รวมนิทานชาดก สนุกๆครับ

ลำดับตอนที่ #34 : ผู้รับใช้ของยักษ์

 

ครั้งหนึ่งบุตรชายคนที่สามของท่านบารอนแห่งบริตานี่เดินข้ามทะเลไปแสวงหาโชคลาภ ชายหนุ่มผู้นี้มีชื่อว่า อีวอน เมื่อเขาเดินทางไปถึงฝั่งทะเลอีกแห่งหนึ่ง เขาได้ขึ้นจากเรือ และเดินไปถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่ง ประตูบ้านนี้ใหญ่มากจนผู้ชายยี่สิบคนสามารถจะเดินแถวหน้ากระดานผ่านประตูนั้นได้ อีวอนไม่รู้สึกประหลาดใจเลย เมื่อยักษ์ตนหนึ่งเดินออกมาที่ประตูและถามว่าเขาต้องการอะไร
"ฉันมาหางานทำ" ชายหนุ่มตอบ
"ท่านจะรับใช้ฉันก็ได้ " ยักษ์บอกเขา "ถ้าท่านทำงานดีฉันก็จะให้รางวัลท่าน แต่ถ้าท่านเกียจคร้านฉันจะกินท่านเสีย"
ดังนั้นอีวอนจึงเป็นผู้รับใช้ของยักษ์ วันรุ่งขึ้นยักษ์ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ และสั่งให้อีวอนกวาดคอกม้า
"ถ้าเจ้าไม่กวาดให้สะอาดเวลาที่เรากลับมาบ้านคืนนี้ เจ้าจะต้องได้รับโทษ และจำไว้ด้วยว่า ในเวลาที่เราไม่อยู่บ้านเจ้าจะเข้ามาในบ้านไม่ได้"
อีวอนเป็นคนอยากรู้อยากเห็น พอยักษ์ออกจากบ้านแล้วเขาก็เดินเข้าไปในบ้านทางประตูใหญ่ ในห้องแรกอีวอนพบหม้อใบใหญ่ตั้งอยู่บนเตาไฟ ในหม้อใบนั้นมีน้ำทองแดงเดือนพล่าน ในห้องถัดไปมีหม้อตั้งอยู่บนเตาไฟเช่นด้วยกัน และในหม้อมีเงินที่ละลายเดือนอยู่ และในห้องที่สามเขาพบหม้อที่มีทองคำเดือนพล่านตั้งอยู่บนเตา
"ยักษ์ตนนี้คงมีกระเพาะอาหารที่แข็งแรกมาก ดูซิ เขากินซุบที่ทำด้วยทองแดง เงินและทองคำ"
เมื่ออีวอนเดินเขาไปในห้องอีกห้องหนึ่ง ก็พบหญิงสาวสวยคนหนึ่งเป็นบุตรสาวของยักษ์ นางชื่อพีเน็ต นางได้ถามอีวอนว่ายักษ์ได้สั่งให้เขาทำอะไรเป็นงานชิ้นแรก
"ฉันต้องกวาดคอกม้า" อีวอนตอบหญิงสาว
"ท่านไม่มีวันจะกวาดคอกม้าให้สะอาดได้ ถ้าท่านกวาดอย่างธรรมดา พอท่านกวาดผงออกประตู ผงก็จะปลิวเข้ามาอีกทางช่องหน้าต่าง แต่ฉันจะบอกวิธีกวาดคอกม้าให้ท่าน ท่านต้องเอาโคนไม้กวาด ๆ แทนที่จะกวาดด้วยปลายไม้กวาดอย่างธรรมดา ถ้าท่านทำตามคำแนะนำของฉันในชั่วพริบตาเดียว ท่านก็จะกวาดคอกม้าให้สะอาดได้"
"ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องรีบร้อนไปทำงาน" อีวอนตอบ แล้วเขาก็นั่งคุยกับหญิงสาวตลอดวัน
พอพลบค่ำก็ได้ ยินเสียงคำรามเหมือนฟ้าร้องอยู่บนเนินเขาในระยะห่างไกล
 

