ในความทรงจำ(กระบี่ใบไม้)

ลำดับตอนที่ #56 : ตำนานรักของผีเสื้อ

            สายลมฝนกรรโชกมาฟ้าคลุ้มคลั่ง

เพื่อฝากฝังความรักไว้ใจสลาย

ผืนแผ่นดินมีผู้คนอยู่มากมาย

แต่ฉันนี้มีที่หมายเพียงผู้เดียว

ฉันไม่มองเห็นภาพใครในพายุ

มองเห็นแค่เงาไม้ผุกลางน้ำเชี่ยว

สูญสิ้นเธอคล้ายหญ้าบางกลางคมเคียว

โดดและเดี่ยวมีชีวิต...ไร้จิตใจ

อย่าได้หยุดหลั่งน้ำตาเลยฟ้ากว้าง

คำสัญญาไม่เคยจางแม้วันไหน

ขอให้ฉันนั้นโบกบินจนสิ้นไป

ฟ้าไม่อาจพรากเราให้ไกลห่างกัน

....................................................

เมื่อฟ้าจางสว่างแล้ววับแวววาว

หยดน้ำค้างยังพร่างพราวเลอะเลือนฝัน

ภาพเราสองครองคู่คิดนิจนิรันดร์

คู่ผีเสื้อสองตัวนั้น...ฉันและเธอ

อ่านที่มาของบทกลอนบทนี้ได้ที่ ความเห็นที่ 885 และ886 ขอรับกระผม