ม่านประเพณี ปี 2005

เนื้อเรื่อง

แนะนำตัวละคร

ฟ่งเสี่ยวอู๋ : หนุ่มน้อยผู้หลงรักการเป็นปราชญ์ ความรู้คือสิ่งสำคัญในชีวิต ออกเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อไปเรียนหนังสือ
                จบแล้ว ฝันอยากเป็นจอหงวน นำความรู้มารับใช้สังคม  
หม่านกำเหว่ง :ลูกเศรษฐี ผู้มีอัญจะกิน ชนิดชาตินี้ไม่ต้องเรียน ก็มีกินไปทั้งชาติ แต่แทนที่เธอจะนั่งแช่ไปวันๆ เธอกลับอยากออกเดินทางไป เรียนหนังสือเหมือนคนอื่นบ้าง  แต่ที่บ้านไม่สนับสนุน แถมกำลังจะจัดให้ กำเหว่ง แต่งงานกับ หงจู ลูกสาวขุนนางชั้นสูง ด้วยหวังเป็นทองแผ่นเดียวกัน

ซือหมู่ : อาจารย์หญิง ประจำสำนักการศึกษา มีใจอารี และดูคนออก เพียงแต่ไม่พูด

สถานที่เกิดเหตุ : สมมติว่าเป็น เมือง ฮวยฮวาฟา ตำบล ลื่อหนี่เหล แขวง อั๊วะหวั่วหงอ มีจุดเด่น คือ สะพานเก้าโค้ง ยาวเกือบ 900เมตร

กำเหว่งกับเสี่ยวอู๋ รู้จักกันในฐานะ เพื่อนร่วมชั้นเรียน ทั้งสองสนิทกันรวดเร็ว เพราะความเห็นไม่ค่อยตรงกัน แต่ด้วยเสี่ยวอู๋
ถือคติว่า ความขัดแย้ง นำมาซึ่งความรู้ใหม่ๆ เถียงกันเพื่อแก้ปัญหา ไม่ใช่เถียงด้วยอารมณ์
เสี่ยวอู๋ อายุมากกว่ากำเหว่ง 2ปี กำเหว่งจึงเรียกเขาว่า \"พี่อู๋\"

ซือหมู่เป็นนักสังเกตการณ์ที่ดี แกดูออกว่า กำเหว่งมีใจให้เสี่ยวอู๋ แต่ด้วย บทบาททางสังคม หรือจะประเพณีอะไรก็แล้วแต่
กำเหว่ง ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงกับฟ่งเสี่ยวอู๋
เรียนกันมา 4ปีจบ จะต้องแยกย้าบกันไปทางใครทางมัน ทั้งชีวิต อาจไม่ได้เห็นหน้ากันอีกก็ได้
กำเหว่งสับสน ไม่รู้จะทำอย่างไร
โชคยังดีที่ทั้งคู้ต้องกลับทางเดียวกัน
ระหว่างทาง กำเหว่งพยายามบอกใบ้ตลอดเวลาว่า เธอมีใจให้เสี่ยวอู๋

ทั้งสองเดินผ่าน คลองที่มี นกเป็ดน้ำ สองตัวว่ายเคียงคู่กัน
เสี่ยวอู๋ : น้องเหว่ง เจ้าดูอะไรนั่น
กำเหว่ง : พี่อู๋ ที่ข้ากำลังเห็น คือ ความรัก
เสี่ยวอู๋ : น้องเหว่ง สงสัยธาตุไฟแปรปรวน ใยเจ้าจึงเห็น นกเป็ดน้ำซึ่งเป็นรูปธรรม กลายเป็นนามธรรมไปได้
กำเหว่ง : พี่อู๋  ก็เพราะนกมันรักกัน ไม่ใช่ดอกหรือ มันจึงว่ายไปด้วยกัน แต่อนิจจัง สุดท้ายมันก็ต้องแยกกัน
เสี่ยวอู๋ : มันจะแยกจากกันได้อย่างไร ในเมื่อ ไม่มีใครไปจับมันแยกนี่นา  