"พ่อฉันกลับมาแล้ว" พีเน็ตพูด
อีวอนวิ่งไปที่คอกม้า ฉวยได้ไม้กวาดเอาทางโคนกวาด ในชั่วพริบตาเดียว คอกม้านั้นก็สะอาด
เมื่อยักษ์เห็นอีวอนสามารถทำงานที่ไม่มีใครทำได้ มันก็โกรธอย่างที่สุด เพราะมันคิดว่าตอนเย็นวันนี้มันจะได้กินอีวอนเป็นอาหาร
"ฉันจะไม่ยอมอดอาหาร" มันคำราม "พีเน็ต มานี่"
เมื่อพีเน็ตมายักษ์ก็สั่งให้นางเอามีดมาฆ่าอีวอน "พ่อจะนอนขณะที่ลูกเตรียมเอาเนื้อชายหนุ่มคนนี้ลงต้มในหม้อ" ยักษ์พูด
แต่พีเน็ตไม่มีความตั้งใจที่จะฆ่าอีวอน นางเอาน้ำใสหม้อต้มซุบ หยิบเอาเสื้อหนัง กางเกง และหมวกของอีวอนลงใส่หม้อ และเติมเกลือเล็กน้อย แล้วก็เอาหัวหอมผ่าออกเป็นสามชิ้นใส่ลงไปในหม้อ แล้วนางก็เข้าไปในห้องที่หนึ่ง และตักน้ำทองแดงในหม้อมาทิ้งไว้ในหายร้อย แล้วปั้นเป็นลูกทองแดงกลม ๆ ในห้องที่สองนางทำลูกกลม ๆ ด้วยเงิน และในห้องที่สามนางทำลูกกลม ๆ ด้วยทองคำ
ตลอดเวลานี้ยักษ์นอนหลับและกรนเสียงดัง อีวอนและพีเน็ตก็พากันหนีไปจากบ้าน
ต่อมาสักครู่ใหญ่ ๆ ยักษ์ก็ลืมตาและหาว มันรู้สึกหิวเอามือคลำท้อง
"ซุบเสร็จหรือยัง ?" มันร้องตะโกน
แล้วหัวหอมชิ้นหนึ่งก็ตอบว่า
"ยังไม่สุกจ๊ะ พ่อ"
ยักษ์ก็นอนหลับต่อไปอีก แต่ในไม่ช้ามันก็ตื่น และรู้สึกหิวมากยิ่งขึ้น
"ซุบสุกหรือยัง?"
หัวหอมชิ้นที่สองก็ตอบว่า "ยังไม่สุกจ๊ะ พ่อ"
เมื่อยักษ์ตื่นขึ้นครั้งที่สาม มันก็คำรามว่า "ป่านนี้ซุบคงจะสุกแล้วอย่างแน่นอน"
และหัวหอมชิ้นที่สามก็ตอบว่า "ยังไม่สุกจ๊ะ พ่อ"
แต่เมื่อยักษ์ถามอีกเป็นครั้งที่สี ก็ไม่มีใครตอบ มันจึงเดินไปดูซุบเอง มันโกรธแค้นมาเมื่อเห็นเสื้อนอก หมวก และสายรัดถุงเท้าของอีวอนอยู่ในหม้อ และลูกสาวของมันหนีตาไปกับคนรับใช้ มันสวมรองเท้าที่สามารถก้าวได้ก้าวละเจ็ดโยชน์ แล้วออกเดินติดตามคนทั้งสองไป ในไม่ช้าก็มองเห็นร่างสองร่างที่รีบเดินไปข้างหน้ามัน ร่างทั้งสองที่มันแลเห็นคืออีวอนและพีเน็ต
อีวอนหันกลับมาดูขณะที่วิ่งไป "พ่อของเธอตามเรามาจวนทันแล้ว" เขาร้อง พี่เน็ตเอาลูกบอลล์ทองแดงโยนไปข้างหลังหล่อนทันใดนั้นพื้นดินที่อยู่ระหว่างเขากับยักษ์ก็แยกออกเป็นเหวลึก
 

ยักษ์หยุดยืนที่ริมเหว และถอนต้นไม้ใหญ่มาทอดเป็นสะพานข้ามเหวนั้นในไม่ช้ามันก็ตามมาทันคนทั้งสองอีก "ฉันรู้สึกว่าลมหายใจร้อน ๆ ของยักษ์ถูกที่หลังคอของฉัน" อีวอนร้อง
คราวนี้มีทะเลกั้นอยู่ระหว่างยักษ์กับหนุ่มสาวทั้งสอง พีเน็ตเอาลูกบอลล์เงินโยนลงในน้ำ ทันใดนั้นก็มีเรือลำหนึ่งปรากฏ ทั้งสองจึงลงเรือนั้น เรือกางใบออกแล่นไป และพาข้ามทะเลไปโดยรวดเร็วมีคลื่นลูกใหญ่ ๆ ยักษ์ลงเดินลุยน้ำตามมา ดูราวกับว่าเรือจะล่มทันใดนั้นพีเน็ตได้เอาลูกบอลล์ทองคำโยนจากเรือ ในเวลาเพียงครู่เดียวก็มีปลาตัวใหญ่มหึมาว่ายตามมาข้างหลังยักษ์ ปลานั้นอ้าปากออกและกลืนยักษ์ลงไปทั้งตัว แล้วทั้งปลาและยักษ์ก็หายไปใต้ทะเลและไม่มีใครเห็นอีก
อีวอนและพีเน็ตแล่นเรือต่อไปจนถึงบริตานี่ และทั้งสองคนได้อยู่ร่วมกันด้วยความผาสุกในเมืองนั้น