"Love U Like U " Myungsoo&Sungyeol

ลำดับตอนที่ #2 : [บทที่ 1 ] ต้นเหตุ (0.02%)

 

'คุณซองยอลค่ะจะมีซิงเกิลใหม่ออกมาอีกเมื่อไหร่ค่ะ'


'แล้วคุณซองยอลไม่คิดจะมีเพลงคู่บ้างค่ะ'


'คุณซองยอลเคยมีแฟนรึเปล่าค่ะแล้วตอนนี้แอบคบกับใครอยู่รึเปล่า'


'คุณซองยอล....บลาๆ'


"พอก่อนนะครับ วันนี้คุณซองยอลมีงา่นครับต่อขอตัวนะครับ"


'คุณซองยอลค่ะ คุณซองยอลแล้วข่าวกุ๊กกิ๊กกับคุณแอลแห่งวงอินฟินิทละค่ะ คุณซองยอล'


"คุณซองยอลขึ้นรถเถอะครับได้เวลาแล้ว"











ผมรีบขึ้นรถในขณะที่โฮยาผู้จัดการส่วนตัวของผมก็พยายามกันนักข่าวที่เข้ามารุม




"งานสุดท้ายของวันนี้แล้วซินะโฮยา" หลังจากที่รถออกตัวผมก็พิงเบาะได้อย่างโล่งอกไปอีกครั้ง =[]=


"ครับคุณซองยอล วันนี้คงเหนื่อยน่าดูเลยซินะครับ^^ "



"หึๆ ^^ " ผมตอบได้เพียงรอยยิ้มเหนื่อยๆบนใบหน้าผมเท่านั้น



   การเป็นนักร้องสำหรับผม มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แม้วันนี้ผมจะมาอยู่ในจุดที่ทุกคนใฝ่ฝันถึงก็ตาม
เพราะสำหรับผม การที่จะได้เป็นนักร้องนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่การที่จะรักษาคำว่านักร้องซิ ยากยิ่งกว่า
คุณจะต้องเจอคำวิพากวิจารณ์ต่างๆนาในขณะที่ขึ้นโชว์ตามงาน หรือไลฟ์ต่างๆ  ทั้ง ลิปซิ้งบ้างละ 
แต่งเสียงบ้างละ ขายน่าตาบ้าง ก็ออกจะเจอบ่อย


   แต่นับว่าเป็นความโชคดีของผมที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ในการรร้องเพลง มันเลยทำให้ผมคงสถานะ

ความเป็นนักร้องอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้

เฮ่อ การเป้นนักร้องก็ใช่ว่าจะสบายนะ วันหนึ่งมี24ชม. ผมแทบจะนอนแบบนับนาทีได้เลย ออกงานนู่นบ้างละ

ขึ้นไลฟ์นี้บ้างละ คิวงานต่อเป็นหางว่าว นั้นทำให้ผมเสียอิสระในการเป็นคนธรรมดา เพราะตั้งแต่เกิดมา ผมก็ยัง
ไม่เคยได้รู้จักอาการตกหลุมรักใครสักคนเลย ส่งผมให้ผมโสดถึงทุกวันนี้= ='





เอี๋ยดดดดดด~

"บ้าจริง ทำไมถึงวิ่งตัดหน้ารถกันอย่างนี้นะ  คุณซองยอลเป็นอะไรรึเปล่าครับ"

เสียงโฮยาเบรกรถขึ้นอย่างกระทันหัน ส่งผลให้ความคิดของผมต้องหยุดลงทันที

"ไม่เป็นอะไร แล้วมีใครเป็นอะไรรึเปล่า?" ผมถามด้วยความเป็นห่วง เพราะโฮยาเพิ่งจะบอกว่ามีคนตัดหน้ารถ


"เดี๋ยวผมลงไปดูเองครับ คุณซองยอลรออยู่บนรถนี่แหละ" แม้โฮยาจะบอกให้ผมรออยู่บนรถก็จริง แต่ด้วยความเป็นห่วง


