คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : Round 1 : เริ่มล่า
REALITY SEASON 7
ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
“ROUND 1”
สายฝนยามเย็นเริ่มโหมกระหน่ำลงสู่พื้นหญ้าสีเหลืองสลับเขียวที่ขาดการดูแลมานานนับหลายปี หยดฝนเม็ดเท่ายุงก้นปล่องต่างพร้อมใจกันร่วงจากท้องฟ้ามาบรรจบกันที่ยอดหญ้าและต้นไม้ในเมืองหลวงของประเทศไทย ผู้คนที่กลับมาจากธุระและการทำงานที่เหน็ดเหนื่อยต่างวิ่งกันไปคนละทิศทางเพื่อหลบการโจมตีของพายุที่บ้าคลั่งนี้ มรสุมที่พัดผ่านมากลับฝนนั้นรุนแรงมากพอจะพัดร่มแข็งแรงทั้งคันให้กระเด็นออกจากมือของผู้ที่ถือมันไว้
ขณะนี้เป็นเวลา 17.46 น.
ซ่า ....
สายฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย สังกะสีต่างส่งเสียงก้องกังวานทันทีที่เม็ดฝนตกกระทบกัน น้ำที่ขังอยู่บนคานเหล็กเริ่มไหลซึมมาจามทางก่อนที่จะหยดลงบนแก้มขาวนุ่มของเด็กสาวคนหนึ่ง หยดน้ำทำให้เธอเริ่มปรือตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ปากเผยอขึ้นก่อนที่จะเลียริมฝีปากที่ขาดน้ำมาเกือบสี่สิบห้านาที เมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัว สองแขนของเธอเริ่มยันขึ้นมาเหนือพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะ สมองของเธอนั้นสับสนและกำลังใช้ความคิดอย่างมากมาย
เธอมาฟื้นอยู่ในที่สกปรกแบบนี้ได้อย่างไร!
ภาพสุดท้ายก่อนที่จะลบเลือนไปนั่นคือเธอและเพื่อนกำลังนั่งตรวจรายชื่อของคนที่เข้ารอบในโครงการที่ 7 ของเรียลลิตี้ หลังจากที่เธอเห็นรายชื่อของ 16 คนสุดท้ายที่ได้ผ่านเข้ามาในรอบแรก สติสัมปชัญญะของเธอก็ดับวูบลง แล้วมารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ และเต็มไปด้วยหยากไย่
เธอยืนขึ้นช้า ๆ ปรับทัศนวิสัยให้เข้ากับแสงไฟนีออนจากหลอดกลมที่แกว่งอยู่เหนือหัวของเธอ หลังจากที่สำรวจอย่างละเอียด เธอก็เริ่มไปเห็นกล่องเหล็กที่เก้าอี้ไม้เก้า ๆ มุมห้อง มองปราดเดียวเธอก็รู้ว่าเธอกำลังจะเจอกับอะไร
ตอนนี้เธอและอีก 15 คนที่เหลือกำลังอยู่ในเกมเรียลลิตี้ครั้งที่ 7 ....
“แสบนักนะ ...” เธอเลียริมฝีปากอีกครั้งก่อนที่จะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความอำมหิตและความสนุกสนานที่เธอคิดว่ากำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
สายตาเริ่มจับจ้องกล่องเหล็กอย่างระวังก่อนที่จะเริ่มตรงปรี่ไปที่กล่องเหล็กนั้นและยกมันขึ้นมาได้ไม่ยากนัก เธอวางมันลงที่พื้นก่อนที่จะเริ่มเปิดมันออกอย่างช้า ๆในใจก็จดจ่อกับสิ่งของที่อยู่ในกล่องใบนั้นราวกับเด็กที่กำลังลุ้นของขวัญที่อยู่ในกล่องแสนสวย ภายในกล่องนั้นบรรจุอาวุธชนิดหนึ่งที่วางอยู่อย่างสงบพร้อมกับซองจดหมายที่ถูกปิดผนึกด้วยโลโก้ของรายการเรียลลิตี้อย่างสวยงาม
ความสวยงามหายไปเมื่อสองมือของเธอฉีกซองจดหมายออกมาอย่างยับเยินและไม่เป็นระเบียบ มือเรียวยาวหยิบกระดาษออกมาก่อนที่จะขยับซองนั้นทิ้งอย่างไม่ไยดี
ถึง ผู้เล่นหมายเลข 2 อลิซ เจอราเมีย
