คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #81 : Thursday : Jarvan Rhino
REALITY SEASON 7
ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
“WEEK 4”
ลมเริ่มกรรโชกอย่างแรงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าอีกไม่นานฝนกำลังจะเริ่มโปรยปรายลงมาแล้ว บรรดาเหล่าผู้กล้าในป่าต้องสาปกำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ป่าหายากที่สุดในโลกอย่างแรด Jarvan Rhino ที่ทั้งทรงพลังในด้านของผิวหนังที่หนาและลำตัวที่ใหญ่ บวกกับนอแรดที่แสนจะใหญ่ยักษ์และแข็งแรง พวกมันคือศัตรูที่จัดการยากที่สุดเป็นอันดับต้น ๆ เลยก็ว่าได้
“หนังหนาขนาดนี้ ... ใครจะจัดการมันได้” อลิซสบถเสียงแข็งก่อนที่จะกระโดดลงมาจากหลังของแรดตัวหนึ่ง มือของเธอกำไม้เบสบอลที่ขดด้วยลวดหนามเอาไว้ มีเพียงเล็กเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ไหลออกมาจากหลังของมัน เธอหันหน้ามาตั้งหลักเพื่อเตรียมปะทะกับมันอีกรอบ
ทางด้านของคนอื่น ๆ เองก็เช่นกัน ไม่มีใครสามารถจัดการพวกมันได้เลยสักตัว พวกเขากำลังคิดหาวิธีจัดการกับมัน หากแต่ว่าพวกเขาไม่มีเวลาที่จะมาคิดเรื่องแบบนี้ เพราะต้องคอยหลบการโจมตีของพวกมันที่วิ่งเข้ามาตรงปรี่หาพวกเขาราวกับว่าจะขวิดพวกเขาออกให้เป็นชิ้น เจ้านายที่ไม่ทันได้ระวังตัวเผลอถลาไปกระแทกกับโคนต้นไม้โดยที่ไม่ทันได้ตั้งหลัก
“บ้าเอ๊ย!” เขาสบถก่อนที่จะรีบสตาร์ทเลื่อยไฟฟ้าพร้อมกับร่างของมันที่วิ่งมาหาอย่างไม่รีรอ
“ไปตายซะไอ้พวกหนังหนา!!” เขาโวยวายก่อนที่จะแสยะยิ้มพร้อมกับยื่นเลื่อยไฟฟ้าโดยที่ใบเรื่อยนั้นหันไปทางปากของมันที่อ้ากว้างเพื่อคำรามให้เหยื่อนั้นได้หวาดกลัว
ใบเลื่อยที่วิ่งอยู่ได้ด้วยไฟฟ้ากำลังนั้นปั้นเข้าที่ช่องปากของมัน เสียงร้องของแรดออกมาจากปากที่เริ่มอู้อี้ เลื่อยไฟฟ้าปั่นลิ้นและค่อย ๆ เข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนมิดด้าม ขาหลังทั้งสองเริ่มทรุดลงอย่างหมดแรง ร่างนั้นหายใจรวยรินก่อนที่จะล้มไปอย่างหมดสภาพ
เสร็จไปหนึ่ง .....
อลิซและอายะเริ่มรู้ช่องทางของการโจมตีมันแล้ว ในเมื่อโจมตีมันตรง ๆ ไม่ได้เนื่องจากผิวหนังที่หยาบ แข็งแรงและหนาของมัน ทำให้พวกเขาไม่สามารถจัดการมันได้ มีอยู่วิธีเดียวที่จะเล่นงานกับมันได้คือการโจมตีอวัยวะที่มีเนื้ออ่อน ๆ เหมือนกัน
ดวงตาและช่องปาก!
เมื่อรู้ช่องทางการจัดการกับมัน อายะจึงเอี้ยวตัวหลบการโจมของมันออกจากด้านข้างก่อนที่จะใช้ด้ามปืนลูกโม่ในมือกระแทกเข้าที่เบ้าตาของมันจนมันเซอย่างเสียหลัก จากนั้นเธอรีบหันมาปะทะกับมันจากทางด้านข้างก่อนที่จะเล็งไปยังดวงตากลมโตของมันที่เลือดทะลักออกมา
ปัง!
