หัวใจ...ลิขิตรัก

/> /> /> /> /> /> /> /> /> href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />

“คะ...ใครคือณัฐณิชา แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พวกคุณเป็นใครกัน”

“คุณเป็นภรรยาขอผม ที่นี้บอกผมมาสิว่าคุณจำอะไรได้บ้าง”

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าณัฐณิชามีผ้าก๊อตสีขาวพันรอบศีรษะมองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น สามี ตาแป๋วพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ คล้ายงุนงงกับสิ่งที่ได้ยินและพิศใบหน้าของผู้เป็นสามี

.............................................................................


“แล้วเมื่อไหร่ฉันถึงจะได้กลับบ้านคะ”  

“ยังไม่ได้เด็ดขาด คุณต้องอยู่ดูอาการที่นี่จนกว่าผมจะมั่นใจว่าไม่มีอะไรกระทบกระเทือนหรือเกิดอาการแทรกซ้อนก่อน ผมยังไม่ไว้ใจ”

“ฉันแค่ความจำเสื่อมนะคะ ไม่ได้เป็นโรคร้ายซะหน่อย ทำไมฉันจะกลับบ้านบ้างไม่ได้”

“ยังไงก็ไม่ได้ ผมบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ อย่ามาเถียงผมนะผมเป็นหมอ”

“ฉันไม่เถียงว่าคุณเป็นหมอ แต่คุณไม่ใช่หมอเจ้าของไข้ฉันซะหน่อยจะมารู้ดีได้ยังไง ขนาดคนที่เป็นหมอเจ้าของไข้ฉันยังไม่พูดอะไรสักคำเลย”