขาดสะท้าน ชื่อของเขาคือคำสุดท้ายที่พ่อเปล่งออกมาก่อนจะขาดใจอยู่ในอ้อมแขนเล็กๆ ของแม่ผู้หวีดร้องออกมาสุดเสียง ชายหนุ่มมองภาพนั้นด้วยใจที่แตกดับ  แม่น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือด เสียงคร่ำครวญของคนรับใช้สองคนระงมระคนตกใจอยู่ด้านหลัง คนขับรถของพ่อล้มเลิกความตั้งใจที่จะอุ้มร่างใหญ่โตจมกองเลือดไปโรงพยาบาล ขุนพลสดับรับรู้ทุกอย่าง โดยที่เขาไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมา เขาดันมันกลับเข้าไปเพราะรู้ว่าวินาทีที่ลมหายใจสุดท้ายของพ่อขาดไปแล้ว...คนที่ควรเข้มแข็งที่สุด ต้องเป็นเขา .

             เล่ห์กรรณิการ์ อัปเดตให้อ่านอีกครั้งนะคะ 

                                ติดตามสนับสนุนได้ในรูปแบบอีบุคค่ะ