ในความทรงจำ(กระบี่ใบไม้)

ลำดับตอนที่ #126 : คือหุ่นไล่กา

1

ก่อนที่แสงสุดท้ายจะฉายฉาน

มืดหม่น-อนธการ-หมองไหม้

จ้องมอง...หาสิ่งที่หายไป

เพื่อค้นพบว่าหัวใจนั้นหลุดลอย

ตะวันรอนอ่อนแสงสีแดงสาด

สกุณชาติแว่วหวังกลับรังน้อย

ไม่มีที่ของคนท้อผู้รอคอย

ส่งใจเศร้าเหงาหงอย...กับสายลม

กับผืนดิน กับผืนฟ้า กับอากาศ

กับทุ่งหญ้าดารดาษที่คลี่ห่ม

เมื่อยามเศร้าไร้สุขทุกข์ระทม

ตะโกนถามความขื่นขมกับท้องฟ้า

“ฟ้าส่ง...ฉันเกิดมาเพื่อใคร

ให้ฉันมีหัวใจที่ไร้ค่า

ให้ฉันตายลงไปอย่างช้าช้า

ให้ฉันนี้มีน้ำตาที่ไหลนอง

ฉันไม่ต่างจากหุ่นฟางที่แกว่งไกว

แต่ฉันมีดวงใจที่เศร้าหมอง

ฟ้าไม่ส่งให้ใครมาเหลียวมอง

หุ่นอย่างฉันก็ไม่จ้องเหลียวมองฟ้า”

ก่อนที่แสงสุดท้ายจะฉายฉาน

ความมืดมน-อนธการ-เริ่มไหลบ่า

ไม่ต้องการให้ยามหลับซับน้ำตา

ความสมเพชเวทนา-ไม่อยากมี

…………………..

ตะวันรอนอ่อนแสงสีแดงสด

คลี่ห่มใจไหวรันทดย่ำยามนี้

คอยนับแสงสุดท้ายมาหลายปี

ให้ร่างกายและชีวีนี้ผุพัง

ไม่ต้องการสิ่งใดจากฟากฟ้า

ไม่ว่าความเย็นชาหรือความหวัง

กี่ชาติภพปรับเปลี่ยนหมุนเวียนยัง

พร้อมหันหลังให้ทุกชาติ...ลาขาดเธอ

ขอขอบคุณท่านหญิง อาคาเซีย สำหรับแรงบันดาลใจเรื่อง หุ่นไล่กา และขอขอบคุณคนอ่านทุกท่านไม่ว่าจะแสดงตัวหรือไม่ก็ตาม ขอบคุณครับ  ^/\^