คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [SF] Mate :: special part
Title: [VSF] Mate Special Part, มากกว่ารัก ตอนพิเศษ
Pairing: Siwon-Hyukjae
Rating: PG
Author: Grazia
สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านตอนแรก
::Mate:: <<คลิกที่นี่เลยค่ะ
__________________________________________________________________________________
“ซีวอน! ฉันทำข้าวผัดมาจากบ้าน อร่อยที่สุดในโลก...นายต้องกินนะซีวอน~”
“ไอ้ขายาว! ถ้าไม่ตื่นฉันจะเตะตกเตียงแล้วนะ ไหนบอกว่าจะตื่นมาอ่านหนังสือ”
“ซีวอนอย่าดิ้นได้ไหม นายไม่สบายนี่นา เดี๋ยวเช็ดตัวให้นะ”
“สุขสันต์วันเกิดซีวอน เพื่อนรักของฉัน...วันนี้ฉันจะเลี้ยงวาฟเฟิลนายหนึ่งชิ้น”
“ฉันไม่ค่อยมีอะไรให้นายพึ่งพาหรอก เพราะนายมีทุกอย่างอยู่แล้ว...แต่ฉันเต็มใจช่วยเหลือนายเสมอนะซีวอน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน
“จำไว้ว่านายยังมีฉันนะซีวอน~”
ภาพ ของเพื่อนรักค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาทีภาพขณะที่ซีวอนยืนอยู่หน้าห้องคนไข้ บางครั้งคนๆ นั้นก็มีรอยยิ้ม บางครั้งก็ตีหน้าบึ้งตึงเมื่อเขาขัดใจหรือทำตัวให้เป็นห่วง แต่สิ่งที่มีอยู่ในทุกๆ ภาพคือแววตาจริงใจที่ส่งมาให้เขาเสมอ ฮยอกแจเป็นเพื่อนที่ดีและเป็นคนที่น่ารัก แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซีวอนกลับเห็นเพียงคุณสมบัติข้อแรกของฮยอกแจ เขารู้แค่ว่า...
ฮยอกแจเป็นเพื่อนที่ดี
“ฉะ ฉันรักนาย”
“เราเป็นเพื่อนกัน” คำตอบของซีวอนตอนที่ฮยอกแจสารภาพความในใจกับเขาครั้งนั้น ซีวอนได้ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเพราะไม่เคยรู้ว่าฮยอกแจน่ารักจนกระทั่ง...
“ฮยอกแจ! ระวัง”
จน กระทั่งตอนที่ร่างบอบบางของเพื่อนรักปลิวตกลงบนถนนเพราะแรงกระแทกจากรถยนต์ ซีวอนเห็นภาพนั้นเต็มสองตา แล้วคำว่ารักของฮยอกแจก็ย้อนกลับมาดังในหัวของชายหนุ่ม ความกลัวว่าจะสูญเสียสิ่งที่รักดึงซีวอนขึ้นมาจากอคติและความคิดแง่ลบที่เคย มีต่อความรักของฮยอกแจ ชายหนุ่มค่อยๆ คิดได้ว่าเป็นเรื่องดีที่ฮยอกแจจะรักเขา และคงจะไม่ผิดถ้าเขาจะรักฮยอกแจ
“ฉะ ฉันรักนาย” คำๆ นั้นทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและอบอุ่นด้วยซ้ำ
ถ้า ย้อนกลับไปได้ ซีวอนจะไม่ตอบปฏิเสธ...หรือถ้าเป็นไปได้เขาจะรั้งฮยอกแจไว้ก่อนที่คนตัวเล็ก จะวิ่งออกไป ถ้าให้เวลาเขาอีกสักนิดเพื่อทบทวนความรู้สึกของตัวเอง อีกสักสองสามวันหรือไม่กี่สัปดาห์ให้หลังเขาอาจจะพูดคำเดียวคำนั้นกับฮยอกแจ ก็ได้...เขาไม่ควรด่วนทำร้ายฮยอกแจอย่างนั้นเลย
แต่ความคิดเหล่านั้นของซีวอนคงจะไม่มีประโยชน์เพราะทุกอย่างกำลังจะสายไป
เคลียร์!
