คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : Saturday : เลื่อย เรื่อย เรื่อย
REALITY SEASON 7
ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
“WEEK 5”
เวลาก้าวเข้ามาสู่วันตัดสินอีกครั้ง กาลเวลาในการแข่งขันเพื่อชิงสุดยอดตำแหน่งของคนที่ชั่วช้าที่สุดใกล้จะถึงจุดจบลงทุกที ภารกิจในสัปดาห์นี้สามารถผ่านพ้นไปได้ด้วยดี โดยสรุปว่าทีมสีส้มจะเป็นการเล่นเกมเพื่อเอาชนะความกลัวและกล้าตัดสินใจ ซึ่งมาริสซ่าและเจ้านายนั้นก็สามารถทำได้ไม่แพ้กันถึงแม้ว่าจะมีเลือดของหนูตัวน้อยและลูกวัวที่เพิ่งเกิดมาลืมตาดูโลกเปื้อนตามเสื้อผ้าราคาแพง แต่พวกเขาก็ยังเอากำไลออกมาจากโรงเลี้ยงสัตว์ได้สำเร็จ ในส่วนของทีมมีเขียวนั้นซึ่งประกอบไปด้วยอลิซและอายะ สองคู่โหดของซีซั่นที่ได้เข้าไปเล่นเกมในป่าต้องห้ามและมีหมอกหนารอบตัว พวกเธอทั้งสองจะต้องเผชิญหน้ากับฝูงอาชาที่เต็มไปด้วยอาวุธครบเซ็ต การประลองทักษะด้านการต่อสู้ของพวกเธอยังคงดีอยู่และสามารถเอานำสร้อยมุกออกมาจากหมอกแห่งนั้นได้ และทีมสุดท้ายของคนที่ไม่ค่อยพูดกันเท่าไร นั่นคือมิ้วและวัชร พวกเขาทั้งสองได้รับภารกิจที่โรงผลิตหุ่นของโจเซฟ ฝูงกระรอกมากมายคือวิธีแก้ปัญหาของทั้งคู่ มันสมองและความชาญฉลาดของพวกเขากลับทำให้ต่างหูนั้นได้มาไม่ยากอย่างที่คิด
และแล้วพวกเขาก็ได้กำไลสีทอง สร้อยไข่มุก และต่างหูกลับมาได้อย่างสำเร็จลุล่วง เมื่อนำมารวมกับปิ่นปักผมแล้วจะได้ทั้งหมดสี่ชิ้นซึ่งเป็นเครื่องประดับหายากของนภางค์ทั้งสิ้น
แสงแดดอ่อน ๆ เริ่มออกมาจากไรเมฆ หมู่นกต่างโบยบินออกมาจากรวงรังเพื่อหาอาหารกันตามวิถึชีวิตของพวกมันอย่างเช่นทุกครั้ง หญิงสาที่วันนี้ตื่นนอนมาเร็วกว่าทุกครั้งเดินลงเพื่อตรงไปยังห้องครัวและจัดการหยิบขนมปังปิ้งเข้าเวฟที่วางอยู่บนโต๊ะ สายตาที่งัวเงียของเธอในตอนนั้นเหลือบไปเห็นแมลงสาปตัวหนึ่งที่แอบเข้าไปดินเศษอาหารในเตา
“Shit! นี่มันไมโครเวฟนะ ... ไม่ใช่ Junk แกจะเข้ามาเล่นซนในนี้ไม่ได้” เธอสบถด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยระคนตกใจก่อนที่จะชักขนมปังออกจากเตาและกดอุณหภูมิความเร็วให้เต็มที่
“ตายซะเถอะ พวกสวะ!” มาริสซ่าหัวเราะในลำคอก่อนที่จะดูร่างของแมลงสาปดิ้นหาทางออกเพราะไม่สามารถทนความร้อนที่อยู่ในเตาได้ หนวดยาวของมันเริ่มหงิกงอก่อนที่จะเริ่มหงายหลังและแน่นิ่งไป แวบนั้นเธอคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!
