เทอร์ริเอล แม่มดพันธุ์สังหาร

ลำดับตอนที่ #1 : First Period การปรากฏตัวของแม่มดและคำสัญญา

                ตูม!เปรี้ยง! เสียงสายฟ้าดังลั่นกึกก้องไปทั่ว ท้องฟ้าสีดำทมิฬเต็มไปด้วยเมฆก้อนใหญ่ที่เกิดจากพายุที่ปั่นป่วนอยู่ภายนอก  ภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างที่ตกแต่งอย่างสวยงามและหรูหราสว่างจ้าไปด้วยแสงเทียน เตียงหรูหราสี่เสาขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องมีร่างของชายชราที่จวนเจียนจะตายนอนอยู่  ข้างเตียงมีเด็กสาวในชุดสีดำลึกลับนั่งอยู่เคียงข้าง

                “...ข้ารู้สึกเป็นเกียรติเหลือเกินที่ได้แม่มดมายาเทอร์รีเอลมาอยู่เคียงข้างในเวลาใกล้ตายแบบนี้”น้ำเสียงแหบแห้งของชายชราดังขึ้น ใบหน้าอิดโรยของเขาถึงแม้จะดูเหี่ยวย่นแต่กลับดูภูมิศักดิ์ไม่ผิดกับฐานะของเจ้าตัว

                “นั่นสินะ...เราเองก็รู้สึกยินดีเช่นกันที่ได้เฝ้าดูวาระสุดท้ายของกษัตริย์อย่างเจ้า...อาร์ล”เด็กสาวในชุดสีดำกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มบางดูสวยงามแต่กลับแฝงไปด้วยความน่ากลัวดุจรอยยิ้มของฆาตกร

                “อย่ากล่าวอย่างกับข้าเป็นคนอื่นคนไกลนักสิ โชเอล”ชายชราหัวเราะ ดวงตาสีเขียวแกมทองดูชื่นบานผิดกับสภาพที่เหมือนคนใกล้ตาย

                “หึ!...เราได้ทิ้งนามนั้นไปนานแล้ว ตอนนี้เราคือแม่มดมายาเทอร์รีเอล ส่วนท่านก็คือตาแก่หงำเหงือก อาร์ล ควอนเทอริส  คิง ออฟ บริทาเนีย เราหาใช่เพื่อนเล่นของเจ้าแต่ก่อนไม่!”แม่มดกล่าวด้วยน้ำเสียงอันดัง  เรือนผมสีน้ำตาลแดงยาวที่มัดขึ้นสองข้างแล้วผูกด้วยริบบิ้นสีดำขึ้นสบัดไหวตามอารมณ์ของเจ้าตัว

                “...เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยนะ...”น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยขึ่นอย่างเบาๆก่อนกล่าวต่อ

            “...ไม่ยุติธรรมเลย เจ้ายังคงเหมือนเดิมตลอดเหมือนตอนนั้นไม่มีผิด แต่ในขณะที่ข้ากลับแก่ขึ้นๆทุกวัน”

                “ข้าน่ะไม่อยากตายเลย”

                นัยน์ตาสีซัฟไฟร์ของแม่มดมองทะลุผ่านเข้าไปในดวงตาที่เศร้าสร้อยของชายชรา ก่อนกล่าวขึ้น

                “เจ้ายังอยากจะได้อะไรอีกล่ะ ทั้งพละกำลัง  ชื่อเสียง อำนาจ เงินทอง ทุกๆอย่างท่านก็มีหมดแล้ว...ท่านยังอยากจะได้อะไรอีกล่ะ ลองบอกมาสิ เราจะทำให้ท่านสมหวังเอง”

ชายชราหันไปมองหน้าของเด็กสาวตรู่หนึ่งก่อนมองขึ้นไปบนเพดาน

“ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้าจริงๆโชเอล ที่ใน‘วันนั้น’ข้าไม่อาจห้ามเจ้ามิให้กลายเป็นแม่มดได้”