สาม สอง หนึ่ง เคลียร์!
ภายในห้องสีขาว หัวใจที่ถูกกระตุ้นด้วยไฟฟ้ากำลังหมดแรง ซีวอนเคยรู้มาจากคุณอาที่เป็นหมอว่ามีเพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์ของผู้ป่วยเท่า นั้นที่จะฟื้นขึ้นมาหลังจากแพทย์ยื้อชีวิตเอาไว้ด้วยเครื่องช็อตหัวใจ
ชายหนุ่มประสานมือแน่น ได้แต่หวังเพียงอย่างเดียวว่าฮยอกแจจะเป็นหนึ่งในสามสิบเปอร์เซ็นต์นั้น
ตลอด เวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา หากไม่ตรงกับช่วงสอบเขาจะต้องแวะมานอนบนโซฟาข้างเตียงคนไข้เกือบทุกวัน ในขณะที่ฮยอกแจยังหลับสนิทเจ้าของมือเรียวเฝ้าไล้ใบหน้าของคนหลับเบาๆ บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ เหมือนตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมีสักวันหลังจากนั้นที่ชเวซีวอนจะไม่รู้สึกรักฮยอกแจ
รัก คำที่เพิ่งรู้เมื่อไม่นานว่ามันเกิดขึ้นแล้ว
แต่ รักคำนี้ยังไม่ได้พูดออกไป แม้จะรู้ตัวช้าแต่ซีวอนยังหวังว่าจะมีโอกาสที่จะบอกคำนี้เป็นคำแรกเมื่อฮยอก แจลืมตา เขาอยากเห็นใบหน้าของฮยอกแจเมื่อรู้ว่าเขาก็รักฮยอกแจเหมือนกัน...มันคงจะ เป็นวันที่มีความสุข
“ฮยอกแจ ฟื้นขึ้นมานะ ฉันรออยู่”
“ฉันรักฮยอกแจ"
แต่ ละถ้อยคำที่หลุดออกมานั้นไม่ต่างกับประจุไฟฟ้าที่มีศักย์สูง จะเป็นไปได้หรือไม่ที่มันจะทำให้หัวใจของคนที่นอนอยู่ในห้องพยาบาลกลับมา เต้นอีกครั้ง
ถ้าฮยอกแจกลับมา ซีวอนจะไม่มองข้ามทุกความรู้สึกของฮยอกแจอีกเลย
ภาย ในห้องคนไข้ หัวใจที่ถูกกระตุ้นด้วยไฟฟ้า กำลังพยายามทุกวิถีทางเพื่อพาตัวเองกลับมา...ร่างของฮยอกแจกระตุกตามจังหวะ ของเครื่องช็อตหัวใจ ก่อนที่แพทย์จะหันไปดูสัญญาณบนจอภาพแล้ววางมือลง
ไม่นานประตูบานสีขาวก็เปิดออก คุณหมอเดินตรงมาที่ซีวอนซึ่งเดินเข้าไปหาคุณหมอด้วยความร้อนใจเช่นกัน
“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”
หลัง จากที่ได้ยินคำตอบของแพทย์ ซีวอนก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องผู้ป่วย คนร่างเล็กนอนหลับพริ้ม ซีวอนกุมมือฮยอกแจแน่น ใบหน้าซบลงข้างลำตัวของฮยอกแจ
::Mate : SP::
“ฉันรักฮยอกแจ
“คุณเป็นใคร” เสียง เบาๆ ดังขึ้นจากเตียงคนไข้ ใบหน้าน่ารักมองซีวอนอย่างอยากรู้ ซีวอนไม่ได้ประหลาดใจกับคำถามนั้น หลังจากที่คุณหมอปั๊มหัวใจฮยอกแจขึ้นมาได้ หนึ่งเดือนต่อมาร่างบางก็ฟื้น แต่เพราะแรงกระทบกระเทือนจากเหตุการณ์รถชนทำให้ฮยอกแจสูญเสียความทรงจำ