เสียงของยะหยากรีดร้องอยู่ในหูของเธอ เธอเห็นวันนั้น ภาพที่ยะหยากำลังถูกไฟคลอกร่างและทรมานหาทางออกมาจากกระทิงทองเหลืองไม่ต่างกับแมลงสาปตัวนี้เลย
คงจะร้อนมากสินะ ....
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ...” เสียงของหญิงสาวอีกคนดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของหล่อน มาริสซ่ารีบสะบัดหัวก่อนที่จะหันมาทักทายกลับไปเป็นภาษาอังกฤษ
“Hi”
“วันนี้วันเสาร์อีกแล้วสินะ ใครกันที่จะได้ออกไปจากปราสาทเป็นคนต่อไปกันนะ ....” มิ้วเปรยก่อนที่จะหยิบขนมปังมาทาเนยบาง ๆ
“เฮ้อ .. ต้องเห็นคนตายอีกแล้วเหรอเนี่ย ... ฉันล่ะเบื่อจริง ๆ เลย ... I’m so bored!!” เธอทำเสียงสูงก่อนที่จะทิ้งขนมปังลงในถังขยะ
“สำหรับฉัน เวลานี้เป็นเวลาแห่งความสุขที่สุด ....การได้เห็นคนที่กำลังจะตายร้องโวยวายอยู่ตรงหน้านี่ล่ะ “ มิ้วหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่าจะได้ดูโชว์ที่แสนจะตื่นตาตื่นใจอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
มาริสซ่านั้นไม่ได้พูดอะไร เธอชะโงกไปทางประตูครัวให้แน่ใจ เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครเดินเข้ามา เธอจึงเดินเข้ามาหามิ้วช้า ๆ ก่อนที่จะพูดราวกับกระซิบ
“ถ้าวีคนี้เป็นเจ้านายนะ ... ฉันจะดีใจมาก! ฉันจะแก้ผ้าเดินรอบปราสาทให้ดูเลยเอาสิ!” เธอพูดทีเล่นทีจริงก่อนที่จะเดินออกไปจากครัวเพื่อเช็คข่าวในรายการเรียลลิตี้อย่างเช่นทุกวันที่เคยทำ
“แล้วฉันจะคอยดูนะคะ ... แม่เสือสาว”
เวลาผ่านไปได้ราวสองชั่วโมง ผู้เข้าแข่งขันทุกคนตื่นมากินอาหารเช้ากันเรียบร้อยซึ่งในวันนี้เป็นเมนูช่วยตัวเอง ทุกคนหาอะไรมากินได้ก็กินไป มีเพียงแต่วัชรคนเดียวที่ยังไม่ได้กินอะไร
หลังจากการแข่งขันเมื่อวานนั้นจบลง เขาเองแต่มองดวงตาของเพื่อนหุ่นกระบอกอย่างเอ็นดู ดวงตากลมโตของกระรอกนั้นช่างเข้ากันดีกับเม็ดกระดุมเสื้อของยะหยาที่เขาแอบขโมยมาหลังจากที่กำลังเก็บศพของเธอเป็นไหน ๆ
“เหลือแค่แขนกับผมของนายสินะ ... Collection นี้ก็จะเสร็จพอดี” เขาพึมพำอยู่คนเดียว
