ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Jagiyah [... X Heechul]
SF : Jagiyah
Couple : … X Rella
Rate : PG 15
Talk : อารมณ์มันว่าง ก็เลยแต่งออกมา …คงนัวๆไปหน่อยนะคะ แต่ไงก็ฝากด้วย (เคี๊ยกๆๆๆๆ หัวเราะอย่างสร้างสรรค์)
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
‘Rrrrr Rrrrr...Jagiyah~♥’
“หืม…ที่รักมีอะไรรึเปล่า”
น้ำเสียงนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ มือหนาขีดเขียนตัวโน๊ตต่างๆนาๆลงบนกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า…แต่ก็ไม่มีทำนองไหนที่จะถูกใจเขาเลยสักนิด...
“เจย์ ชั้นนอนไม่หลับ ไม่มีนายแล้วเหงามากๆเลยรู้ไหม”
ใครจะรู้กันเล่าว่ากว่าฮีชอลจะรวบรวมความกล้ากดโทรศัพท์มาพูดเรื่องนี้ใช้เวลานานมากแค่ไหน…เป็นใครใครก็เขินอยู่แล้วล่ะ
ระยะห่างของเกาหลีและญี่ปุ่นนั้นก็ไม่ได้ห่างกันมาก เพียงแค่ฮีชอลนั้นเป็นคนขี้เหงา และชอบให้มีคนเอาใจใส่ตนเองอยู่เสมอก็เท่านั้นเอง
“หืม…พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วที่รัก ชั้นไปรับนายมาดีไหม?”
“แต่เจย์ไม่ว่าง ชั้นรู้...”
“ชั้นว่างสำหรับนายเสมอ อย่าคิดมากไปเลย”
เรื่องราวมากมายถูกคุดค้นขึ้นมาเป็นบทสนทนา พอคุยกันไปนานเข้าร่างบางก็บ่นว่าง่วงจนต้องวางสายกันไป…ร่างสูงหยิบกระดาษโน๊ตขึ้นมาดู นี่เขาเขียนคำว่ารักมากมายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย…
‘แล้วงานที่วางไว้มันจะเสร็จมั้ยเล่า!’
หลังจากที่บ่นอยู่นานก็ได้เวลาทำงานจริงจัง…และดูเหมือนว่าการที่ได้คุยกับฮีชอลนั้น ทำให้เรี่ยวแรงที่เหือดหายไปก่อนหน้านี้นั้นกลับมาเต็มที่ ร่างสูงฮัมเพลงที่ตัวเองแต่งทำนองไว้เรื่อยๆ แม้มันจะดูเศร้าไปสักหน่อยแต่หวังว่าพี่ยองจินจะเห็นด้วยกับมันแล้วกัน
การผ่อนคลายที่ดีที่สุดหลังทำงานหนักก็คงหนีไม่พ้นการแช่น้ำร้อน…
‘เจย์อ๊า~ อย่าแกล้งสิ ไม่เอานะ! คิกๆๆ’
‘ฮ่าๆๆๆ ดูสิหน้าแดงหมดแล้ว’
ร่างบางยู่หน้าพร้อมกับเชิ่ดหน้าขึ้น…ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแกล้งงอนเพราะอยากให้คนตรงหน้านั้นเอาใจ
‘หืม ไม่แกล้งแล้วครับๆ ยิ้มหน่อยนะ ที่รักยิ้มสวยที่สุดในโลกเลยรู้ไหม’
‘อื้อ~ ยิ้มแล้ว พอใจรึยังคนชอบแกล้ง’
....
...
..
ไม่ว่าเวลานั้นจะเปลี่ยนไปนานแค่ไหน แต่ฮีชอลก็ยังน่ารักเหมือนเดิม บางทีก็มากกว่าเดิมเสียด้วย…ความทรงจำมากมายที่สร้างขึ้นร่วมกันนั้นคือความทรงจำอันแสนวิเศษ
..เพื่อน กลับกลายเป็น เพื่อนสนิท..
..เพื่อนสนิท กลับกลายเป็น คนพิเศษ..
..คนพิเศษ กลับกลายเป็น คนรัก..
..คนรัก กลับกลายเป็น กันและกัน..
.
.
.
ตั้งแต่ฮีชอลกลับมาก็บ่นไม่หยุด พยายามเล่าเรื่องที่ตัวเองไปเที่ยวมา บางเรื่องก็น่าอายแทน…
“เจย์ รู้ไหมชั้นหลงทางด้วยนะ… เจย์ชั้นตกรถไฟ… เจย์ชั้นคุยกับคนที่โน่นไม่รู้เรื่อง เจย์ชั้นมีคนมาจีบด้วย…”
“หืม?”