"ฉันชื่อซีวอน"
::Mate : SP::
“ซีวอน เรารักกันเหรอ” ฮยอก แจถามเมื่อย้ายกลับมาอยู่ที่ห้องพักของเขากับซีวอนแล้ว ดวงตาเรียวรีมองดูแหวนบนนิ้วของตัวเองซึ่งเป็นแบบเดียวกับซีวอน ซีวอนบอกเขาว่าซีวอนรักเขา แต่ฮยอกแจกลับไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกนี้เลย เขาจำไม่ได้ว่าเคยรักกับซีวอนยังไง
“แล้วฮยอกแจว่ายังไงล่ะ” แกล้งย้อนถาม ทว่าดวงตาใสแจ๋วที่จ้องกลับมาทำให้ซีวอนรู้สึกวาบในอกอย่างบอกไม่ถูก
“ฉะ ฉันรักนาย” เขายังจำวันที่ฮยอกแจบอกรักเขาได้ สองตาของฮยอกแจเอ่อล้นด้วยความรู้สึก ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นสายตาที่มองเขาเหมือนคนไม่เคยรู้จักดูเหมือนทุกอย่างระหว่างเขากับฮยอกแจคงต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด หรือนี่จะเป็นโทษที่เขาเป็นต้นเหตุให้ฮยอกแจถูกรถชน
“เล่าให้ฟังหน่อยสิ ว่าเรารักกันยังไง”
ซีวอนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดีในเมื่อมันไม่เคยมีช่วงเวลาที่พวกเขารักกัน ที่ผ่านมามีแค่ตอนที่ฮยอกแจรักเขา และอีกช่วงคือตอนที่เขารู้ตัวว่ารักฮยอกแจ
อย่าง ง่ายที่สุด ชายหนุ่มหยิบรูปถ่ายและสิ่งของแทนความทรงจำต่างๆ ขึ้นมาเล่าตั้งแต่ตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก ตอนเรียนมัธยมต้นด้วยกัน จนกระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกันได้อีก
"ฮยอกแจชอบไล่เตะฉัน อะไรนิดหน่อยไม่ถูกใจก็ยกขาฟาดตลอด"
"จริงหรอ ฮ่า ฉันเป็นแบบนั้นหรอ ที่แท้ก็เพราะเรารู้จักกันมานานนี่เอง
"ความรักคงจะเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวเนอะซีวอน"
"ใช่" ซีวอนยิ้มเมื่อฮยอกแจเริ่มเข้าใจเอง
"เล่าต่อสิซีวอน ซีวอนกับฉันใครบอกรักใครก่อน" ฮยอกแจถามด้วยความตื่นเต้น ปากอิ่มอมยิ้มน้อยๆ อย่างเฝ้ารอ
"ฮยอกแจบอกฉันก่อน" ซีวอนยิ้มฝืดเฝือ นึกถึงเหตุการณ์นั้นทีไรเขาก็รู้สึกผิดทุกที
"นายจูบฉัน"
"ฉะ ฉัน เริ่มก่อนเหรอ" ฮยอกแจยกมือขึ้นปิดปากตัวเองก่อนจะก้มหน้าลง ใบหน้าเล็กซับสีเลือด
"ใช่" ซี วอนตอบเบาๆ ท่าทางของฮยอกแจที่มักจะทำท่าประหลาดใจเวลาที่เขาเล่าเรื่องราวที่เคยเกิด ขึ้นให้ฟังทำให้ซีวอนรู้สึกระคนเจ็บปวด ไม่รู้ว่าจะดีใจดีหรือไม่ที่เห็นฮยอกแจเขินเขา
