รวมนิทานชาดก สนุกๆครับ

ลำดับตอนที่ #26 : นกนางแอ่นกับฝูงนกกระจาบ

ยังมีนกนางแอ่นตัวหนึ่ง อาศัยอยู่ในท้องทุ่ง นกนางแอ่นตัวนี้เคยเดินทางรอบโลกมาแล้ว และได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มามาก และทุกสิ่งที่มันได้เรียนรู้มานั้น มันสามารถจำได้เป็นอย่างดี สามารถบอกได้ว่าเมื่อใดพายุจะมาและเตือนกะลาสีเรือได้ล่วงหน้าว่าพายุกำลังจะมาแล้ว

ฤดูกาลผันเปลี่ยนไปจนกระทั่งวันหนึ่ง ผู้คนที่อาศัยอยู่ในท้องทุ่งแห่งนั้นเริ่มเพาะหว่านเมล็ดต้นป่าน นกนางแอ่นเฝ้ามองดูชาวนาไถคราดด้วยความกังวล มันพูดกับพวกนกกระจาบว่า

“พวกเธอต้องระวังตัวแล้วล่ะ อันตรายกำลังจะมาถึง ฉันนั้นคงไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันสามารถบินหนีได้ หรือสามารถขดตัวซ่อนอยู่ในโพรงจนกว่าอันตรายจะผ่านพ้นไปได้ แต่พวกเธอไม่อาจบินได้ไกล ๆ อย่างฉัน เธอไม่เห็นหรอกหรือว่า พวกชาวนากำลังจะหว่านเมล็ดต้นป่านกันแล้ว เธอรู้ไหมว่านั่นหมายถึงอะไร เมล็ดต้นป่านเหล่านี้ วันหนึ่งจะเติบโตและเมื่อมันเติบโตเต็มที่ พวกชาวนาก็จะเอามันมาสานเป็นตาข่าย และด้วยตาข่ายเหล่านั้น สักวันหนึ่งหรอกที่จะดักจับพวกเธอเข้าไว้ ต่อจากนั้น พวกเธอก็จะถูกจับขังไว้ในกรง หรือไม่ก็จะถูกฆ่าเป็นอาหาร ดังนั้นในขณะนี้สิ่งที่พวกเธอต้องทำก็คือ การกินเมล็ดต้นป่านเหล่านั้นเสียให้หมด เพื่อป้องกันอันตรายมิให้เกิดขึ้น”็

บรรดานกกระจาบได้ฟังเข้าก็พากันหัวเราะเยาะ จะไปกินเมล็ดต้นป่านหาประโยชน์อันใด นกนางแอ่นนี่ช่างโง่เขลา หวาดกลัวเกินกว่าเหตุเสียจริงๆ บรรดานกกระจาบพูดแก่กันเช่นนั้น

เมื่อเมล็ดต้นป่านงอกแตกใบเขียวอ่อนๆ นกนางแอ่นก็เตือนพวกนกกระจาบอีกว่า “ถ้าหากพวกเธอไม่รีบกินต้นป่านเสียในขณะนี้ ก็เท่ากับว่า พวกเธอตกอยู่ในอันตรายแล้ว”

“เจ้าช่างกังวลไม่เข้าเรื่อง” บรรดานกกระจาบพูด “และอีกอย่างหนึ่ง การกินต้นป่านเหล่านั้นทั้งหมดนั้น แทบจะทำไม่ได้เลย เพราะมันมีอยู่มากมาย เต็มท้องทุ่งไปหมด แต่ขอให้เจ้าจงสงบสติอารมณ์เสียบ้างเถิด และทำตัวให้มีความสุข”

ในไม่ช้า ต้นป่านก็เติบโตเต็มที่ นกนางแอ่นก็เตือนพวกนกกระจาบอีกครั้งหนึ่งว่า “นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเธอแล้ว พวกชาวนาจะเอาป่านไปสานเป็นตาข่าย ดังนั้น ต่อแต่นี้ไป พวกเธอจะบินไปไหนต่อไหนตามใจตัวอีกไม่ได้ หากแต่ต้องระวังตัวอย่างยิ่ง ถ้าจะให้ดีที่สุดแล้ว ก็จงหนีไปอยู่เสียที่อื่น แต่ถึงแม้กระนั้น พวกเธอก็จะหนีไปได้ไม่ไกลหรอก เพราะพวกเธอบินไม่แข็งเท่าฉัน ชีวิตของพวกเธอจะยากลำบากยิ่ง”

บรรดานกกระจาบเบื่อหน่ายต่อคำตักเตือนของนกนางแอ่นอย่างยิ่ง ต่างพากันส่งเสียงจ้อกแจ้กเซ็งแซ่ กลบเสียงของนกนางแอ่นเสียหมด

นกนางแอ่นจึงบินหนีไปแต่เพียงลำพัง

บรรดานกกระจาบ มีความสุขอยู่ได้ไม่นานนัก เพราะหลังจากนั้น พวกมันทั้งฝูงก็ติดตาข่ายทั้งหมด ถึงตอนนี้เองที่พวกมันเพิ่งนึกถึงคำเตือนของนกนางแอ่นขึ้นมาได้