คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ฉันอยู่ที่ไหนกัน
ร่างสูงเกินวัยหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆตัวในที่ที่มืดสนิทแบบนี้เขามาทำอะไรกันนะ ยามาโมโตะเดินไปตามทางเดินที่พอจะมองเห็นบ้างไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงประตูไม้แกะสลักบานใหญ่ เขาชั่งใจกับตัวเองอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจเปิดมันออก โลกด้านหลังประตูนั้นมันสวยงามจนเกินจะบรรยาย พื้นถูกปูไปด้วยหญ้าสีเขียวอ่อนนุ่ม ทะเลสาบสีฟ้าใสสะท้อนเงาของเทือกเขาสูงที่อยู่ไกลออกไป ต้นไม้รอบๆกายมีแสงสว่างสีเหลืองทองทุกต้น สิ่งมีชีวิตน่าพิศวงบินไปมากลางอากาศเต็มไปหมดชายหนุ่มยื่นมือออกรับดอกไม้งามจากภูตตัวน้อย ร่างสูงพาร่างของตนเองเดินผ่านกลุ่มต้นไม้ไปยังทะเลสาบ และที่นั้นเองเขาก็ได้พบกับนางฟ้าผู้มีใบหน้าเรียวสวย นัยตาสีนิลลึกลับชวนน่าค้นหา เรือนผมซอยสั้นสีเดียวกับนัยตาท่าทางจะนุ่มมือมากๆ เพียงแต่นางฟ้าคนนี้กลับทำหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์ใดๆทั้งสิ้น เขายืนจ้องอีกฝ่ายอยู่นานจนกระทั่งคนถูกมองเอ่ยปากทำลายความเงียบก่อนเพราะรู้สึกอึดอัด
“มองอะไร” น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ชวนหลงใหลนั้นทำเอาชายหนุ่มเริ่มหน้าขึ้นสี
“อะ เอ่อ คุณสวยจัง”
“ฉันเป็นผู้ชาย”
“อะเอ๋ ขอโทษที ฉันนึกว่านายเป็นผู้หญิงซะอีก” นางฟ้าหนุ่ม(?)ชมวดคิ้วเป็นปมแน่นเขาไม่ชอบที่ถูกบอกว่าเหมือนผู้หญิง
“ฉันไปละ” พูดเพียงแค่นั้นก็กางปีกสีขาวขนาดใหญ่ออกแล้วทะยานบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
“หว๋า เดี๋ยวสิยังไม่รู้จักชื่อเลย” แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ยามาโมโตะพยายามวิ่งตามคนสวยไป แต่แล้วป่าที่สวยงามก็หายไปเหลือเพียงความมืดมิดอีกครั้ง
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป รอด้วย อย่าเพิ่งไปนะ อย่าเพิ่งไป!!!” เฮือก! ยามาโมโตะสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับหยาดเหงื่อมากมายที่ท่วมตัวเพียงเพราะฝันเห็นใครคนหนึ่ง “ฝันหรอเนี้ย ฮะฮะ เหมือนของจริงเลยแหะ” เขาพูดกับตัวเองก่อนจะหันไปมองนาฬิกาข้างเตียง แย่แล้ว! อีกไม่กี่นาทีเขากำลังจะไปโรงเรียนสายแล้ว ซวยละสิ พอคิดได้ดังนั้นหนุ่มนักกีฬาก็รีบเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะหยุดกินข้าว เขารีบวิ่งตรงดิ่งไปยังโรงเรียนนามิโมริให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่พอมาถึง ผัวะ พลั่ก ตุ้บ
“พวกแกมาสายคิดจะลองดีรึไง” ร่างบางในชุดกรรมการรักษากฎระเบียบใช้เท้าเหยียบหัวของคนที่เพิ่งโดนซัดเพื่อความสะใจเล่นๆ สายตาดุเหลือบขึ้นมามองหน้าเหยื่อรายใหม่ข้างๆกาย ยามาโมโตะยิ้มเจือนๆให้กับร่างบาง หวา จะโดนมั้ยเนี้ย
“แกมาสาย”
“ฮะฮะ นี้ก็รีบมาแล้วนะ”
“หึ พวกที่ทำกฎระเบียบต้องแปดเปื้อนจะต้องโดนขย้ำ” ฮิบาริยกทอนฟาขึ้นตั้งท่าเตรียมจะขย้ำชายตรงหน้า แต่แล้ว จ๊อก~
“เสียงทุเรศชะมัด - -”
“ฮะฮะ ก็ช่วยไม่ได้นี้นา รีบจนไม่ได้กินอะไรเลยอะ^^;” พลั่ก แต่ถึงอย่างนั้นฮิบาริก็ยังถีบเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรงหนึ่งที เล่นเอาจุกไปทั้งตัว
“คราวหลังถ้ามาสายอีก ตาย” ฮิบาริเดินกลับเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับโทรศัพท์บอกให้คุซาคาเบะมาเก็บซากหน้าโรงเรียน ‘ยังโหดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยแหะ’ ยามาโมโตะคิด ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะได้รับการช่วยเหลือจากฮิบาริในศึกชิงแหวน และยังไม่น่าเชื่ออีกว่าเมื่อคืนนางฟ้าในฝันของเขานั้นจะเป็นฮิบาริ