"แล้ว ฉันก็รักฮยอกแจเหมือนกัน" ชายหนุ่มตอบเบาๆ เชยคางฮยอกแจขึ้นมาเพื่อสบลึกไปในตาสีน้ำตาล หลังจากที่รู้ความรู้สึกตัวเอง ซีวอนรอโอกาสจะได้บอกกับฮยอกแจว่าเขารู้สึกอย่างไร เขาอยากเห็นสีหน้าของฮยอกแจตอนที่เขาบอกรัก
ครั้ง แรก...เขาพูดตอนที่ฮยอกแจฟื้นในโรงพยาล มีเพียงดวงตาว่างเปล่าตอบกลับมา ส่วนครั้งนี้ดวงตาสีน้ำตาลกว้างขึ้นกว่าเก่า ซีวอนค่อยๆ โน้มลงไปมองใกล้ๆ จนระยะห่างระหว่างทั้งสองเหลือแค่ปลายจมูก หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง ทั้งสองหลับตาลงพริ้ม ก่อนที่ฮยอกแจจะเป็นฝ่ายผละออก
"ฉันจะรีบๆ จำให้ได้ รอให้ฉันจำได้ก่อนนะเราค่อย..." ทั้งสองสบตากันนิดหนึ่งก่อนจะแยกไปนอนบนเตียงของแต่ละคน
การถูกปฏิเสธทำให้ซีวอนรู้สึกชา...ก่อนเขาจะนึกได้ว่าฮยอกแจก็คงจะเคยรู้สึกแบบนี้
"ฝันดี"
"ราตรีสวัสดิ์ซีวอน"
ฮยอก แจหันหลังเข้ามุมฝาผนัง หลังจากซีวอนเดินไปปิดไฟแล้วร่างบางก็หันกลับไปมองเตียงซีวอน เขาอยากจะจำให้ได้ว่าเมื่อก่อนเขารู้สึกกับคนข้างๆ นี้อย่างไร เคยทำอะไรด้วยกันบ้าง รักกันแบบไหน
ซีวอนรักเขา...เป็นสิ่งที่ฮยอกแจรับได้ แต่คงจะเร็วเกินไปถ้าเขาจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองในขณะที่เขาไม่รู้อะไรเลย
ความรักเกิดต้องเกิดด้วยตัวเองไม่ใช่มีใครเอามาฝังไว้ให้ในหัวแล้วจะรู้สึกตาม ได้ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกดีกับซีวอนแต่ฮยอกแจต้องการจะจำให้ได้เสียก่อน เขาถึงจะเปิดใจรับความรู้สึกนี้เข้ามา
“ซีวอน...ซีวอน” ฮยอกแจเรียกคนที่นอนเตียงถัดไปเบาๆ
“ว่าไง”
“เมื่อก่อนเราเป็นเพื่อนรักกันใช่ไหม” ฮยอกแจถาม คิ้วของซีวอนขมวดมุ่นเมื่อได้ยินคำนั้น
“ใช่ ฮยอกแจชอบพูดบ่อยๆ”
“งั้น...ตอนนี้เราเป็นเพื่อนรักกันไปก่อนเนอะ
'เราเป็นเพื่อนกัน' ทั้งที่ตอนนั้นซีวอนคิดว่าการพูดคำนี้ยากแล้ว พอเป็นคนได้ยินกลับรู้สึกว่ามันยากกว่า
::Mate : SP::
ภายในหอพักนักศึกษา รูปภาพและสิ่งของต่างๆ ถูกรื้อขึ้นมาวางเกลื่อนเต็มห้อง
“นี่รูปที่ฮยอกแจพาฉันไปเที่ยวบ้านที่ต่างจังหวัด...พ่อ แม่ ฮยอกแจ นี่ฉัน นี่พี่สาว”
“นี่รูปตอนเราไปกินอาหารอินเดียด้วยกัน”
“รูปฉันปากแตกเพราะโดนฮยอกแจเตะตกเก้าอี้”
“นี่เสื้อที่นายซื้อมาฝากฉันตอนไปเที่ยว แต่รู้สึกจะเป็นไซส์ฮยอกแจมากกว่านะ แต่นายคะยั้นคะยอให้ฉันใส่ให้ได้...”
