คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท I : The Parchment 100%
อารัมภบท I : The Parchment
เสียงเบาๆของเท้าเปล่าเดินย่ำลงบนพื้นหินตัดสะท้อนก้องอยู่ภายในพระราชวังอันโดดเดี่ยว เศษผงเล็กๆสีดำลอยละล่องแทรกผ่านตามแนวระเบียง ในขณะที่เหล่าข้ารับใช้ต่างพากันถอยออกเปิดทางโดยสัญชาตญาณให้กับร่างเล็กที่กำลังพุ่งถลาเข้าไปในห้องโถงอันโออ่า ปอยผมแข็งสีขาวลู่ไปข้างหลังในขณะที่ตัวของเขาพุ่งทะยานไปเบื้องหน้า เด็กชายไถลเลี้ยวตัวตรงหัวมุม ก่อนจะออกแรงผลักประตูไม้บานใหญ่เปิดออกโดยแรงพร้อมๆกับส่งเสียงตื่นเต้นดังลั่น
“ ฟริทซ! ”
เฟรดริคเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะทำงานมองเด็กน้อยตรงหน้าที่กำลังยืนหอบหายใจอย่างหนักอยู่ตรงประตูห้องหนังสือ ชายหนุ่มวางปากกาในมือลง พลางหันความสนใจทั้งหมดมาที่ร่างเล็ก พร้อมๆกับยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเป็นเชิงถาม
“ ฟริทซ! ” นัยน์ตาคู่แดงส่องประกายในขณะที่เด็กหนุ่มแสะยิ้มโชว์ฟันขาว “ฟริทซ! ข้าชนะล่ะ!”
ล่องรอยความยินดีโหดร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพระราชาก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยความเมตตา และรอยยิ้มละไม “ แน่อยู่แล้วว่าเธอต้องชนะ, ” เฟรดริคกล่าว พลางโบกมือให้เด็กชายเดินเข้ามายืนข้างๆเขา “เธอสัญญากับฉันไว้ว่าอย่างนั้นนี่”
เด็กน้อยยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งกระโจนใส่สุนัขอิตาเลียนเกรย์ฮาวนด์ที่นอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้พนักสูงของกษัตริย์ “มันสุดยอดไปเลยล่ะ!” เด็กชายส่งเสียงเจื้อยแจ้ว พลางค่อยๆกระตุกหางสุนัขเพื่อที่จะปลุกมัน “ข้าจำได้ว่าเคยต่อสู้มาก่อน เพียงแต่ว่าครั้งนี้มันมากกว่าครั้งก่อนๆอีก!”
เฟรดริคอ่านสีหน้าร่างเล็กตรงหน้า “ เพราะว่าเธอชนะ? ”
“ ไม่ใช่, ” เด็กน้อยแสะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาของผู้เยาว์ “เพราะว่าข้าทำให้พวกนั้นพ่าย ”
เฟรดริคลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆอีกฝ่ายตรงพื้น แล้วจึงค่อยกล่อมเจ้าเกรย์ฮาวนด์ให้ลุกออกจากที่นอนด้วยการสั่งเบาๆเพียงไม่กี่คำ ชายหนุ่มสามารถรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมายังตัวอย่างคาดหวังของเด็กชาย
“เธอทำได้ดีมาก, หนุ่มน้อย” เขากล่าวกับเด็กน้อยผมเงิน พลางยื่นมือออกไปวางเบาๆบนศีรษะที่บนคลุมด้วยเส้นผมนิ่มๆเหมือนกับที่พ่อมักจะทำกับลูก เพื่อสื่อถึงความรัก
ร่างเล็กขยับตัวยุกยิกอย่างอยู่ไม่สุข ดวงเนตรสีแดงโลหิตคู่งามจดจ้องอยู่แต่กับพื้น “ข้ารู้”
“เช่นนั้นทำไมเธอถึงดูไม่ค่อยภูมิใจเลย? วันนี้ควรจะเป็นวันฉลองชัยของพวกเรานะ”
เด็กชายถอนหายใจอย่างไม่สามารถปกปิดความขุ่นเคืองได้ ก่อนจะบ่นงึมงำ “ท่านลืมไปแล้ว”
เฟรดริคเหม่อพลางลูบขนนุ่มเหมือนผ้าซาตินของสุนัขเกรย์ฮาวนด์ จิตใจของชายหนุ่มมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการลบภาระหน้าที่ในสงครามออกจากหัวสมองเพื่อค้นหาคำสัญญาที่หลงลืมไป “ดูเหมือนว่ากาลเวลาจะเวียนผ่านไปเร็วพอๆกับอายุของฉัน...หนุ่มน้อย, เธอช่วยเตือนความจำฉันที”
“ท่านบอกว่า...” เด็กน้อยถอนหายใจ พร้อมๆกับหยุดพูด พลางมุ่งความสนใจไปยังสุนัขเพศเมียที่นอนกางแขนขาให้เขาลูบ...ลูบขนสีเทาอย่างบรรจงจนมันเป็นเหมือนกับลายผ้าไหม
เฟรดริคยิ้ม “ฉันบอกว่า...?”