แม่มดสาวแสยะยิ้ม

“นั่นน่ะ เป็นสิ่งที่ข้าเลือกเอง...มันไม่เกี่ยวกับเจ้าหรอก”

“แต่...”ชายชราทำท่าจะแย้งแต่แม่มดสาวก็พูดขึ้นขัดเปลี่ยนเรื่องก่อน

“ตกลงว่าเจ้าต้องการอะไร เราจะได้ทำให้เจ้าสมหวังก่อนตาย”

“...ข้าเป็นห่วงเมืองนี้น่ะ ข้าไม่มีทายาท มีแต่ท่านแม่ที่สติสตังไม่ค่อยดี เจ้าจะช่วยดูแลเมืองนี้แทนข้าได้ไหม”กษัตริย์ชราถาม

“ได้สิ...จนกว่าเราจะหาคนที่เหมาะสมมาปกครองบัลลังค์นี้ได้”แม่มดตอบรับพลางยิ้มบางๆให้”

“สัญญาด้วยพันธะของแม่มดสิ”

นัยน์ตาสีแซฟไฟร์กระตุกวูบทีนึง ก่อนคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง

หึ! เทอร์รีเอลสบถออกมา ก่อนร่ายผูกพันธะคาถาที่หากผิดสัญญาก็จะถูกลงโทษด้วยการทรมานจนกว่าจะตาย

“...คราวนี้เจ้าก็สบายใจได้แล้วสิ”แม่มดกล่าว

“นั่นสินะ...เจ้ายังคงอยู่ปกครองเมืองนี้ได้อีกหลายพันปีสินะ”กษัตริย์ชรากล่าวพลางหัวเราะในลำคอเบาๆโดยมีคนที่ได้ยินคำว่า‘หลายพันปี’บ่นอุบอิบเบาๆอยู่ข้างๆ

“...แต่ว่านะ”ชายชราหันไปมองแม่มดสาวด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“อะ...อะไรอีกล่ะ มีอะไรที่อยากได้อีกรีไง”เทอร์ริเอลกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“…ทำไมนะ ข้าถึงได้รู้สึกอยากจะแกล้งเจ้าถึงเพียงนี้”ชายชรากล่าวพลางยิ้ม

“หา!? คิดอะไรบ้าๆของเจ้าน่ะ  คนใกล้ตายอย่างเจ้ารึจะมีปัญญามาแกล้งแม่มดอย่างข้า”เทอร์ริเอลหัวเราะออกมาอย่างขบขัน คิ้วบางเลิกขึ้นสูง แววตาเต็มไปด้วยความขบขันดูสนุกสนานผิดกับเมื่อครู่สมกับร่างเด็กสาว

“มีสิ...ข้าแกล้งเจ้าได้อยู่แล้ว”กษัตริย์ชรากล่าวพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

“หึ!ยังจะมาพูดดีอีก”แม่มดหัวเราะ...แต่คราวนี้ไม่มีเสียงตอบรับจากชายชราอีกแล้ว

“...”

ดวงตาสีซัฟไฟร์ที่ไร้แววตาใดๆมองไปที่ชายชรา มือสีขาวซีดยื่นออกไปสัมผัสเรือนผมสีเทาเบาๆอย่างนุ่มนวล

“ลาก่อนอาร์ลสหายข้า...จงหลับพักผ่อนให้สบายเถิด”แม่มดกล่าวก่อนสาวเท้าไปยังหน้าต่างบานใหญ่

ครืนนนน...เสียงฟ้าดังร้องคำรามเหมือนร้องไห้ให้กับกษัตริย์ที่จากไป

“...”ดวงหน้าสีซีดงดงามที่หม่นลงด้วยความมืดจากภายนอกมองลอดผ่านหน่าต่างออกไป

“ในที่สุดเจ้าก็จากไปสินะ...แม่มดอย่างเราก็ได้แต่เฝ้ามองดูเหล่าคนสำคัญจากไป ถึงแม้อยากตายก็มิอาจตายได้...ได้เพียงแต่ใช้ชีวิตอย่างเป็นบาปต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด”