เสียงเพลงริมฝั่งโขง

ลำดับตอนที่ #10 : 8.เสียงเพลงผิดคีย์

นับจากวันนั้น……

ยามเย็นย่ำตะวันลับฟ้า เวลาหลังเลิกงานทุกวัน คู่รักทั้งสองชวนกันมานั่งอยู่โคนต้นลั่นทมตรงริมฝั่งโขง เสียงแคนและเสียงเพลงหวนคืนดังเดิม แต่มีสิ่งหนึ่งที่แปรเปลี่ยน………

พนมเฝ้าครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา จะทำอย่างไรดี พ่อแม่ของนรีจึงจะยอมรับเขาได้ ความคิดกระทบเสียงแคนเพี้ยนตั้งแต่แรกเริ่มเป่า เสียงไม่ไพเราะเหมือนวันวานที่ผ่านมา

“ เป็นอีหยังล่ะอ้าย ”

นรีสังเกตเห็นถึงความผิดปกติได้อย่างชัดเจน ปกติพนมไม่เคยมีอาการเศร้าซึมขนาดนี้ ทั้งสีหน้าและท่าทางเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

พนมหยุดเป่าหันมาตอบ นรีถือโอกาสจ้องมองเข้าถึงในดวงตา ราวกับจะอ่านความรู้สึกลึก ๆ ออกมาเป็นคำพูด….

“ บ่เป็นหยังดอกน้อง ”

พ่อกับแม่ยอมรับพนมแล้ว แต่นรีกลับไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิดเลย แค่ฟังเสียงแคนเพี้ยนเมื่อครู่ก็รู้ว่าคนเป่าอารมณ์ไม่เป็นปกติเช่นเดิม

“ ฮ้องเพลงดีกั่วอีนาง ”

สีหน้าท่าทางของเขาเหมือนจะกลับมาสดชื่นเป็นปกติ แต่ถึงกระนั้นนรีก็ดูออกว่า ความเศร้าซึมของเขายังคงซ่อนลึกอยู่ภายใน

“ แคนลำโขงบ่ อ้ายเว้าแคนแหน่ น้องสิฮ้องนำ ”

นรีฝืนใจพูด ทั้งที่ใจไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น นอกเสียจากนั่งนิ่ง ๆ ดูธรรมชาติริมฝั่งโขงยามเย็นกับคนรักเพียงสองคนเท่านั้น รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่าง ใครกำลังจะจากไป

เสียงแคนขึ้นนำเพลง จากนั้นเสียงร้องหวานใสของนรีจึงเริ่มต้น…..

พนมสูดลมหายใจลึก ๆ เป่าแคนตามจังหวะเพลง เสียงท่วงทำนองแคนไพเราะที่สุดเท่าที่เคยเป่ามา เขาตั้งใจเป่าด้วยรู้สึกเหมือนจะไม่มีโอกาสได้เป่าแคนอีกต่อไป

นรีเปล่งเสียงร้องอันหวานใส คลอเสียงแคน ราวกับจะไม่มีโอกาสได้ร้องเพลงนี้อีกแล้วกระมัง วันนี้นรีจึงตั้งใจร้องให้เสียงออกมาดีที่สุด

ช่วงท่อนกลาง จู่ ๆ พนมก็หยุดจังหวะแคนลงเสีย ท่ามกลางความแปลกใจของนรีเป็นอันมาก

“ ยังฮ้องบ่จบเลยอ้าย เป็นจังใดถึงหยุดล่ะ ”

พนมวางแคนลงแทนคำตอบ ทอดตามองลำน้ำโขงไหลรินเรื่อย ๆ

“ อ้ายบ่อยากฮ้อง วันนั้นน้องสิคือกัน ”

ฟังคำตอบของชายคนรักจบ นรีหวนนึกไปถึงวันนั้น วันที่เธอปฏิเสธที่จะร้องให้จบเพลง แต่วันนี้นรีไม่คิดอะไรมาก แต่คำพูดต่อมาทำให้นรีต้องชะงักอย่างแรง

“ อ้ายลาออกจากงานแล้ว อ้ายจะเข้ากรุง สิไปหางานทำใหม่ ลำพังเงินเดือนอ้ายมันบ่พอดูแลผู้ใดได้ดอก ”

นรีเบิกตาโพลงทั้งที่นัยน์ตาเรียวเล็ก แทบไม่เชื่อกับหูตัวเอง พนมจะจากเธอไปแล้วรึ……..

“ อ้ายหยังเว้าจังซั่น ” นรีสวนขึ้นเสียงหลง “ ไหนอ้ายสิบอกว่า จะบ่ไปไสแล้ว น้องเคยบอกอ้าย ความฮักบ่ได้อยู่ที่ฐานะ เงินทอง มันอยู่ที่เฮาฮักกัน ถ้าเฮาฮักกันแล้ว อีหยังก็บ่เป็นอุปสรรค ”

“ แม่นแล้วน้องเอ๋ย ” พนมรำพึงเบา ๆ หวนนึกถึงเนื้อเพลงเพลงหนึ่งแวบเข้ามาในสมอง “ แต่คนบ่มีตังค์เฮ็ดหยังก็บ่ได้ดี น้องทนได้หรือ มีแฟนเป็นคนจน จังสิไผก็ดูถูกเฮา ต่อให้ฮักกันเท่าไร ถ้าบ่มีตังค์ฮักก็บ่ยาวนานดอก ”

นรีพยายามสะกดความรู้สึกของตนไว้

“ อ้าย อย่าไปไสเลย ”

คู่รักสองคนหันหน้าเข้าหากัน พนมค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับมือของนรีไว้ ยกขึ้นเกาะกุมอยู่กลางอก ดวงตาสองคู่สบประสานกัน

“ ถ้าอ้ายมีเงินหลาย อ้ายจะมาสู่ขอน้อง ”

นรีมองมือที่ถูกเกาะกุมสลับกับใบหน้าคนรัก พลันก็รู้ได้ทันทีว่าเพราะเหตุใดพนมจึงทำเช่นนี้

“ อีพ่ออีแม่เป็นคนเว้ากับอ้ายแม่นบ่ ”

พนมเงียบไม่ยอมพูดอะไรทั้งสิ้น ค่อย ๆ ปล่อยมือที่เกาะกุมอยู่ เปลี่ยนเป็นสวมกอดไว้ในวงแขนอย่างอ่อนโยนแทนคำตอบ เขาดึงร่างอีกฝ่ายให้กระชับแน่น มือลูบไล้เรือนผมอย่างแผ่วเบา จากนี้จะไม่ได้เจอกันอีกนาน

นรียกมือขึ้นกอดตอบ ก้มลงกระซิบเบา ๆ “ ก็ได้ น้องฮู้ว่าอีพ่ออีแม่ต้องการจังซั่น เอาเถอะน้องเข้าใจ คนฮักกันจะแต่งงานกันได้ก็ต้องมีตังค์ อย่าลืมโทรหาน้องเด้อ แล้วน้องจะโทรหาอ้ายคือกัน ”

“ ฝากแคนอ้ายด้วย เผื่อคึดฮอดอ้ายก็แล้วกัน ” พนมวางแคนไว้ข้างกายนรี

สองคนกอดกันอยู่ริมฝั่งโขงเนิ่นนาน ราวกับจะไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย……..

¶ ¶ ¶ ¶