กระสุนปืนแหวกผ่านเขม่าจากปากกระบอกก่อนที่จะพุ่งไปยังดวงตาของมันและทะลุออกไปจากดวงตาอีกข้างหนึ่งของมัน นกกาที่เกาะอยู่บนต้นไม้ต่างโบยบินด้วยความตกใจจากเสียงปืนนั้น ร่างของแรดตัวที่สองวิ่งไปสักพักก่อนที่จะล่วงลงไปกองกับพื้น
“เล่นงานที่ตาและปากของมันซะ!” อายะบอกผู้เข้าแข่งขันคนอื่นในกลุ่ม พวกเขาสามารถเข้าใจในวิธีการจัดการกับพวกมันแล้ว
“ตาสินะ ...” วัชรฉีกยิ้มให้แรดตัวหนึ่ง มันตั้งท่าจะวิ่งมา แต่เขาไม่รอให้มันมาหาหรอก ในตอนนั้นเองที่เขาเห็นอิซะกำลังหลบการโจมตีของมันอยู่ไม่ไกลนัก
สองมือของเขากำเพื่อนรักอย่างหุ่นกระบอกเอาไว้แน่นก่อนที่จะวิ่งเข้าหามันพร้อมกับใช้ค้อนเหวี่ยงเข้าที่ปลายคางของมันจนมันร้องเสียงหลง มันมองหน้าของวัชรที่ยืนอยู่ไม่ห่างด้วยความโกรธ ดวงตาไหลซึมออกมาจากช่องตาของมัน มันวิ่งเข้าหาวัชรอย่างดุเดือด วัชรได้แต่ยิ้มก่อนที่จะวิ่งหนีมันเพื่อให้มันนั้นวิ่งตามเขามา และแน่นอนว่าเขาต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้มันตามเขามาติด ๆ
“เฮ้! อิซะ หลบไปหน่อยเร็ว!!” เขาพูดจาอย่างสนุกสนานโดยที่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย อิซะที่กำลังจะฟันมันด้วยมีดอีโต้ในมือหันมาด้วยสีหน้าที่ตกใจ
วัชรวิ่งมากระชากอิซะออกไปข้างทาง แรดตัวที่วิ่งตามเขามานั้นไม่สามารถมองเห็นทางได้เนื่องจากดวงตานั้นบอดสนิทและโชกชุ่มไปด้วยเลือดจากฝีมือของเขามันวิ่งมาด้วยความเร็วโดยที่ไม่ได้ดูว่าตรงหน้าของมันไม่ใช่วัชร หากแต่เป็นแรดอีกตัว
ฉึบ!
นอแรดของมันสวนเข้าที่เอวของแรดอีกตัวที่อิซะกำลังจะจัดการมัน ความคมของอาวุธจากมันทิ่มแทงเข้าไปจนมิด เสียงร้องของมันดังโหยหวน แน่นอนว่าร่างของแรดอีกตั้งนั้นต้องทนพิษบาดแผลไม่ไหวแน่ ๆ มันค่อย ๆ ล้มไปและหมดลมหายใจในที่สุด แรดอีกตัวค่อย ๆ ถอนนอออกจากท้องก่อนที่จะหันมองไปมาและเจอเข้ากับอายะที่ยืนยิ้มอยู่
“จ๊ะเอ๋...” เธอขยิบตาให้ก่อนที่จะเล็งเข้าที่เบ้าตาอีกดวงเพื่อเก็บตัวที่สี่
เหลืออีกสี่ตัว ....
พวกมันอีกสี่ตัวดูท่าว่าจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว พวกมันที่เหลือค่อนข้างจะรวดเร็วและแข็งแรง ท่าอยู่ด้วยกันทั้งแปดคนดูท่าว่าภารกิจจะต้องล้มเหลวแน่ ๆ
“อลิซ เจ้านาย แล้วก็อายะ พวกเธอสามคนล่วงหน้าไปที่เขตที่สอง ไปที่บึงซะและเอากุญแจมา ส่วนคนที่เหลือ เรามาจัดการกับพวกแรดกันดีกว่า ....” มิ้วเปรยขึ้นก่อนที่จะกำหน้าไม้เอาไว้
“เธอเป็นใครมาสั่งฉัน!” อายะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เปรยขึ้น ในขณะที่สายตายังคงมองไปรอบ ๆ เพื่อสังเกตุลาดเลาการเคลื่อนไหวของพวกมัน
“เพราะว่าฉันเป็นหัวหน้าราชวงศ์ไงล่ะ ...” เธอยิ้มออกมาแหมว่าสถานการณ์จะไม่น่าให้ยิ้มก็ตาม อายะถ่มน้ำลายอย่างไม่ชอบนัก ส่วนอลิซได้แต่ยิ้มมุมปากเบา ๆ
อลิซ อายะ และเจ้านายไม่ได้พูดอะไรต่อ พวกเขาทั้งสามคนวิ่งไปทางด้านหลังเพื่อตรงไปยังเขตที่สอง บึงที่พวกเขาต้องการเอากุญแจนั้นอยู่ในบึง เขตที่สองที่พวกเขาวิ่งมา กลับไม่พบสัตว์ร้ายใด ๆ ที่เฝ้าอยู่
สงสัยว่าจะได้ยินเสียงปืนของอายะจนวิ่งหนีไปแล้ว ....