ร่างสูงละสมาธิจากการขับรถหันมาจ้องใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างมีความสุข…ทั้
งที่มีคนมาจีบ ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว ยังจะยิ้มอีกหรอเนี่ย..!?
“แต่ชั้นก็บอกเขาไปว่าชั้นมีแฟนแล้ว…”
ประโยคเบาๆที่ฮีชอลเอ่ยออกมาทำให้คนที่ตั้งท่าจะโกรธนั้นยิ้มไม่หยุด…ตอนนี้เขาเข้าใ
จแล้วว่าฮีชอลนั้นยิ้มทำไม…
‘เขินอีกสินะ’
มือหนาขยี้ผมร่างบางเบาๆก่อนจะดึงมือเล็กมากอบกุมเอาไว้ พร้อมกับฟังเรื่องราวที่ร่างเล็กนั้นพยายามจะเล่าต่อ ไม่นานนักรถยนต์คันหรูก็มาถึงบ้านของทั้งคู่ ฮีชอลรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน สงสัยว่าจะคงจะคิดถึงฮีบอมมากเหมือนกัน
‘ทิ้งไว้ให้คนหล่อเป็นเด็กยกกระเป๋าอีกแล้วหรอ…?’.
.
.
“เจย์อาาาา...ทำอะไรอยู่หรอ ชั้นเข้าไปนะ”
“หืม เขียนเพลงน่ะ”
“ขอชั้นดูหน่อยสิ”
“อ่า เอาสิ…นั่งเล่นไปก่อนนะ เดี๋ยวจะไปชงโกโก้มาให้”
마지막 널 만나는 기회
สุดท้าย ผมก็ได้มีโอกาสพบคุณ
웃으며 넌 내게 말하네
ยิ้ม แล้วก็พูดอะไรกับผมหน่อยสิ
Good bye 멀어져 가
ลาก่อนนะ ผมต้องจากคุณไปแล้ว
Some memoreiz 함께 원하던
ผมโหยหาความหลังที่เราเคยมีร่วมกัน
The memoriez 사랑에 빠졌던
ความทรงจำที่ติดหลงอยู่ในความรัก
그때 모두 꿈처럼
ในยามนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรวมกับฝันไป
너무 멀게만 와버린 걸까
ผมมาไกลเกินไปแล้วใช่ไหม
너무 빠르게 나 간걸까
ผมก้าวเร็วเกินไปใช่ไหม
이제 다시 다신 못부를
ตอนนี้ ผมเลยเรียกคุณแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
자기야 자기야
ชากียา ชากียา
........
“เป็นไง ชอบมันไหม”
ร่างถามพลางยื่นแก้วโกโก้ร้อนๆให้กับร่างบาง
“ไม่ชอบเลย…เพลงมันเศร้าไปรู้ไหม”
“ก็ไม่ได้แต่งให้นายนี่ที่รัก…พี่ยองจินเขาอยากได้ ชั้นก็ทำไปก็เท่านั้น”
“อ่า…จริงสิ วันครบรอบของเรา ไปที่ไหนกันดี”
ฮีชอลถูไถใบหน้าหวานกับแขนแกร่งเหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังอ้อนให้เจ้าของสนใจ และเป็นอย่างที่ร่างบางต้องการ ร่างสูงรั้งเอวบางขึ้นมากอดไว้หลวมๆพร้อมกระซิบเบาๆ
“มันเป็นความลับ นายแค่เตรียมตัวไว้ก็พอ”
“งื้อ~ ไม่เอา บอกมานะ!”
“ชั้นสัญญา นายจะต้องชอบแน่ๆ ที่รักของชั้น”
ร่างสูงเชยคางมนขึ้นมาประทับจูบลงไปเบาๆ รสจูบที่อ่อนละมุนนั้นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายที่โหยหากันนั้นกำลังถ่ายทอดความรักให้กันอย่างไม่สิ้นสุด…
‘ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายที่ตอบสนองกันเป็นอย่างดี หากแต่เป็นความรักที่ทำให้เข้าใจซึ่งกันและกัน’
..
..
..
ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ร่างกายที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกคลุมนั้นไม่รู้สึกเหน็บหนาวเลยสักนิด…อบอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่
มผืนไหนๆบนโลกใบนี้
“자기야”
...END…
C U Again @ Oh! My Rella
Couple : … X Rella
Rate : PG 15
Talk : อารมณ์มันว่าง ก็เลยแต่งออกมา …คงนัวๆไปหน่อยนะคะ แต่ไงก็ฝากด้วย (เคี๊ยกๆๆๆๆ หัวเราะอย่างสร้างสรรค์)
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
‘Rrrrr Rrrrr...Jagiyah~♥’
“หืม…ที่รักมีอะไรรึเปล่า”
น้ำเสียงนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ มือหนาขีดเขียนตัวโน๊ตต่างๆนาๆลงบนกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า…แต่ก็ไม่มีทำนองไหนที่จะถูกใจเขาเลยสักนิด...
“เจย์ ชั้นนอนไม่หลับ ไม่มีนายแล้วเหงามากๆเลยรู้ไหม”
ใครจะรู้กันเล่าว่ากว่าฮีชอลจะรวบรวมความกล้ากดโทรศัพท์มาพูดเรื่องนี้ใช้เวลานานมากแค่ไหน…เป็นใครใครก็เขินอยู่แล้วล่ะ
ระยะห่างของเกาหลีและญี่ปุ่นนั้นก็ไม่ได้ห่างกันมาก เพียงแค่ฮีชอลนั้นเป็นคนขี้เหงา และชอบให้มีคนเอาใจใส่ตนเองอยู่เสมอก็เท่านั้นเอง
“หืม…พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วที่รัก ชั้นไปรับนายมาดีไหม?”
“แต่เจย์ไม่ว่าง ชั้นรู้...”
“ชั้นว่างสำหรับนายเสมอ อย่าคิดมากไปเลย”
เรื่องราวมากมายถูกคุดค้นขึ้นมาเป็นบทสนทนา พอคุยกันไปนานเข้าร่างบางก็บ่นว่าง่วงจนต้องวางสายกันไป…ร่างสูงหยิบกระดาษโน๊ตขึ้นมาดู นี่เขาเขียนคำว่ารักมากมายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย…
‘แล้วงานที่วางไว้มันจะเสร็จมั้ยเล่า!’
หลังจากที่บ่นอยู่นานก็ได้เวลาทำงานจริงจัง…และดูเหมือนว่าการที่ได้คุยกับฮีชอลนั้น ทำให้เรี่ยวแรงที่เหือดหายไปก่อนหน้านี้นั้นกลับมาเต็มที่ ร่างสูงฮัมเพลงที่ตัวเองแต่งทำนองไว้เรื่อยๆ แม้มันจะดูเศร้าไปสักหน่อยแต่หวังว่าพี่ยองจินจะเห็นด้วยกับมันแล้วกัน
การผ่อนคลายที่ดีที่สุดหลังทำงานหนักก็คงหนีไม่พ้นการแช่น้ำร้อน…
‘เจย์อ๊า~ อย่าแกล้งสิ ไม่เอานะ! คิกๆๆ’
‘ฮ่าๆๆๆ ดูสิหน้าแดงหมดแล้ว’
ร่างบางยู่หน้าพร้อมกับเชิ่ดหน้าขึ้น…ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแกล้งงอนเพราะอยากให้คนตรงหน้านั้นเอาใจ
‘หืม ไม่แกล้งแล้วครับๆ ยิ้มหน่อยนะ ที่รักยิ้มสวยที่สุดในโลกเลยรู้ไหม’
‘อื้อ~ ยิ้มแล้ว พอใจรึยังคนชอบแกล้ง’
....
...
..
ไม่ว่าเวลานั้นจะเปลี่ยนไปนานแค่ไหน แต่ฮีชอลก็ยังน่ารักเหมือนเดิม บางทีก็มากกว่าเดิมเสียด้วย…ความทรงจำมากมายที่สร้างขึ้นร่วมกันนั้นคือความทรงจำอันแสนวิเศษ
..เพื่อน กลับกลายเป็น เพื่อนสนิท..
..เพื่อนสนิท กลับกลายเป็น คนพิเศษ..
..คนพิเศษ กลับกลายเป็น คนรัก..
..คนรัก กลับกลายเป็น กันและกัน..
.
.
.
ตั้งแต่ฮีชอลกลับมาก็บ่นไม่หยุด พยายามเล่าเรื่องที่ตัวเองไปเที่ยวมา บางเรื่องก็น่าอายแทน…
“เจย์ รู้ไหมชั้นหลงทางด้วยนะ… เจย์ชั้นตกรถไฟ… เจย์ชั้นคุยกับคนที่โน่นไม่รู้เรื่อง เจย์ชั้นมีคนมาจีบด้วย…”
“หืม?”