ภาพ ถ่ายในอัลบัมถูกรื้อออกมาเรื่อยๆ ฮยอกแจนั่งมองคนข้างๆ ที่กำลังเล่าอย่างมีความสุข เขายังจำไม่ได้เหมือนเดิม อีกไม่กี่เดือนซีวอนก็จะไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว ร่างบางหันมาสบตาซีวอน
“ไม่เป็นไรซีวอน ไม่ต้องเล่าแล้ว” ฮยอกแจปรามเบาๆ ซีวอนไม่เคยท้อ ทุกๆ วันเขาจะเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฮยอกแจฟัง และให้กำลังใจว่าเดี๋ยวฮยอกแจจะจำได้เอง
ทว่าผ่านไปปีกว่าแล้ว ฮยอกแจอาจจะนึกไม่ออก สิ่งที่เขาจำได้มีแต่...
“ฮยอกแจ! ฉันทำคิมบับไว้ให้ อย่าลืมกินนะ~”
“ฮยอกแจ ตื่นมาทานข้าวทานยาด้วย เป็นโรคกระเพาะอยู่ เดี๋ยวไม่หาย
"ถ้านายไปค้างห้องซองมินเกินสามวันอีก ฉันจะไม่ซื้อวาฟเฟิลให้กิน"
“สุขสันต์วันเกิดฮยอกแจ ขอบคุณที่นายเกิดมานะ มีความสุขมากๆ ดูแลตัวเองให้มากๆ ด้วย ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว”
“อย่าร้องไห้สิ จำไว้ว่านายยังมีฉันนะ...ฮยอกแจ~”
เพราะคนๆ นี้เป็นเพื่อนที่คอยอยู่ข้างเขาตลอด
ลักยิ้มสองข้างนี่ก็ทำให้เขาสบายใจเวลาคิดมาก
มือคู่นี้คอยช่วยเหลือหยิบจับอะไรหลายอย่างเสียจนเขาแทบจะไม่ต้องกระดิกตัว
คนๆ นี้แหละที่เขากลับมาเจอทุกครั้งแล้วรู้สึกดี
และนั่นก็มากพอแล้ว
“ซีวอน...ถ้าฉันหลับไปนานๆ อีกซีวอนจะทำยังไง” อยู่ๆ ฮยอกแจก็ถามขึ้นมา ซีวอนรู้สึกวาบในอก เขาคงจะทำใจได้ยากถ้ามันเกิดขึ้นอีก
"ฉันนี่แย่จัง เคยทำให้ซีวอนเป็นห่วง แล้วยังจะทำให้นายไม่สบายใจอยู่อีก"
“เลิกดีกว่า” ฮยอกแจพูดสั้นๆ ซีวอนขมวดคิ้ว
"ฉันจะเลิกรื้อฟื้นความทรงจำแล้ว" มือเล็กเอื้อมไปจับมือของซีวอนเอาไว้“มันไม่สำคัญหรอกว่าเมื่อก่อนฉันรู้สึกกับซีวอนแบบไหน วันนึงมันอาจจะจำได้เอง ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉัน...”
