นิเคยอ่านนิยายมาเยอะมากค่ะ ขอย้ำว่าเยอะมากๆ ปกตินิยายจะจำกัดในวงแคบๆ อย่างแฟนตาซี กำลังภายใน ผจญภัย หวานแหวว ซึ้งกินใจ แต่นิไม่เคยเจอนิยายที่รวมทุกอรรถรสได้ในหนึ่งเดียวได้อย่างเรื่องนี้
"จากอภิมหาสงครามที่ต้องรวมพลังจากสามพิภพ เพื่อต่อต้านบางสิ่งที่รุกคืบเข้ามา หลังเสียงแตรสุดท้ายแห่งซีลเฟรย์ได้ถูกเป่าขึ้น เหล่าเทพ ปีศาจและยมทูตทั้งมวลต่างยอมสละชีพได้ เพียงเพื่อให้บุคคลผู้หนึ่งซึ่งเป็นดังความหวังทั้งมวลรอดชีวิต... เด็กหนุ่มความจำเสื่อมผู้มีดวงตาสีนิลเค้าหน้าคมคายปานเทพบุตร ลืมตาขึ้นในหมู่บ้านสัตว์สมิงที่ได้ชื่อว่าโหดร้ายที่สุดในทวีปอิกดราซิล... ความเป็นมาเกี่ยวกับตัวเขาไม่แน่ชัด สิ่งที่ติดตัวอยู่ก็มีเพียงวิชาดาบอันเลิศล้ำซึ่งสามารถตัดได้ทุกสิ่ง... และที่น่าตระหนกกว่านั้นคือเขาสามารถใช้เวทมนตร์บทหนึ่งที่เล่าขานกันมาว่า ได้ทำลายทวีปมิวให้สูญสลายกลายเป็นห้วงทะเลลึกเมื่อห้าพันปีที่แล้ว... ทำไมเขาจึงยังรอดชีวิตอยู่ที่นั่นได้ทั้งๆที่น่าจะถูกสังหารไปแล้ว... ซ้ำสัตว์สมิงเหล่านั้นยังเสนอตัวเป็นพวกของเขาอีกด้วย... การเดินทางของตำนานที่มีชีวิตได้เริ่มต้นขึ้น ท่วงทำนองของบทเพลงแห่งชะตากรรมได้เริ่มต้นบรรเลงขึ้นอีกครั้ง ปริศนาที่ยังคงค้างคาอยู่มีเพียงกาลเวลาเท่านั้นที่จะไขความกระจ่างนี้ได้..."
นี่คือคำเกริ่นเรื่องที่ทำให้นิซื้อเรื่องนี้ ส่วนตัวแล้วนิรู้สึกเบื่อนิยายแฟนตาซีแนวโรงเรียนมากๆ เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่แนวนี้เพราะได้รับอิทธิพลมาจากเรื่องแฮรี่พอตเตอร์ แต่นิยายเรื่องนี้กลับทำให้ความรู้สึกอคตินี้หายไป แถมนิยายเรื่องนี้ก็ไม่ได้จำกัดอยู่ในแนวโรงเรียนเท่านั้นอีกด้วย เพราะจากที่ลองอ่านดูในเล่ม2ที่เคยลงในเด็กดีเมื่อนานมาแล้ว เป็นการเดินทางจากโรงเรียนไปสู่ดินแดนที่ไม่รู้จัก แล้วก็ดำดิ่งสู่ห้วงนรกเพื่อหาหนทางกลับมามีชีวิต
ส่วนตัวนิแล้วนิคิดว่านิยายเรื่องนี้ "คาดเดาอะไรไม่ได้" ว่าการดำเนินเรื่องจะไปในทิศทางใด เพราะนิลองพยายามเก็บรายละเอียดดูแล้วก็ยังไม่ทราบว่าตัวเอกที่เป็นคนที่ความจำเสื่อมจะมีชาติกำเนิดมาจากไหน เพราะแม้จะมีการคลี่คลายปมปริศนาให้ แต่นิคิดว่าเป็นการคลี่คลายลวงๆแล้วก็ผูกปมเพิ่มขึ้นให้เราต้องครุ่นคิดอีกไม่ต่ำกว่าสิบปมทุกครั้ง เช่นตัวละครจักพรรดินีวิตโตโซเฟียเน่เองที่บอกว่าเป็นแม่ของพระเอกก็ไปพูดกับกระจกว่า "ฉันเล่นบทแม่ได้ไม่ดีเลย" ดังนั้นเธอต้องไม่ใช่แม่ของพระเอกแน่ๆ และพระเอกต้องไม่ใช่เจ้าชายแห่งแดนปีศาจด้วย นิคิดว่าอย่างนั้น
วิจารณ์การใช้ภาษา
นิยายเรื่องนี้มีการใช้ภาษาที่สวยมากในเรื่องของการบรรยาย มีการใช้สำนวนเปรียบเทียบที่ชี้นำให้เกิดความรู้สึกคล้อยตามไปกับเนื้อเรื่อง แต่ส่วนของการสนทนาจะใช้ภาษาพูดเป็นส่วนใหญ่ทำให้ดูไม่เลี่ยนและไม่ขัดเวลาแทรกมุกตลก
วิจารณ์การดำเนินเรื่อง
เป็นนิยายที่แปลกเพราะดำเนินเรื่องได้หลายทาง และเป็นไปอย่างต่อเนื่องไม่ติดขัด ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเอก แต่ตัวเอกความจำเสื่อม จึงทำให้เราถูกบังคับให้ไม่รู้อะไรเลยเหมือนพระเอก พอนานเข้าก็ทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวเอกของเรื่องไปเลย
วิจารณ์ความสนุกของเรื่อง
เล่มแรกนิคิดว่าจะเน้นไปในแนวผจญภัยที่เปิดหน้าไหนก็เริ่มอ่านได้อย่างตื่นเต้น ฉากที่นิชอบที่สุดคือก่อนจบ อาดามันไทม์ถูกโจมตีค่ะ นั่นทำให้นิรู้สึกเหมือนกับอยู่ในเหตุการณ์ของช่วงเวลาก่อนรับมือกับสงคราม นิยายเรื่องนี้ถ่ายทอดออกมาได้ดีมา ความสับสนที่เกิดขึ้นเหมือนกับว่าตัวละครทุกตัวมีชีวิตจริงๆเหมือนกับกำลังดูหนังแอ๊กชั่นค่ะ
วิจารณ์ความไม่สมจริง
เรื่องนี้คาดว่ามีบางจุดที่คิดว่าอาจจะไม่สมจริงค่ะ จุดที่หนึ่งคือตัวของพระเอกเองที่มีความสับสนในด้านของภาวะอารมณ์ อาจเป็นเพราะตัวเอกเป็นผู้ที่มีความจำเสื่อมจึงทำให้คาแรกเตอร์ของตัวเองค่อนข้างรวนคนที่จิตใจอ่อนโยนอย่างตัวเอกพอเพื่อนไม่มาดูการแข่งขันก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนคนโมโหร้าย ดังนั้นพระเอกคงต้องเป็นคนที่เปลือกนอกอบอุ่น ภายในต้องร้อนแรงเหมือนไฟค่ะ นิคิดว่าแบบนั้น
จุดที่สองคือ บุคคลรอบข้างดูท่าทางจะเอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษโดยไร้เหตุผล แต่ดูท่าทางคำว่าไอโอการ์ดจะเป็นกุญแจว่าตรงนี้สมจริงหรือไม่และถ้าคนรอบข้างรู้แต่แรกว่าพระเอกคือไอโอการ์ดมาก่อน จุดนี้จะเป็นจุดที่สมจริงค่ะ ยกเว้นตัวละครไซเรนที่คิดว่า เธอคือมหาราชินีของราชวงรามิน่าที่เอกิสย้อนมิติไปในอดีตได้ช่วยเอาไว้ แต่ทำไมช่วงเวลาสองหมื่นปีเธอถึงยังมีชีวิตอยู่ นิจะติดตามค่ะว่าเพราะอะไร
วิจารณ์ความบกพร่อง
ทุกอย่างย่อมมีข้อด้อยค่ะ นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์ด้วยตัวอักษรเล็กมากถึงมากที่สุด เมื่อเอาไปเทียบกับสนพ.อื่นที่ทำออกมาจะพบว่าตัวอักษรใหญ่กว่า เช่นเซนคามิน สยามในช่วงแรกๆ และอื่นๆ ทำให้ตัวหนังสือติดกันและอ่านยากค่ะ แล้วก็อ่านนานๆจะรู้สึกท้อ นิสายตาไม่ดีเลยมองว่าจุดนี้คือข้อด้อยค่ะ
สรุป
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่สนุกว่านิยายแปลหลายเรื่องที่เคยอ่านมาจนรู้สึกเสียดายเงินค่ะ