เสียงนกหวีดจากอัคราดังขึ้นอยู่ด้านนอกปราสาท เป็นสัญญาณให้รู้ว่าถึงเวลาตัดสินเกมกันแล้ว เจ้านายที่กำลังกินขนมปังรีบลุกออกไป ใจเขาอยากจะรู้ใจจะขาดว่าวันนี้ใครจะได้เป็นหัวหน้าราชวงศ์ และใครที่จะได้ไปนอนในหลุมดำเป็นคนต่อไป
ไม่นานนักทุกคนได้มารวมตัวกันที่ลานประหาร ครั้งนี้พวกเขาเห็นเครื่องประหารกันก็ต้องร้องอ๋อทันที ทีมงานนำราวไม้ที่สร้างขึ้นคล้ายราวตากผ้ามาตั้งเอาไว้ มีเชือกแข็ง และใบเลื่อยวางอยู่อย่างสงบ
“ก่อนอื่นขออธิบายรายละเอียดของการลงโทษนี้ก่อนนะครับ การลงโทษนี้เรียกว่า ‘การลงโทษด้วยเลื่อย’ ”
“ลงโทษ ... ด้วยเลื่อย?” อายะค่อนข้างจะตลกกับชื่อของเครื่องลงโทษชนิดนี้
เลื่อย ดูกี่ทีก็ไม่น่าจะใช่เครื่องทรมาน ในพระคัมภีร์ไบเบิ้ล (IISamuel12:31**)ได้กล่าวถึงเครื่องทรมานชนิดนี้ ว่าใช้สำหรับทรมานทั้งผู้ชาย,ผู้หญิง และเด็ก นอกจากนั้นก็มีการใช้อุปกรณ์ชนิดนี้ในสเปน,อังกฤษ, ฝรั่งเศสใช้ผู้หญิงที่ต้องสงสัยว่าเป็นแม่มด และที่เยอรมันใช้สำหรับปราบพวกชาวนาชาวไร่ที่กล่าวหาว่าเป็นกบฏ รูปร่างมันเหมือนเลื่อยสำหรับใช้สองคน การใช้งานคงเหมือนกันทั่วไปแต่เพียงเขาจะเปลี่ยนจากเลื่อยไม้มาเลื่อยคนเท่านั้น โดยวิธีใช้ก็จับเหยื่อห้อยหัวและอ้าหว่างขาออก จากนั้นก็ใช้เลื่อยผ่าหว่างขาให้แยกออกจากกัน แล้วก็เลื่อยไปเรื่อย ๆ เหมือนทำกับท่อนไม้ เหยื่อจะทรมานมากเพราะเลือดไหลย้อย จนแทบหมดสติ มาจนกระทั้งหยุดที่ส่วนของหน้าอก หรืออาจจะทำให้เหยื่อตายก็ได้ตามใจ เพราะจุดประสงค์คือไม่ให้เหยื่อตาย แต่ต้องการให้เหยื่อทรมานตายอย่างช้าๆ มากกว่า
“หวาดเสียวซะแล้วสิ” เจ้านายกุมเป้ากางเกงตัวเอง
มาริสซ่าได้แต่นึกในใจ ถ้าหากเป็นพวกผู้ชายชั่ว ๆ ที่เคยทำไม่ดีกับเธอมาอยู่ในการลงโทษนี้แล้วเธอเป็นคนฆ่า คงจะสะใจน่าดูเลยทีเดียวเชียว
“งั้นผมจะเลือก 4 คนออกมาก่อนนะครับ เหมือนเดิม”
R9 เจ้านาย
...........
R6 วัชร
...................
R3 มิ้ว
.................
R5 อายะ
..............
สองหนุ่มสองสาวก้าวเดินออกมาจากแถวอย่างภาคภูมิใจ มาริสซ่าและอลิซได้แต่มองหน้ากันก่อนจะหันหลับมา เธอสองคนไม่ได้ออกไปอยู่ตรงนั้นนานเท่าไรแล้วนะ
“ก่อนอื่นจะขอแสดงความยินดีกับหัวหน้าราชวงศ์ก่อนนะครับ ครั้งนี้ตกเป็นของ .....” อัคราวรรคคำก่อนจะพูดขึ้น
“R9 เจ้านายครับ!”
