ในความทรงจำ(กระบี่ใบไม้)

ลำดับตอนที่ #136 : ...ข้างถนน...

ในวันที่ย้ายบ้านผ่านมานั้น

ฉันพบมันที่ปากซอยอันสับสน

กลางสังคมแสนพลุกพล่านของยานยนต์

มันพร้อมเห่าทุกผู้คนริมข้างทาง


ขับรถผ่านที่ตรงนี้สักกี่ครั้ง

มันก็ยังคอยเห่าอยู่ไม่เว้นว่าง

คล้ายกับเป็นเจ้าครองของเส้นทาง

ยั่วโมโหไม่เว้นวางระหว่างวัน


เป็นเจ้าของเขตแดนแคว้นถนน

จนฉันหมดความอดทนและอดกลั้น

ลงจากรถมอเตอร์ไซต์ไล่ประจัญ

ไล่ทุบตี-ไม่ช้ามัน...ก็กลับมา


ทุกผู้คนรู้ทั่วกันว่าฉันเกลียด

ทั้งหยามเหยียดทุกสถาน-สันดานหมา

มันเฝ้าเห่าอยู่ตรงนี้ไม่เลิกรา

ฉันจึงเริ่มออกค้นหาเจ้าของมัน


และแล้วความจริงนั้นก็ปรากฏ

ค้นพบความเศร้าสลดไม่คาดฝัน

จากปากคำที่เล่าความไต่ถามกัน

พบความจริงน่าไหวหวั่น - จากความจริง


“...เคยเป็นหมาที่แสนดีและเรียบร้อย

ทุกเช้าเจ้าของเฝ้าคอยพามันวิ่ง

เคล้าเคลียคลอพัวพันแนบเคยแอบอิง

แล้วบางสิ่ง...ก็...กระชากจากมันไป….


เอี๊ยด....โครม...เปรี้ยง...เหวี่ยงร่างกองท้องถนน

ร่างของคน-เคลื่อนย้ายร่าง-เหลือทางไว้

ลมหายใจเฝ้าคอยรอต่อหัวใจ

มันไม่เคยจากไปไหนแต่นั้นมา...”



หมาตัวหนึ่งอยู่ริมทางข้างถนน

เห่ารถยนต์ทุกทุกคันที่ขวางหน้า

มันมองเห็นอะไรในแววตา

คอยค้นหา...หา...บางสิ่งที่หายไป


............................................................


โกรธตัวเองที่ชั่วช้ากว่าที่คิด

โกรธชีวิตที่เคยบ้า...น้ำตาไหล

แค่อภัยยังไม่เคยให้อภัย

หวังอะไร...คอยคิดหวัง...จากสังคม?

ปล.หวังว่าทุกคนที่บริโภคข่าวสารทุกท่าน คิดให้ลึกและคิดอย่างมีสตินะครับ