“ท่านบอกว่าข้าสามารถมีชื่อเรียกขานได้”
และตอนนั้นเองที่ความทรงจำกระจ่างชัดก็แล่นเข้ามาสู่จิตใจในเมื่อเรื่องมันเพิ่งจะเกิดขึ้นเพียงไม่ถึงเดือน ตอนนั้นเด็กชายยังตัวเล็กกว่านี้มาก..มือเล็กเกาะกำมือเขาไว้เสียแน่นดังกับถูกอำนาจวิเศษดึงดูดไว้ เมื่อเขาบอกถึงยศตนให้กับร่างเล็กเป็นครั้งแรก..และนั้นก็เป็นตอนที่เด็กน้อยเรียกขานเขาเป็นครั้งแรกเช่นกัน
“ท่านบอกว่าข้าสามารถมีชื่อได้...ในเมื่อข้าตั้งชื่อให้ท่าน,” เด็กชายกล่าวต่อ น้ำเสียงนอบน้อมของร่างเล็กเปลี่ยนไปเป็นน้ำเสียงกังวลปนระแวง “ข้าเรียกท่านว่า ‘ฟริทซ’ แล้วท่านก็บอกว่า… ”
“ฉันจำมันได้,” เฟรดริคกล่าว นัยน์ตาคู่งามของเขาระริกไปด้วยความเบิกบานอย่างที่เขาไม่ต้องการที่จะบอกต่อให้ใครฟัง “และฉันก็จะรักษาคำพูดนั้น”
กษัตริย์หนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้นวม เขาส่งสัญญาณให้เด็กน้อยตามมา เด็กชายแสะยิ้ม สปริงตัวกระโดดขึ้นมาจากพื้น แล้วจึงนั่งลงบนเขาของเฟรดริคด้วยความตื่นเต้น ดวงเนตรสีแดงคู่งามเต็มไปด้วยความอย่างรู้และความปิติ
“ไหนมาดูกัน...” เฟรดริครำพึงกับตนเอง ก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมๆกับกระดาษแผ่นใหม่ “ชื่อสำหรับเธอ...”
“จะต้องเป็นอะไรที่เท่ห์ๆ!” เด็กชายกำชับ พลางดึงแขนเสื้อของเฟรดริค “ต้องเป็นชื่อที่มีความหมาย! มีความหมายที่ยิ่งใหญ่!”
“ Aloysius? ” กษัตริย์หนุ่มเสนอ ก่อนจะหัวเราะลั่นเมื่อเด็กชายทำหน้ารังเกลียดเด่นชัด “ งั้นฉันถือว่าไม่ละกัน ”
“ สะกดยากไป, ” เด็กชายพึมพำ พลางดึงเส้นด้ายที่หลุดตรงแขนเสื้อของเฟรดริคเล่น “ ขอเป็นอะไรที่ง่ายกว่านั้น ”
“Walter? Emmett?” เฟรดริคแนะต่อ “Bryon? Claus?”
เด็กชายออกอาการหงุดหงิดด้วยความร้อนใจ “ไม่..ไม่..ไม่เอาทั้งนั้น มันจะต้องเป็นอะไรที่.. ที่เหมือนกับท่าน..ที่หมายถึงความยิ่งใหญ่..และตลอดไป”
“เช่นนั้นเราอาจจะต้องเลือกHeidi ถ้าเธอยังจะปฏิเสธชื่อที่ฉันเสนอต่อไปเรื่อยๆ” เฟรดริคพูดแหย่เบาๆ ทำให้เด็กชายจ้องกลับเขม็ง
“ม่ายยยยยย...ฟริทซ!” เด็กน้อยครวญคราง ก่อนจะกระชากปากกาออกจากมือของกษัตริย์หนุ่มอย่างไม่อดทน พลางเอาไปแอบไว้ข้างหลังตน “มันจะต้องเป็นชื่อที่มีแต่ท่านที่เรียกข้า”
รอยยิ้มขี้เล่นบนริมฝีปากแปรเป็นความคิดตริตรอง เมื่อเฟรดริคว้าเอาปากกากลับมาจากมือของร่างเล็กอย่างช่ำชองเรียกเสียงร้องอย่างขุ่นเคืองจากอีกฝ่าย “เฮ้!”
“ปรัสเซีย”
ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเยี่ยงราชา
เด็กหนุ่มยืดตัวตรง ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมและภาคภูมิ “ขอรับ, ฝ่าบาท”
เฟรดริคมองลงไปยังสีหน้าทระนงของเด็กชาย..เส้นผมสีเงินสะท้อนประกายแสงอาทิตย์สีเหลืองนวลที่รอดผ่านหน้าต่างมา
“จงจำเอาไว้ให้ดี, หนุ่มน้อย, ว่า ปรัสเซีย นั้นคือนามที่เจ้าจะบอกแก่ผู้อื่น..คือนามที่ทำให้พวกเขาเกรงกลัว และเคารพเจ้า”
ดวงเนตรสีแดงเพลิงส่อประกาศหิวกระหาย “ข้าเข้าใจดี, นายเหนือหัว”
“หากอีกชื่อหนึ่งนั้นมีเพื่อเป็นความลับ,” เฟรดริคกล่าวอย่างหนักแน่น พลางจดปลายปากกาลงบนกระดาษ..ปล่อยให้น้ำหมึกก่อตัวเป็นอักษรพร้อมๆกับการเคลื่อนไหวของเขา..ทั้งห่วงและเส้นโค้งประกอบรวมเข้าด้วยกันในสายตาของเด็กชายที่พยายามมองตามการเคลื่อนไหวของมือด้วยความหิวกระหาย เฟรดริคจุดปากกาลงบนกระดาษอย่างระมัดระวังก่อนจะมอบมันไว้บนมือที่อดทนรอแทบจะไม่ไหวของเด็กน้อย “เก็บซ่อนมันเอาไว้จากทุกผู้ทุกคน, เว้นก็แต่ข้าและคนอื่นๆที่จะตามมา” กษัตริย์หนุ่มกล่าวอย่างอ่อนโยน พลางปล่อยมือออกเพื่อที่เด็กชายจะได้เห็นชื่อใหม่ของเขา “นามแรกของเจ้าคือ พลังอำนาจ..ส่วนนามที่สองจักเป็นความอ่อนแอ..ความเปราะบางไม่มั่นคง...จงจำเอาไว้เสมอ, หนุ่มน้อย..จงอย่ามอบมันให้กับผู้ใด, เว้นแต่เสียผู้ที่เจ้ายึดมั่นและมอบความเชื่อใจอย่างที่สุดให้…”
เด็กชายแทบจะกระชากกระดาษจนฉีกขาดอย่างรีบร้อน ก่อนจะอ่านคำสั่นๆบนนั้นด้วยความเร็วแสง เขาเงยหน้าขึ้นมามองกษัตริย์หนุ่ม สายตากระหายเลือดเต็มไปด้วยความหวังและคำถามที่ยังไม่ได้กล่าว
เฟรดริคผยักหน้าให้ ก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษออกจากมืออีกฝ่ายและม้วนเก็บ แล้วจึงหยดขี้ผึ้งร้อนลงบนขอบเพื่อปิดผนึกมันด้วยแหวนสัญลักษณ์ของเขา ชายหนุ่มยื่นม้วนกระดาษกลับคืนให้ เด็กชายรับมากอดไว้แน่นกับตัวราวกับทรัพย์สมบัติ ก่อนจะเก็บมันไว้ใต้ผ้าคลุมเปื้อนเลือดของเขา เด็กน้อยลุกขึ้นจากตักของอีกฝ่ายก่อนจะวิ่งตรงไปยังประตูโดยมีสุนัขเกรย์ฮาวนด์ตามหลังด้วยเยื่องก้าวที่สง่างาม เด็กชายหยุดอยู่ที่ประตูห้องหนังสือพลางหันกลับมามองกษัตริย์ของเขา
“แล้วเจอกันใหม่, ฟริทซ!” เด็กน้อยกล่าวด้วยเสียงอันดังเหมือนกับเสียงเหล็กปะทะเหล็ก
“ประเดี๋ยวฉันก็จะเจอเธออีก, กิลเบิร์ต”
เด็กชายรู้สึกตื้นตันไปด้วยความภาคภูมิ แต่กระนั้นก็มิได้ส่งเสียงตอบกลับพลางถอนตัวออกมาจากห้อง เฟรดริคมองเด็กน้อยเดินออกไปผ่านกระจก..ชายหนุ่มมองเห็นเมล็ดผลของความทะเยอทะยานของตัวเองฝังตัวอยู่ในเด็กชายด้วยเพียงแค่ชื่อง่ายๆเพียงชื่อเดียว
กษัตริย์หนุ่มหันกลับมายังโต๊ะทำงานของเขา ปากกาจรดลงบนพื้นที่ไม่สม่ำเสมอ “ลาก่อนสำหรับตอนนี้,” เขาพึมพำแผ่วเบา พลางจบลายเซ็นของเขาอย่างสละสลวย
“สำหรับตอนนี้, ความรุ่งเรืองน้อยๆของฉัน”
*****************************************************************************
โฮกกก เลือดเกือบโชก..แปลยากมากค่ะ ไอ้อ่านก็พอเข้าใจอยู่หรอกแต่สำนวนภาษาอังกฤษกับไทยมันเหมือนกันที่ไหนล่ะ เหอะๆ... 1 อาทิตย์ได้แค่ 6หน้า เซธเริ่มเห็นแววแล้วค่ะ T^T
ปล.อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกิลๆเป็นของเล่นแก้เบื่อของป๋าฟริทซเลย 555+
ปล.2 ยังไม่ได้อ่านทวนใครใคร่จะกรุณาแก้คำผิดให้ด้วยการแปลจะเร็วขึ้นอีกนิ๊ดส์นึงเคอะ (หุๆ)
ความคิดเห็น