เพียงไม่นานนักพวกเขาทั้งสามก็มุ่งหน้ามายังบึงสีดำได้สำเร็จ ด้านหน้าที่พวกเขาเห็นนั้นมีเพียงท่าน้ำเก่า ๆ และเรือที่มีเครื่องยนต์ติดอยู่ที่ปลายเรือ
“ต้องนั่งเรือข้ามไปที่กลางบึงเพื่อเอากุญแจ ” อลิซเปรยเบา ๆ
“เรื่องนั้นฉันก็รู้ ...” อายะมองหน้าของเธอสลับกับเจ้านายก่อนที่จะเริ่มส่องไฟฉายไปตามทางเพื่อตรวจดุความปลอดภัยรอบ ๆ และแล้วเธอก็เห็นบางอย่างที่อยู่เหนือผิวน้ำนั้น ตาของมันแวววาวสะท้อนกับไฟฉายในมือของหล่อน
มีบางอย่างอยู่ในน้ำ .....
“รีบไปกันเถอะ” ดูเหมือนอลิซจะไม่ได้กลัวกับสิ่งที่อายะได้มองเห็นเลย เธอเดินลงเรือก่อนที่จะเริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์ เจ้านายได้ยิ้มให้อายะก่อนที่จะเดินลงเรือตามอลิซไป ส่วนอายะนั้นไมได้พูดอะไรนอกจากนั่งลงไปเงียบ ๆ ไม่นานนัก อลิซจึงขับเรือออกไปที่กลางบึงนั้น อายะและเจ้านายไม่ได้พูดคุยอะไร เขาทั้งสองอยากจะทำภารกิจให้เสร็จเรียบร้อยซะที
เรือกำลังแล่นไปตามทางเรื่อย ๆ เงาบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างใต้น้ำนั้นเริ่มปรากฏชัดเจนจนอลิซเห็นมัน เธอเลียริมฝีปากเบา ๆ
“เกาะแน่น ๆ ล่ะ ...” อลิซเปรยก่อนที่จะหักใบพัดของเรือไปทางซ้าย
ครืด!!
ใบพัดเรือเริ่มปั่นเข้าที่อะไรบางอย่างที่วิ่งตรงเข้ามาจากใต้บาดาล เรือสั่นโคลงเคลงพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ลอยขึ้นมาเหนือน่านน้ำนั้น
“แม่เจ้า!! จระเข้!!” เจ้านายอุทานก่อนที่จะพยายามชะโงกมอง หากแต่อลิซรีบเดินเครื่องจนเกยฝั่งจนเจ้านายเซถลาตกเรือไป อายะกระโดดลงมาจากเรือก่อนที่จะมองลงไปยังน้ำเพื่อจ้องมองการปรากฏตัวของจระเข้ที่อาจจะออกมาอีก
“ไปเอากุญแจ ... ฉันกับอายะจะรออยู่ที่นี่ ...” อลิซมองหน้าของเจ้านาย เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินไปดึงกุญแจออกมาจากรากไม้ อลิซและอายะเตรียมขึ้นเรือพร้อมกับเจ้านาย เขาลากเรือลงไปก่อนที่จะกระโดดตามลงไป อลิซจึงรีบขับเรือมายังท่า จากนั้นจึงรีบวิ่งกลับมายังต้นป่าต้องสาปเพื่อรวมกลุ่ม
ทันทีที่มาถึง มิ้ว วัชร และอิซะนั่งอยู่บนซากของแรดที่นองเลือดอยู่ที่พื้น มิ้วนั่งไขว่ขาก่อนที่จะกระโดดลงมาที่พื้นเมื่อเห็นทั้งสามเดินมา อิซะก็ยืนมองร่างของแรกเพื่อดูรูปร่างของมันให้ชัด ๆ แต่วัชร์นั้น เขาเก็บนอแรดทั้งสองขึ้นมาก่อนที่จะนำมีดปลายแหลมที่ติดตัวมาค่อย ๆ เหลาจนเป็นแกนทั้งสองอัน
“ได้ขาของนายแล้ว ...” เขามองหุ่นกระบอกก่อนที่จะเอานอแรดเสียบเขาเป็นขาของหุ่นกระบอกแทน อลิซได้แต่ส่ายหน้าก่อนที่จะแหงนมองท้องฟ้าด้วยความเหน็ดเหนื่อย และแล้วสายตาของหล่อนก้มองเห็นดวงจันทร์ที่ไม่สว่างดั่งเช่นทุกวัน
เพราะมันกลายเป็นสีดำสนิท ....
“กลับกันเถอะ ...” อลิซพูดก่อนที่จะรีบเดินผ่านหน้าของมิ้วผ่านไปยังป่าเพื่อตรงไปยังปราสาท มิ้วและอิซะหันมามองหน้าพร้อมกันแต่ก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไร มีเหตุผลเดียวที่เธอรีบกลับไปยังปราสาทให้เร็วที่สุด เพราะว่า ....
เธอกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับมาริสซ่า เพราะพวกเธอทิ้งหล่อนไว้คนเดียวในปราสาทที่มีแต่ความลึกลับ!
ความคิดเห็น