กำเหว่ง แอบขำในความซื่อของเสี่ยวอู๋ ต่อมา ทั้งสองต้องข้ามลำธารลึก ที่มีสะพานเป็นขอนไม้ผุๆ
ทั้งสองมองดูเงาตัวเองในน้ำ
กำเหว่ง : หญิงสาวกับชายหนุ่มคู่หนึ่ง กำลังข้ามสะพาน
เสี่ยวอู๋ : น้องเหว่ง เจ้าจะบ้าหรือ ทั้งเจ้าและข้าก็เป็นชายทั้งคู่ มีผู้หญิงที่ไหนกัน เอ๊ะ หรือเจ้าหาว่าข้าเป็น ชายใจหญิง
บัณฑิตฟ่ง งอนไปเล็กๆ กำเหว่ง ต้องขอโทษถึงสามครั้ง ฟ่งเสี่ยวอู๋ ให้อภัยและตำหนิอย่างเอ็นดู

พอมาถึงแยกสุดท้าย ก่อนจากกันจริงๆ หม่านกำเหว่งเห็นว่า ยังไง พี่อู๋ก็ไม่เข้าใจสารที่เธอพยายามจะสื่อ
เธองัดไม้ตายสุดท้าย
กำเหว่ง : พี่อู๋ คือ เราก็เรียนมาด้วยกันนาน4ปี ข้าก็เห็นว่าท่านเป็นคนดี รักความก้าวหน้า
             พอดีข้ามีน้องสาวคนหนึ่ง ชื่อ กำหมัด ไม่ทราบว่า ท่านจะรังเกียจไหม ถ้า... ข้าจะยกนางให้ท่าน
เสี่ยวอู๋ :  น้องเหว่ง พี่ถือเป็นเกียรติอย่างสูงที่สุดมิได้
กำเหว่ง : พี่อู๋ น้องของข้า นางสาวกำหมัดไม่ใช่คนสวยนะ นางค่อนข้างโง่และเจ้าอารมณ์
เสี่ยวอู๋  : ถ้าข้าวที่ปลูก ออกมาไม่ดี ต้องโทษเจ้าของ เช่นกัน ถ้าภรรยามีข้อตำหนิ สามีถือเป็นหน้าที่ที่ต้อง ยอมรับในความเป็นนาง
กำเหว่ง : พี่พูดแล้ว ไม่คืนคำนะ
จากนั้นเสี่ยวอู๋เอาปิ่นหยกประจำตระกูล มอบให้เป็นของหมั้นกับ นางกำหมัด

ผ่านไป3เดือน ไวเหมือนโกหก เสี่ยวอู๋ สอบเป็นจอหงวนได้ และพร้อมจะเดินทางไปเยี่ยม กำเหว่ง น้องรัก

