ต้นกระบองเพชรน้อย หัวใจไม่เล็ก

เนื้อเรื่อง

     ผมคือต้นไม้ชนิดนึง...ผมเกิดมาในสภาพแวดล้อมทะเลทรายเผ่าพันธุ์ของผมแปรเปลี่ยนเพื่อ

เข้ากับสภาพแวดล้อมที่แห้งแล้ง...ผมชื่อ กระบองเพรชครับ....

     ผมขอแนะนำตัวหน่อยนะครับ ผมชื่อกระบองเพรช เมื่อก่อนมีนักเดินทางคนนึงเอาผมมาปลูกไว้

ในสิ่งที่เรียกกระถาง  สำหรับผมมันคือบ้าน บ้านมีสีน้ำตาลสวยมากตรับ นักเดินทางคนนี้เอาผมมา

ห่อในกล่องแล้วผูกริบบิ้น จากนั้นก็เอาให้เด็กผู้หญิงคนนึงครับ เขาบอกว่าผมคือของขวัญ ดังนั้นต่อ

จากนี้ผมจะเป็นของขวัญ...

     เด็กคนนั้นชื่อว่า มิ้น มิ้น่ารักและเป็นเด็กดี ผมได้ยินว่ามนุษย์นับตามวันเกิดตนเอง 1ปีมี365วัน

มิ้นเคยเปิดสมุดค้างไว้ เขียนว่ามิ้นอายุ 14 ปี มิ้นเกิดมาได้ 365*14แล้วสินะ....

     มิ้นชอบเอาไอ้สี่เหลี่ยมๆมาทาบหูแล้วพูดคนเดียว ตอนแรกคิดว่ามิ้นบ้า แต่ตอนหลังมารุ้ว่านั้น

คือเครื่องมือชนิดนึงที่ชนเผ่าต้นกระบองเพรชไม่รู้จัก มันเรียกว่าโทรศัพท์

     อ้อ ผมยังไม่ได้บอกสินะครับ พวกเราต้นกระบองเพรชมีทะเลทรายเป็นบ้าน กระบองเพรชสื่อ

สารกันด้วยจิต พวกเรามีสิ่งที่มนุษย์ไม่มีมันคือ พลังวิเศษ

     ปู่ของผมบอกว่ามนุษย์มักคิดว่าเราสามารถกักเก็บน้ำได้นาน ทว่าไม่ใช่พวดเรามีเวทน้ำกัน เรา

สร้างน้ำขึ้นมาเองได้ ไม่ได้กักเก็บน้ำไว้เลย

     แต่ว่านะ ผมก็มีความฝัน....ความฝันของผม แต่มันไม่มีทางเป็นจริง....ผมอยากเป็น คน

     กระบองเพรชมีแต่หนามไม่มีใครชอบ ผมอยากว่ายน้ำ ผมอยากมีสิ่งที่เรียกว่า แขนและขา อยาก

มีผม แต่มีไม่ได้

     แม่บอกผมว่า....ถึงเราจะไม่มีแขน ขา หรือ ผม แต่ว่าเราก้ควรพอใจในสิ่งที่เราเป็นอยู่ เราจะ

ฝักใฝ่ในฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงทำไมเล่า หันกลับมาดูความจริงเสียเถอะ .....

     ผมคิดว่า มนุษย์โง่มาก ไม่รู้จักพอ ไม่พอใจในสิ่งที่มี อยากได้ไม่รู้จักหมด เมื่อมานึกดีๆพวกเรา

ต้นไม้เคยติดต่อกับมนุษย์ แต่ว่าพวกเราเลิกติดต่อกับมนุษย์ไปเพราะมนุษย์ไม่เคยรู้จักพอดี

     ผมอยากรู้ว่า พวกเราต้นไม้เป็นผู้ให้ที่ไม่เพียงพอหรือว่ามนุษย์เป็นผู้รับที่ไม่รู้จักพอกันแน่?

     ผมไม่อยากเป็นมนุษย์แล้วครับ....


chipii .xip