ร่างสูงละสมาธิจากการขับรถหันมาจ้องใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างมีความสุข…ทั้
งที่มีคนมาจีบ ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว ยังจะยิ้มอีกหรอเนี่ย..!?
“แต่ชั้นก็บอกเขาไปว่าชั้นมีแฟนแล้ว…”
ประโยคเบาๆที่ฮีชอลเอ่ยออกมาทำให้คนที่ตั้งท่าจะโกรธนั้นยิ้มไม่หยุด…ตอนนี้เขาเข้าใ
จแล้วว่าฮีชอลนั้นยิ้มทำไม…
‘เขินอีกสินะ’
มือหนาขยี้ผมร่างบางเบาๆก่อนจะดึงมือเล็กมากอบกุมเอาไว้ พร้อมกับฟังเรื่องราวที่ร่างเล็กนั้นพยายามจะเล่าต่อ ไม่นานนักรถยนต์คันหรูก็มาถึงบ้านของทั้งคู่ ฮีชอลรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน สงสัยว่าจะคงจะคิดถึงฮีบอมมากเหมือนกัน
‘ทิ้งไว้ให้คนหล่อเป็นเด็กยกกระเป๋าอีกแล้วหรอ…?’.
.
.
“เจย์อาาาา...ทำอะไรอยู่หรอ ชั้นเข้าไปนะ”
“หืม เขียนเพลงน่ะ”
“ขอชั้นดูหน่อยสิ”
“อ่า เอาสิ…นั่งเล่นไปก่อนนะ เดี๋ยวจะไปชงโกโก้มาให้”
마지막 널 만나는 기회
สุดท้าย ผมก็ได้มีโอกาสพบคุณ
웃으며 넌 내게 말하네
ยิ้ม แล้วก็พูดอะไรกับผมหน่อยสิ
Good bye 멀어져 가
ลาก่อนนะ ผมต้องจากคุณไปแล้ว
Some memoreiz 함께 원하던
ผมโหยหาความหลังที่เราเคยมีร่วมกัน
The memoriez 사랑에 빠졌던
ความทรงจำที่ติดหลงอยู่ในความรัก
그때 모두 꿈처럼
ในยามนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรวมกับฝันไป
너무 멀게만 와버린 걸까
ผมมาไกลเกินไปแล้วใช่ไหม
너무 빠르게 나 간걸까
ผมก้าวเร็วเกินไปใช่ไหม
이제 다시 다신 못부를
ตอนนี้ ผมเลยเรียกคุณแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
자기야 자기야
ชากียา ชากียา
........
“เป็นไง ชอบมันไหม”
ร่างถามพลางยื่นแก้วโกโก้ร้อนๆให้กับร่างบาง
“ไม่ชอบเลย…เพลงมันเศร้าไปรู้ไหม”
“ก็ไม่ได้แต่งให้นายนี่ที่รัก…พี่ยองจินเขาอยากได้ ชั้นก็ทำไปก็เท่านั้น”
“อ่า…จริงสิ วันครบรอบของเรา ไปที่ไหนกันดี”
ฮีชอลถูไถใบหน้าหวานกับแขนแกร่งเหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังอ้อนให้เจ้าของสนใจ และเป็นอย่างที่ร่างบางต้องการ ร่างสูงรั้งเอวบางขึ้นมากอดไว้หลวมๆพร้อมกระซิบเบาๆ
“มันเป็นความลับ นายแค่เตรียมตัวไว้ก็พอ”
“งื้อ~ ไม่เอา บอกมานะ!”
“ชั้นสัญญา นายจะต้องชอบแน่ๆ ที่รักของชั้น”
ร่างสูงเชยคางมนขึ้นมาประทับจูบลงไปเบาๆ รสจูบที่อ่อนละมุนนั้นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายที่โหยหากันนั้นกำลังถ่ายทอดความรักให้กันอย่างไม่สิ้นสุด…
‘ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายที่ตอบสนองกันเป็นอย่างดี หากแต่เป็นความรักที่ทำให้เข้าใจซึ่งกันและกัน’
..
..
..
ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ร่างกายที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกคลุมนั้นไม่รู้สึกเหน็บหนาวเลยสักนิด…อบอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่
มผืนไหนๆบนโลกใบนี้
“자기야”
...END…
C U Again @ Oh! My Rella
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น