ในทางเดียวกัน บิดาของหม่านกำเหว่ง กำลังจะยกเขาให้แต่งงานกับ นางหงจู ผู้มีรูปสวยดุจนางฟ้าประจำสวนท้อ
กำเหว่งเก็บตัวเงียบ รำพันถึงพี่อู๋ตลอดเวลา
จอหงวนใหม่มาถึงบ้าน แต่ได้ทราบความจริงว่า กำเหว่งกำลังจะแต่งงานกับนางหงจู จึงเข้ามาแสดงความยินดี
เป็นยกใหญ่
จอหงวนอู๋ : คุณชายเหว่ง ข้าขอแสดงความยินดีด้วย ท่านกำลังจะมีศรีภรรยา ที่พรั่งพร้อมด้วยรูปทรัพย์และสมบัติ
กำเหว่ง    : คุณชาย ที่ไหนกัน เรียกข้าว่า น้องเหว่งตามเดิมเถอะ  
จอหงวนอู๋ : ได้ไง ได้ไง ว่าแต่ข้าต้องขอโทษคุณชายด้วย ที่ไม่ทราบมาก่อนว่าจะมีงานมงคล จึงไม่ได้นำของมาแสดงความยินดีกับท่าน
กำเหว่ง    : พี่อู๋ ในที่สุด นกเป็ดน้ำคู่นั้นก็ถึงเวลาต้องแยกจากกันแล้ว
จอหงวนอู๋ : แหม น้องเหว่ง นี่เจ้าคงดื่มเหล้ามงคลมากไปน่ะสิ เจ้าเมาแล้ว เจ้าเมาแล้ว ข้าจะเรียกเสี่ยวชุ่ยมาพาเจ้าไปพักก่อน
กำเหว่ง    :พี่อู๋ ท่านมีนางในดวงใจหรือยัง ข้าถามจริงๆ
จอหงวนอู๋ :มีแล้ว
กำเหว่ง : บอกได้ไหม เป็นใคร อยู่ที่ไหน
จอหงวนอู๋ : (ดึงมือของกำเหว่งไปแตะที่หน้าอกข้างซ้ายตนเอง) นางอยู่ในนี้ นางอยู่ในนี้กับข้าตลอดเวลา
กำเหว่ง : ท่านพบนางครั้งแรกที่ไหน
จอหงวนอู๋ : ที่โรงเรียน นับจากวันยนั้นก็4ปี 3เดือนแล้ว
กำเหว่ง : แล้วตอนนี้ นางอยู่ไหนเหรอ พี่อู๋
จอหงวนอู๋ : นาง... นางอยู่ นางอยู่ตรง....
ทันใด แม่สื่อ ก็เข้ามาขัดจังหวะ
แม่สื่อ : คุณชายเหว่งขา หงฮูหยิน มารดาของว่าที่เจ้าสาวท่านมาพบค่ะ ออกไปต้อนรับนางเถอะ
กำเหว่ง :  แม่สื่อ เดี๋ยวข้าไป  
ความเงียบเข้ามาปกคลุม  เสี่ยวอู๋กลับจวนขุนนางไป ด้วยความสลด
เขาตรอมตรม จนอาเจียนเป็นเลือด
เฝ้ารำพันแต่ว่า \"น้องเหว่ง ข้าบอกเจ้าไม่ได้ ข้าบอกเจ้าไม่ได้ ถ้าข้าบอก เจ้าต้องเกลียดข้า ทำไมหนอ ความรักจึงมีเส้นแบ่ง\"
เมื่อหมดหวัง จอหงวนใหม่ตรอมใจจนป่วยตาย กำเหว่งทราบข่าว แทบล้มทั้งยืน  
และแล้ว งานแต่งงานระหว่าง คุณชายสกุลเหว่ง กับนางหงจูก็มาถึง
กำเหว่งสวมชุดไว้ทุกข์ไว้ข้างใน บอกแม่สื่อว่า ก่อนไปถึงงานมงคล ขอแวะเคารพศพ จอหงวนอู๋ก่อนยังไงก็เคยเรียนด้วยกัน
แม่สื่อตกลง แต่กำชับว่า อย่านานนัก

เมื่อมาถึงหลุมฝังศพ กำเหว่งร่ำไห้น้ำตาเป็นสายเลือด เขารำพันว่า

    \"อดีตไม่หวนคืน ปัจจุบันไม่สมหวัง อนาคตมืดบอด
      พี่อู๋ แม้กายข้าจะตามท่านไปไม่ได้ แต่ใจของข้าเป็นอิสระ
      แม้แต่กรอบของสังคม ก็ปิดกั้นเสรีภาพ ในการที่ข้าจะรักท่านไม่ได้       \"
ทันใด ฝนตกลงมาห่าใหญ่ พายุโหม ลมพัดจนหลุมศพ เกิดรอยแยก กำเหว่งถลาเข้าไปในนั้น หลุมศพปิดลง โผล่ออกมาแค่ชายเสื้อ

วันเวลาผ่านไปเล่ากันว่า มีคนพิเรนทร์ไปลองดึงชายผ้าส่วนนั้น ปรากฏ เศษผ้าได้กลายเป็นผีเสื้อ บินขึ้นไป และพร้อมกันนั้นก็มีผีเสื้ออีกตัวหนึ่ง บินไปด้วยกัน

มันบินไปไกลแค่ไหน ไม่ทราบ แต่คงไกลพอที่ กรอบประเพณี และค่านิยมทางสังคม ตามไปไม่ถึง