“มันมีความหมายอะไรรึเปล่าน้า ^^”
พักเที่ยง
“นี้ๆทุกคน งานโรงเรียนปีนี้ห้องเราจะทำอะไรกันดีละ” เด็กสาวหัวหน้าห้องเอ่ยขึ้น
“เราทำบ้านผีสิงกันมั้ย”
“อันนั้นพวกรุ่นพี่ทำไปแล้วละ”
“คาเฟ่ไง คาเฟ่ที่ให้ผู้ชายแต่งหญิงแล้วหญิงแต่งชายอะ”
“ขนลุกว่ะ = =”
“แต่ฉันว่ามันโอเคเลยนะ”
“โอเคงั้นเรามาทำคาเฟ่กันนะ อ้อแล้วก็เลือกคนที่เหมาะจะสลับเพศด้วยนะ”
“สึนะฉันว่านายเหมาะมากเลยละ”
“เอ๋ ทำไมต้องเป็นฉันละ =[]=” ยามาโมโตะนั่งมองเพื่อนรักตัวเล็กที่ถูกบังคับให้แต่งหญิงยิ้มๆ ปกติแล้วคนที่บอกว่าตัวเองเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบจะต้องคอยปกป้องแต่วันนี้กลับสนับสนุนเต็มที่ซะงั้น
“สึนะ ฉันไปเดินเล่นเดี๋นวมานะ” ยามาโมโตะบอก เขาเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องรับแขก ห้องที่คณะกรรมการคุมกฎใช้ ‘จะเข้าไปดีมั้ยน้า ถ้าเข้าไปแล้วจะพูดว่าอะไรดีละ อืม คิดไม่ออกแหะ เข้าไปก่อนละกัน’ ครืน
“มีธุระอะไร” ทันทีที่เปิดประตูออก ก็เจอเข้ากับสายดุๆที่มองมาอย่างไม่สบอารมณ์ ‘หวา อารมณ์เสียอยู่แหะ’
“ฮะฮะ แค่อยากมาดูนายน่ะ ^^” ฟิ้ว ปึก ทอนฟาเงางามปักลงที่กำแพงห้องฮิบาริขว้างมันเฉียดเขาไปนิดเดียวเองนะ
“ครั้งต่อไปมันจะอยู่บนหัวแก” โหดจังแหะ
“เอาน่าๆ ใจเย็นๆก่อน นายทำงานอยู่หรอ” ยามาโมโตะไม่ได้สนใจกับคำพูดของร่างบางเลยสักนิด เขาเดินเข้าไปใกล้ยื่นหน้ามองเอกสารในมือเรียวอย่างสนใจ
“แล้วแกเห็นฉันซักผ้าอยู่หรือไง”
“ว้าว ฮิบาริซักผ้าเป็นด้วยหรอ ^^” (เขาประชด =[]=)
“ไสหัวไปฉันจะทำงาน” ฮิบาริบอกปัดๆ
“ไม่เอาอะ”
“อยากตายนักใช่มั้ย -*-“ ฮิบาริหันไปมองเจ้าคนหน้าด้านอย่างหาเรื่องแต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อแก้มขาวๆของเขาดันไปชนเข้าไปจมูกโด่งของอีกฝ่าย ฮิบารินิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นนิ่งไปพ่อจอมเนียนเลยฉวยโอกาสกดจมูกให้ฝังลึกยิ่งกว่าเดิม “ว้าว แก้มฮิบาริห๊อมหอม แถมยังนุ่มมากเลยอะ ^^”
“กะ แก ไอ้สัสกินพืชฉวยโอกาส -//-” ฮิบาริยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่โดนหอมไปมา ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าท่าทางแบบนั้นมันน่ารักซะจน ยามาโมโตะแทบทนไม่ไหวอยากจะเข้าไปจูบให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“เอาน่าๆ มันเป็นอุบัติเหตุแต่ถ้าได้หอมอีกสักรอบก็ดีนะ”
“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ -*-“
“เปล่าๆ แค่ถามว่าอาทิตย์หน้าเที่ยวงานโรงเรียนด้วยกันนะ^^”
“ปัญญาอ่อนทำไมฉันต้องไปกับคนฉวยโอกาสอย่างแกด้วย”
“ไรอะ ที่พูดนั้นแสดงว่านายจะร่วมงานแต่ไม่เที่ยวกับฉันหรอ -3-“ ยามาโมโตะป่องลมที่แก้มแกล้งงอนร่างตรงหน้า
“น่าเกลียด - -*”
“ก็ฉันไม่ได้น่ารักเหมือนฮิบารินี้” ผั๊วะ หนังสือเล่มหนาฟาดลงกลางหัวอย่างจัง ยามาโมโตะกุมหัวด้วยความเจ็บปวดในขณะที่คนทำกลับยิ้มอย่างสะใจ
“ตกลงว่าอาทิตย์หน้าฉันจะมารับไปเที่ยวแล้วกันนะ”
“ฉันไม่ปะ..”
“ถ้านายไปเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง แล้วก็จะพาไปกินซูชิที่บ้านฟรีแล้วกันนะ ^^”
“กินแบบไม่อั้นนะ - -“
“ได้สิ”
“โอเคงั้นไป แล้วก็ออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน”
“คร้าบๆ ^^” ยามาโมโตะยิ้มอย่างร่าเริงออกจากห้องรับแขกไปอย่างมีความสุข ‘แทบจะทนรออาทิตย์หน้าไม่ไหวแล้วสิ^^’
อันนี้เป็นฉากในฝันของยามาโมโตะนะค่ะ ถ้าไม่สวยไม่ถูกใจก็ติชมได้น้า พอดีวาดเองมันอาจจะไม่สวยนะค่ะ ^^
**** ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกน้า
ความคิดเห็น