“ฉัน รักฮยอกแจ” ซีวอนชิงตัดหน้าก่อน เขาไม่ยอมให้ฮยอกแจสารภาพกับเขาก่อนอีกแล้ว ชายหนุ่มจ้องลึกลงไปในตาสีน้ำตาลรอดูว่าคนตรงหน้าจะมีสีหน้าอย่างไร
"ฉันเชื่อ...ฉันก็เหมือนกัน" ฮยอก แจยิ้มทั้งปากทั้งตา ดวงตาแบบนี้แหละ ที่ซีวอนอยากเห็น ดวงตาที่มีความรักอยู่ข้างใน มือแกร่งเอื้อมไปหาหวังจะรวบตัวของฮยอกแจเข้ามากอด
“ซีวอนเราเลิกเป็นเพื่อนธรรมดากันเถอะ”
"แล้วฮยอกแจอยากจะเป็นอะไร"
ริมฝีปากหยักก้มลงแตะเรียวปากของฮยอกแจนิดหนึ่ง ต้องยอมรับว่าถึงจะรู้จักฮยอกแจมานานแต่เขาก็ไม่คุ้นเคยกับความใกล้ชิดขนาดนี้ ซีวอนจะขยับเปลี่ยนมุม ปลายจมูกของทั้งคู่ชนกันไปมาหามุมที่ลงตัวไม่ได้สักที
ฮยอกแจเองก็ยุกยิกไปมา ร่างบางหัวเราะเขินๆ ก่อนจะผละออกมา
“มันเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้เนอะ...” คนตัวเล็กทำท่าทางเก้ๆ กัง แล้วค่อยๆ ขยับตัวออกห่าง
“ทำเหมือนเดิมดีกว่า” ฮยอกแจพูดก่อนจะยกขาออกมาเตะขาซีวอนเบาๆ
“ไปกินข้าวกันนะ...ขายาว”
เสียงคลิกดังออกมาจากประตูห้อง 407 ก่อนจะเหลือเพียงเสียงฝีเท้าของคนสองคนที่ลงบันไดไปด้วยกัน
สี่ปีแล้วที่พวกเขาเป็นเพื่อน
เกือบสามปีที่เป็นรูมเมท
เจ็ดปีที่เต็มไปด้วยความผูกพัน
ส่วนเวลาที่เหลือจากนั้น...จะเต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ
แสงแดดลอดผ่านร่มไม้ระหว่างทางเดินไปร้านอาหาร โดยมีคนสองคนเดินไปด้วยกัน
"ฮยอกแจ ซ้ายมือ"
"ชอบเหรอ...ไม่ให้จีบหรอก"
"ดาวคณะบริหารน่ารักนะ"
"ฉันจะเตะนาย!"
"อย่าลืมสิว่าขาสั้น"
ใต้ร่มไม้ปรากฏเป็นเงาของคนสองคน...กำลังวิ่งไล่เตะกัน
บรรยากาศเก่าๆ กลับมาเองโดยไม่ต้องรีบรื้อฟื้น...เพราะกล่องใบเก่าถึงแม้จะถูกล้างใหม่ให้หมดจด แต่อย่างไรมันก็เป็นกล่องใบเดิม ของชิ้นเดิมที่เคยอยู่ในนั้น ต่อให้เอาออกแล้วใส่ใหม่อย่างไร มันก็หาทางลงล็อกของมันได้อยู่ดี
"ฉันก็รู้มาพักใหญ่ๆ แล้วเหมือนกันว่าฉันรักฮยอกแจ...ขอบคุณนะที่กลับมาหาฉัน" ซีวอนหันไปมองตาฮยอกแจ ฮยอกแจก็หันมาเช่นกัน ทั้งยิ้มให้กันนิดหนึ่งก่อนจะเดินต่อไป
การแสดงออกของซีวอนกับฮยอกแจอาจจะไม่ต่างจากเดิมมากนัก แต่ลึกลงกว่านั้น...ทั้งคู่รู้มากขึ้นแล้วว่าต่างคนต่างรู้สึกต่อกันอย่างไร
ในที่สุดก็จบได้ เฮ้อ ดีไม่ดียังไงช่วยติชมด้วยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจไรเตอร์นะ คิดว่าช่วยให้ไรเตอร์ได้พัฒนาฝีมือ
Qreaz. 10
ความคิดเห็น