ผมจึงลงมายินดูอยู่ห่างๆ


"คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า @#$%#$%%^$%@#$#@$@#" แม้ผมจะยืนมองอยู่ห่างๆแต่สายตาของผมก็พยายาม




สอดส่องดูว่าเค้ามีบาดแผลตรงไหนรึเปล่า




อ๊ะ!!. ชั่ววูบนึงที่เค้าคนนั้นหันหน้ามามองผม จู่ๆหัวใจผมมันก็เต้นเร็วแบบแปลกๆ


รู้สึกโหว่งในใจ มือไม้สั่นไปหมด      ทะ ทะ  ทำไมกันนะแม้เค้าจะบอกด้วยสายตาและ

สีหน้าด้วยความไม่พอใจ


แต่ดวงตาคู่นั้นมันชั่งดึงดูดสายตาผมซะจริงๆ นานเท่าไหร่แล้วที่หัวใจผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย


นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่เคยตกหลุกรักใครเลย จน.......วินาทีนี้








"คุณซองยอลครับ คุณซองยอล"


"หะ หา ? อะไรโฮยา" นี่ผมเหม่อถึงขั้นไม่ได้ยินเสียงโฮยาเลยหรอเนี้ย หนักจริงๆเรา=[]=


"คุณซองยอลเหม่ออะไรครับ รีบขึ้นรถเถอะครับ"



"แล้วเค้าเป้นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า แล้วได้ให้เบอร์ติดต่อเค้าไปไหม เผื่อเค้า

ต้องการค่ารักษาพยาบาล" ผมรัวคำถามใส่โอยาทันทีที่ขึ้นรถ ดูเผินๆเหมือนเค้าจะไม่

เป็นอะไร แต่ทำไมในใจอยากจะวิ่งไปถามเค้าจังว่าเจ็บตรงไหนรึเปล่า>//////<


"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับแค่มือถลอกนิดหน่อย แผลเล็กหน่อยหนะครับ "


"หรอ? ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วละ รีบไปงานเทศกาลดนตรีร็อคเถอะ เดี๋ยวไปช้าจะโดนวีนใส่อีกนะ ^^ "











Myungsoo  say

'ไอ้มยองซู อยู่ไหนเมื่อไหร่จะมาวะ วงเรากำลังจะขึ้นเวลาทีนะเว้ย'


'รู้แล้วๆ ฉันกำลังไป' ผมกดวางโทรศัพท์ทันทีที่พูดจบ โดยไม่ต้องรอประโยคต่อไปของ

ปลายสายเลย เพราะมันก็คงจะพูดประโยคเดิม


       บ้าจริงๆ ถ้าเมื่อกี้ไม่โดนเฉียวป่านนี้ผมคงถึงงานเทศกาลดนตรีร็อคตั้งนานแล้ว แต่

จะบ่นไปก็เท่านั้น ในเมื่อตอนนี้ผมยังต้องวิ่ง

ต่อไป





"มยองซู นายมาแล้ว" เสียงแรกที่เห็นผมรีบทักขึ้นมาทันที



"นายมาแล้ว ฮูใจฉันสั่นไปหมดนึกว่านายจะมาไม่ทันซะแล้ว ขึ้นเวทีกันเถอะ" 



"อื้มๆ"



"เดี๋ยว มยองซู มือนาย?" จู่ๆอูฮยอนก็จับมือผมขึ้นไปดู ผมจึงรีบชักมือกลับก่อนที่ซองกยูจะหันมาเห็นอย่างทันควัน



"เบาๆ ซิ ไม่อะไรหรอก อุบัติเหตุนิดหน่อยหนะ นายอย่าบอกพี่ซองกยูละ" ผมสั่งอูฮยอนเสียงแข็ง



"แต่ว่านายต้องโซโล่กีต้านะ!"