สวัสดีครับคุณอลิซ เจอราเมีย ผู้เล่นหมายสอง เมื่อคุณได้อ่านจดหมายนี้ แสดงว่าคุณฟื้นขึ้นมาแล้ว ตอนนี้คุณและผู้เข้าแข่งขันที่เหลืออีก 15 คนได้เข้าร่วมเล่นเกมเรียลลิตี้ครั้งที่ 7 ในโหมด Lost Survivors คุณรู้ดีอยู่แล้วใช่ไหมว่าคุณจะต้องเล่นเกมนี้อย่างไร ในกล่องของคุณนั้นจะบรรจุอาวุธมาให้พร้อม ซึ่งแน่นอนว่าแต่ละคนจะได้อาวุธที่มีความรุนแรงไม่เท่ากันขึ้นอยู่กับดวงของแต่ละคน ถ้าคุณยังไม่เข้าใจระบบของเรา ทางรายการจะอธิบายให้อีกครั้ง นั่นคือคุณจะต้องกำจัดผู้เข้าแข่งขันที่เหลือในโกดังร้างแห้งนี้ กติกาง่าย ๆ แค่คุณฆ่า .. แล้วก็ฆ่าทุกคนทันทีที่คุณเจอตัว เมื่อเหลือผู้รอดชีวิตในโหมดนี้เพียง 8 คน เกมก็จะจบ และคุณก็จะได้รับรหัสการเข้าร่วมเล่นเกมยังปราสาทปักษาธรและได้เป็นตัวจริงของการเข้าร่มเล่นเกมในโครงการนี้ด้วย ยังไงซะ ขอให้คุณโชคดี
หวังว่าจะได้พบคุณในเกมการแข่งขันที่ปราสาทปักษาธร
Reality 07
“น่าสนุกดีนะ โหมดนี้ ...” เธอพูดก่อนที่จะหัวเราะในลำคอก่อนที่จะเริ่มหยิบอาวุธคู่กายของเธอออกมาจากกล่องเหล็กใบนั้น มันคือหน้าไม้ที่บรรจุลูกดอกเอาไว้ 15 ดอกตามจำนวนของผู้เล่นที่เหลือในเกม มือขวาหยิบหน้าไม้ก่อนที่จะเริ่มบรรจุลูกดอกลูกแรกไว้ยังคันศรสังหารของเธอ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นออกมาจากมุมปากของเธออีกครั้ง สองเท้าเริ่มก้าวออกไปจากห้องเพื่อตามสังหารเหยื่อและเล่นเกมนี้อย่างจริงจังเสียที
ที่ทางเดินชั้นที่สี่ของโกดังเก็บสินค้า เวทย์ ชายหนุ่มอายุมากที่สุดในการแข่งขันกำลังเดินมาตามทางที่มืดสลัว ชั้นเก็บของที่สูงเท่าภูเขาและเต็มไปด้วยลังไม้นั้นทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรที่อยู่ด้านข้างได้เลย มีเพียงทางเดินด้านหน้าและหน้าเลี้ยวตามซอกซอยมากมายในโกดังเก็บของชั้นสี่นี้ที่ทำให้เขาสามารถมองเห็นได้เท่านั้น
ในมือของเขาควงเคียวยาวไปมาอย่างสบายอารมณ์ สายตายังคงมองหาเหยื่อที่เขาพอจะสังหารเล่นสักคน แต่เขาใช้เวลาอยู่ในนี้มา 10 นาทีแล้วก็ยังไม่มีวี่แววการปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตเล่นสักอย่าง มันเงียบมากจนเขาได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง
วูบ!
ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวสมองของเขา ความรู้นั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างเพิ่งวิ่งผ่านหลังของเขาไปอย่างรวดเร็วจนเขาไม่สามารถหันกลับมามองได้ทัน รอยยิ้มที่แสนน่ากลัวปรากฏขึ้น เขากำลังจะได้เล่นสนุกกับของเล่นที่เข้ามาในโกดังนี้แล้ว ....
ฝนเริ่มตกลงมาอย่างโหมกระหน่ำพอๆกับเสียงฝีเท้าของเวทย์ที่ก้าวกลับมาอย่างช้า ๆ สายตามองไปข้างหน้าก่อนที่จะสลับไปมองด้านหลังบ้างอย่างระมัดระวัง มือของเขากำเคียวยาวเอาไว้แน่น ทันทีที่เหยื่อพุ่งมา เขาจะได้จัดการได้อย่างทันเวลา เขาวิ่งออกมาจากทางเดินนั้นก่อนที่จะเลี้ยวมาทางว้ายตามทิศทางของบางอย่างที่เพิ่งเคลื่อนไหวไปหากแต่ว่าเขาเจอเพียงความมืดสลัวจากแสงไฟนีออนบนเพดานเท่านั้น
หรือว่าเขาจะตาฝาดและหูผิดเพี้ยนไปนะ ...
