นิทานพื้นบ้านภาคกลาง

ลำดับตอนที่ #1 : บางแม่หม้าย

มีเรื่องเล่ากันว่ามีชายหนุ่มสองพี่น้อง
ผูกสมัครรักใคร่สาวทางบ้านบางแม่หม้าย
จนถึงได้สู่ขอและกำหนดนัดวันแต่งงาน
เมื่อถึงกำหนด
ฝ่ายเจ้าบ่าวก็เคลื่อนขบวนสำเภาขันหมาก
มารับพวกมโหรีที่บ้านแห่งหนึ่ง เรียกว่า บ้านบางซอ
ซึ่งวงมโหรีได้บรรเลงเพลงมาตามทางอย่างสนุกสนาน
แต่ที่สนุกที่สุด ก็เมื่อเดินทางมาถึงย่านน้ำอันกว้างใหญ่
อุดมไปด้วยสัตว์น้ำที่ดุร้ายคือ จระเข้
ได้เกิดพายุใหญ่พัดจนสำเภาล่ม
จึงเรียกสถานที่แห่งนั้นว่า
บ้านสำเภาล่ม หรือสำเภาทะลาย
ปัจจุบันเรียก บ้านสำเภาทอง

เมื่อเรือล่ม บางคนก็จมน้ำตาย
บางคนก็ถูกจระเข้คาบไป
เจ้าบ่าวถูกจระเข้คาบว่ายไปทางทิศเหนือ
ถึงบ้านเจ้าสาว
เมื่อพวกเจ้าสาวเห็นก็จำได้
จึงไปบอกเจ้าสาว
เจ้าสาวเสียใจมาก
วิ่งตามตลิ่งตามดูเจ้าบ่าวไปจนถึงที่แห่งหนึ่ง
ซึ่งไม่อาจตามไปได้ทันท่วงที
จึงได้แต่แลมองไปจนสุดสายตา
ที่ที่เจ้าสาวยืนมองอยู่นี้
ต่อมาเรียกว่า วัดบ้านสุด

แม้กระนั้นนางก็มิได้ท้อถอย
มุ่งหน้าติดตามไปเรื่อย ๆ จนเหนื่อยอ่อน
จึงนั่งพักที่โคกแห่งหนึ่ง
ต่อมาได้ชื่อว่า “โคกนางอ่อน”
เมื่อหายเหนื่อย นางก็ตามต่อไปอีก
จนถึงโพนางเซา
ต่อมานางได้ข่าวว่า
มีจระเข้คาบคนรักไปทางทิศใต้
จึงย้อนกลับมาและพบศพ
นางจึงนำศพมาฌาปนกิจที่วัด
ต่อมาวันนั้นชื่อว่า “วัดศพ”
ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็นวัดประสบสุข
และบ้านเจ้าสาวจึงได้ชื่อว่า
“บางแม่หม้าย” มาจนทุกวันนี้