"นายจำไม่ได้รึไง เวทีนี้คือเวทีที่พวกเราฝันกันมาไง พวกเราตั้งใจกันแค่ไหน ฉันไม่เป็น

อะไรหรอก หุบปากแล้วขึ้นเวทีเถอะ"

ผมตอบอูฮยอนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อูฮยอนทำได้เพียงพยักหน้าแล้วเดินนำขึ้นเวทีไปเท่านั้น 


  ความฝัน การเสียสละ ความตั้งใจ ความมุ่งมั่น ทุกสิ่งทุกอย่างพวกเรา'อายแคนดี'ต่อสู่
เพื่อที่จะขึ้นเวทีนี้


ดังนั้นมันจะพังเพราะผมไม่ได้!


































































"อ้าวคุณซองยอลมาพอดีเลยครับวงอายแคนดี้กำลังจะขึ้นเลย คุณซองยอลขึ้นร้องต่อวงนี้เลย

ครับเป็นการคั่นเวลากรรมการลงคะแนน" ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในงานสตาฟฝ่ายประสานงานก้รีบ

เข้ามาบอกผมในเรื่องคิวการแสดงทันที 




"ครับ^__^ " ผมฉีกยิ้มกล้างตามแบบฉบับของผมส่งกลับไป พร้อมละสายตาไปที่เวที 
     


       
สายตาจับจ้องเด็กหนุ่มรุ่นรายคราวเดียวกับผม กำลังต่างเชคเครื่องดนตรีของตัวเองเพื่อเริ่มการ
แสดง


....เอ๊ะ นั้นมัน มือเบสคนนั้น คือคนที่ตัดหน้ารถผมเมื่อกี้หนิ? ไม่คิดว่าจะเป้นนักดนตรีกับเค้าด้วย

แฮะ แต่มันก็ดูดีไปอีกแบบนะ



พลันความคิดของผมก็ต้องหยุดลงแค่นั้นเมื่อวงอายแคนดี้เริ่มบรรเลงเพลง

เสียงเบสหนักๆของท่อนแรกอาจจะดูรุนแรงไปนิด

แต่ตามมาด้วยเสียงกลองและคีย์บอร์ดมันก็สร้างความนุ่นได้ไม่น้อย

เสียงนักร้องหลักที่มีเสียงเป้นเอกลักษณ์ชนิดที่ว่า

ไม่ต้องมีเครื่องดนตรีเสียงของเค้าก็น่าฟังมากๆ ผมพนันได้เลยว่าวงนี้ต้องชนะแน่ๆ

เพราะถ้าผมเป้นกรรมการผมจะทำอย่างนั้น



อ๊ะ..ท่อนโซโลหนิ ตอนนี้ทั้งฮอลได้ถูกมนต์สะกดของผู้ชายคนนั้นมือเบสวงอายแคนดี้ที่กำลัง

โซโล่เบสอย่างเมามันส์


ดึงดูดสายตาผู้ชมได้ไม่น้อย

"จีจินดูนั้นซิ ดูมือมยองซูซิ มีเลิอดออกมาเต็มหมดเลย น่ากลัวจังเลยT^T" 

"เธอเห้นเลือดที่มือเค้าไหม น่ากลัวจัง"

"เค้าทุ่มเทจัง ขนาดบาดเจ็บยังโซโล่ได้ดีขนาดนี้"

"ว๊ายโหด ดิบเถื่อน ไม่เหมาะกับหน้าหล่อๆเลยอะเธอ"


เสียงคนในฮอล์เริ่มดังขึ้น ทำให้ผมหันไปสังเกตมือของเค้าชัดๆ

จะ ..จริงด้วย! มือเค้ามีเลือดออกมาเต็มไปหมดแต่เค้าก้ยังโซโล่ต่อไป ต้องเป็นแฟลที่ได้มาจาก

ตอนนั้นแน่ๆ ให้ตายเถอะทำไมเค้าไม่หยุดเล่นทั้งๆที่มือเป็นแบบนั้นนะ