เมื่อแสงไฟนีออนสาดส่องมากระทบกับเงาของเขา สายตานั้นเริ่มเบิกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เงาของเขาเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่า
มีบางอย่างกำลังจะพุ่งมาหาเขาจากทางด้านบน ....
ตามสัญชาตญาณของชายหนุ่ม เขากระโดดถอยหลังก่อนที่จะตั้งหลักซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่บุคคลลึกลับอีกคนพุ่งลงมาพร้อมกับดาบยาวในหนังซามูไรของญี่ปุ่น เด็กหนุ่มปริศนาในชุดสีดำสยายผมดำยาวออกมาก่อนที่จะยืนขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าของเวทย์กลับไป
“กะแล้วเชียว ...” เขายิ้มออกมาอีกครั้งก่อนที่จะฟาดเคียวลงไปยังใบหน้าของเขา หากแต่ว่าเขากลับหลบการโจมตีนั้นได้อย่างรวดเร็วและว่องไว เป็นจังหวะเดียวกับเขาตวัดดาบกลับมาหวังจะฟันลงที่กลางหลังของเขา สายตาที่ว่องไวของเวทย์ทำให้เขากระโดดม้วนตัวไปข้างหน้าก่อนที่จะหันกลับมาปะทะกันอีกครั้ง
“ไม่คิดจะแนะนำตัวกันก่อนเหรอ ... ฉันชื่อสิงโต” ชายผมยาวเอ่ยขึ้นก่อนที่จะมองหน้าของเขา
“ไม่จำเป็นหรอกมั้ง” เขากล่าวเสียงเรียบเฉยก่อนที่จะเริ่มเป็นฝ่ายรุกอีกครั้ง เด็กหนุ่มผมยาวก็ยังคงหลบการโจมตีของเขาได้ทุกครั้ง
“เล่นกับนายไม่สนุกเลยนะ” สิงโตเอ่ยเสียงต่ำก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนชั้นเก็บของที่ไม่สูงมากพร้อมกับโน้มตัวลงมาเพื่อให้ชั้นเก็บของนั้นล้มลง
โครม!!
ฝุ่นตบลอบอวลไปทั่วทั้งโกดัง แป้งจากลังไม้นั้นที่แตกกระจายฟุ้งไปทั่วทำให้ทัศนวิสัยของเวทย์นั้นพร่ามัวไป แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้การต่อสู้ในครั้งนี้ สมองของเขาคิดอยู่ในหัวตลอดเวลา ตอนนี้เขาต้องเอาเลือดหัวของเด็กหนุ่มอวดดีคนนี้ออกมาให้ได้ด้วยน้ำมือของเขาเอง
เขาจะต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา เพียงไม่กี่นาที ถ้าเขาตัดสินผิดล่ะก็ นั่นคือเขาต้องเสียชีวิตลงและก็จะจบเกมในทันที
“คิดจะเล่นไม้นี้เหรอ ...” เขามองไปรอบ ๆ ที่เต็มไปด้วยแป้งที่ฟุ้งกระจายอยู่ราวกับหมอกหนา ทันทีที่กลุ่มฝุ่นนั้นจางลง กลับไร้วี่แววของเด็กหนุ่มเจ้าของดาบยาวนั้นแล้ว
เขาไม่ได้คิดว่าเด็กหนุ่มนั้นจะหายไปนั้นเลย เขารู้ดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้ง่ายเหมือนครั้งก่อน ๆ เพราะที่นี่ได้รวบรวมคนชั่วทุกรูปแบบไว้ในเกมนี้ เขารู้ดีว่าสิงโตจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อเล่นงานเขาอยู่ แต่ถึงกระนั้นเขากลับไม่เกรงกลัวต่อความร้ายกาจของเด็กหนุ่มเลย เขาจะต้องชิงฆ่าสิงโตก่อนที่เขาจะโดนเล่นงานซะเอง
“จะซ่อนตัวได้อีกนานแค่ไหนกัน ...” เขาพึมพำก่อนที่จะเริ่มเล่นเกมซ่อนแอบอีกครั้ง ถ้าเขาพลาด นั่นคือ .. จบเกมในทันที!
Result
ยังไม่มีผู้เสียชีวิต
(เหลือผู้แข่งขัน 16 คน)
________________________________________________________________________________________________________
NEYNE: BLOMMA
ความคิดเห็น