“เยส! มันต้องยังนี้สิ วู้ววววววว!!” เขาร้องออกมาไม่เป็นภาษา เขาคิดไว้แล้วว่ายังไงตัวเขาจะต้องได้ตำแหน่งนี้มาครองอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน
“ยินดีด้วยนะ .... คุณหัวหน้าราชวงศ์สองสมัย” มิ้วหันมายินดี หากแต่เจ้านายไม่รู้ว่านั่นคือคำพูดแดกดันของเธอ
ทีมงานได้พาวัชร อายะ และมิ้วออกมาจากแถว พวกเขาจัดการมัดทั้งสามคนให้นอนคว่ำหัวลงและอ้าหว่างขาออก เจ้านายหยิบใบเลื่อยขึ้นมา วันนี้เขาจะได้ฆ่าคนด้วยมือของตัวเองอีกแล้ว ช่างเป็นอะไรที่น่าสนุกอยู่ไม่น้อย อัคราเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับส่ง Black Letters ให้ เขารีบหยิบมันมาอ่านก่อนจะมองหน้าของเยื่ออย่างชั่งใจ
เขาตรงปรี่เข้าไปก่อนที่จะใช้ใบเลื่อยขนาดยักษ์เลื่อยลงบนหว่างขาของเหยื่อ เลือดเริ่มไหลซึมออกมาจากขาอ่อน เหยื่อเริ่มส่งเสียงร้องโวยวายออกมาด้วยความเจ็บปวดราวกับว่าเนื้อนั้นจะขาดเป็นชิ้น หากแต่เขาไม่สนใจ ยิ่งร้องเท่าไรเขายิ่งอยากจะกระชากเลื่อยให้เฉือนลงเร็วขึ้น
เลือดสาดกระเด็นตามใบหน้าเนียนของเขา เขาเลียมันก่อนที่จะเลื่อยต่อไปโดยที่ไม่ฟังเสียงร้องของเขาเลย อวัยวะเริ่มแยกออกจากกัน เลื่อยผ่านมาจนถึงท้องน้อย กระเพาะปัสสาวะและลำไว้เริ่มปลิ้นออกมาจากท้องที่เคยกักเก็บมันไว้ ขาเริ่มแบะออกจากการยึดเหนี่ยวของร่างกาย ลิ้นเริ่มจุกปาก
เขาตายแล้ว ....
“รีบตายจัง ฉันยังไม่ได้บอกลาเลย” สิ้นเสียงของเจ้านาย เขาใช้เท้าขวาเตะเข้าไปยังศีรษะของศพที่ห้อยต่องแต่งจนร่างเซไปมา ผมสั้นนั้นสะบัดไปมาพร้อมกับเลือดที่ไหลย้อนลงมาโชกหัว เขาทิ้งเลื่อยก่อนที่จะเดินกลับไป อีกสองคนที่เหลือจะถูกปล่อยตัวลงมา
“เป็น Collection สุดยอด ผมอยากได้นิ้วของคุณมานานแล้ว” วัชรปลื้มใจที่ร่างนั้นตายได้เสียที เขาอยากจะได้นิ้วสวยนั้นมาเป็นแขนให้กับเพื่อนของเขา มือขวาหยิบมีดสั้นออกมาก่อนที่จะบรรจงกรีดนิ้วทีละนิ้วอย่างสนุกสนาน
คนอื่น ๆ ได้แต่มองตามกันและต่างเดินกลับไปเพราะสภาพศพในครั้งนี้มันเละเกินกว่าที่พวกเขาจะรับได้จริง ๆ ส่วนเจ้านายนั้นเขาได้แต่หัวเราะตลอดทาง เขาเคยดูถูกเจ้านายและเกลียดเจ้านายนักหนา แต่วันนี้ล่ะ
เขาได้ฆ่าคนที่เกลียดเขาด้วยน้ำมือของตัวเอง!
RESULT
R5 พิชามณฑ์ คหพลพัชร (อายะ)
เสียชีวิต
เหลือผู้เข้าแข่งขันตัวจริง : 5 คน
NEYNE: BLOMMA
ความคิดเห็น